پاورپوینت کامل امیرالمؤمنین(ع)؛ خودسازی و دیگرسازی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امیرالمؤمنین(ع)؛ خودسازی و دیگرسازی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امیرالمؤمنین(ع)؛ خودسازی و دیگرسازی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امیرالمؤمنین(ع)؛ خودسازی و دیگرسازی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

خودسازی، تهذیب نفس، تزکیه و اصلاح نفس، همگی تعابیری هستند که در کتب اخلاقی برای یک معنا به کار برده شده اند و آن معنا عبارت است از:

فرآیند زمینه سازی و به کارگیری شیوه هایی برای شکوفاسازی، تقویت و ایجاد صفات، رفتارها و آداب اخلاقی و از میان بردن صفات، رفتارها و آداب غیر اخلاقی در خود انسان یا دیگری.[۱]

آنچه در این مجال به آن پرداخته می شود، بعد از بیان ضرورت خودسازی، نگاهی گذرا به سیره و منش امیرمؤمنان، حضرت علی(ع) در خودسازی در پرتو عبادت و پس از آن، توجه آن حضرت به تأثیرگذاری مثبت در جامعه اسلامی و همان دیگرسازی است.

در پایان نیز با بهره گیری از بیانات نورانی پیشوای پرهیزکاران، به تشخیص اولویت میان دو حوزه خودسازی و دیگرسازی خواهیم پرداخت.

خودسازی و تهذیب نفس در رهنمودهای گهربار امیر مؤمنان(ع)

موضوع نفس از نظر گستردگی، از موضوعات بی نظیر در نهج البلاغه است که بخش قابل توجهی از روایات آن را به خود اختصاص داده است. حضرت امیرالمؤمنین(ع) با بیانات مختلف و راه های گوناگون، به مبارزه و مخالفت با هوای نفس توصیه نموده و به این طریق، پویندگان مسیر کمال را در مسیر خودسازی رهنمون کرده اند: فَإِنَ النَّفْسَ أَمَّارَهٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ الله ؛[۲] بدون شک نفس بسیار دستور دهنده به بدی است، مگر آنکه خداوند رحم نماید.

فَإِنَ هَذِهِ النَّفْسَ أَبْعَدُ شَیْ ءٍ مَنْزِعاً وَ إِنَّهَا لَا تَزَالُ تَنْزِعُ إِلَى مَعْصِیَهٍ فِی هَوًى؛[۳] به درستی که این نفس نسبت به خودداری از نافرمانی، بسی دور است و پیوسته صاحب خود را در آرزوی باطل به سوی نافرمانی می کشاند.

رَحِمَ اللهُ امْرَاً ألْجَمَ نَفْسَهُ عَنْ مَعَاصِی اللهِ بِلِجَامِهَا وَ قَادَهَا إِلَى طَاعَهِ اللهِ بِزِمَامِهَا؛[۴] خداوند بیامرزد کسی را که با لجام طاعت و تقواى خویش، نفس را مهار کند و با زمامش، آن را به سوى فرمانبردارى خدا بکشاند.

اِتَّقِ اللهَ فِی کُلِّ صَبَاحٍ وَ مَسَاءٍ وَ خَفْ عَلَى نَفْسِکَ اَلدُّنْیَا اَلْغَرُورَ وَ لاَ تَأْمَنْهَا عَلَى حَالٍ وَ اِعْلَمْ أَنَّکَ إِنْ لَمْ تَرْدَعْ نَفْسَکَ عَنْ کَثِیرٍ مِمَّا تُحِبُّ مَخَافَهَ مَکْرُوهٍ سَمَتْ بِکَ اَلْأَهْوَاءُ إِلَى کَثِیرٍ مِنَ اَلضَّرَرِ فَکُنْ لِنَفْسِکَ مَانِعاً رَادِعاً وَ لِنَزْوَتِکَ عِنْدَ اَلْحَفِیظَهِ وَاقِماً قَامِعاً؛[۵] در هر صبح و شام، تقوای الهی پیشه کن و نفس خود را از دنیاى فریبنده برحذر دار و در هیچ حال، امینش مشمار. و بدان که اگر از بیم آنچه ناخوش مى دارى، نفست را از امور محبوبت باز ندارى، هوا و هوس، تو را به زیان های بسیار مى کشاند؛ پس همواره زمام نفس خویش فرو گیر و راه خطا بر او بربند و چون به خشم آمدى، مقهورش ساز و سرش را فرو کوب و خردش نماى.

با بررسی روایات سایر معصومان به ضرورت این تلاش و مجاهده بیشتر واقف خواهیم شد.

پیامبر اکرم(ص) فرمودند: أعْدَى عَدُوِّکَ نَفْسُکَ الَّتِی بَیْنَ جَنْبَیْک؛[۶] دشمن ترین دشمنان تو، نفس توست که [همواره] در درون تو است.

