پاورپوینت کامل تفاوت مکاشفه عارفان و وحی پیامبران چیست؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفاوت مکاشفه عارفان و وحی پیامبران چیست؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفاوت مکاشفه عارفان و وحی پیامبران چیست؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفاوت مکاشفه عارفان و وحی پیامبران چیست؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

سخن گفتن از حقیقت وحی برای ما بسیار مشکل است. زیرا راه وحی راهی فکری نیست که ما نیز از آن سر در بیاوریم، بلکه وحی نزد ما مرموز است و ما از حقیقت آن اطلاعی نداریم. در حقیقت ادراک هر چیزی در هر موطنی باید با قوه مناسب با آن صورت گیرد. اشیاء مادی با حواس پنجگانه؛ امور خیالی با قوه خیال؛ کلیات و امور عقلی با قوه عقل ادراک می شوند. اما حقایق الهی که فوق طور حس و خیال و عقل هستند، باید با قوه مناسب آن ادراک شوند، قوه برتری که از حس و خیال و اندیشه و عقل برتر است و اصطلاحاً از آن به «شهود» تعبیر می شود. شهود در انسان های عادی از راه سیر و سلوک و ریاضت های شرعی حاصل می شود و همان است که در روایت امیرالمومنین علیه السلام به تدرکه القلوب بحقایق الایمان تعبیر شده است. روش درک حقایق الهی را در اصطلاح «تلقی» می گویند. و انک لتلقی القران من لدن حکیم علیم؛ یقییناً قرآن از سوی حکیم دانا بر تو القا می شود. نمل/۶ تلقی به معنای روبرو ساختن و عطا کردن و القاء کردن است.

اما چنانچه درباره تفاوت فکر و حدس گفته می شود که فکر آن چیزی است که از راه مقدمات حاصل می شود؛ مرتب و منظم کردن معلومات برای کشف مجهول و برداشتن حجاب حقیقی از چهره مجهول و معمول کردن آن فکر نامیده می شود و در مقابل آن حدس قرار دارد که بدون مقدمه حاصل می شود و صاحب آن به دلیل آمادگی عقلی و روحی به یکباره مطلب را بدون کنکاش عقلی در می یابد، ادراک شهودی نیز بر دو حالت است: یکی از راه سیر و سلوک و دیگری از راه جذبه، آنگاه که شدت صفا باشد و هیچ قیدی بر جان انسان ننشسته باشد، قلب چنان پاک و صاف می شود که حقایق الهی را چنانچه هستند، درک می کند و از آن فرایند، تعبیر به وحی می شود.

توضیح بیشتر این که، حقایق همه اشیاء و امور در علم الهی که از آن به حضرت علمیه و حقایق اشیاء در علم الهی تعبیر می شود، به نحو بسیط وجود دارند و هیچ گونه کثرتی در آن ها راه ندارد و ادراک آن ها، فقط زمانی میسر است که انسان به مقام بساطت و صفای باطن برسد. اما ما انسان ها که دارای وجود خاص و حیات و زندگانی خاص و علم خاص هستیم، در حقیقت در بند قیودی گرفتاریم که نمی توانیم با آن حقایق راه بیاییم. اما انبیا که قیود را پاره کرده اند و به مقام بساطت رسیده اند چنان صفای باطنی دارند که به یک جذبه حقایق را ادراک می کند. به این دلیل وحی، شعور مرموز است که حقیقتش برای ما انسان های عادی روشن نیست. بنابراین بهترین راه برای شناخت حقیقت وحی، استفاده از زبان وحی و شنیدن ویژگی های آن از زبان وحی است. عقل به حقیقت وحی راه ندارد و تنها می تواند ویژگی ها و آثار آن را درک کند و به همین دلیل، لزوم وجود نبی را اثبات می کند تا انسان از طریق او به این حقایق نائل شود. مکاشفه به معنی آشکار شدن اسرار و امور غیبی است و خشیت و هیبت هم از صفات اهل مکاشفات است. آنچه در کشف و شهود به عنوان رکن اصلی نمود دارد، داشتن «چشم حقیقت بین» است تا از مهم ترین حقیقت غیبی، یعنی حقایق الهیه و اسماء پنهان در این گنجینه پرده بردارد.

حقیقت مذکور برتر از آن است که دست اندیشه به دامنش برسد و اجازه داده شود که احدی به سرا پرده او داخل شود و از این رو، چاره ای جز این نبود که برای ظهور و بروز اسماء و کشف گنجینه های اسرار آن ها، خلیفه ای الهی تعیین شود تا جانشین آن حقیقت غیبی در ظهور اسماء باشد. گرچه در تبیین مفهوم مکاشفه، به پی بردن به اسرار امور غیبی تعبیر شد، اما حقیقت آن است که از ناحیه خداوند، هیچ حجابی در عالم وجود نیست.

ذات او به ذات خودش در اشیاء ظهور یافته و زمین و آسمان را روشن نموده است: «و اشرقت الارض بنور ربها؛ و زمین با نور پروردگارش روشن شد»، زمر/۶۹. و این تجلی، تجلّی ذاتی است. هیچ حجابی میان او و خلقش نیست. او در همه آئینه ها نمایان است. آن حقیقت غیبی که از تلبّس به اسماء و صفات نیز مقدس تر است، دیگر جایی ا