پاورپوینت کامل پیام حضرت آیهالله جوادی آملی به مراسم چهلمین روز ارتحال حاج آقا مجتبی تهرانی ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیام حضرت آیهالله جوادی آملی به مراسم چهلمین روز ارتحال حاج آقا مجتبی تهرانی ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیام حضرت آیهالله جوادی آملی به مراسم چهلمین روز ارتحال حاج آقا مجتبی تهرانی ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیام حضرت آیهالله جوادی آملی به مراسم چهلمین روز ارتحال حاج آقا مجتبی تهرانی ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

حضرت آیهالله جوادی آملی در پیامی به‌مناسبت چهلمین‌روز ارتحال عالم ربانی و فقیه بزرگوار آیهالله حاج‌آقا مجتبی تهرانی، اظهار امیدواری کردند، که این مصباح هدایت در این خاندان کریم به دست بزرگواران این بیت شریف هم‌چنان افروخته و روشن باشد. متن کامل این پیام بدین شرح است:

اعوذ بالله من‌الشیطان‌الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

و‌الحمدلله رب‌العالمین و صلی‌الله علی جمیع‌الأنبیاء و‌المرسلین والأئمه‌الهداه‌المهدیین سیما خاتم‌الأنبیاء و خاتم‌الأوصیاء علیهما‌الاف‌التحیه و‌الثناء بهم نتولی و من أعدائهم نتبرء الی‌الله!

ارتحال عالم ربانی و فقیه بزرگوار حضرت آیهالله حاج‌آقا مجتبی تهرانی رضوان‌الله‌تعالی‌علیه را به پیشگاه ولیعصر ارواحنا فداه، جامعه روحانیت، حوزه‌های علمیه مخصوصاً حوزه علمیه تهران و مردم بزرگوار تهران و بیت مکرم آن عالم ربانی و شاگردان و ارادتمندان خاص آن جناب تعزیت عرض می‌کنیم. از ذات اقدس الهی مسئلت میکنیم حشر این عالم ربانی را با اولیای الهی قرار بدهد و به بیت مکرم و آقازاده‌های گرامی و برادر بزرگ و بزرگوار ایشان، آیهالله جناب آقای حاج‌آقا مرتضی تهرانی دامت‌برکاته تسلیت و تعزیت عرض کرده و تسلی خاطر این بزرگواران را از خدای سبحان مسئلت میکنیم. امید است این مصباح هدایت در این خاندان کریم به دست بزرگواران این بیت شریف هم‌چنان افروخته و روشن باشد.

مرحوم آیهالله حاج‌آقا مجتبی تهرانی عمری را صرف علم دینی کرد. علم را همانطوری که مستحضرید طبق این روایت مرسل، وجود مبارک رسول گرامی علیه‌و‌علی‌آله‌آلاف‌التحیهو‌الثناء به دو قسم تقسیم کرد و فرمود: «العلم علمان: علم‌الأدیان و علم‌الأبدان»[۱] که بسیاری از ما این را مکرر شنیدهایم و نکتهای که باید مورد عنایت قرار بگیرد این است که برخیها بر آن‌اند که علم را به حسب موضوع باید تقسیم کرد و تمایز علوم به تمایز موضوعات است، برخی بر آن‌اند که علم را به لحاظ غایت و هدف باید توزیع کرد و تمایز علوم به حسب تمایز اغراض و اهداف است. خواه طبق نظر اول، خواه طبق نظر دوم، آیهالله حاج‌آقا مجتبی تهرانی عمر پربرکت را در علوم دینی صرف کرده است.

آن‌ها که بر این باورند که تقسیم و تمایز علوم به تمایز موضوعات است می‌گویند. مثلاً تفسیر و فقه علم دینی است طب و داروسازی و مانند آن علم بدنی است، اگر تمایز علوم به تمایز موضوعات باشد این بزرگوار در بحث اخلاق از آیات و روایات مطالب فراوانی استفاده می‌کرد و به مخاطبان خود منتقل می‌کرد و در فقه معارف فراوانی را از کتاب و سنت استفاده می‌کرد و به شاگردان خود میآموخت و عمر را در علم دینی صرف کرد و اگر تمایز علوم به تمایز اغراض و اهداف باشد این بزرگوار عمری را در علم دینی صرف کرد، زیرا غرض از فقه، عالم شدن خود شخص، باور کردن خود شخص، مهذب‌شدن خود شخص و عمل‌کردن خود شخص است اولاً و انذار امت اسلامی است ثانیاً. غرض فقه این نیست که کسی استاد یا مدرس یا مصنف یا سخنران و مانند آن بشود آن آیه کریمه سوره «توبه» که «فلولا نفر من کل فرقه منهم طائفه لیتفقهوا فی‌الدین» بعدش این نیست که «و لیدرسوا و لیصنفوا و لیعلموا» و مانند آن، بلکه فرمود: «ولینذروا»[۲] هدف اصلی فقه آن است که انسان به جایی برسد که وقتی از خوف خدا سخن میگوید خواه خوف نفسی که از جهنم بترسد و بترساند خواه خوف عقلی که «وأما من خاف مقام ربه و نهی‌النفس عن‌الهوی»،[۳] هم بهراسد و هم بهراساند، این هدف این کار است؛ اگر کسی بعد از تفقه به جایی نرسد که حرف او در جامعه اثر بگذارد و از قیامت بترساند این به هدف حوزه بار نیافته است.

فقیه بزرگوارمان آیهالله تهرانی قدس‌سره‌الشریف به جایی رسیده بود ـ‌‌به لطف الهی‌ـ که بعد از تفقه در دین، ضمن تعلیم و تصنیف و تربیت شاگردان، به «ولینذروا قومهم إذا رجعوا إلیهم» رسیده بود. مستحضرید حرف هر گویندهای در شنونده انذار ایجاد نمیکند با حرف هر سخنران و سخنگویی، مخاطب از جهنم نمیهراسد. اگر تمایز علوم به تمایز اهداف و اغراض باشد این بزرگوار عمری را به علم دینی گذراند.

فرق اساسی این دو مکتب آن است که اگر گفتیم تمایز علوم به تمایز موضوعات است، طبیبی که درباره صحت و سلامت و بیماری و درمان بدن میکوشد داروسازی که درباره کیفیت تنظیم و تألیف دارو و ترکیب دارو برای تأمین سلامت سعی بلیغ دارد چون موضوع علم این‌ها بدن است علم این‌ها دینی نخواهد بود، اما اگر گفتیم تمایز علوم به تمایز اغراض و اهداف است، ممکن است گاهی نتیجه به عکس باشد، آن فقهیی که درس خوانده است برای این‌که به جاه و مقامی برسد، علم او علم بدنی است، آن طبیبی که درس خوانده است که قربهالی‌الله جامعه را از بیماری برهاند، مشکل فقرا را برطرف کند و…، علم این طبیب علم دینی است.

پس گاهی ممکن است کسی عمرش را به فقاهت بگذراند و علم او بدنی باشد و کسی عمری را به فراگیری طب و داروسازی بگذراند و علمش، علم دینی باشد. آن طبیب جراحی که قسمت مهم عمرش را در جبهه‌ها گذرانده یا در پشت جبهه‌ها سرگرم شفابخشی بیماران زخم‌خورده جبهه‌های حق علیه باطل بوده، علم او علم دینی است، زیرا او درس را برای درمان جامعه اسلامی خوانده است «قربهً الی‌الله». به هر تقدیر اگر تمایز علوم به تمایز موضوعات باشد این فقیه بزرگوار عمری را در علم دینی گذراند و اگر تمایز علوم به تمایز اهداف و اغراض ب