پاورپوینت کامل چشمه زلال؛ اتصال به نور (۲) ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چشمه زلال؛ اتصال به نور (۲) ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چشمه زلال؛ اتصال به نور (۲) ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چشمه زلال؛ اتصال به نور (۲) ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

برگرفته از سخنان حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری حفظه الله

اشاره

نوشتار پیشرو، دربار تشرف و تقرّب به محضر قطب عالم وجود و واسطه غیب و شهود، حضرت بقیه الله الاعظم است. در شمار قبل، قسمت اول این نوشتار که برگرفته از بیانات گهربار جناب حجت الاسلام و المسلمین شیخ جعفر ناصری حفظه الله است، تقدیم خوانندگان محترم شد. در آن شماره به «امکان تشرف به محضر حضرت»، «تشرف حقیقی»، و دو مورد از «اسباب تقرب به حضرت» پرداخته شد. در ادامه، اسباب دیگر تقرب به حضرت تقدیم می شود:

۳. یاد همیشگی

خداوند متعال، بشر را به گونه ای آفریده است که اگر خواسته ای در وجودش سوسو زد و در فکرش گذر کرد، آن چیز – ولو پس از مدت ها – ناخودآگاه در مسیر او قرار خواهد گرفت. بشر، این قدر بزرگ است و تا این حدّ به خواسته های او اهتمام شده است که روزی به خواسته اش خواهد رسید. البته نیل به مقصود، به تکرار این خواسته و پی گیری آن بستگی دارد، و الّا اگر انسان از خواسته اش غافل شد و ردیابی و پی گیری آن را رها کرد، محروم مى شود.

مؤمنی هم که خواسته مهمش قرب به حضرت بقیه الله(ع) و دیدار آن حضرت است و آن را پیوسته از خدا می طلبد، و یاد آن حضرت را همیشه در دل زنده می دارد، امید است دیر یا زود به مقصد برسد. به قول حافظ شیرازی

پاسبان حرم دل شده ا م شب همه شب

تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم

بوده اند کسانی که به ساحت مقدس حضرت ولی عصر(ع) علاقه مند بودند و در این زمینه تلاش کرده اند؛ ولی به دلیل عدم آگاهی از عظمت خواسته خود و لزوم پیگیری مدام، به نتیجه کامل نرسیده اند.

این مطلب، مسلم است که اگر یاد امام زمان(ع) یک بار از ذهن انسان عبور کرد، این طور نیست که نابود شود؛ بلکه در ذهن می ماند و در عالم معنا، وجود و برکات خاص خود را دارد. اگر مؤمن، خواهان اثر کامل و مطلوب است، باید از این یادها و توجهات به آن حضرت، به آسانی عبور نکند؛ بلکه آن را پی گیری کند و استمرار بخشد، تا آن که عشق و یاد حقیقی، آرام آرام به دلش نفوذ کند و پس از آن، ظهور و بروز یابد. اگر یاد و محبت، بر روح و دل مؤمن غالب شود، مى توان به عنایات ویژه آن حضرت امید داشت.

توجه به حضرت بقیه الله(ع) از جهت دیگری نیز حائز اهمیت است و آن این که چون آن بزرگوار در بلندترین نقطه کمالات و مرکز خوبی ها هستند، اگر مؤمن یاد و علاقه آن حضرت را در دل خود پرورش داد و ارتباطی برقرار کرد – بسته به شدت ارتباط – ناخودآگاه به سوی کمالات و خوبی ها می رود، به عبادات رو می آورد و اهل خشیت و تقوا و عصمت از گناه می شود. در حقیقت، خود به خود الگوگیری مى کند و نوعی غربال معنوی در درونش آغاز می شود.

یاد مؤثر و پر برکت

یکی از بهترین مصادیق یاد و ذکر حضرت بقیه الله(ع) انتشار یاد و نام آن حضرت و توجه دادن دیگران به آن وجود نازنین است که برای همه – به ویژه برای طلاب و سربازان آن حضرت – لازم است. در این باره کاری ساده که از همه برمی آید و آثار و خیرات فراوانی همراه دارد، این است که در جمع خانواده و پیش از خوردن غذا دعای معروف «اللهم کن لولیّک الحجه بن الحسن…» به طور جمعی خوانده شود. دیده ایم که مسیحیان پس از غذا، دعا یا شکرگزاری انجام می دهند؛ ما نباید در این باره از آنان کمتر باشیم. البته برای دعا، پیش از غذا خوردن، موقعیتی مناسب تر است و به توجه و اجابت، نزدیک تر می باشد.

