پاورپوینت کامل نشست ششم تبیین مکتب اخلاقی اهلبیت علیهم السلام ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نشست ششم تبیین مکتب اخلاقی اهلبیت علیهم السلام ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نشست ششم تبیین مکتب اخلاقی اهلبیت علیهم السلام ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نشست ششم تبیین مکتب اخلاقی اهلبیت علیهم السلام ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

ششمین جلسه از سلسله نشستهای علمی تبیین مکتب اخلاقی اهلبیت علیهم السلام در تاریخ ۱۹/۸/۹۰ در مؤسسه فرهنگی دارالهدی برگزار شد. موضوع این نشست «بازخوانی سبک زندگی در پرتو تعالیم مکتب اخلاقی نجف» بود. در این جلسه استاد حجت الاسلام والمسلمین علیزاده مدیر مرکز اخلاق و تربیت پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی دفتر تبلیغات به تبیین موضوع پرداخته و سپس به پرسشهای حاضران پاسخ گفت.

مفهوم شناسی

استاد علیزاده در ابتدا با اشاره به نظر جامعه شناسان به ارائه تعریفی از سبک زندگی به شرح زیر پرداخت:

مجموعه کم و بیش جامعی از عملکردهای منسجم یک فرد که فقط نیازهای جاری او را برآورده نمیسازد؛ بلکه روایت خاصی را هم که وی برای تعیین هویت شخصی خود برگزیده در برابر دیگران مجسم میسازد.

سپس سخنران محترم تذکر داد که سبک زندگی، اضلاع متعددی دارد که ما به دو ضلع مهمش یعنی معیشت و معاشرت میپردازیم. ایشان پیشینه مکتب نجف را اینگونه بیان کرد:

درباره پیشینه مکتب نجف معمولاً میگویند که این مکتب از ملاحسینقلی همدانی رحمه الله، (متوفای ۱۳۱۱ق) شروع میشود؛ اما در عین حال، برخی بزرگان مثل حاج شیخ عباس قمی به این مطلب تصریح میکنند که اینها تابعان سید بن طاووس هستند؛ یعنی قبل از سده سیزدهم و چهاردهم هم اسلافی دارند.

در این نشست، دو موضوع معیشت و معاشرت، بررسی شد؛ به علت محدودیت مجال، بخش معیشت را تقدیم میکنیم و بحث معاشرت را در شماره بعد میآوریم.

مدیر مرکز اخلاق و تربیت پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی بعد از آن، چند روایت در موضوع معیشت را به عنوان مقدمه و معیار بحث بیان کرده و گفت: کلام معصوم علیه السلام، ملاک و حجت ما است و اگر هم از دیگران مطلبی مطرح میکنیم، بعد از تأیید اهلبیت علیهم السلام معتبر است.

در جلد پنجم کافی بابی با عنوان « الاجمال فی الطلب» داریم که به معنای «بسنده کردن» و «محدود کردن فضای اقتصادی زندگی» است؛ اما «ترک الطلب» نداریم. از امام صادق علیه السلام نقل شده است:

لِیکنْ طَلَبُک لِلْمَعِیشَهِ فَوْقَ کسْبِ الْمُضَیعِ وَ دُونَ طَلَبِ الْحَرِیصِ الرَّاضِی بِدُنْیاهُ الْمُطْمَئِنِّ إِلَیهَا وَ لَکنْ أَنْزِلْ نَفْسَک مِنْ ذَلِک بِمَنْزِلَهِ الْمُنْصِفِ الْمُتَعَفِّفِ تَرْفَعُ نَفْسَک عَنْ مَنْزِلَهِ الْوَاهِنِ الضَّعِیفِ وَ تَکتَسِبُ مَا لَا بُدَّ مِنْه؛۱

باید نحوه معیشت و کسب و کار تو، حد وسط بین دو رفتار نامطلوب باشد؛ یعنی حد میانه رفتار فردی که با تفریط معیشت را ضایع میکند و برخورد فرد حریصی که به دنیا راضی شده و با آن آرامش پیدا میکند؛ بلکه مانند کسی رفتار کن که انصاف را در حق النفس، حق الله و حق الناس رعایت میکند و در میزان طلب، عفاف میورزد. خودت را رفعت بده و مانند کسی نباش که دچار سستی شده است؛ یعنی مانند کسی نباش که وقتی بوی پول به مشامش میخورد دست و پایش میلرزد؛ خودت را از این ضعف و وهن نجات بده و دنبال آن مقداری باش که باید کسب بشود و از آن چارهای نیست؛ یعنی حد ضرورت. پس شاخص کسب و کار، حد ضرورت است؛ یعنی آن چیزی که اگر آن نصاب را رعایت نکنی شیرازه زندگی از هم میپاشد.

