پاورپوینت کامل سیره ائمه اطهار(ع) در عزاداری ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیره ائمه اطهار(ع) در عزاداری ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیره ائمه اطهار(ع) در عزاداری ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیره ائمه اطهار(ع) در عزاداری ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

عزاداری در مصیبت ازدست‌دادن عزیزان، در بین اقوام و پیروان مکاتب گوناگون، به شیوه‌های مختلف مرسوم بوده است. در دین مبین اسلام نیز رسول گرامی اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و ائمه طاهرین علیهم‌السلام در مناسبت‌های مختلف در غم رحلت و شهادت عزیزانی چون جناب ابراهیم فرزند گرامی رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم، حضرت حمزه سیدالشهدا علیه‌السلام، جناب جعفرطیار و مصیبت عظمای رحلت حضرت خاتم‌النبیین و عزاداری امیرالمؤمنین و حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها در این ماتم نمونه‌ای از این عزاداری‌هاست. بزرگ‌ترین مصیبت و فاجعه تاریخ بشر از آدم تا خاتم که همانا شهادت جانسوز ذریه رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم، حضرت اباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام و یارانشان، نقطه اوج عزاداری‌ها را در سیره و سنت اهل‌بیت علیهم‌السلام و پیروانشان رقم زد.

بدون تردید در مصیبت‌ها و بویژه مصیبت امام حسین علیه‌السلام، سیره امامان معصوم علیهم‌السلام این بوده که عزاداری و مجالس سوگواری داشته باشند. در اینجا به نمونه‌هایی از آن اشاره می‌شود:

الف) امام زین‌العابدین علیه‌السلام

بزرگی شخصیت امام سجاد، بلکه سایر امامان علیهم‌السلام بر کسی پوشیده نیست؛ از این رو مسلمانان رفتار و گفتار آنان را الگو و سرمشق زندگی خویش قرار داده‌اند. یکی از ویژگی‌های امام سجاد علیه‌السلام صبر و شکیبایی ایشان در برابر سختی و مصایب بوده است. حادثه جانسوز عاشورا و جریان اسارت آن حضرت در دست دژخیمان پسر ابی‌سفیان و دفاع از آرمان‌های شهدای کربلا در برابر یزید؛ استواری ایمان و شجاعت آن حضرت را می‌رساند. ایشان به دیگران نیز توصیه می‌فرمایند که در برابر ناملایمت زندگی شکیبا و مقاوم باشند؛ «یا بنی اصبر علی النوائب».[۱] اما با وجود این شکیبایی، آن‌حضرت زیاد گریه می‌کردند، به‌گونه‌ای که ایشان را یکی از بکائون نامیدند. آن حضرت بر مظلومیت پدر بزرگوارشان حضرت حسین‌بن علی علیه‌السلام بسیار گریه می‌کردند. سال‌ها اشک ریختند و دیگران را نیز تشویق فرمودند تا بر حضرت حسین‌بن علی علیه‌السلام بگریند و از این عزاداری برای افشای چهره ستمگران اموی استفاده نمایند؛ بدین جهت آن بزرگوار از هر فرصتی برای رسوایی ستمکاران استفاده می‌کردند. گاهی که نوبت غذا و طعام می‌رسید، چشمان مبارکشان پر از اشک می‌شد. روزی یکی از خدمت‌گزاران آن حضرت عرض کرد: یابن رسول‌الله! آیا هنوز پایان حزن و اندوه شما فرا نرسیده است؟ فرمود: «ویحک! ان یعقوب النبی کان له اثنی عشر ابناً فغیب الله واحداً منهم فابیضت عیناه من کثرت بکائه علیه و احد و دب ظهره من‌الغم و کان ابنه حیاً فی الدنیا و انا نظرت الی أبی و أخی و عمی و سبعت عشر من اهل‌بیتی مقتولین حولی فکیف ینقضی حزنی؟»[۲] وای بر تو! یعقوب علیه‌السلام دارای دوازده فرزند بود. خداوند یکی از آنان را از جلوی چشمش دور و پنهان نمود -درحالی‌که- فرزندش حیات داشت، چشمان یعقوب از اندوه سفید شد. اما من در جلو چشمانم شاهد بودم که پدرم، برادرم، عمویم، هفده تن از اهل‌بیتم و گروهی از یاران پدرم را به قتل رساندند، چگونه اندوه من پایان یابد؟

در روایت دیگر فرمودند: «کیف لا أبکی و قد منع ابی من الماء الذی کان مطلقاً للسباع و الوحوش»؛[۳] چرا گریه نکنم در صورتی که پدرم را از آبی منع کردند که برای تمام درندگان و حیوانات آزاد بود؟

امام صادق فرمودند: «بکی علی بن الحسین عشرین سنت و ما وضع بین یدیه طعام الا بکی»؛[۴] امام سجاد علیه‌السلام بیست‌سال گریه کرد و هرگاه در جلو آن حضرت غذایی گذاشته می‌شد، می‌گریست.

