پاورپوینت کامل نشستی صمیمی با علامه عسکری ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نشستی صمیمی با علامه عسکری ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نشستی صمیمی با علامه عسکری ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نشستی صمیمی با علامه عسکری ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

افق حوزه: آشنایی حضرت عالی با شهید صدر به چه زمانی برمی گردد؟ در مورد ایشان و خاطرات تان از مدت حضور در عراق بفرمایید.

آشنایی من با شهید صدر، از زمان تأسیس اولین مدرسه رسمی بود که در ایام جنگ جهانی دوم در کاظمین با آقای احمد امین تأسیس نمودیم، مدرسه مخصوصی بود و برنامه ویژه ای هم داشت. نظیر مدارس علامه امین در شام و مرحوم شرف الدین در لبنان، جمع می کردیم بین برنامه های دولتی برنامه های فرهنگی که برای جامعه لازم بود. آن زمان، در عراق، سوریه، مصر و حتی ایران، برنامه ریزی آموزشی، استعماری بود. من در عراق می دیدم قبله یک جوان که وارد این مدارس می گردید، لندن می شد. در مدراسی هم که در مستعمرات فرانسه بود، قبله شان پاریس؛ خلاصه نوکر بار می آوردند، مثل حالا که فیزیک، ریاضی و علوم مختلفی داریم، نبود. آن موقع یک جوان به اندازه ای آموزش می دید که بیاید بیرون و در ادارات دولتی نوکری کند؛ جای دیگر هم کار نمی توانست بکند. یعنی بچه نجار، دیگر نجار نمی شد. لذا اسم این مدارس را گذاشته بودم کارخانه های موظف سازی، نوکر برای استعمارگران درست می کرد؛ فرق هم نمی کرد. منتهی در مناطق تحت استعمار انگلیس قبله شان لندن بود و در مناطقی که تحت سلطه فرانسه بود، قبله اش پاریس. یک چنین وضعی را من مشاهده کردم. احتمال می دهم در مناطقی که مرحوم شرف الدین و سیدمحسن امین زندگی می کردند، این مسایل بیشتر از این بوده است، برای این که وجود حوزه های علمیه نجف، سامرا و کربلا در عراق بر جامعه اثر می گذاشت، اما آن ها در آن جا حوزه علمیه هم نداشتند. البته حوزه های علمیه ما هم تا حدودی از جامعه جدا بودند. مثل حوزه های علمیه بعد از انقلاب نبودند. آن زمان حوزه های علمیه ما فقط نظرشان این بود، کسی که وارد حوزه می شود، مجتهد گردد؛ در فکر جامعه مسلمانان نبودند. البته این کار، فی نفسه مسئولیت بزرگی است و من با بحث علمی ثابت کردم اگر کسی به احکامی که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم آورده دست پیدا کند، می بایست رجوع کند به رساله های فقهای شیعه؛ ولی چرا فقط علم فقه باشد و دیگر علوم ممانند علوم قرآن، سیره و عقاید تدریس نشود؟ البته خوب شده، آن وقتی که من می گویم غیر از الان است؛ الان برنامه های حوزه خیلی خوب است. من زمان خودم را دارم می گویم، آن زمان من حدود سه سال بود که به قم آمده بودم و از سهم امام هم خرج نمی کردم، املاکی در تهران و ساوه داشتیم. من آمدم به حوزه علمیه قم و بین سال های ۱۳۵۰ تا ۵۳ ه ق درس آیهالله مرعشی می رفتم و با آیهالله حاج آقا مرتضی حایری و یکی از ارحام، هم بحث بودیم. حجره من اول در مدرسه رضوی بود و بعد به مدرسه فیضیه منتقل شدم؛ وضع جوری بود که متوجه شدم، ما تدریس علوم قرآن نداریم و سیره را به معنای تام آن نداریم و محتاج تربیت مبلغ هستیم.

