پاورپوینت کامل مراتب آزمون های الهی ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مراتب آزمون های الهی ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مراتب آزمون های الهی ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مراتب آزمون های الهی ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

اشاره

بسیار شنیده می شود که خدای تعالی مؤمنان را به واسطه بلاها و گرفتاری ها می آزماید؛ اما ایا غیر مؤمنان هیچ بلا و مصیبتی در دنیا نمی بینند؟ یا این که آن ها نیز، بلا و گرفتاری هایی را تجربه می کنند؟ در این صورت، ابتلاهای غیرمؤمنان در چه مواردی مشابه یا مشترک با ابتلاهای اهل ایمان است و در کدام موارد با آن تمایز یافته و مخصوص کافران و منافقان می شود؟ و ایا مؤمنان در شدت ابتلائات، اختلاف مراتب داشته و آزمون های الهی درباره ایشان نوعی دسته بندی را برمی تابد یا نه؟

پاسخ به این پرسش، آثار اعتقادی، اخلاقی و روانی بسیاری به دنبال دارد و سبب آرامش و بالا رفتن آستانه تحمل مؤمنان شده، آن ها را برای مواجهه با آزمون های الهی آماده می سازد.

بلاهای مشترک مؤمنان و غیر اهل ایمان

ظالمان و کافران در دنیا دو گونه رنج و ابتلا دارند:

۱. رنج های طبیعی که مقتضای زندگی مادی و محدود دنیا است. سرور و شادکامی این جهان محدود است و در نهایت، انسان را ناکام گذاشته یا دلزده می کند. قرآن کریم فرمود:

قُلْ مَتعُ الدُّنْیَا قَلِیلٌ ۱

بگو: برخورداری [از این] دنیا اندک است.

و حضرت علی -علیه السلام- هم فرموده است:

نشد که از دنیا دلی شاد و لبی خندان شود، و پس از زمانی بس کوتاه، چشمی گریان پیآمد آن نباشد. هرگاه خوشی ها به کسی روی آورد، بی درنگ با شرنگ رنج ها روگرداند. شبنمی از رفاه بر بوستانی ننشانید، جز آن که از گرفتاری و رنج، رگباری سخت بر آن جا ببارید. از دنیا جز این انتظاری نیست که بامدادان یاور انسان باشد و شامگاهان چهره ای ناشناس بنماید. اگر یک سوی آن به کام شیرین اید، دیگر سویش تلخ و هلاکت آور باشد. هیچ کس از فراوانی آن کامیاب نشد، مگر آن که رنجی از رنج های آن را دید… . ۲

این دسته از آزمون های الهی میان اهل ایمان و غیر آن ها مشترک بوده و ابتلای هر دو گروه از این جهت مشابه است، با این تفاوت که مؤمن این رنج ها را معنا دار و سبب پاداش برتری می داند؛ اما دیگران فقط رنج و درد آن را حس کرده، فراتر از سپری شدن آن و شاید رسیدن روزگاری خوش در این جهان ناپایدار امیدی ندارند.

بلاهای ویژه فاسقان و کافران

۲. ابتلا که ویژه اهل کفر و ظلم بوده و برای مؤمنان پیش نمی آید، این است که امکان بهره برداری از دنیا برایشان فراهم می شود، تا سرانجام به ناگاه عذاب فرا رسیده و آن ها دیگر فرصتی برای بازگشت و اصلاح نداشته باشند.

فَلَمَّا نَسوا مَا ذُکرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَیْهِمْ أَبْوَاب کلِّ شیْ ءٍ حَتی إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنهُم بَغْتَهً فَإِذَا هُم مُّبْلِسونَ ۳

پس چون آنچه را که بدان پند داده شده بودند فراموش کردند، درهای هر چیزی [از نعمتها] را بر آنان گشودیم، تا هنگامی که به آنچه داده شده بودند شاد گردیدند؛ ناگهان [گریبان] آنان را گرفتیم، و یکباره نومید شدند.

