پاورپوینت کامل آداب دعا (بخش اول) ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آداب دعا (بخش اول) ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آداب دعا (بخش اول) ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آداب دعا (بخش اول) ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی رحمه الله

اشاره

لحظه لحظه وجود انسان، فقر و نیاز است. نیاز به هستی مطلق برای هست بودن.

یا أیهَا النَّاسُ أنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَی اللهِ وَ اللهُ هُوَ الْغَنِی الْحَمید؛[۱] ای مردم! شما نیازمندان به [درگاه] خدایید و خدا، هموست که غنی ستوده است.

بنابراین انسان ناگزیر از ارتباط قلبی با خالق و معبود خود است و دعا، پلی است که ارتباط انسان، این فقیر مطلق را با معبود یکتا و غنی مطلق برقرار می کند. دعا، ارتباط بنده با خدا است؛ همان گونه که قرآن، سخن خدا با بنده نیازمندش است؛ لذاست که از دعا تعبیر به «قرآن صاعد» شده است. دعا در ادبیات دینی ما اهمیت ویژه ای دارد و آداب ویژه ای برای آن ذکر شده، ضمن اینکه بسیاری از معارف ما در قالب دعا ارائه شده است.

در سیره علمای ربانی نیز دعا از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است؛ از جمله عالم ربانی آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی رحمه الله در المراقبات به تفصیل به اهمیت دعا و شرایط آن، پرداخته است. با توجه به غنای مطلب و نیز شخصیت سترگ نویسنده، برآن شدیم که بخشی از این مطلب را در این نوشتار و مابقی را در شماره های بعدی به محضر خوانندگان عزیز تقدیم کنیم.

اهمیت دعا از دیدگاه قرآن

برای قرارگرفتن در مسیر رحمت و بخشش الهی، باید با دعاها و مناجات هایی که از امامان معصوم علیهم السلام به دست ما رسیده یا غیر آن ها، دعا و مناجات کرد و نیز درباره آیاتی که در این مورد نازل شده است بسیار تأمل نمود؛

قُلْ مَا یعْبَؤُاْ بِکمُ رَبی لَوْ لَا دُعَاؤُکمْ؛[۲] اگر دعای شما نبود، پروردگارم به شما اهمیت نمی داد.

رَبُّکمُ ادْعُونی أسْتَجِبْ لَکمْ؛[۳] مرا بخوانید تا اجابت کنم شما را.

وَ إِذا سَأَلَک عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیسْتَجیبُوا لی وَ لْیؤْمِنُوا بی لَعَلَّهُمْ یرْشُدُون؛[۴] هنگامی که بندگانم از تو درباره من سؤال کردند، همانا من نزدیک بوده، دعای کسی که مرا بخواند اجابت می کنم؛ پس باید دعوت مرا اجابت کرده و به من ایمان بیاورند، شاید به راه راست هدایت شوند.

أَمَّنْ یجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یکشِفُ السُّوء؛[۵] [آیا شریکانی که برای خدا می پندارند بهترند] یا کسی که، وقتی شخص درمانده او را بخواند، اجابتش کند و محنت از او بردارد.

فَلَوْ لا إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا تَضَرَّعُوا؛[۶] چرا وقتی عذاب ما به آن ها رسید، تضرع و زاری نکردند!

إِنَّ الَّذینَ یسْتَکبِرُونَ عَنْ عِبادَتی سَیدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرین؛[۷] همانا آنان که از دعا و عبادت من از روی تکبر روی برگردانند، به زودی با ذلت و خواری، وارد دوزخ می شوند.

وَ سْئَلُوا اللهَ مِنْ فَضْلِهِ؛[۸] از خدا فضلش را درخواست کنید.

إِنَّ اللهَ کانَ بِکمْ رَحیما؛[۹] همانا خداوند با شما مهربان است.

و آیات فراوان دیگر.

