پاورپوینت کامل قاتلین امام حسین(ع) چه مذهبی داشتند؟ ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قاتلین امام حسین(ع) چه مذهبی داشتند؟ ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قاتلین امام حسین(ع) چه مذهبی داشتند؟ ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قاتلین امام حسین(ع) چه مذهبی داشتند؟ ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

هواداران بنی‌‌امیه و وهابیت در قرون مختلف و حتی عصر حاضر، کوشیده‏اند نهضت امام حسین(ع) را نوعی شورش، آشوب، فتنه‏انگیزی، ایجاد تفرقه در امت و تمرد از خلافت معرفی کنند و در کشتن او، حق را به جانب یزید بدهند که یک‏ شورش‌گر بر ضد خلافت مرکزی را کشته است! در این مورد، به احادیثی هم استناد می‏کنند که رسول‌خدا(ص) به کشتن کسی که یک‌‌پارچگی امت را به‌هم‌زده فرمان داده‏ است و می‏گویند: «ان یزید قتل‌الحسین بسیف جده» یزید حسین را با شمشیر جدش کشت!

و یا با استناد به برخی کتاب‌های علمای شیعه و برداشت‌های ناقص و غیر صحیح، مردم کوفه را شیعه امیرالمؤمنین و امام حسین(ع) معرفی کرده و قاتلان آن‌حضرت را همین گروه می‌دانند! به عنوان نمونه به مواردی از این شبهه‌افکنی‌ها می‌پردازیم:

نفرین امام حسین(ع) خطاب به چه کسانی است؟

احمد الکاتب و بعضی دیگر از هم‌مسلکان او می‌گویند: امام حسین(ع) در نفرین به شیعیان خود این‌گونه گفته است: اللهم إن متّعتهم إلی حین ففرّقهم فرقاً، واجعلهم طرائق قدداً، ولا تُرض الوُلاه عنهم أبداً، فإنهم دعونا لینصرونا، ثم عدوا علینا فقتلونا.

پروردگارا! این گروه را تا مدت معینی از دنیا برخوردار ساز و آنان را در فرقه‏ها و دسته‏جات متعدد قرار بده و هیچ‌گاه والیان را از آنان خرسند مساز! زیرا اینان ما را دعوت کردند تا یاری کنند، اما بر خلاف انتظار با ما دشمنی‏ کردند و ما را کشتند. (الإرشاد، شیخ مفید، ۱۱۰/۲)

پاسخ به ادعای نفرین امام حسین(ع)

با توجه به اشکالی که برخی در این روز‌ها علیه شیعه به صورت گسترده دامن‌زده و آن‌را به عنوان تصریح امام حسین(ع) به قاتل بودن شیعیان در واقعه کربلا طرح می‌نمایند، به پاسخ این قسمت از اشکال فوق می‌پردازیم:

شیعه کیست؟

قائل شدن به این مطلب که شیعیان، امام حسین(ع) را به شهادت رسانده‌اند، دارای تناقض و تضادی آشکار است. چرا که شیعه به یار و انصار و پیرو و نیز دوست‌دار یک شخص ‌گویند، اما این‌که به قاتل و دشمنی که در صف و سپاه مقابل قرار گیرد نیز شیعه بگویند، کلامی واضح‌البطلان است. حال با این توصیف، چگونه می‌توان میان محبت و یاری و پیروی، و جنگ و دشمنی جمع کرد؟! و اگر بنا باشد افراد در سپاه عمرسعد و عبیدالله‌بن زیاد را شیعه بنامیم، پس یاران آن‌حضرت که تا آخرین لحظه در کنار آن‌حضرت ایستادگی و جان‌فشانی کردند و در این راه به شهادت رسیدند را چه بنامیم؟!

و اگر بر فرض هم این ادعا را بپذیریم که قاتلین امام حسین(ع) از شیعیان بوده‌اند، باید گفت: اینان‌‌ شیعیانی بوده‌اند که از شیعه بودن خود بر‌گشته و به دشمنان آن‌حضرت پیوسته‌اند و در این‌حال دیگر به چنین شخصی شیعه نمی‌گویند، بلکه تعبیر دشمن در حق او شایسته‌تر است.

در این زمینه، کلام علامه سیدمحسن امین(ره) در کتاب اعیان‌الشیعه جالب به نظر می‌رسد: منزه است خداوند از این که قاتلین امام حسین(ع) از شیعیان باشند؛ بلکه کسانی که ایشان را کشتند، از اهل طمع بودند که دین نداشتند و بعضی از اشرار نااهل بودند و بعضی از ایشان به دنبال رؤسای خود رفتند؛ رؤسایی که حب دنیا ایشان را به جنگ حسین بن علی(ع) کشانده بود؛ و در بین ایشان کسی از شیعیان و دوست داران حضرت نبود؛ اما شیعیان حضرت و مخلصین برای حضرت، همگی یاران او شدند و در این‌که در راه او کشته شوند درنگ ننمودند؛ و او را تا آخرین لحظات زندگانی با تمام نیرو یاری کردند؛ و بسیاری از ایشان نیز نتوانستد حضرت را یاری بنمایند یا نمی‌دانستند که کار حضرت به اینجا منتهی خواهد شد؛ بعضی نیز در این هنگام جان خود را به خطر انداخته و حصاری را که ابن‌زیاد دور کوفه کشیده بود شکستند و برای یاری حضرت آمدند تا این که در کربلا شهید شدند؛ اما این که ادعا شود یکی از شیعیان در جنگ با حضرت حضور داشته است این صحت ندارد؛ و آیا کسی می‌تواند اعتقاد داشته باشد که یکی از شیعیان و دوست‌داران حضرت که چنین علاقه‌ای به حضرت داشته، به جنگ ایشان برود؟ هرگز؛ همیشه چنین بوده است که طرف‌داران حق در هر زمانی اندک بوده‌اند. (أعیان‌الشیعه، ۵۸۵/۱)

