پاورپوینت کامل سلوک فقیهانه;پرورش استعداد عام ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سلوک فقیهانه;پرورش استعداد عام ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سلوک فقیهانه;پرورش استعداد عام ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سلوک فقیهانه;پرورش استعداد عام ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

۴۶

خلق: بسم الله الرحمن الرحیم ضمن تشکر از حضرت عالی! چنان که می دانیم، آیت الله العظمی بهجت(ره) هم فقیه بودند و هم سالک. آیا این دو موضوع نزد ایشان تفکیک شده بود؟ یا در هم تأثیر داشتند؟

فکر می کنم که فقه شیعه از هزار سال پیش حرکتی تکاملی را شروع کرد و علما یکی بعد از دیگری این راه را ادامه دادند. حرکتی معرفتی و عرفانی هم از زمان مرحوم آسید علی شوشتری به تعلیم رجل غیبی شروع شد و این روند، با چند واسطه به مرحوم قاضی طباطبائی و بعد به آقای بهجت رسید. تا قبل از آقای بهجت جنبه معنویات از جنبه علمی و فقهی متمایز بودند. البته بزرگان ما، هم فقیه، هم سالک بودند؛ ولی این دو در آقای بهجت تلاقی کرد و ترکیب شد. اگر به تألیفات ایشان نگاهی کنیم، می بینیم که فقه ایشان از سلوک ایشان تأثیر پذیرفته است که توضیح آن در این مجال نمی گنجد سلوک او هم به نحو دیگری بود. آن نحو سلوکی را که در مثل مرحوم آقای کشمیری یا بزرگان دیگر می بینیم، در آقای بهجت نمی بینیم؛ مثلاً آقای بهجت هیچ وقت به هیچ کس نگفت که فلان ذکر را به عدد فلان با شرایط فلان بگو. یا مثلاً می فرمودند به آنچه مأثور است و در روایات آمده، رجوع کنید و به قلب خودتان مراجعه کنید و ببینید به گفتن کدام ذکر مایل است؛ همان را بخوانید. در اذکار بر صلوات و استغفار بسیار تأکید داشتند که اینها تقریباً عام است؛ یعنی رویه سلوکی به عام ارائه می کردند، رویه خاصی است که اگر کسی دقت کند، می بیند تحت تأثیر خاص فقه است. بنابراین سلوک و فقه در آقای بهجت جدا نبود؛ ترکیب شده بود.

خلق: اینکه ایشان به ذکر خاصی یا عدد خاصی سفارش نمی کردند و می فرمودند به آنچه می دانید عمل کنید، آیا مفهومش این است که اعتقادی به استاد در سیر و سلوک نداشتند؟

ببینید، سلوک به معنای خاص، استعداد خاصی می طلبد و نوعاً بزرگانی که در این مسیر به جایی رسیدند، از بدو تولد یا حتی قبل از تولد مورد عنایت بودند و استعداد داشتند. آقای بهجت(ره)، آسید عبدالکریم کشمیری۱، آسید رضا بهاءالدینی و امثال اینها از همین افرادند. اما عموم افراد، استعداد سلوک به این معنا را ندارند. لذا آیت الله کشمیری به همه افراد ذکر نمی داد. شاهکار آقای بهجت ارائه شاکله ای است که برای هر کسی، در هر مکانی، با هر شرایطی مفید است. ارکان این شاکله از ضروریات است و احتیاج به هیچ استادی ندارد. این شاکله استعداد خاص سلوک را پرورش می دهد. لذا می فرمودند: به معلومات خود عمل کنید و به وقتش به شما خواهند گفت. این همان پرورش استعداد عام برای رسیدن به استعداد خاص است که در این شاکله پرورده می شود. البته این شاکله با پشتوانه روحی ایشان ارائه شده است و هیچ بعید نیست که ایشان این شاکله را انشا کرده باشند، به این معنا که هر کس به این شاکله بگرود و ایمان بیاورد و با دقت از آن پیروی کند، و لو استعداد خاصی برای سلوک نداشته باشد، به استعداد خاص می رسد و پس از بلوغ، مبادی عالی این استعداد خاص را جذب خواهد کرد و در مدار خاص قرار خواهد گرفت. در اینجاست که استاد خاص مطرح می شود. مسئله داشتن استاد، در این مقطع مطرح می شود. بنابراین چون شالوده این روش سلوکی، متقن و از ضروریات است، و راهی است که حتماً باید طی شود، از این رو احتیاج به استاد نیست.