روزی خدمتکار آن حضرت به ایشان گفت: «به فدایت ای پسر رسول خدا! می‌ترسم که اگر به این صورت گریه را استمرار دهید تلف شوید!» حضرت فرمودند: «در پیشگاه خداوند اندوه دارم و می‌دانم آنچه را تو نمی‌دانی. هرگاه جریان شهادت فرزندان فاطمه سلام‌الله‌علیها را به یاد می‌آوردم، گریه گلویم را می‌گیرد به گونه‌ای که نزدیک است گلوگیر شوم».

با فرا رسدن ماه مبارک رمضان، هر افطار آن حضرت به یاد شهدای کربلا و شهادت پدر می‌افتادند و می‌فرمودند: «وا کربلا! وا کربلا!» و این جمله را همواره تکرار می‌کردند: «کشته‌ شد پسر رسول‌خدا در حالی که خایف بود! کشته شد پسر رسول‌خدا در حالی که تشنه بود!». این جمله‌ها را با خود زمزمه می‌کردند و اشک می‌ریختند تا این‌که لباس آن حضرت از اشک خیس می‌شد.[۵]

ب) امام محمدباقر علیه‌السلام

وضعیت دوران امام محمدباقر علیه‌السلام به گونه‌ای بود که جلسات عزا بسیار سخت و دشوار برگزار می‌شد. بنی‌امیه از هر نوع حرکت و برنامه‌ای که در راستای بیداری امت اسلام و افشاگری چهره ستمگران اموی باشد، جلوگیری می‌کرد؛ به همین جهت امام محمدباقر علیه‌السلام مجالس عزاداری را در خفا و با حضور افراد خاصی برگزار می‌کردند و از شعرای معروف آن زمان دعوت می‌نمودند تا اشعاری بسرایند. یکی از آن شاعران کمیت بن زید اسدی (م ۱۲۶ ه‍ ق) بود که بیشتر شعرهای خود را در مدح بنی‌هاشم و یادآوری مصایب آل‌رسول می‌سرود.

مالک جهنی می‌گوید: امام محمدباقر علیه‌السلام درباره روز عاشورا فرمودند: «ولیندب الحسین و یبکیه و یأمر من فی داره بالبکاء علیه و یقیم فی داره مصیبته باظهار الجزع علیه و یتلاقون بالبکاء بعضهم بعضاً فی البیوت و لیعز بعضهم بعضاً بمصاب الحسین فأنا ضامن لهم اذا فصلوا ذلک …»؛[۶] در روز عاشورا برای امام حسین مجلس عزا برپا نموده و بر مصایب آن حضرت همراه با خانواده بگریید و جزع و ناراحتی خویش را ابراز کنید. ضمن دیدار و ملاقات همدیگر بر آن حضرت گریه کنید و یکدیگر را تعزیت دهید و بگویید: «اعظم الله اجورنا بمصابنا بالحسین علیه‌السلام و جعلنا و ایاکم من الطالبین بثاره مع ولیّه الامام المهدی من آل‌محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم». هر کس این عمل را انجام دهد، برای او در نزد خدا ثواب دو هزار حج و عمره و جهاد در رکاب رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و امامان راشدین را ضمانت می‌کنم.

در یکی از مجالس عزا با حضور امام محمدباقر علیه‌السلام، کمیت شعر می‌خواند، وقتی به اینجا رسید که: «و قتیل بالطف غودر منهم بین غوغاء أمه و طعام»، امام محمدباقر علیه‌السلام گریه زیادی کردند و فرمودند: «لو کان عندنا مال لاعطیناک و لکن لک ما قال الرسول صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم لحسان ثابت: لازلت مؤیداً بروح القدس ما ذببت عنا اهل‌البیت»؛[۷] اگر سرمایه‌ای داشتیم، در پاداش این شعر کمیت به او می‌بخشیدیم، اما جزای تو همان دعایی است که رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم درباره حسان‌بن ثابت شاعر معروف صدر اسلام فرمودند که همواره به خاطر دفاع از ما اهل‌بیت مورد تأییدات فرشته روح‌القدس خواهی بود.»

