پاورپوینت کامل ابتلائات الهی به منزله روش تربیتی ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابتلائات الهی به منزله روش تربیتی ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابتلائات الهی به منزله روش تربیتی ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابتلائات الهی به منزله روش تربیتی ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۳

مقدمه

ما پیش از اینکه به زمین خاکی پا گذاریم، در بهشت عافیت و نعمت، غرق نور و سرور، از هم آغوشی معشوق ازلی کامیاب بودیم. اما چرا «حسن ازل ز تجلی دم زد» و انسان ها به این روز سیاه افتادند؟ روزگاری که زحمت و محنت آن، ما را فر ا گرفته و تیرهای رنج و بلا در کمان قدر و قضا نشسته است. چه شد که در این «دامگه حادثه» افتادیم و «در سلسله موی دوست» که « حلقه دام بلاست» گرفتار شدیم؟ عبدالله فضل هاشمی از امام صادق (علیه السلام) پرسید: چرا ارواح از آن مکان مقدس و اعلا در نزد پروردگار به این بدن های تنگ خاکی آمد.

امام صادق (علیه السلام) در پاسخ این پرسش فرمودند: « چون خدای تبارک و تعالی می دانست اگر ارواح در آن موقعیت والا و مرتبه ی بلند ، به حال خود رها شوند، بیشترشان به ادعای ربوبیت گردن می کشند.» ۱

در عالم سراسر نورِ حضور خدای تبارک و تعالی روحِ انسان به علت قرب و تمام نمایی که نسبت به جمال و جلال حق تعالی داشت، در صورت غفلت از حقیقت خود به عُجب و خودپسندی می رسید. هم از این رو پروردگار حکیم از سر لطف و رحمت این سقف مینا را نگارگری کرد و بساط بلاخیز دنیا را گستراند و « مرغ باغ ملکوت » را چند روزی به قفس تن در آورد تا غفلت و جهالت بنی آدم در این سرای پندار و فریب بروید و بمیرد و حقارت و ذلت خود را دریابد و بفهمد که هیچ نیست تا از عجب و استکبار پاک شود و دریابد که هر چه هست برای اوست.

به همین سبب مهربانی طبیبانه محبوب، در کتاب تقدیر بنی آدم، سفر به این جهان تاریک و روشن را نوشت تا در اینجا شوکران ناکامی را بنوشد و خسته و شکسته به معراج عبودیت راه یابد.

بنابراین، بلا و ابتلا برجسته ترین ویژگی زندگی دنیاست که بستر مناسبی برای پیراستگی از رذایل و آراستگی به فضایل را پدید آورده است. از این منظر زندگی مادی به عنوان عرصه ای برای تزکیه اخلاقی و تعالی معنوی معنی دار شده و تمام رنج ها و بلا های آن ارزشمند، رشد دهنده و نجات بخش می شود. با این رویکرد مسئله ابتلائات الهی که معمولا در مباحث کلامی و ذیل عنوان عدل الهی به میان آمده، به صورت مسئله ای تربیتی طرح می گردد.

البته این موضوع به طور حاشیه ای در کتب اخلاقی، به ویژه کتاب هایی که با حال و هوای عرفانی نگارش شده اند، ۲ مطرح بوده است، ولی عنوان مستقلی برای آن قرار داده نمی شد و در ذیل عنوان صبر، به صورت یکی از اقسام آن که صبر بر بلاست، از ابتلائات و آزمون های الهی برای خالص شدن و درک کرامات سخنی به میان آمده است. ۳ در کتب روایی و تفسیر هم به فراخور حال، مطالبی در این باب آمده. اما به هر حال هیچ گاه مسئله مستقل اخلاقی و تربیتی نبوده است. ابتلا به عنوان یک روش تربیتی بر مبنایی استوار است، یعنی یک ویژگی انسان که روش ابتلا در پیوند با آن ویژگی تعریف شده و به کار می اید.

مفهوم شناسی ابتلا

« ابتلا» از ریشه «بلو» معمولاً به معنای اختبار و امتحان بیان شده است.۴ اما معجم مقاییس اللغه دو ریشه با دو معنا برای آن ذکر کرده:

یکم: « بلو» به معنای فرسودگی و دگرگونی؛

دوم: « بلی» به معنای اختبار و امتحان.۵

نویسنده ی التحقیق فی کلمات القرآن الکریم اصل آن را واحد دانسته و مفهوم آن را این گونه تعریف می کند: « ایجاد دگرگونی برای به دست آوردن نتیجه مورد نظر.» ۶ سپس توضیح می دهد که امتحان، اختبار، ابتلا، تجربه، تبیین، اعلام و تعریف؛ همگی معانی مجازی یا از لوازم این اصل و آثار گوناگون آن، بنابر اختلاف موارد، هستند. و در همه آنها این اصل یعنی « تحویل و تحصیل نتیجه» مورد توجه است. معمولاً واژه « ابتلا» بر وزن « افتعال» در معنای ثلاثی مجرد به کار می رود.