به همین دلیل به پیامبر -صلی الله علیه و آله- می فرماید که به آن ها که از حق روی می گردانند هشدار بده و بگو: « وَ إِنْ أَدْرِی لَعَلَّهُ فِتْنَهٌ لَّکمْ وَ مَتَاعٌ إِلی حِینٍ۴ (و نمی دانم، شاید آن برای شما آزمایشی و تا چندگاهی [وسیله] برخورداری باشد.) بنابراین مرتبه ای از ابتلائات الهی مثل استدراج۵ و مکر۶ و املاء۷ مخصوص کافرانی است که لباس تقوا را برکنده و از حریم عبودیت خارج شدند.

کذَلِک نَبْلُوهُم بِمَا کانُوا یَفْسقُونَ۸

این گونه ما آنان را به سبب آنکه نافرمانی می کردند، می آزمودیم .

البته این همه از لطف و رحمت خداوند است که روگردانندگان از آخرت را از نعمت اندک دنیا بهره مند می کند تا دست کم در این جا خوشی ناچیزی را تجربه کنند و همین بهره کم را از دوستانش می گیرد تا اجر عظیم اخروی را نصیب شان کند. هم از این رو پیامبر فرمود:

عَجَباً لِلعَبدِ المُؤمن مِن شیعَهِ مُحمدِ وَ عَلی علیهما السلام اِن ینصرفِی الدّنیا عَلی اَعدائه فَقد جَمَع لَه خَیر دارین وَ اِن امتَحَن فِی الدّنیا فَقَد ادَّخرَلَه فی الاخِرهِ ما لایکون لمِحنَه فِی الدّنیا قَدرٌ عِندَ اِضافَتها اِلی نِعمَ الاخِره و کَذلکَ عَجَباً للعَبد المُخالف لَنا اَهل البَیت اِن خَذَلَ فی الدّنیا وَ غََلَب بایدِی المُؤمنینَ فَقد جَمعَ عَلیه عَذابَ الدّارین .۹

شگفتا از بنده با ایمان از پیروان پیامبر و علی علیهما السلام! اگر در دنیا برابر دشمنش یاری شود، خیر دنیا و آخرت برای او جمع شده است. و اگر به ناکامی آزموده شود، چنان با نعمت های افزوده بهشتی جبران می شود که اثری از رنج این آزمون باقی نماند. و شگفتا از دشمن اهل بیت علیهم السلام اگر در دنیا بی یاور شود و به دست مؤمنان شکست خورد رنج دنیا و آخرت برای او جمع شده است.

این دو، مراتبی از ابتلای کافران و منافقان و فاسقان بود که یک مورد از آن، برای مؤمنان هم محقق می شود.

ابتلاهای مؤمنان

مؤمنان نیز مراتبی از ابتلا دارند که مخصوص آن ها است؛ زیرا آثار متفاوتی دارد و به طور کلی به ابتلاهای خیر و شر تقسیم می شود.

خدای تعالی خطاب به اهل ایمان می فرماید:

وَ نَبْلُوکُم بِالشرِّ وَ الخَْیرِ فِتْنَهً ۱۰

و شما را از راه آزمایش به بد و نیک خواهیم آزمود.

امام صادق -علیه السلام- فرمودند: روزی حضرت علی -علیه السلام- بیمار بود. عده ای برای دیدار ایشان آمده و گفتند: «یا امیرالمومنین! شب را چگونه به صبح رساندی؟» حضرت فرمودند: [شب را] به شر به صبح رساندم.گفتند:«سبحان الله! این سخن کسی مثل تواست؟!»

سپس امام -علیه السلام- ایه بالا را خواند و چنین تفسیر کرد:

فَالخَیر الصِّحه وَ الغِنی و الشَّر المرضُ وَ الفَقرُ، ابتِلاءً وَ اختباراَ؛

منظور از خیر، سلامتی و ثروت است و مراد از شر، بیماری و تنگدستی است؛ برای آزمودن و نیز آگاهی از حالات.۱۱

پس مؤمنان به انواع و اقسام آزمون ها مبتلا می شوند. اما همه در یک سطح نیستند و ابتلاهای شان به اهداف و اغراض تربیتی متفاوتی انجام می گیرد.

