پاورپوینت کامل دلایل تفاوت شیوه امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) در نهضت – صلح و قیام – چه بود؟ ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دلایل تفاوت شیوه امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) در نهضت – صلح و قیام – چه بود؟ ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دلایل تفاوت شیوه امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) در نهضت – صلح و قیام – چه بود؟ ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دلایل تفاوت شیوه امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) در نهضت – صلح و قیام – چه بود؟ ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

امام حسن و امام حسین(علیهما‌السلام) در سایر شرایط نیز خیلی با یکدیگر فرق داشتند. سه عامل اساسی در قیام امام حسین(علیه‌السلام) دخالت داشته است. هر کدام از این سه‏ عامل را که در نظر بگیریم، می‏بینیم در زمان امام حسن(علیه‌السلام) به شکل دیگر است.

‏عامل اول که سبب قیام امام حسین(علیه‌السلام) شد، این بود که حکومت ستم‌کار وقت، از امام حسین(علیه‌السلام) بیعت می‏‌خواست: «خذ الحسین بالبیعه اخذ شدیداً لیس فیه رخصه… حسین(علیه‌السلام) را بگیر برای بیعت، محکم بگیر، هیچ گذشت هم نباید داشته باشی، حتماً باید بیعت کند». از امام حسین(علیه‌السلام) تقاضای بیعت می‌‏کردند. از نظر این‏ عامل، جواب امام حسین(علیه‌السلام) فقط این بود: نه، بیعت نمی‌‌کنم، و نکرد؛ جوابش منفی بود.

امام حسن(علیه‌السلام) چطور؟ آیا وقتی که قرار شد با معاویه صلح کند، معاویه از امام حسن(علیه‌السلام) تقاضای بیعت کرد که تو بیا با من بیعت کن؟ (بیعت یعنی قبول خلافت)؟ نه، بلکه جزء مواد صلح بود که تقاضای بیعت‏ نباشد و ظاهراً احدی از مورخین هم ادعا نکرده است که امام حسن(علیه‌السلام) یا کسی از کسان آن‌حضرت یعنی امام حسین(علیه‌السلام) ، برادرها و اصحاب و شیعیان امام حسن(علیه‌السلام) با معاویه بیعت کرده باشد. ابداً صحبت بیعت در میان نیست. بنابراین مسئله بیعت – که یکی از عواملی بود که امام حسین(علیه‌السلام) را وادار کرد شدیداً مقاومت کنند – در جریان کار امام حسن(علیه‌السلام) نیست.

عامل دوم قیام امام حسین(علیه‌السلام) ، دعوت کوفه بود به عنوان یک شهر آماده. مردم کوفه بعد از این که بیست سال حکومت معاویه را چشیدند و زجرهای زمان‏ معاویه را دیدند و مظالم معاویه را تحمل کردند، واقعاً بی‌تاب شده بودند، که حتی می‏‌بینید بعضی معتقدند که واقعاً در کوفه یک زمینه صددرصد آماده‏‌ای بود و یک جریان غیرمترقب اوضاع را دگرگون کرد.

مردم کوفه‏ هجده‌هزار نامه می‏‌نویسند برای امام حسین(علیه‌السلام) و اعلام آمادگی کامل می‏‌کنند. حال‏ که امام حسین(علیه‌السلام) آمد و مردم کوفه یاری نکردند، البته همه می‏‌گویند پس زمینه‏ کاملاً آماده نبوده، ولی از نظر تاریخی، اگر امام حسین(علیه‌السلام) به آن نامه‏‌ها ترتیب‏ اثر نمی‏داد، مسلماً در مقابل تاریخ محکوم بود؛ می‏‌گفتند یک زمینه بسیار مساعدی را از دست داد.

حال آن‌که در کوفه زمان امام حسن(علیه‌السلام) ، اوضاع درست برعکس بود؛ یک کوفه خسته و ناراحتی بود، یک کوفه متفرق و متشتتی بود، یک کوفه‏‌ای بود که در آن هزار جور اختلاف عقیده پیدا شده بود، کوفه‏‌ای بود که ما می‌بینیم امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) در روزهای آخر خلافتشان مکرر از مردم کوفه‏ و از عدم آمادگی‌شان شکایت می‏‌کنند و همواره می‌گویند: خدایا مرا از میان این‏ مردم ببر و بر این‌ها حکومتی مسلط کن که شایسته آن هستند، تا بعد این‌ها قدر حکومت مرا بدانند.

این که عرض می‏‌کنم کوفه آماده، یعنی بر امام‏ حسین(علیه‌السلام) اتمام حجتی شده بود؛ نمی‏خواهم مثل بعضی‌ها بگویم کوفه یک آمادگی‏ واقعی داشت و امام حسین(علیه‌السلام) هم واقعاً روی کوفه حساب می‏‌کرد. نه، اتمام‏ حجت عجیبی بر امام حسین(علیه‌السلام) شد که فرضاً هم زمینه آماده نباشد، ایشان نمی‏تواند آن اتمام حجت را نادیده بگیرد.