با ملاحظه کاربرد واژه ابتلا معلوم می شود که تعریف التحقیق دقیق تر است. زیرا برای تحول و رشد انسان در مراحل نباتی و حیوانی نیز این واژه ابتلا و مشتقات آن به کار رفته است:« خَلَقنا الاِنسانَ مِن نُطفَهٍ اَمشاج نَبتَلیه.»(انسان را از نطفه ای آمیخته آفریدیم و دگرگون کردیم.)(سوره دهر آیه۲) انسان ها در دگرگونی ها و تغییرات آزموده می شوند و آنچه در درون پنهان دارند برای خودشان و دیگران آشکار می گردد. در اصطلاح قرآنی ابتلا عبارت است از دگرگونی و تحول شرایط بندگان به اراده خدای تعالی، و نتیجه مورد نظر، کشف استعداد عبودیت و تقویت و ارتقای عبد در مسیر بندگی است. در این روند است که جوهره پنهان مردم آشکار و نیکوکاران شناخته و پلیدی بدسیرتان فاش می شود . مفهوم ابتلا در اصطلاح عرفانی نیز همین است. چنان که صاحب اللمع می نویسد: «بلا عبارت از ظهور امتحان حق نسبت به بنده خود است، به واسطه مبتلا کردن آن به ابتلائات از تعذیب و رنج و مشقت.»۷ «مراد از بلا امتحان دوستان (خدا) به انواع بلاهاست، که هر چند بلا بر بنده قوت پیدا کند، قربت زیاده شود و بلا لباس اولیا است.» ۸

ابتلا با چند مفهوم هم ردیف و نزدیک است. نخستین مفهوم مترادف آن، که در قرآن کریم هم ذکر شده، فتنه است که معنای دقیق آن عبارت است از آنچه موجب اختلال و اضطراب امور است. مفهوم دوم، اختبار یعنی به دست آوردن آگاهی کامل است و سومین مفهوم، امتحان به معنای رنج و تلاش در عمل تا بدست آمدن نتیجه است .۹

مفاهیم دیگری نیز به عنوان مصادیق ابتلا و فتنه درمتون دینی آمده که قابل توجه اند، نظیرِ مصیبت، ضراء، بأساء، فقر، مرض، غم، حزن و غیر اینها.

در خصوص مصیبت باید توجه داشت که از اصابه در اصل برای تیر اندازی گرفته شده است و به معنای برخورد واقعه خیر یا شر به کار می رود.۱۰ ضراء متضاد نعمت و گشایش به معنای تنگی و سختی است.۱۱ و بَأساء از بُؤس به معنای شدت و ناخوشایندی به کار می رود. ۱۲

در مقابل مفهوم ابتلا و افتنان یا امتحان، مفهوم ترک یا رها کردن قرار دارد. زیرا در قرآن می خوانیم: «اَحَسِبَ النّاسُ اَن یترَکُوا اَن یقوُلوا آمَنّا وَ هُم لایفتَنُون» (ایا مردم گمان کرده اند که رها می شوند، با اینکه بگویند ایمان آوردیم، آزموده نمی شوند.)(سوره عنکبوت آیه۲)

از مجموع این مباحث به دست می اید که در این دنیا انسان ها به ویژه مؤمنان به حال خود رها نشده و به انواع امتحانات و آزمون های الهی مبتلا می شوند و این روشی است که خداوند برای پرورش انسان ها در کار آورده، تا استعداد فطری شان شکوفا گردد.

استعداد عبودیت مبنای روش تربیتی ابتلا

اگر ابتلا را به منزله روشی تربیتی تلقی کنیم، نیازمند تبیین مبنا و روش آن هستیم. زیرا معمولاً روش های تربیتی بر پایه یک ویژگی از انسان به عنوان مبنا و ضرورتی که از آن نتیجه می شود استوار است و بدین سان روش تربیتی تبیین و توجیه می شود.

مبنای این روش، استعداد عبودیت در انسان هاست که به توضیح و بررسی آن می پردازیم. درون انسان گنجینه های نهفته و اندوخته های پنهانی است که از آنها بی خبر بوده و نیازمند هدایتگری است، تا او را در بهره مندی از توانایی هایش یاری کند. خدای تعالی آدمی را به نیکوترین صورت و بهترین استعدادها آفرید ۱۳ و انسان ها همانند معادن طلا و نقره اند، ۱۴ که عطایا و هدایای گرانبهایی از دست آفرینش گرفته و در این میان عبودیت، خاص ترین و خالص ترین بهره ای است که به انسان ارزانی شده. عبودیت به معنای مملوکیت موجودات عاقل است، ۱۵ هم از این رو قرآن کریم می فرماید: « اِن کلُّ مَن فِی السَّماواتِ وَ الاَرضِ الاّ آتی الرَّحمنَ عَبداً» (هیچ موجود عاقلی در آسمان ها و زمین نیست مگر اینکه با عبودیت و بنده وار به محضر خدای مهربان آمده.) ( سوره مریم آیه ۳۹) بنابراین عبودیت پروردگار تنها برای آفریدگان شعورمند، مثل انسانها و فرشتگان امکان دارد.