هویت کوفیان در زمان امام حسین(ع)

درست است که آن دسته از مردمانی که برای کشتن امام حسین(ع) به کربلا آمدند، از اهالی کوفه بودند، اما در آن زمان، در کوفه شیعه‌ای که در تشیع خود شهرتی داشته باشد وجود نداشت. چون زمانی که معاویه به حکومت رسید، زیادبن أبیه را بر کوفه حاکم نمود و او نیز هر شیعه‌ای را که می‌شناخت مورد تعقیب قرار داد و آن‌ها را مورد کشت و کشتار و غارت قرار می‌داد و یا دستگیر کرده و به حبس و زندان می‌فرستاد تا این که در شهر کوفه، دیگر شخصی که به شیعه بودن شهرت داشته باشد وجود نداشت. پس در حقیقت، طبق آن‌چه که در مصادر تاریخی آمده، شیعیان در کوفه تنها عده کمی از جمعیت ۱۵۰۰۰ نفری کوفه را تشکیل می‌دادند؛ که بسیاری از ایشان در زمان معاویه تبعید شده و یا به زندان افتاده و عده بسیاری نیز به شهادت رسیده بودند. بسیاری از ایشان نیز به خاطر مشکلات فراوان به شهرهای دیگر هم‌چون: موصل، خراسان و قم پناهنده می‌شدند؛ عده زیادی از ایشان نیز مانند: بنی‌غاضره می‌خواستند به یاری امام بشتابند که سربازان عبیدالله‌بن زیاد مانع شدند. ابن‌أبی‌الحدید معتزلی در این‌باره می‌گوید: معاویه، نامه‌ای به یکی از کارگزاران خویش نوشت مبنی بر این که هرکس چیزی از فضایل ابوتراب (امیرالمؤمنین(ع)) و خاندان او نقل کرد، در مقابل او هیچ مسئولیتی بر عهده شما نیست. (به این معنا که: هر اتفاقی برای این شخص افتاد و شما هر بلایی به سر او آوردید جایز است) از این رو سخنرانان در هر کوی و برزن و بر فراز هر منبری، العیاذبالله، حضرت علی(ع) را لعن کرده و از ایشان بیزاری می‌جستند و به آن‌حضرت و اهل‌بیت ایشان دشنام می‌دادند!

و بیچاره‌ترین مردم در آن زمان، مردم کوفه بودند؛ زیرا شیعه علی(ع) در آن شهر زیاد بود؛ معاویه، زیادبن سمیه را حاکم کوفه و هم‌زمان شهر بصره را نیز تحت امر او ساخت. و او به دنبال شیعیان می‌گشت ـ او شیعیان را می‌شناخت، زیرا در زمان خلافت حضرت علی(ع) از طرفداران ایشان بود ـ پس آن‌ها را هرجا که بودند می‌یافت و به قتل می‌رساند و یا تهدید به قتل می‌کرد؛ و یا از عراق بیرون می‌کرد؛ تا جایی که کسی از شیعیان شناخته‌شده در عراق باقی نماند. شرح نهج‌البلاغه/۴۴/۱۱؛ النصایح‌الکافیه، محمدبن عقیل، ص۷۲.

منابع زیادی جنایات ابن‌زیاد را نقل کرده‌اند که به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم: سیرأعلام النبلاء/۴۹۶/۳؛ الکامل فی‌التاریخ، ابن‌اثیر/۴۵۰/۳؛ لسان‌المیزان، ابن‌حجر/۴۹۵/۲.

از مجموع مباحث گذشته مشخص گردید که در زمان واقعه کربلا دیگر شیعه شناخته‌شده‌ای در کوفه باقی نمانده بود که بخواهد در جنگ با امام حسین(ع) شرکت کرده باشد، پس چگونه می‌توان ادعا کرد که شیعیان کوفه قاتل امام حسین(ع) بوده‌اند؟ و هیچ ناظر منصفی نمی‌تواند بگوید: این شیعیان بودند که برای امام حسین(ع) نامه نوشته و او را دعوت نمودند، چرا که معروف‌ترین نویسند‌گان نامه اشخاصی هم‌چون: شبث‌بن ربعی و حجاربن أبجر و عمروبن حجاج و غیره بودند که هیچ‌کس نگفته این‌ها شیعه بودند.

کوفه خالی از شیعیان:

از معروف‌ترین افرادی که در طومار قاتلین امام حسین(ع) آمده، اسامی این افراد به چشم می‌خورد: عمربن سعدبن أبی‌وقاص، شمربن ذی‌الجوشن، شبث‌بن ربعی، حجاربن أبجر، حرمله‌بن کاهل، سنان و… که در این بین نمی‌توان حتی یک نفر معروف به شیعه اهل‌بیت(ع) را یافت. و تمام افراد نام برده شده بالا نه به تشیع و نه به موالات و دوستی امیرالمؤمنین(ع)، شناخته نشده‌اند.

شیعیان آل ابی‌سفیان!

بعد از فحص و تتبع فراوان در کلمات و فرمایشات امام حسین(ع) در کربلا و خطبه آن‌حضرت در باره آن قوم جنایت‌کار و احتجاجات آن‌حضرت بر علیه آنان، هرگز با تعبیری بر‌خورد نکردیم که حضرت آنان را از شیعیان و یا موالین خود و یا پدر بزرگوارشان امیرالمؤمنین(ع) دانسته باشند و حال آن‌که جا داشت اگر ‌چنین می‌بود، آن‌حضرت به عنوان