پاورپوینت کامل نقش روحانیت و مرجعیت در مبارزه با استبداد ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش روحانیت و مرجعیت در مبارزه با استبداد ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش روحانیت و مرجعیت در مبارزه با استبداد ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش روحانیت و مرجعیت در مبارزه با استبداد ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

شصتمین جلسه گفتمان دینی، با بررسی موضوع «پاورپوینت کامل نقش روحانیت و مرجعیت در مبارزه با استبداد ۴۱ اسلاید در PowerPoint» در سالن اجتماعات مدرسه فیضیه برگزار شد.

سخنران این گفتمان حجهالاسلام والمسلمین علی دوانی، نویسنده و پژوهش گر تاریخ بود که با اشاره به مسئله عدالت و جایگاه آن در تفکر شیعه اظهار داشت: ما عدالت را در مراجع تقلید، امام جمعه و جماعت و در شاهد، شرط می دانیم، تا جایی که در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نوشته اند که اگر عدالت رهبر به هم بخورد، خود به خود رهبری او هم ضایع می شود. بنابراین، عدالت، اساس کار ماست و در همه ائمه علیهم السلام هم بوده است.

حجهالاسلام والمسلمین دوانی با نقل روایاتی، مسئله امامت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را مطرح نمود و ایستادگی و مبارزه روحانیت شیعه با استبداد و استعمار را به علت لحاظ شرط عدالت در تمام سطوح جامعه دانست. ایشان در ادامه به قرارداد رویتر اشاره کرد و گفت: وزیر امور خارجه وقت انگلیس گفته بود تاکنون هیچ قراردادی به این رسوایی نبوده که افرادی بیایند و رشوه بگیرند و مملکتشان را یک جا به دست یک کمپانی انگلیسی بدهند. اگر این قرارداد اجرا می شد، به مرور ایران هم به سرنوشت هندوستان گرفتار و یک دفعه به وسیله دولت برتانیا بلعیده می شد. اما ناگهان خبر به مرحوم آیهالله حاج ملاعلی کنی، اعلم علمای وقت تهران رسید که میرزا حسین خان سپهسالار رفته این قرارداد را امضا کرده و رشوه ای هم گرفته، این مرجع تقلید و روحانی بزرگ، تلگراف زد به ناصرالدین شاه که همراه میرزاحسین خان صدراعظم هنوز در اروپا بود و می خواست از سمت روسیه، وارد بندرانزلی شود، به این که اگر صدراعظم که آن قرارداد را امضا کرده پایش را به سرزمین ایران بگذارد، تکفیرش می کنم. این تلگراف آیهالله کنی آن قدر مهم و کوبنده بود که همان جا ناصرالدین شاه به صدراعظم گفت: از من دور شو؛ اگر فتوای مرجع تقلید به کفر تو صادر شود، روزگارت تباه می گردد.

سخنران گفتمان در ادامه بحث، به فتوای تحریم تنباکوی مرحوم آیهالله العظمی شیرازی اشاره کرد و اظهار داشت: مرحوم آیهالله میرزا جوادآقای تبریزی اعلام کرد که اگر حکم میرزاآقای شیرازی عمل نشود (قرارداد تنباکو لغو نگردد) روز عاشورا اعلام جهاد می کنم، تا هرچه فرنگی پیدا کردند، بکشند.

در شیراز هم مرحوم آیهالله فال اسیری، بر ضد ناصرالدین شاه قیام نمود و اعتراض کرد که شاه ایشان را به بصره تبعید کرد.

حجهالاسلام والمسلمین دوانی ادامه داد: پسر ناصرالدین شاه دوباره به وی اطلاع داد که این آقا نجفی، جان ما را به لب رسانده، مرتب بر منبر می گوید: اتفاق مهمی افتاده؛ مردم، قیام کنید؛ به هوش باشید! ناصرالدین شاه گفت: حوصله ام سرآمد! این آقا شیخ را بفرستید تهران. مرحوم آیهالله نجفی دستش را گذاشت زیر سرش و روی سنگی که آن جا بود، خوابید! صدراعظم آمد سراغ ایشان و گفت: اعلی حضرت آمده. ایشان هم که عمداً خوابیده بود، سر بلند کرده و در حالی که چشمش را می مالید، رو به ناصرالدین شاه گفت: شاه شمایید؟