تأمل در روایات و عمل ائمه علیهم السلام در این رابطه، و دعاهای آنان نیز مفید است؛ زیرا در می یابیم که با چه نام هایی باید خدا را صدا زده و ادب بندگی را در هر حال چگونه به جا آوریم. چگونه او را بر سر لطف و مهر و محبت آورده، از عفو، کرم و فضل او بهره مند شویم. چگونه به لذت و خواری خود به درگاه مهر و رحمت او اعتراف نماییم. نیز درمی یابیم که کارهایی که در این رابطه انجام داده اند، بالاتر از توان انسان است. به جان خودم سوگند! همین دعاها و مناجات ها برای کسی که اهل درک و تفکر باشد، کافی است و او را از هر دلیل و معجزه ای برای اثبات رسالت و امامت بی نیاز می کند.

عظمت دعاهای معصومان علیهم السلام

اگر عالمی بخواهد مقداری از عظمت دعاهای آنان را بفهمد، باید بدون اقتباس از دعاها و مناجات های آنان، دعا یا مناجاتی را تهیه نموده، آن را با آنچه از آنان رسیده مقایسه کند، تا ببیند تفاوت از کجا تا به کجاست. کسی که ذره ای از معرفت نفس را داشته باشد و در دریای دعا و مناجات آن فرو رود، فراوانی معارف و حد اعجازش را در آن تصدیق می کند.

من محتاج و نادان، جزء کوچکی از معارفی را که در ادعیه و مناجات ها بیان شده، در روایات و حتی خطبه های آن بزرگوران نیافته ام، مگر آن دسته از آن ها که در خطاب به خدا بوده و در مقام توحید، تسبیح و حمد او باشد. فکر می کنم به این دلیل باشد که روایات، سخن گفتن با مردم است؛ ولی دعا و مناجات، سخن گفتن با خداوند بزرگ می باشد و علومی که از سخن گفتن با عالم آشکار می شود، از سخن گفتن با نادان، پیدا نخواهد شد.

خلاصه، ادعیه ای که از معصومان علیهم السلام به ما رسیده، گویی جواب قرآن است. به عبارت دیگر، گویی آن دعاها، قرآنی مرفوع و بالا رفته، در جواب قرآن نازل است و قرآن، کلام پروردگار متعال و مناجات او با بنده و رسولش صلی الله علیه و آله و سلم و ادعیه، کلام و مناجات رسول و اولیای او با خدای بزرگ است و به جز عده بسیار محدودی، حقیقت این مطلب را نمی فهمند. ادعیه، نعمت بزرگی است که از ائمه دین علیهم السلام به ما رسیده است؛ لذا منت زیادی بر ما دارند که شاکران نمی توانند شکر آن را به جا آورند. یکی از راه های شکر آن، این است که آن را ضایع نکرده؛ بلکه با ایجاد شرایط در دعا و مناجات، کمال استفاده را از آن ببرند.

شرایط دعا

بعضی از شرایط دعا، به حکم عقل، بعضی به حکم شرع و بعضی به حکم هر دو می باشد. قبل از هر چیز، دعا را در اصطلاح خود تعریف می کنیم:

دعا عبارت است از درخواست چیزی از سوی شخص پست و پایین، همراه با خضوع و فروتنی، از شخص بلند مرتبه.

چند شرط از شرایط دعا از این تعریف بر می آید که ابتدا آن ها را برشمرده، سپس سایر شرایط را که در روایات آمده است ذکر می کنیم:

۱. حضور قلب

با توجه به اینکه دعا، یعنی خواستن و خواستن، امری باطنی است، نتیجه می گیریم که دعای بدون حضور قلب، دعا نیست.

۲. خضوع و فروتنی

از آنجا که دعا، طلب دانی است از عالی بر سبیل خضوع و فروتنی، روشن است که یکی دیگر از شرایط تحقق دعا، خضوع و اظهار درماندگی و مسکنت است.

۳. امیدواری

چون خواستن بدون امیدواری تحقق نمی یابد، امیدواری نیز از شرایط دعاست.

