پاورپوینت کامل تربیت اخلاقی و تربیت عرفانی ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تربیت اخلاقی و تربیت عرفانی ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تربیت اخلاقی و تربیت عرفانی ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تربیت اخلاقی و تربیت عرفانی ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

مناسب است برای تربیت انسان، دو مرحله در نظر بگیریم و این فرایند را دست کم از دو حیثیت بررسی کنیم:

۱.تربیت اخلاقی

۲.تربیت عرفانی

با مقایسه ویژگی های این دو مرحله، می توان به تفاوت های آن دست یافت:

۱. تربیت اخلاقی، در دایره روابط نظام مادی عالم است و الزاماً با آن سوی هستی رابطه ای ندارد؛ یعنی تربیت اخلاقی از آنجا که بیشتر در حوزه فردی و اجتماعی است -برخلاف تربیت عرفانی- می تواند کاملا سکولار باشد و برای انسان به عنوان یک انسان توصیه شود، نه انسان با قید ایمان. اما در تربیت عرفانی، شخص از کمند معادلات مادی خارج می شود و قابلیت ارتباط با عوالم برتر را پیدا می کند؛ لذا تربیت عرفانی مستلزم ایمان به خدا و باور به عوالم غیب است.

۲. هدف تربیت اخلاقی، تحولی در جان انسان است که او را در سطح انسانی قرار دهد، تا از تبعیت قوای حیوانی (شهوت و غضب) خارج شود و فقط بر اساس غرایز و امیال حرکت نکند. اعتدال شخصیت انسان و غلبه نیروی عقل بر نیروی شهوت و غضب که در اخلاق فلسفی، غایت رشد اخلاقی مطرح شده است، ناظر به همین موضوع است. اما هدف تربیت عرفانی، لقاء خدا و درک حقیقت هستی به علم حضوری است. مربی در تربیت عرفانی، در صدد است متربی را با روابط غیبی و عوالم ماورای طبیعی مرتبط ساخته و او را از سطح توده مردم برتر آورد. حقایقی را به او نشان دهد که نوع انسان ها از درک آن محرومند و نیز قابلیتی در او فراهم آورد که بتواند از پشت پرده و نهان هستی خبر گیرد و ادراک او از محدوده حواس پنجگانه و عقل حسابگر عرفی فراتر رود.

۳. تربیت اخلاقی، بیشتر وجهه درمانی دارد و ناظر به دفع رذایل و کسب حد نصابی از فضایل است که بدون آن، انسانیت انسان مورد تردید بوده و آدمی بیشتر در زمره حیوانات به شمار می رود؛ یعنی هدف از تربیت اخلاقی، ایجاد انسان سالم است؛ در حالی که تربیت عرفانی، بیشتر ناظر به تعالی فرد در عالم معنا است. هدف از این تربیت، قرب به خدا یا درک ارتباط وجودی با خالق هستی است.

۴. در تربیت اخلاقی، بیشتر بر حوزه اخلاق فردی و اجتماعی تأکید می شود؛ در حالی که در تربیت عرفانی، تکیه بر اخلاق بندگی است.

۵. راهبرد تربیتی در مرحله تربیت اخلاقی، تسلط قوه عاقله بر مملکت وجود انسان است؛ چرا که هدف اصلی آن، ایجاد تعادل در قوا و به اختیار درآوردن آن است؛ اما راهبرد تربیتی در تربیت عرفانی، تقویت ارتباط با خدا است و هدف اصلی آن، ریشه کن کردن رذایل و استقرار فضایل از طریق تحول وجودی در فرد است؛۱ یعنی آدم دیگری پدید می آورد، نه این که تنها تغییراتی در او ایجاد کند. گویا تربیت اخلاقی، تغییر در صفات آدمی است؛ در حالی که تربیت عرفانی، تغییر در ماهیت او می باشد.

۶. همه افراد موظف به طی مرحله اخلاقی از اصلاح نفس هستند و هیچ کس از آن مستثنا نیست. البته درجات افراد فرق می کند؛ برخی، ظرفیت مراحل بالاتر را دارند و برخی، باید به حداقل ها اکتفا کنند. تربیت عرفانی، برخلاف تربیت اخلاقی، نیازمند پیش نیاز است و برای همگان توصیه نمی شود؛ زیرا همه در سطح معارف عرفانی نیستند و دستگاه ادراکی آن را ندارند.

۷. تربیت اخلاقی، بیشتر ملکه انسان می شود و خود را در رفتار آدمی نشان می دهد؛ اما تربیت عرفانی، بیشتر از مقوله معرفت است.

شاید بتوان علاوه بر موارد بالا، وجوه افتراق دیگری نیز برای این دو نوع تربیت اخلاقی و عرفانی برشمرد.