ابتلای آمرزش

مؤمنان متوسط که به ایات الهی توجه دارند و گاهی بر اثرغفلت یا جهالت به خطا آلوده می شوند، بر اثر همین گناهان، توسط خداوند گرفتار می شوند، تا اثر نیکی از خود به جا گذارند یا به سبب رنجی گناهشان شسته و بخشوده شود؛ از این رو قرآن کریم پس از اشاره به ایات الهی و روز حساب می فرماید:

وَ مَا أَصبَکم مِّن مُّصِیبَهٍ فَبِمَا کَسبَت أَیْدِیکمْ وَ یَعْفُوا عَن کَثِیرٍ۱۲ (و هر [گونه] مصیبتی به شما برسد به سبب دستاورد خود شماست، و [خدا] از بسیاری درمی گذرد.)

روزی امام علی -علیه السلام- به جمعی از یارانشان فرمود:

می خواهید بگویم بهترین ایه در کتاب خدای عزوجل کدام است؟ پیامبر خدا -صلی الله علیه و آله- به ما فرمود:

وَ مَا أَصبَکم مِّن مُّصِیبَهٍ فَبِمَا کَسبَت أَیْدِیکمْ ؛ چون خداوند عزوجل بزرگوارتر از آن است که آنچه در دنیا کیفر داده در آخرت هم عقوبت دهد و از آنچه در دنیا گذشته و عفو کرده است، در آخرت دوباره به آن باز گردد».۱۳

بنابراین ابتلائات مؤمنان متوسط برای مغفرت و آمرزش آن هاست. امام صادق -علیه السلام- فرمود:

اذا ارادَ اللهُ عزّوجلّ بِعَبدٍ خیراً فأذنبَ ذنباً تَبعه بِنقمهٍ وَ یذَّکره الاستِغفارَ وَ اِذا ارادَ اللهُ عزُوجلَّ بِعَبدٍ شَرّاً فَاذنَب ذَنباً تَبعهُ بِنعمهٍ لینسیه الاستِغفارَ و یتمادی بِه وَ هُوَ قَولُ اللهِ «سنستدرجهم من حیث لایعلمون» بالنعم عند المعاصی.۱۴

وقتی خداوند برای بنده ای نیکی بخواهد، اگر او گناهی مرتکب شود، درپی آن، او را به گرفتاری مبتلا می کند، تا استغفار را به یاد او آورد. و هنگامی که برای بنده ای شر بخواهد، در صورتی که گناهی انجام دهد به دنبال آن نعمتی می آورد، تا استغفار از یاد او رفته و آن خطا را ادامه دهد. و این، سخن خداوند است که « آن ها را از جهتی که نمی دانند، فرو می بریم» با نعمت ها هنگام معصیت.

این حدیث، به خوبی تفاوت ابتلای مؤمنان با غیر مؤمنان را بیان می کند؛ اما انبیا و اولیا و مؤمنان برتر، از مراتب دیگر بلا بهرمند هستند.

ابتلای ارتقا

گروهی از مؤمنان، کسانی هستند که استوار و پایدار در مسیر مراتب ایمان سیر کرده و درجاتی کسب کرده اند. این گروه از اهل ایمان، به اهداف تربیتی دیگری غیر از آمرزش مورد آزمون های الهی قرار می گیرند. ابتلای آن ها، برای آمادگی یافتن در درک هدایت های ویژه است.

معمولاً این سطح از ابتلاها در مواجهه با کفار تحقق می یابد و آنان که در رنج ها و مصائب، ایمانشان را پاس می دارند و از هدایت های ویژه ی الهی بهره مند می شوند، بر درجاتشان افزوده می شود.