۴. شناخت خدا و اعتقاد به قدرت و نیز علم او به نیازها

از آنجا که مقصود از دعا، درخواست از خدای متعال است، باید دعا کننده، خداوند را شناخته، علم و قدرت او را به خواسته خود باور داشته باشد؛ چرا که امیدواری تحقق نمی یابد، مگر بعد از اینکه دعاکننده به قدرت دعاشونده بر اجابت دعای او و اطلاع او بر نیازش مطمئن باشد؛ لذا یکی از شرایط دعا، اعتقاد به قدرت و علم خداوند متعال است.

شایان ذکر است که گاهی درجه ای از خضوع مقابل بعضی بزرگان، خضوع محسوب می شود؛ در حالی که همین درجه از خضوع مقابل کسی که بزرگی بیشتری داشته باشد، خضوع نیست. خداوند متعال، بزرگ تر از هر بزرگی است و حتی دعای به درگاه او، بدون اجازه او، مخالف خضوع مقابل اوست و خداوند، نه تنها اجازه داده بلکه با این آیه از ما خواسته است:

وَ إِذا سَأَلَک عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیسْتَجیبُوا لی؛ [۱۰]و هنگامی که بندگانم از تو درباره من سؤال کنند، [بگو] من نزدیک بوده و دعای دعاکنندگانی که مرا بخوانند، اجابت می کنم؛ پس به من روی آورده، به من اعتماد نمایند.

مطلب دیگر، اینکه خواستن حقیقی که در تعریف دعا آمده بود، به وجود نمی آید، مگر هنگام درخواست خیر واقعی، و بنده خیر و شر خود را تشخیص نمی دهد. خداوند متعال می فرماید:

وَ یدْعُ الْإِنْسانُ بِالشَّرِّ دُعاءَهُ بِالْخَیر؛[۱۱] و انسان با دعای خیرش، شر را می خواهد.

گرچه خیر واقعی که هیچ گونه شری در آن نباشد، منحصر در نزدیکی و رضایت اوست.

هنگامی که آثار اجابت را ندید، از اجابت مأیوس نشود؛ چون ممکن است چیزی را که در دعایش خواسته، به زیان او بوده و خداوند با عدم اجابت دعایش، او خیر او را پیش آورد و نباید به خدایی که صادقانه وعده اجابت داده، بدگمان شود.

راز عدم اجابت دعای خوبان

عدم استجابت دعای خوبان، به این دلیل است که خداوند، به بندگان صالحش عنایت کامل دارد و این عنایت، باعث می شود که او را از چیزهایی که باعث ضرر اوست حفظ کند؛ گرچه به خیال خود سعادتش در آن است؛ مانند قصه حضرت خضر علیه السلام که آن بچه را کشت.[۱۲] اگر فرض کنیم پدر و مادر آن طفل، از روی نادانی فکر می کردند خیر آن ها در زندگی و بقای فرزندشان می باشد و از خدا همین را می خواستند، ولی خداوند می دانست که در صورت زنده ماندن فرزند؛ پدر و مادر، کافر و هلاک می شوند، در این صورت اجابت دعای آنان فقط در کشتن فرزندشان بود.

دعا کننده، دعا می کند و مقصود خود را دوست دارد؛ زیرا فکر می کند سعادت او در همان چیزی است که می خواهد. وقتی خداوند متعال می بیند که او اشتباه می کند و خیر او در خلاف آن است، در اینجا اجابت واقعی این است که چیزی به او بدهد که خیر واقعی اوست، نه چیزی که او آن را خیر می پندارد، ولی باعث هلاکت اوست.

مردم نیز با یکدیگر همین طور رفتار می کنند؛ برای مثال، اگر کسی خیال کند در ظرفی که زهر است، پادزهر می باشد و در ظرفی که پادزهر است، زهر وجود دارد و از پدرش بخواهد مایع درون ظرف را به او بدهد تا بنوشد و شفا بیابد، ولی پدرش بداند آنچه را که می خواهد سم است، اجابت او به این است که از