پاورپوینت کامل فقاهت شیوه صاحب نظری;نیم نگاهی به ابعاد علمی، اخلاقی، سیاسی حضرت آیت الله بهجت(ره) ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فقاهت شیوه صاحب نظری;نیم نگاهی به ابعاد علمی، اخلاقی، سیاسی حضرت آیت الله بهجت(ره) ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فقاهت شیوه صاحب نظری;نیم نگاهی به ابعاد علمی، اخلاقی، سیاسی حضرت آیت الله بهجت(ره) ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فقاهت شیوه صاحب نظری;نیم نگاهی به ابعاد علمی، اخلاقی، سیاسی حضرت آیت الله بهجت(ره) ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۳

منظور خردمند من آن ماه که او ر با حسن ادب شیوه صاحب نظری بود

«حافظ»

اشاره:

حضرت آیت الله العظمی بهجت(ره) شخصیتی کم نظیر بودند که عرفان را در پای درس فقه نشاندند و فقه را به عطر عرفان و اخلاق معطر کردند. خوشه چینی ایشان در حوزه سامرا از محضر بزرگانی مثل: مرحوم آیت الله شیخ محمد کاظم شیرازی۱، و در حوزه نجف از محضر بزرگانی مانند: آیات عظام غروی اصفهانی۱ معروف به کمپانی و آقا ضیاء عراقی۱ و مرحوم نائینی۱، و در قم نیز از محضر بزرگانی مانند آیت الله العظمی بروجردی(ره) و آیت الله کوه کمره ای۱، از ایشان در ابعاد علمی، شخصیتی ویژه و ممتاز ساخته بود که وصف آن در قالب یک مقاله و یک کتاب نمی گنجد و نیازمند برگزاری نشست ها و همایش ها و گفتگوهای مبسوطی است و آنچه در اینجا می آوریم بسان قطره ای از دریاست.

در این زمینه با یکی از اساتید حوزه که سال های متعدد از درس فقه و اصول آیت الله بهجت(ره) بهره برده اند گفتگویی مفصل داشته ایم که با توجه به محدودیت مجال، بخشی از این گفتگو در سه محور: ۱. مجموعه نکاتی در مورد روش علمی، مبانی فقهی و شیوه تدریس و شاگردپروری ایشان، ۲. اخلاق و سیره عملی، ۳. امور اجتماعی – سیاسی، تنظیم و تقدیم می شود.

محور اول: روش علمی، مبانی فقهی و شیوه تدریس و شاگردپروری

نکته اول: این نکته که برای همه به ویژه حوزویان، بزرگترین درس و اتمام حجت است، این است که ایشان اهتمام فراوان به کارهای علمی داشتند؛ به طوری که با وجود کهولت سن و ضعف قوای جسمانی تا سه روز قبل از وفاتشان، تدریس را ترک نکردند، حتی به بعضی از نزدیکان فرموده بودند: «که اگر امر دائر بین نماز جماعت و درس شود، من نماز جماعت را به دلیل ضعف ترک می کنم». زیاد دیده ایم بسیاری از کسانی که از مرز هفتاد یا هشتاد سالگی می گذرند، معمولاً دیگر حال و نشاط و انگیزه کار و تلاش به ویژه کار علمی را ندارند؛ ولی ایشان تا روزهای آخر عمر به امور علمی می پرداختند. حضرت استاد اشتغال به امور علمی را عبادت می دانستند، لذا سال های گذشته حتی بعد از ظهرها در هوای گرم، برای گفتن درس اصول از منزل پیاده تشریف می آوردند و ما ملاحظه می کردیم با توجه به حساسیت ایشان به گرما، چقدر عرق می ریختند و اذیت می شدند و در عین حال با نشاط علمی و جدّیت مباحث را دنبال می کردند و پس از آنکه درس اصول چند سالی به دلیل کسالت استاد تعطیل شد، در سال تحصیلی اخیر مجدداً بحث اصول را شروع کردند و این مؤید عرض بنده است.

نکته دوم: اینکه مرحوم آیت الله بهجت(ره) بر خلاف نگاه سطحی بعضی از اشخاص، میان تحصیل جدی علم از یک سو و پرداختن به امور اخلاقی و عرفانی از سوی دیگر، هیچ گونه تناقض و ناسازگاری نمی دیدند.

سیره علمی و عملی و شخصیت پربرکت آن بزرگوار، بهترین گواه این ادعاست. البته حد و مرزها در این دیدگاه کاملاً روشن است. ایشان تحصیل علم را از مهم ترین واجبات می دانستند و یک بار به بنده فرمودند: «برای طلبه تا آن مقدار که بدون تکلّف پیشرفت علمی دارد، تحصیل و مطالعه لازم است و اشتغال به مستحبات نباید با این حدّ از پیشرفت علمی مزاحمت کند».