از نظر امام حسن(علیه‌السلام) چطور؟ از نظر آن‌حضرت، اتمام حجت برخلاف شده بود؛ یعنی مردم کوفه نشان داده بودند که ما آمادگی نداریم. آن‌چنان وضع داخلی کوفه بد بود که خود امام حسن(علیه‌السلام) از بسیاری از مردم کوفه محترز بود و وقتی که بیرون می‏‌آمد -حتی وقتی که‏ به نماز می‏‌آمد- در زیر لباس‌های خود زره می‏‌پوشید برای این که خوارج و دست‏‌پرورده‏‌های معاویه زیاد بودند و خطر کشته شدن ایشان وجود داشت، و یک‏ دفعه حضرت در حال نماز بود که به طرفش تیراندازی شد، ولی چون در زیر لباس‌هایش زره پوشیده بود، تیر کارگر نشد، والا امام را در حال نماز با تیر از پا در آورده بودند.

پس، از نظر دعوت مردم کوفه که بر امام حسین(علیه‌السلام) اتمام حجتی بود و چون‏ اتمام حجت بود باید ترتیب اثر می‌‏داد، در مورد امام حسن(علیه‌السلام) برعکس، اتمام حجت برخلاف بوده و مردم کوفه تقریباً عدم آمادگی‌شان را اعلام کرده‏ بودند.

عامل سومی که در قیام امام حسین(علیه‌السلام) وجود داشت، عامل امر به معروف و نهی‏ از منکر بود؛ یعنی قطع‌نظر از این‌که از امام حسین(علیه‌السلام) بیعت می‏‌خواستند و ایشان حاضر نبود بیعت کند، و قطع‌نظر از این‌که مردم کوفه از ایشان دعوت کرده‏ بودند و اتمام حجتی بر امام حسین(علیه‌السلام) شده بود و ایشان برای این‌که پاسخی به آن‌ها داده باشد آمادگی خودش را اعلام کرد، قطع‌نظر از این‌ها، مسئله دیگری‏ وجود داشت که امام حسین(علیه‌السلام) تحت آن عنوان قیام کرد، یعنی اگر از او تقاضای‏ بیعت هم نمی‏‌کردند باز قیام می‏‌کرد و اگر مردم کوفه هم دعوت نمی‏کردند باز قیام می‏‌نمود. آن مسئله چه بود؟

مسئله امر به معروف و نهی از منکر، مسئله این‌که معاویه از روزی که به خلافت رسیده است (در مدت این بیست سال) هرچه عمل کرده، برخلاف اسلام عمل کرده است، این حاکم جائر و جابر است، جور و عدوانش را همه مردم دیدند و می‏‌بینید، احکام اسلام را تغییر داده است، بیت‌المال مسلمین را حیف و میل می‏‌کند، خون‌های محترم را ریخته است، چنین کرده، چنان کرده، حالا هم بزرگترین گناه را مرتکب شده است و آن‏ این‌که بعد از خودش پسر شراب‌خوار قمارباز سگ‌باز خودش را [به عنوان‏ ولایتعهد] تعیین کرده و به زور سرجای خودش نشانده است. بر ما لازم است که به این‌ها اعتراض کنیم، چون پیغمبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند:

من رأی سلطاناً جائراً مستحلاً لحرام‌الله، ناکثاً عهده، مخالفاً لسنه رسول‌الله، یعمل فی عبادالله بالاثم و العدوان، فلم یغیر علیه بفعل و لا قول، کان حقاً علی‌الله‏ ان یدخله مدخله، الا و ان هولاء قد لزموا طاعهالشیطان… اگر کسی حاکم ستمگری را به این وضع و آن وضع و با این نشانی‌ها ببیند و اعتراض نکند به عملش یا گفته‏‌اش، آن‌چنان مرتکب گناه شده است که‏ سزاوار است خدا او را به همان عذابی معذب کند که آن حکمران جائر را معذب می‏‌کند.

اما در زمان معاویه در این‌که مطلب بالقوه همین‌طور بود بحثی نیست. برای خود امام حسن(علیه‌السلام) که مسأله محل تردید نبود که معاویه چه‏ ماهیتی دارد، ولی معاویه در زمان علی(علیه‌السلام) معترض بوده است که من‏ فقط می‏خواهم خونخواهی عثمان را بکنم، و حال می‌‏گوید من حاضرم به کتاب‏ خدا و به سنت پیغمبر و به سیره خلفای راشدین صددرصد عمل بکنم، برای‏ خودم جانشین معین نمی‏کنم، بعد از من خلافت مال‏ حسن‌بن علی است و حتی بعد از او مال حسین‌بن علی است (یعنی به حق آن‌ها اعتراف می‏‌کند)، فقط آن‌ها تسلیم امر کنند ( کلمه‏‌ای هم که در ماده قرار داده بود، کلمه تسلیم امر است) یعنی کار را به من واگذار کنند؛ همین مقدار، امام حسن(علیه‌السلام) عجالتاً کنار برود، کار را به من واگذار کند و من‏ با این شرایط عمل می‏‌کنم. ورقه سفید امضا فرستاد، یعنی کاغذی را زیرش امضا کرد، گفت هر شرطی که حسن‌بن علی خودش مایل است در این جا بنویسد، من قبول می‏‌کنم. من بیش از این نمی‏خواهم که زمامدار باشم،‏ والا من به تمام مقررات اسلامی صددرصد عمل می‏‌کنم. تا آن‌وقت هم که هنوز صابون این‌ها به جامه مردم نخورده بود.