خلق: اشاره ای فرمودید به مرحوم قاضی آیا ایشان در فرمایش ها و در حرکات خود، نحله نجف را ترویج می کردند و چیزی در مورد آن گفته اند؟

آیت الله بهجت روش خاصی داشتند. اولاً، اسم هیچ احدی را نمی آوردند، مگر به ندرت حتی از مرحوم آقای قاضی، تعبیر استاد می کرد که دیگر مخاطبان نوعاً متوجه نمی شدند. تقریباً می شود گفت که ایشان دنبال گسترش آن رویه بودند. بر «معرفت نفس» خیلی تأکید داشتند و می فرمودند خودشناسی نعمت بسیار بزرگی است. بر «مراقبه» بسیار تأکید داشتند، منتها این الفاظ را به کار نمی بردند. اصلاً یک ویژگی شان این بود که الفاظ رایج را به کار نبرند و خیلی مراقب بودند که آن را به کار نبرند. این نکته هم خیلی قابل دقت است. شاید این مخصوص خود ایشان بود؛ چون مرجعیت داشتند و نباید به گونه ای عمل می کردند که مثل مراجع سابق یا مثل استاد خود رجم به تصوف بشود. منشأ اینکه به برخی از علمای ما نسبت تصوف دادند، چه بسا همین الفاظ باشد و ایشان شاید به همین جهت الفاظی را که رایج و مشترک در میان اهل تصوف و نیز در میان ماست، کمتر به کار می بردند.

خلق: به شیوه تربیت و شاگردپروری شان هم اشاره بفرمایید.

ایشان تأکید زیادی داشتند که: «کونوا دعاه الناس بغیر السنتکم». روش تربیت ایشان زوایای مختلف داشت. یک زاویه اش این بود که به چیزی که به دیگران می گفتند، عمل می کردند.

نکته دیگر آن است که آیت الله بهجت برای همان شاکله ای که در بحث قبل اشاره کردم که برای پرورش استعدادهای عام در نظر داشتند در همان راستا با ترتیب دادن مجلس روضه و برگزاری نماز جماعت، که کاملاً ترکیب فقه و معرفت بود، استعداد عام را پرورش می دادند. لذا به بعضی گفته بودند که شرکت در همین روضه و نماز ما برای شما کافی است. سالک دو سلوک دارد: سلوک در خلوت و سلوک در جلوت. با حضور در مجلس اهل بیت و نماز جماعت و در واقع می خواستند سلوک در جلوت را تعلیم نیز دهند. ایشان سعی کردند خیلی از زاویه ها را عملاً نشان بدهند؛ مثلاً ایشان در مجلس روضه می نشستند، این در حالی است که سالک نباید تمرکز حواس و حال حضور را از دست بدهد این رفتار در حقیقت جنبه تعلیم داشت.

اگر در تصاویر ایشان دقت شود، ملاحظه می کنید که آیت الله بهجت، به هیئت های مختلفی می نشستند که نحوه سلوک در مجامع عمومی با هیئت های خاصی است؛ چون در مجامع عمومی روح انسان دارای صادرات و وارداتی است که سالک باید آنها را کنترل کند و هیئت های بدنی هم در این زمینه مؤثر است.

گاهی با صدای بلند می گفتند آنچه را که ما انجام می دهیم، انجام دهید و آنچه را که ما نمی کنیم، نکنید، مگر اینکه یقین کنید ما اشتباه می کنیم. این کلام ناظر به همین است که خودشان عمل می