پاورپوینت کامل آیین مسلمانی ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیین مسلمانی ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیین مسلمانی ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیین مسلمانی ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

اشاره: آنچه در قسمت های گذشته خواندید، گوشه ای از یادآوری های مربوط به حقیقت دین و جایگاه «فکر» و «عمل» بود که در کتاب الحقایق فیض کاشانی آمده بود. در ادامه این گفتگو که میان عالمی از علمای امّت محمدّیه (ص) و مهمانی دانا و عارف انجام گرفته است، با جرقه های دیگری از شعله ایمان و یقین و خداجویی و بصیرت دینی آشنا می شویم:

… مهمان (وافد) وقتی آن حکمت های بلیغ را از زبان «عالم» شنید، مرحله دوم از معرفت را پیش کشید و پرسید:

– پس از «ایمان» چه مرحله ای است؟

عالم پاسخ داد:

– اسلام. حقیقت اسلام آن است که به آنچه ایمان آورده ای، تسلیم شوی. هر گاه از روی تسلیم اطاعت کنی، از دوزخ در امانی و خلق نیز از دست تو آسوده اند. اسلام تو باید هم در ظاهر باشد هم در باطن، تا سخنت با عملت، و کارت با گفتارت یک سان باشد و ظاهر و باطن تو برابر شود. دراین صورت، به ربوبیّت خدا و عبودیّت در پیشگاه او معترف خواهی شد و او را به عظمت یاد کرده، طاعتش را دوست خواهی داشت، از خشمش خواهی گریخت، رضای او را خواهی طلبید، به پاداش او چشم دوخته، شکر نعمتش را به جا آورده، همواره به یادش خواهی بود.

این عملِ باطن است. امّا «عمل ظاهر»، کوشش در انجام واجبات و ادای نوافل و نهی از منکر، تلاوت قرآن، نماز عید فطر و قربان، بهداشت بدن و روزه رجب و شعبان است.

– باز هم بگو.

– پس از اینها، از جمله آداب مسلمانی عبارت است از: پیوند با مردم، برادری با افراد به خاطر خدا، دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان او، صله رحم، شفقت بر یتیم، کمک به ضعیف، تعلیم فرزندان، انصاف با همسر در برخوردها و امر و نهی ها، «عفاف» ورزیدن و به «کفاف» راضی بودن، حفظ زن از تجمّل و آرایش و انحراف در جامعه…

نیز، انصاف در رفتار با خادم و ملاطفت با او و پرهیز از تکلیف بیش از آنچه در توان اوست.

اینها «حسنات اخلاقی» است که در جوهره دین داری و مسلمانی نهفته است.

در وادی «نهی از منکر» نیز مسلمانی آن است که از کار زشت، سخن ناپسند، دروغ و سخن چینی، ریا و کبر، حسد و عداوت بپرهیزی، مال دیگران را نخوری، شهادت دروغ ندهی، مطیع فرمان خدا باشی، گناه را بشناسی و از آن حذر کنی، دلت همواره خائف و چشمت اشکبار باشد، آن گونه که خداوند، هرگز تو را در جایی که نهی کرده است، نبیند، و در جایی که فرمان داده است، غایب نباشی. بدانی که او تو را می بیند، از راز تو آگاه و از کارهایت هر چند پوشیده و پنهان باشد، باخبر است. سخنت را هم می شنود. در این صورت است که از خداوند پروا خواهی کرد، آن سان که گویی او را می بینی!

تقوا چیست؟

وقتی سخن در آداب مسلمانی به اینجا رسید، پرسید: دیگر چه؟

گفت: پس از آن «تقوا» است.

– «تقوا» چیست؟

– تقوا آن است که زبان و چشم و دست و اعضایت و گمان های قلبی و خطورات درونی ات را کنترل کنی. با چشم، به آنچه نارواست، ننگری؛ چرا که یک نگاه حرام، در دل «بذر شهوت» می کارد و تیری از تیرهای ابلیس است.

زبانت را از سخنان بیهوده حفظ کنی؛ چرا که زبان، درنده ای است که اگر رهایش کنی، تو را خواهد درید. چه بسا هلاک تو به سبب زبانت باشد. آنچه روا نیست مگو، و گرنه بی تقوایی!

از آن پس، باید به خاطر خدا کار کنی، نیک و بد کارهایت را بشناسی و اعمالت را ارزیابی کنی، عملت تابع علمت باشد و آمیخته به عشق و یقین و اخلاص و حیا و استقامت باشد.

امید و شوق

مهمان از عالم پرسید:

پس از این مرحله چیست؟

عالم گفت: «امید». اینکه در همه کارها امیدت به خدا باشد و بیش از خدا به مردم تکیه نکنی و امیدوار نباشی، که کارهایت تباه و پاداشت باطل شود.

همیشه آشکار، خبر از نهان می دهد و ظاهر، آیینه باطن است (رنگ رخساره خبر می دهد از سرّ درون).

دل به کسی بند که هستی تو در دست اوست، روزی تو بر عهده اوست، آسایش و سختی و عافیت و بلا و حیات و مماتت، دنیا و آخرتت همه به دست اوست. پس در سختی ها به او امید بند و از خدا بترس، آن گونه که از فقر و مرگ می ترسی:

موحّد چو در پای ریزی زرش

و یا تیغ هندی نهی بر سرش

امید و هراسش نب