حال فرض کنیم الان ما در مقابل تاریخ این‌جور قرار گرفته بودیم که‏ معاویه آمد، یک چنین کاغذ سفید امضایی برای امام حسن(علیه‌السلام) فرستاد و چنین‏ تعهداتی را قبول کرد، گفت تو برو کنار، مگر تو خلافت را برای چه‏ می‏‌خواهی؟ مگر غیر از عمل‌کردن به مقررات اسلامی است؟ من مجری منویات‏ تو هستم. فقط امر دائر است که آن کسی که می‏‌خواهد کتاب و سنت الهی را اجرا بکند، من باشم یا تو. آیا تو فقط به خاطر این که آن کسی که این کار را می‏‌کند تو باشی، می‏‌خواهی چنین جنگ خونینی را بپا بکنی؟!

اگر امام حسن(علیه‌السلام) با این شرایط تسلیم امر نمی‏کرد، جنگ را ادامه می‏‌داد، دو سه سال‏ می‏‌جنگید، ده‌ها هزار نفر آدم کشته می‏‌شدند، ویرانی‌ها پیدا می‏‌شد و عاقبت‏ امر هم خود امام حسن(علیه‌السلام) کشته می‏‌شد، امروز تاریخ، امام حسن(علیه‌السلام) را ملامت می‏‌کرد، می‏‌گفت در یک چنین شرایطی [باید صلح می‏‌کرد] پیغمبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) هم در خیلی موارد صلح کرد، آخر یک جا هم آدم باید صلح کند. غیر از این نیست‏ که معاویه می‏‌خواهد خودش حکومت کند، بسیار خوب، خودش حکومت کند؛ نه‏ از شما می‌‏خواهد که او را به عنوان خلیفه بپذیری، نه از شما می‏‌خواهد که او را امیرالمؤمنین بخوانی، نه از شما می‌خواهد که با او بیعت کنی، و حتی اگر بگویی جان شیعیان در خطر است، امضا می‏‌کند که تمام شیعیان پدرت‏ علی در امن و امان، و روی تمام کینه‏‌های گذشته‏‌ای که با آن‌ها در صفین دارم‏ قلم کشیدم. از نظر امکانات مالی حاضرم مالیات قسمتی از مملکت را نگیرم و آن را اختصاص بدهم به شما که به این وسیله بتوانی از نظر مالی‏ محتاج ما نباشی و خودت و شیعیان و کسان خودت را آسوده اداره کنی.

اگر امام حسن(علیه‌السلام) با این شرایط [صلح را] قبول نمی‏کرد، امروز در مقابل تاریخ‏ محکوم بود. قبول کرد، وقتی که قبول کرد، تاریخ آن‌طرف را محکوم کرد. معاویه با آن دستپاچگی که داشت، تمام این شرایط را پذیرفت. نتیجه‏‌اش‏ این شد که معاویه فقط از جنبه سیاسی پیروز شد؛ یعنی نشان داد که یک مرد صددرصد سیاستمداری است که غیر از سیاستمداری هیچ‌چیز در وجودش نیست‏، زیرا همین قدر که مسند خلافت و قدرت را تصاحب کرد، تمام مواد قرارداد را زیر پا گذاشت و به هیچ‌کدام از این‌ها عمل نکرد و ثابت کرد که آدم‏ دغل‌بازی است، و حتی وقتی که به کوفه آمد صریحاً گفت: مردم کوفه! من‏ در گذشته با شما نجنگیدم برای این که شما نماز بخوانید، روزه بگیرید، حج‏ ‏ بکنید، زکات بدهید، ولکن لاتأمر علیکم، من جنگیدم برای این که امیر و رئیس شما باشم. بعد چون دید خیلی بد حرفی شد، گفت این‌ها یک‏ چیزهایی است که خودتان انجام می‏‌دهید، لازم نیست که من راجع به این‏ مسائل برای شما پافشاری داشته باشم.

شرط کرده بود که خلافت، بعد از او تعلق داشته باشد به حسن‌بن علی، و بعد از حسن‌بن علی به حسین‌بن علی، ولی بعد از هفت هشت سال که از حکومتش گذشت، شروع کرد مسئله ولایت‌عهدی یزید را مطرح کردن. شیعیان امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) را – که در متن قرارداد بود که‏ مزاحمشان نشود- به حد اشد مزاحمشان شد و شروع کرد به کینه‌توزی نسبت به‏ آن‌ها. واقعاً چه فرقی هست میان معاویه و عثمان؟ هیچ فرقی نیست، ولی‏ عثمان کم و بیش مقام خودش را در میان م