اوج کمال عبودیت، آن گاه است که بنده با تمام وجود، مملوکیت خود را در برابر پروردگار یکتا درک کند و بفهمد که غیر از او مالک و صاحب اختیاری ندارد و همه عالم ملک او و زیرفرمان نافذ حق تعالی است. در ایه شریف « وَ لَقَد کَرَّمنا بَنی آدَم » (بی تردید و با تأکید، به فرزندان آدم کرامت ورزیدیم) (سوره اسراء آیه ۰۷) کرامتی که خدای تعالی به آدمی عنایت فرمود، همین قوه عقل و فهم است که او را از سایر موجودات برتر نشانده۱۶ و فرصت بندگی و درک مملوکیت در پیشگاه پادشاه آفرینش و سلطان سریر هستی را به انسان داده است.

عبودیت به این معناست که عبد تعلقات خود را وانهد و آزاد و سبک بار، همه چیز، حتی هستی خود را، ملک خدای مالک و متعال بداند و تا اوج بی کران الاهیت پرگشاید و معراج را تجربه کند. از این رو به اصطلاح عارفان، عبودیت «موافقت امر و اراده حق تعالی و خروج از اختیار است و نهایت عبودیت، حریت است.» ۱۷ امام صادق (علیه السلام) در حدیث عنوان بصری می فرمایند: «عبد در آنچه خداوند به او سپرده برای خودش مالکیت نمی بیند، زیرا به درستی که بندگان ملکی ندارند و دارایی را برای خدا می دانند و آنجا که او امر کند قرار می دهند و اداره امور خود را در دست ندارند و همه همتشان انجام دستورات و پرهیز از منهیات خدای تعالی است.۱۸

این استعدادی است که در قرآن کریم به صورت اعتراف به ربوبیت خداوند۱۹ و پیمان بر خودداری از بندگی و فرمانبری غیر حق تعالی۲۰ معرفی شده است.

اصل ضرورت عبودیت

از این مبنای متین، یک اصل اساسی بر می اید، یعنی یک باید و ضرورت کلی که لزوم عمل به روش ابتلا را تبیین می کند. اصل روش ابتلا، ضرورت عبودیت و لزوم شکوفایی این استعداد الاهی است.

هدف از خلقت انسان رسیدن به مقام عبودیت است۲۱ و فلسفه آفرینش و زندگی انسان غیر از این نیست. قرآن کریم که انبیا را الگو برای بشر قرار داده، همه آنها را عبد معرفی کرده است.۲۲

به ویژه در مورد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) که از ایشان بارها با عبارت «عبَده» یاد کرده و اضافه شدن کلمه عبد به ضمیر «ه» که در قرآن فقط برای وجود مقدس خاتم الانبیا (صلی الله علیه و آله) بکار رفته، نکته ای عرفانی است که اهل نظر به آن توجه دارند.۲۳

پیام بنیادین همه انبیا این بوده است که «یا قوم اعبدوالله»۲۴ یعنی الله را بپرستید. از اینجا معلوم می شود که فلسفه بعثت انبیا کشف و رشد خردها و شکوفایی استعداد عبودیت بوده است: « وَ لَقَد بَعَثنا فِی کُلِّ اُمَهٍ رَسولاً اَنِ اعبُدُوا اللهَ» (بدرستی که در هر امتی پیامبری برگزیدیم تا خدا را بندگی کنید.) (سوره نحل، آیه۶۳) و این اولین بایدی است که همه بایدها و نبایدهای دین به آن باز می گردد و برای تحقق آن است. کشف و شکوفا سازی استعداد عبودیت بهترین ایین زیستن را برای مردم، عملی می سازد و حیات طیبه را تحقق می بخشد.

در غیر این صورت بشر در دام اوهام و هوس ها اسیر می شود و در غفلت، به زندگی پست و حیات دنیا و زندگی طبیعی محض اکتفا می کند و در نهایت ناکام و پشیمان با قهر و غضب الهی مواجه خواهد شد.

روش ابتلا شکوفا کننده عبودیت

خداوند مهربان از سر لطف و رحمت پس از اینکه ما را در احسن تقویم آفرید، به این دنیای پر از رنج و گرفتاری اسفل السافلین فرستاد تا در گیرودار حادثه ها و رنج ها و خوشی ها و فراز و فرودهای آن به ربوبیت حق تعالی و عبودیت خود در آستان کبریایی اش پی ببریم، و در مسیر عبودیت سیر