با استاد احمد امین یک مدرسه ای باز کردیم در اوایل جنگ جهانی دوم، همان سال اول مرحوم سیداسماعیل صدر، برادر شهید صدر، ایشان را به مدرسه آورد؛ ۷ساله بود، یک عمامه سبزی بر سرداشت و به کلاس اول آمد؛ آن مدرسه، دولتی نبود بلکه مدرسه ویژه ای بود که تربیت مخصوصی می کرد و هر کلاسی یک مربی خاص داشت. ۶ماه که از آغاز سال تحصیلی گذشت، مسئول کلاس آمد و گفت: سیدباقر، برنامه کلاس را تمام کرده است، او را به کلاس دوم بردند و تا آخر سال، کلاس دوم را هم تمام کرد. سال دوم که آمد، رفت کلاس سوم، باز هم وسط سال مسئول کلاس گفت: او را ببرید چهارم و تا آخر سال، چهارم را تمام کرد؛ پس از آن هم کلاسی های کلاس چهارم خود را می برد خانه و به آن ها درس می داد.

پشت صحن موسی بن جعفر علیه السلام یک جایی بود که عصرهای عاشورا، بهترین منبری عراق در آن جا منبر می رفت و از بغداد و کاظمین همه آن جا جمع می شدند. ما هم شاگردهای ممتاز را با نوشته ای می فرستادیم و قبل از منبری، سخنرانی می کردند؛ آن وقت هدایایی به ممتازین می دادیم، شهید صدر هم از جمله شاگردانی بود که مورد تقدیر قرار گرفت. بعد از آن هم خاندان صدر جشنی گرفتند، من و سیدمحمد صدر، رئیس مجلس اعیان عراق هم نشسته بودیم؛ شهید صدر یک سخنرانی کرد که سیدمحمد به او گفت: انت عقادالعراق، عقاد در مصر نویسنده و سخنران مشهوری بود. سپس شهید صدر با برادرش جهت ادامه تحصیل به نجف رفتند؛ اوایل تکلیفش بود که کفایه می خواند؛ کفایه را تمام کرد و به درس آیهالله خویی و دائی اش شیخ محمدرضا آل یاسین می رفت؛ یادم نیست چقدر گذشته بود که درس این دوتا می رفت؛ از آیهالله خویی شنیدم که ایشان مجتهد بود؛ ظاهراً سنش مقتضی نبود که به او اجازه اجتهاد دهند و تقریباً اوایل تکلیفش از ایشان برای او اجازه اجتهاد گرفتم. اولین کتابی هم که نوشت در مورد ماجرای فدک بود.

افق حوزه: اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن روز عراق چگونه بود؟

در آن زمان احزاب متعددی در عراق فعالیت می کردند، احزاب عربی گرا و سوسیالیستی و دو حزب کمونیستی هم وجود داشت، اما واکنش مردم در مقابل این ها متفاوت بود؛ مثلاً یک موقع کمونیست ها اعلان می کردند که کربلا تظاهرات داریم، همه احزاب مخالف جمع می شدند در کاظمین و تظاهرات می کردند. اوضاع خطرناکی بود؛ من از حوزه سامرا که آمدم کاظمین، مدرسه تأسیس کردم، برای این که جوان ها را نگه دارم. عصر یک روز ماه رمضان بود در هوای گرم تابستان، جوانی از سادات که نامش را در مدرسه کمونیستی نوشته بود دیدم، به او گفتم: ای شفت من الاسلام ترکت الاسلام: یعنی از اسلام چه نقصی دیدی که اسلام را ترک کردی؟! با ناراحتی گفت: انا مسلم! والان صائم غیر ان الاسلام ما فیه حکومه والناس بحاجه الی حکومه فارجح عندی الحکم الاشتراکی علی الحکم الرأس المالی».

افق حوزه: هدف شما از تأسیس آن مدرسه چه بود و چه فعالیت های دیگری در این زمینه داشتید؟

من می خواستم جوان ها را نگه دارم، جوان ها برای این رفتند که خیال می کردند اسلام حکومت ندارد. لذا در مدارس اسلامی شرکت نمی کردند؛ من فکر می کردم چه کار باید کرد. آقای سیدمهدی حکیم از نجف به کاظمین آمد در همان مدرسه ای که ساخته بودم که الان هم هست، نامه ای از شهید صدر آورده بود و می گفت: ما فکر می کنیم باید برای اسلام حکومت تشکیل شود، ولی نمی دانستیم که امام خمینی هم درس ولایت فقیه را شروع کرده است؛ اصلاً خبر نداشتیم. بعد به نجف رفته برای کاره