اشاراتی در کتب عرفانی بر دو مرحله ای بودن تربیت و دو جنسی بودن این مراحل وجود دارد. در این آثار بیان شده است که حتی کسانی که از نظر اخلاقی نقصی ندارند، به رشدی عمیق یا به تعبیر بهتر، رشد عمودی نیاز دارند.

در مصباح الهدایه آمده است:

و اما فایده این مصاحبت (مصاحبت موسی و خضر) آن بود که موسی علیه السلام نظر به آن که بر کثیری از رسل رجحان داشت، و نیز از جهت علوّ مرتبه حضرت موسویه و امتیازات خاصه آن جناب (از جمله تکلم حق با او بدون وساطت ملک و…) و این که موسی از عطایا و هبات حاصل از اسم «الظاهر» حظ وافر داشت، خداوند جهت تکمیل او خواست تا از فیض حاصل از اسم «الباطن» و احکام آن او را بهره مند نماید.۲

پاورپوینت کامل تربیت اخلاقی و تربیت عرفانی ۴۶ اسلاید در PowerPoint، هر دو مشتمل بر دستوراتی هستند. در تربیت اخلاقی همان گونه که ذکر شد، بدون در نظر گرفتن عوالم برتر (نه لزوماً انکار آن) دستور عمل صادر می شود؛ از این رو می تواند شکل جهانی به خود گرفته و شامل همه انسان ها با هر مسلکی باشد؛ اما تربیت عرفانی، فقط برای کسانی است که به عالم غیب اعتقاد دارند.

از تفاوت هایی که بین این دو مرحله ذکر شد، به راحتی می توان گفت تربیت اخلاقی بر تربیت عرفانی مقدم و گذرگاه عبور به سوی آن است؛ زیرا انسان در مرحله اول باید تام باشد و بعد به سمت کمال حرکت کند.۳ تربیت اخلاقی، موجب تمامیت انسان است و به عبارتی انسانیت انسان را تأمین می کند و تربیت عرفانی موجب کمال و رشد وجودی او است. انسان اگر بخواهد زندگی معمولی انسانی داشته باشد، بدون اخلاق نمی شود. پس از فراهم شدن این حداقل از حیات انسانی، می تواند رشد کرده و به مراتب عالی حیات طیبه انسانی ارتقا یابد. برای مثال وقتی اتومبیلی خراب است، تمام توجه ما به تعمیر و راه اندازی آن معطوف می شود؛ زیرا ماشین، برای راه رفتن است و اگر این کارکرد را نداشته باشد، به واقع اتومبیل نیست؛ هرچند ظاهر آن را دارد. در مرحله بعد، می توان به امور دیگر از قبیل امکانات رفاهی آن پرداخت.

بنابراین بر اساس یک قانون عمومی، ابتدا باید حداقل هایی که موجودیت شیء به آن است فراهم باشد، آن گاه نوبت به ارتقای کیفیت و کمال برسد. مسأله تهذیب نفس هم از این قاعده جدا نیست. انتظار ما، فراهم شدن حداقل های یک انسان حقیقی، از تربیت اخلاقی، و رشد و تعالی او از تربیت عرفانی است. این نتیجه منطقی از توجه تفصیلی به تفاوت های دو مرحله پاورپوینت کامل تربیت اخلاقی و تربیت عرفانی ۴۶ اسلاید در PowerPoint به دست آمد.

به طور خلاصه می توان گفت تربیت اخلاقی، مرحله ایجاد سلامتی است و تربیت عرفانی، مرحله رشد دهی؛ یعنی سیر عرفانی وابسته به این است که ابتدا سلامتی اخلاقی و حد نصاب های روحی و روانی کسب شود.

کلام علامه جعفری در این باره صریح و روشن است:

یک اشتباه بزرگ، برای عده فراوانی از مردم در حرکت عرفانی به وجود می آید که باید از آن اجتناب شود. آن اشتباه، این است که به جهت جاذبیت شدیدی که عرفان مخصوصاً در متون شعری و نثری ادبیات فارسی دارد، عده ای فراوان از مردم پیش از گردیدن۴ اخلاقی به گردیدن عرفانی جهش می کنند و با این بلوغ زودرس که باید گفت بلوغ نابهنگام است، روح خود را در معرض نوسانات و قبض و بسط های مجازی قرار می دهند و بدان جهت که تکلیف خود را با جهان هستی و خویشتن به خوبی تصفیه و تنظیم ننموده اند، به پرتگاه های یأس و نومیدی و افسردگی سقوط می کنند. اگر ما عرفان اسلامی را به گردیدن تکاملی در جاذبه ربوبی تفسیر نماییم [که حتماً چنین است]، این گردیدن بدون آمادگی روح، به هیچ وجه امکان پذیر نخواهد بود.

لذایذ وجد و حال و هیجان عرفانی بدون پاک کردن درون از رذایل و کثافت های اخلاقی با لذت اپیکوری۵ هم ریشه می باشد.