در روایت است امام صادق(ع) زمانی پس از خوردن غذا عرضه داشتند «الحمدلله رب العالمین. اللّهم هذا منک و من رسولک؛[۱] خدایا! این [غذا] از تو و رسول تو است». ابوحنیفه که سر سفره حاضر بود، به حضرت عرض کرد: «برای خدا شرک قرار می دهی؟» حضرت فرمودند: «وای بر تو! خداوند در کتابش می فرماید: «و ما نقموا الّا أن أغناهم الله و رسولُهُ؛[۲] و به عیبجویى برنخاستند مگر [بعد از] آنکه خدا و پیامبرش از فضل خود آنان را بى نیاز گردانیدند» جای دیگر می فرماید: «… سیؤتینا الله من فضله و رسوله؛[۳] به زودى خدا و پیامبرش از کَرَم خود به ما مى دهند». ابوحنیفه عرض کرد: «به خدا قسم! انگار تا به حال این آیات را نخوانده ام».

این واقعیتی است که هر نعمت مادی و معنوی به واسطه اهل بیت علیهم السلام به ما می رسد که آخرین آن بزرگواران، امام زمان(ع) هستند؛ لذا هنگام غذا، توجه به ولیّ نعمت، مناسب و لازم است.

این کار، علاوه بر توجه به ولی نعمت، زنده کردن یاد حضرت در جمع خانواده نیز هست. باید دانست تبلیغ نام و یاد حضرت، آثار وضعی بسیاری دارد که خیر دنیا و آخرت را برای انسان فراهم می کند. علاوه بر آن، برای فرزندان نیز آثار تربیتی مهمی دارد.

فرزند ما کنار سفره غذا، علاوه بر تغذیه جسمی، مشغول تغذیه اعتقادی هم هست و از رفتار و کردار ما الگو می گیرد؛ لذا این عمل خیر و این دعای کوتاه را نباید دست کم گرفت. این دعاها و عملکردهای مشابه سرمایه ای برای فرزندان می شود؛ به طوری که اگر در آینده برای فرزند زمینه لغزشی پیش آمد یا در معرض دوستی ناباب قرار گرفت، این زیبایی ها و این توجهات و توسلات به سراغ او می آید و از ذهنش عبور می کند و باعث حفظ و حراست او مى شود. به امید روزی که در هر خانه شیعی، پیش از غذا این دعا زمزمه شود.

۴. اهدای عمل

از اموری که در ایجاد محبت و ارتباط با حضرت بقیه الله(ع) بسیار مؤثر است، اهدای اعمال خیر به ساحت مقدس آن بزرگوار و شریک کردن آن حضرت در ثواب اعمال ناچیز ما می باشد. البته یقیناً آن حضرت را نیازی به اعمال پر نقص و بی ارزش ما نیست؛ ولی اهدای عمل، اولاً در ایجاد علقه و ارتباط مىان ما و آن حضرت بسیار مؤثر است و ثانیاً سبب جلب عنایات ویژه حضرت می شود.

مرحوم آیت الحق، حاج شیخ حسن مولوی قندهاری که عالمی مهذّب و از اساتید بزرگ اخلاق و دائم در حال مراقبه و توجه بود، ضمن توصیه های معنوی خود، سفارش مى کرد که یکی از چهارده معصوم: به ویژه حضرت بقیه الله(ع) را در اعمال عبادی شریک کنید. برای فهم بهتر این مطلب، ذکر این داستان خالی از فایده نیست:

سلطانی برای شکار به صحرا رفت و به دجله رسید. مرد فقیری را دید که خسته و ناامید، کنار تور ماهی گیری خود نشسته است. از او تفقد کرد و پیرمرد در جواب گفت: «از صبح هر چه تور انداختم، حتی یک ماهی هم در تور من نیامد». سلطان به ذکاوت دریافت که روزنه رزق او تنگ است و بهره ای ندارد. به او گفت: «ضرری ندارد. یک تور هم به شراکت بینداز؛ هر چه صید کردی، با هم نصف می کنیم». پیرمرد برخاست توری به شراکت انداخت. تور، پر از ماهی شد و پیرمرد بسیار خوشحال گردید. پادشاه گفت: «اکنون نیمی از صید، از آن من است و نیمی از آن تو». پیرمرد پذیرفت؛ اما سلطان گفت: «من نیمه خود را به تو بخشیدم. همه ماهی از آن تو باشد».