شیخ طوسی قدس‌سره می‌گوید: امام محمدباقر علیه‌السلام وظیفه ما را در روز عاشورا چنین بیان می‌فرمایند: «ان البعید یؤمی الیه بالسلام و یجتهد فی الدعا علی قاتله و یصلی من بعده رکعتین قال ذلک فی صدر النهار قبل ان تزول الشمس ثم لیندب الحسین و لیبکه و یأمر من داره ممن لا یتبعه بالبکاء علیه و یقیم فی داره المصیبه باظهار الجزع علیه»؛[۸] کسی که در راهی دور قرار دارد، ـ جهت زیارت ـ کافی است که به سوی کربلا اشاره نماید و سلام و درود بفرستد و در دعا و نفرین کشندگان شهدای کربلا بکوشد، آنگاه دو رکعت نماز بپا دارد، باید این اعمال را پیش از زوال خورشید انجام دهد و پس از آن اهل خانه را جمع کند و مجلس عزا برگزار نماید و بر آن حضرت همگی بگریند.

ج) امام جعفرصادق علیه‌السلام

ابوبصیر از یاران خاص امام صادق علیه‌السلام می‌گوید: در محضر آن حضرت بودم، ناگاه یکی از دختران امام حسین علیه‌السلام وارد شد، حضرت فرمودند: مرحبا! آنگاه او را مورد نوازش و مهربانی قرار داده و بوسید. فرمود: «حقر الله من حقرکم و انتقم ممن وترکم و خذل الله من خذلکم و لعن‌الله من قتلکم و کان الله لکم ولیاً و حافظاً و ناصراً فقد طال بکاءالنساء و بکاء الانبیاء و الصدیقین و الشهداء و ملائکت السماء ثم بکی و قال: یا أبا بصیر اذا نظرت الی ولد الحسین أتانی مالا أملکه بما اوتی الی ابیهم والیهم یا ابا بصیر ان فاطمه لتبکیه؛[۹] خداوند کوچک و پست گرداند کسی را که شما را تحقیر کرد و انتقام گیرد از کسی که نسبت به شما ستم روا داشت و خوار گرداند آن را که شما را خوار کرد. ـ خداوند ـ لعنت کند کسانی را که پدران شما را به شهادت رساندند. خداوند متعال سرپرست و نگهدار و یاور شماست. همانا زنان و پیامبران، صدیقان، شهدا و فرشتگان الهی بر حسین فراوان گریستند. آنگاه خود حضرت گریه کردند و فرمودند: ای ابوبصیر هر زمان چشمم به یکی از فرزندان و نسل حسین می‌افتد و به خاطر آن حادثه‌ای که برای پدران و یارانش پیش آمد، حالتی به من دست می‌دهد که نمی‌توانم تاب بیاورم. ای ابوبصیر حتی فاطمه سلام‌الله‌علیها نیز بر فرزندش حسین می‌گرید.»

معاویت بن وهب یکی دیگر از یاران امام صادق علیه‌السلام می‌گوید: روز عاشورا خدمت مولای خودم جعفر بن محمد علیه‌السلام رسیدم و آن‌حضرت را در محراب عبادت و سجده یافتم. انتظار کشیدم تا عبادت آن حضرت پایان یابد. سجده امام بسیار طولانی بود. در حال سجده گریه می‌کرد و با پروردگار خویش مناجات می‌نمود و برای خود و برادران و زایران امام حسین علیه‌السلام طلب آمرزش داشت. آنگاه به من فرمودند: «یابن وهب زر الحسین من بعید أقصی و من قریب أدنی و جدد الحزن علیه و اکثر البکاء علیه» … ثم بکی الصادق علیه‌السلام حتی أخضلت لحیته بدموعه و لم یزل حزیناً کئیباً طول یومه ذلک و أنا ابکی لبکائه و أحزن لحزنه؛[۱۰] پسر وهب! حسین را از راه دور و نزدیک زیارت کن، اندوه و حزن خود را تجدید و زیاد گریه کن. آنگاه خود امام علیه‌السلام بسیار گریستند، به‌گونه‌ای که قطرات اشک محاسن مبارکشان را فرا گرفت. آن روز تا پایان محزون و ا