ولی در عین حال منافاتی بین تلاش جدی علمی با توجه به برخی از مستحبات وجود ندارد.

البته برای عزیزان ما روشن است که این حد از وجوب تحصیل علم با توجه به تفاوت های فردی و شرایط زندگی افراد، یک سان نیست.

نکته سوم: مشی علمی ایشان این بود که با حریّت و آزادگی با تمام مباحث علمی برخورد می کردند و این طور نبود که پرونده یک بحث را بسته ببینند، بلکه معتقد بودند که ممکن است نظرات دیگران در این مسئله علمی اشتباه باشد و جای بحث و بررسی و اشکال و جواب در تمام مباحث وجود دارد. بر همین اساس، با تمام ارادت و قدردانی از زحمات بزرگانی همچون: شیخ طوسی۱، شیخ مفید۱، سید مرتضی۱ و امثال آنها، می فرمودند: «اگرچه این بزرگان از نظر اجتناب از گناه در مرز عصمت بودند و جای آنها بالای سرماست، ولی با این وجود اینها معصوم از خطا نبودند». و با اشاره ای، نقد علمی خود را به آنها بیان می کردند.

یک بار می فرمودند: «کسی که می خواهد بحث علمی بکند، باید این طور باشد که اگر فردی هزار رأی و نظر درست داد، احتمال بدهد که رأی هزار و یکم او غلط باشد و بالعکس، اگر کسی هزار نظر غلط داد، احتمال بدهد آن نظر هزار و یکم او درست باشد». این توصیه حکایت از بلند نظری و اوج حرّیت و انصاف علمی آن بزرگوار دارد و برای همه طالبان علم و اهل تحقیق راه گشاست.

شیوه استاد چنین بود که معمولاً بدون اینکه اسمی از افراد ببرند، به عنوان «یمکن ان یقال»، نظریه را با اشاره مطرح و ایرادات آن را بیان می کردند.

نکته چهارم: بسیاری از اوقات، سؤالات و اشکالات طلبه ها را با طرح یک سؤال دیگر جواب می دادند که او را وادار به فکر کنند و طلبه با تفکر و بررسی آن سؤال به جواب اشکال خود نیز واقف شود و صریحاً و به طور واضح جواب اشکالات را نمی دادند که باعث تنبلی آنها شود.

نکته پنجم: شیوه و روش تدریس حضرت استاد این بود که بر خلاف معمول که بعد از طرح و تنقیح مسئله، اقوال علما در این مسئله مطرح می شود و بعد از بیان اشکالات اقوال، قول مختار تقویت می گردد، ایشان بعد از تنقیح مسئله، نظر خود را بیان می کردند و با اشاره، به نقل برخی از اقوال می پرداختند. لازمه این روش، این بود که طلبه ها باید قبل از درس، با پیش مطالعه از نظرات دیگران در مسئله آگاه می شدند تا متوجه اشارات استاد بشوند.

نکته ششم: موجز و مختصر بودن مباحث و پرداختن به مسائل مهم و امّهات مطالب از ویژگی های درس ایشان بود و واردِ فروع و جزئیات مطرح شده در کتاب ها نمی شدند و می فرمودند: «روش بزرگان ما مثل مرحوم آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی۱ و دیگران این بود که در مقام تدریس در هر کتاب فقهی به مسائل اصلی و چهارچوب کلی بحث می پرداختند و تفریعات زیادی را مطرح نمی کردند؛ زیرا اگر شاکله اصلی هر باب فقهی به خوبی فهمیده شود، تفریعات آن چندان دشوار نخواهد بود». به همین جهت، مدت مباحث خارج ایشان در هر باب، نسبت به بقیه اساتید، کمتر طول می کشید.

خلاصه اینکه وارد قیل وقال ها نمی شدند و در واقع به امهات بحث مورد نظرشان می پرداختند.

نکته هفتم: موضوع بسیار مهم در تمام مباحث فقهی واصولی ایشان، توجه فراوان به عقل و بنای عقلا در هر مسئله بود و می فرمودند که خطاب شارع به عقلاست و همه چیز نیاز به تصریح و ذکر ندارد. بسیاری از مطالب است که چون مخاطب، از عقلا فرض شده، اینها مفروض است. باید به ارتکازات عقلی در فهم روایات توجه کرد و در بسیاری از موارد، روایات ارشاد به حکم عقل است و جنبه تعبدی و تأسیسی ندارد. ایشان می فرمودند: «اگر ما از ادله، فتوایی را فهمیدیم که عقلاء بما هم عقلاء به آن خندیدند، باید بدانیم که این فتوا درست نیست واین از دین نیست و ما نمی توانیم این فتوا را به شارع نسبت بدهیم».

یادآوری: البته تذکر این نکته لازم است که در مقام پژوهش علمی، این فرمایش استاد جای بحث و گفتگو و شرح و تبیین دارد