می گویند ناصرالدین شاه از همان جا برگشت و شروع به غرزدن کرد که آقا گرفته خوابیده و به جای اعلی حضرت، می گوید: شاه شمایید. این را رها کنید برود؛ چون این جا هم مایه دردسر است. بار دوم ظل السلطان خبر داد که ایشان هنگامه کرده و گفته که هرجا، بابی، دیدید بکشید. شاه دستور داد که این دفعه بیاوریدش، ولی ببرید در تکیه دولت بنشانید و نگذارید بخوابد تا من بیایم، آقا نجفی هم چند طلبه دعوت کرده بود تا بحثی را شروع کنند و به آن ها گفته بود شما کاری نداشته باشید و مبحث قطع را مطرح کرده بودند تا شاه آمده بود و داد و فریاد و اشکال و جواب را شیند، گفت: چه خبر است؟ گفتند: حضرت آیهالله دارد بحث می کند. گفت: من این را تبعید کرده بودم، بحث دیگر چیست؟ هر چه گفتند حضرت آیهالله…! جواب داد: هروقت بحث تمام شد می آیم!

در تاریخ نوشته اند که ناصرالدین شاه برگشت و عصبانی بود و در حالی که به هرچه آخوند است بد و بی راه می گفت، فریاد زد: برگردانیدش. یک دفعه خوابیده، این دفعه هم که مباحثه می کند.

این اثر آن عدالت و خلوص است که در مراجع شیعه بوده که مستبدین عصر از دست آن ها نمی دانستند چه کنند. ایشان با اشاره به شدت ظلم و ستم خان ها و حکام اظهار داشت: مرحوم حاج میرزامحمود بروجردی که پنجاه سال مرجع تقلید غرب ایران بود، عموی مرحوم آیهالله العظمی بروجردی، یک سید باوقار و با متانت بود، خان های منطقه به ناصرالدین شاه اطلاع دادند که ما با این آقا چه کنیم؟ ناصرالدین شاه دستور داد: ایشان را تبعید کنند و احضاریه به تهران نوشت، ایشان وقتی وارد بر حضرت عبدالعظیم شد، به قدری اهالی تهران به استقبال رفتند که شاه مجبور شد کسی را فرستاده، پیغامی داد و معذرت خواست؛ ایشان را با عزت و احترام برگرداندند و باز دست بردار نبود و به حکام و ظلمه نامه می نوشت و تهدید می کرد تا این که دوباره احضار شد، اما زیر بار نرفت و ساکت نشد.

سخنران گفتمان در بخش بعدی بحث خود به مسئله «مشروطه» پرداخت و گفت: علما وقتی دیدند میرزای شیرازی با یک فتوا، چنان مبارزه پی گیری کرد که ناصرالدین شاه جا خورد و اعوان و انصارش نتوانستند کاری انجام دهند، گفتند تقاضا کنیم یک دیوان عدالت تأسیس شود تا به کارهای مملکت رسیدگی و بر اساس عدل، احکام را جاری کند، شاه هم به ناچار باید احکام آن را امضا کند، بحث این دیوان عدالت گرفت و توسعه پیدا کرد تا واقعه مشروطه به وجود آمد چون می گفتند: حکومت به شرط قانون.

ایشان افزود: اعلم علمای تهران، شهید شیخ فضل الله نوری گفت: ما مشروطه خالی قبول نداریم؛ مشروطه، مشروعه باید باشد و باید مجلس هم تأسیس شود و وکلا را ملت انتخاب کنند و گفت: نام آن مجلس را هم بگذارید: مجلس شورای اسلامی؛ عجب این است که قید اسلامی، در قانون مشروطیت که به امضای مظفرالدین شاه رسید، وجود دارد، اما منورالفکرها (روشن فکران) و دارودسته ای که از اروپا برگشته بودند و مطابق سیاست های شرق و غرب کار می کردند، این قید را برداشته و شد «مجلس شورای ملی».

حجهالاسلام والمسلمین دوانی ادامه داد: کسروی که خود اعدی عدو علما و مراجع است، مع الوصف در این جا می گوید: آیهالله سیدعبدالله بهبهانی و سیدمحمد طباطبایی می گفتند: وجود ناقص بهتر از عدم محض است؛ یعنی حالا که م