وَ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ کذَّبُوا بِئَایَتِنَا أُولَئک أَصحَب النَّارِ خَلِدِینَ فِیهَا وَ بِئْس الْمَصِیرُ . مَا أَصاب مِن مُّصِیبَهٍ إِلا بِإِذْنِ اللهِ وَ مَن یُؤْمِن بِاللهِ یهْدِ قَلْبَهُ وَ اللهُ بِکلِّ شیْ ءٍ عَلِیمٌ ۱۵

و کسانی که کفر ورزیده، و آیات ما را تکذیب کرده اند، آنان اهل آتشند [و] در آن ماندگار خواهند بود، و چه بد سرانجامی است. هیچ مصیبتی جز به اذن خدا نرسد، و کسی که به خدا بگرود، دلش را به راه آورَد، و خدا[ست که] به هر چیزی داناست.

مصداق بارز این ایه، پیامبرانی هستند که برابر کفار ایستادگی می کنند و همه رنج ها را به جان می خرند، تا بر هدایتشان افزوده شود و در مدارج قرب بالا روند. قرآن کریم، درباره کسانی که در پی خشنودی حق تعالی هستند می فرماید:

هُمْ دَرَجَتٌ عِندَ اللَّهِ وَ الله بَصِیرُ بِمَا یَعْمَلُونَ ۱۶

آن ها [که جانشان در فراز و فرودها آزموده می شود و تنها در پی رضای محبوبند، خودشان] درجاتی در پیشگاه خداوند هستند.

نه این که برای آن ها درجات و جایگاهی قرار داده می شود؛ بلکه آن درجات، عین نفس پاک و آزموده آن ها است که هر رنجی را برای رضای خدا می پسندند و می پذیرند و اگر آن درجات مرتبه و منزلتی دارند، از فیض وجود و حضور آن ها است.

ابتلای انقطاع یا ابتلای اخلاص

مرتبه دیگر از ابتلای مؤمنان که به اولیای خدا مربوط است، در سوره ی حدید بیان شده است:

مَا أَصاب مِن مُّصِیبَهٍ فی الأَرْضِ وَ لا فی أَنفُسِکُمْ إِلا فی کتَبٍ مِّن قَبْلِ أَن نَّبرَأَهَا إِنَّ ذَلِک عَلی الله یَسِیرٌ لِّکَیْلا تَأْسوْا عَلی مَا فَاتَکُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِمَا ءَاتَاهمْ وَ الله لا یحِب کلَّ مخْتَالٍ فَخُور۱۷

هیچ مصیبتی نه در زمین و نه در نفسْهای شما [ به شما] نرسد، مگر آنکه پیش از آنکه آن را پدید آوریم، در کتابی است. این [کار] بر خدا آسان است. تا بر آنچه از دست شما رفته اندوهگین نشوید و به [سبب] آنچه به شما داده است شادمانی نکنید، و خدا هیچ خودپسند فخرفروشی را دوست ندارد.

علامه طباطبایی می فرماید مصیبت، واقعه ای است که برای چیزی پیش می اید و از اصابت تیر با هدف گرفته شده است و بنابر این مفهوم شامل خیر و شر می شود؛ ولی در استعمال، معمولاً برای شر به کار می رود.۱۸

در این مرتبه از امتحان و ابتلای مؤمنان، سخن بر سر این نیست که در مصائب، ایمان به خدا را حفظ کنند تا بر هدایتشان افزوده شود، بلکه سخن این جا است که در این مصائب، به انقطاع کامل برسند و به چیزی رنجور یا خرسند نشوند، نه این که در رنج و خرسندی در راه رضای خدا بکوشند و دست در دست خدا بگذارند. این جا کسی که د ست خدا به یاری اش آمده است می کوشد خود را از هرچه غیر معبود است، جدا سازد.

هنگامی که امام زین العابدین -علیه السلام- به سوی یزید آورده شد و برابر او ایستاد، آن ملعون گفت: «و ما اَصابَکُم مِن مُصیبَهٍ فبما کَسَبَت ایدیکُم »! امام سجاد -علیه السلام- فرمود: «این ایه درباره ما نیست؛ بلکه خداوند درباره ما فرمود:

ما اَصابَ مِن مُصیب