استاد علیزاده بعد از طرح احادیثی از این قبیل به ذکر نمونههایی از دستورها و کلمات بزرگان مکتب اخلاقی نجف درباره معیشت و معاشرت پرداخت:

عالم ربانی آیت الله سید احمد کربلایی رحمه الله (متوفای ۱۳۳۰ق) در یکی از دستورالعملهای اخلاقی، سلوکی -که به شکل نامه نوشتهاند- فرمودهاند:

شایسته برای عاقل چنان است که صرف نظر و همت طلب از جمیع اشیای غیر از او نماید و او را بذاته و بنفسه وجهه همت قرار داده، بگوید:

###ما از تو نداریم به غیر از تو تمنا# حلوا به کسی ده که محبت نچشیده۲##

از این بیان معلوم میشود که قبیحترین قبایح برای سالک و طالب قرب خدا، اهتمام به لذتها، هواهای نفسانی و امور معاش مانند بطن و فرج است؛ از این رو شایسته آن است که به هیچ وجه به این امور توجه نکند و اگر از باب ضعفِ نفس، به ناچار به امور مزبور التفات میکند، بداند از او و دیگران، کاری بر نمیآید و فقط خداوند بر انجام این امور، تواناست؛ پس باید امور خود را به خدای متعال، تسلیم و تفویض کند. باید معتقد باشد که وظیفه بنده، بندگی است و روزی و سایر مصالح وی بر عهده آقای اوست.

سپس در پاسخ به این سؤال که «اگر قرار باشد دنبال تنظیم امر معاش نباشیم نمیتوانیم زندگی بکنیم و زندگی از هم میپاشد، پس چه باید کرد؟» مطلبی از مرحوم آیت الله بهاری همدانی نقل کرد که در یکی از نامهها و دستورالعملهای خود، پرهیز از معاصی و مکروهات را توصیه میکند و در ادامه میفرماید:

سوم ترک مباحات است و [ترک] غیر مقدار لزوم و ضرورت، اگر چه شارع مقدس خیلی چیزها را مباح کرده برای اغنیا؛ اما چون در باطن، میل ندارد بنده، مشغول به غیر او باشد؛ لذا خوب است بنده هم، نظراً به میل مولا، این مزخرفات را تماماً یا بعضاً ترک نماید. چهارم: اینکه ترک کند ما سویالله را. اگر جناب شیخ احمد۳ بگوید با وجود زن و بچه و رفیق چطور میشود آدم، امور مذکوره را رعایت کند، امر معاش اختلال پیدا میکند به این نحو، ما از عهده خودمان هم بر نمیآییم. ما کجا و این حرفها کجا؛ جواب میگوییم اگر امورات آنی باشد [= یعنی اگر انتظار این باشد که تغییرات فوری و یک باره باشد] همینطور است که میفرمایید، از این هم بزرگتر است؛ مثل کوه بدواً به نظر آدمی میآید که کوچک نیست؛ لکن اشکال در این است که تکلیف شاق نکردند، امورات تدریجی است. پس همین قدر که تدریجی شد دیگر کار درست میشود. در هر مرتبه که هستی، آن نیم رمق که

داری آن قدر که به سهولت میتوانی به عمل آوری بیاور. اگر در آن مقدار، مسامحه نکردی آن را به جا آوردی به همان اندازه هم به قوت تو میافزاید؛ بلکه زیاده از آن؛ زیرا که فرمود تو یک وجب بیا من یک ذراع.۴

توضیح عبارت فوق:

آنگونه که به ما آموختهاند، به این توصیهها و دستورالعملها به طور کامل و به عنوان یک نسخه همگانی و کلمه به کلمه نمیتوان عمل کرد. در فراتر از آنچه که حد واجبات و محرمات است واقعاً به یک مربی و استاد نیاز است؛ اما به اجمال، این مقدار را میدانیم که حداقل در طبقهبندی اهل خیر و مؤمنان، یک گروه، «ابرار» و گروه دیگر «مقربان» هستند. برخی بزرگواران مکتب نجف، این را چند جا گفتهاند که خداوند، برخی امور را در حد ابرار، رخصت فرموده و جایز شمرده است. درباره طلبهها، نیز به علم اجمالی معلوم است که آنچه برای عموم مردم جایز است، الزاماً برای آنها جایز نیست؛ اینکه نباید در سبک زندگی مثل بقیه زندگی