از این رو آن حضرت جهاد با نفس را جهاد اکبر خوانده، فاتحان مسلمان در نبرد نظامی بر ضد کفار را به جنگ بزرگ تری با نفس فرا خواندند و فرمودند: «مَرْحَباً بِقَوْمٍ قَضَوُا الْجِهَادَ الْأَصْغَرَ وَ بَقِیَ الْجِهَادُ الْأَکْبَرُ» قِیلَ: «یَا رَسُولَ اللهِ وَ مَا الْجِهَادُ الْأَکْبَرُ؟» قَالَ: «جِهَادُ النَّفْسِ».[۷] «آفرین بر گروهى که از جهاد کوچک فراغت یافتند و برایشان جهاد بزرگ باقى مانده است». گفتند: «یا رسول اللّه! جهاد اکبر چیست»؟ فرمودند:«جهاد با نفس».

امام صادق(ع) هم در این باره می فرمایند: و اجعَلْ نَفْسَکَ عَدُوّاً تُجاهِدُه؛[۸] نفست را چون دشمنی در نظر بگیر که با آن جنگ می کنی.

علی(ع) اسوه و الگوی خودسازی در پرتو عبادت و بندگی

بی تردید یکی از مؤلفه های شاخص در تربیت اخلاقی و خودسازی، عبادت و عبودیت است که میان عوامل مؤثر در خودسازی، نقشی بی بدیل دارد. به شهادت تاریخ، طلایه دار سلوک این طریق بعد از نبی مکرّم اسلام(ص) ، حضرت امیرالمؤمنین(ع) هستند که توانستند با سلوک عملی خود در عبادت و عبودیت، الگویی تام و تمام در خودسازی ارائه کنند.

زمانی که از امام سجاد(ع) که خود زینت عبادت کنندگانند درباره عبادت جدشان سؤال می شود، آن حضرت با شگفتی می فرمایند: «چه کسی طاقت عبادت علی(ع) را دارد؟»[۹]

درباره سلوک عملی و عبادات حضرت علی(ع) در روایات آمده است که آن حضرت همواره میان اعمال خیر، سخت ترین را بر می گزیدند.[۱۰]

در یک شب (یا یک شبانه روز) هزار رکعت نماز می خواندند.[۱۱]

نماز شب را در هیچ شرایطی، حتی در بحرانی ترین شرایط -مانند لیله الهریر که میان کوفیان و شامیان از شب تا صبح جنگ و درگیری بود – ترک نکردند.[۱۲]

از جمله عبادت های آن حضرت، می توان به مناجات های حضرت با مولای خود در مسجد کوفه، مناجات شعبانیه، دعای کمیل و مناجات های شبانگاه حضرت در نخلستان های کوفه اشاره کرد که همگی حاکی از توجه حضرت به مسأله خودسازی در پرتو عبادت است؛ تا جایی که ابوالدرداء می گوید: علی را دیدم [که در میان مردم بود؛ ولی ناگاه ] از مردم کناره گرفت و از دیده ها پنهان شد. او خود را در نخلستان پنهان نمود و من وی را گم کردم و پنداشتم که به خانه خود رفته است. در این هنگام [از نخلستان ] ناله حزینی به گوشم خورد که همراه با آن ناله، شخص چنین می گفت:

إِلَهِی کَمْ مِنْ مُوبِقٍَ حَمَلْتَ عَنِّی فَقَابَلْتَهَا بِنِعْمَتِکَ وَ کَمْ مِنْ جَرِیرَهٍ تَکَرَّمْتَ عَنْ کَشْفِهَا بِکَرَمِک …؛ معبودا! چه بسیار جرم بزرگى که از من دیدی و در برابرش به من نعمت دادى و چه بسیار جنایتى که به کرم خود از آشکار کردن آن گذشتی… .

این نغمه محزون، توجه مرا جلب کرد و به دنبال آن به جست وجو پرداختم، تا اینکه متوجه شدم این صدا از علی است. خود را پنهان کردم [و به نظاره او نشستم ] علی در دل شب، نماز خواند و بعد به دعا و گریه پرداخت؛ از جمله می گفت:

إِلَهِی! أُفَکِّرُ فِی عَفْوِکَ فَتَهُونُ عَلَیَّ خَطِیئَتِی ثُمَّ أَذْکُرُ الْعَظِیمَ مِنْ أَخْذِکَ فَتَعْظُمُ عَلَیَّ بَلِیَّتِی. آهِ! إِنْ أَنَا قَرَأْتُ فِی الصُّحُفِ سَیِّئَهً أَنَا نَاسِیهَا وَ أَنْتَ مُحْصِیهَا فَتَقُولُ خُذُوهُ. فَیَا لَهُ مِنْ مَأْخُوذٍ لَا تُنْجِیهِ عَشِیرَتُهُ وَ لَا تَنْفَعُهُ قَبِیلَتُه …؛ معبودا! وقتی به عفو تو می اندیشم، خطایم بر من آسان می آید؛ ولی وقتی یاد سخت گیرى تو می افتم، گرفتاری ام بر من بزرگ می شود. آه! اگر من در نامه عملم گناهى بخوانم که از یاد برده ام و تو آن را برشمرده اى و بگویى: او را بگیرید. واى از این شخص گرفتار که خاندانش نتوانند نجاتش دهند و قبیله اش سودى بدو نرسانند.

سپس به گریه ادامه داد [و آن قدر ناله کرد] تا دیگر حس و حرکتی از او ندیدم. با خود گفتم: خواب بر علی ـ به سبب شب زنده داری ـ غلبه کرده است؛ بروم و او را برای نماز صبح بیدار کنم. همین که نزدیک شدم، ناگاه دیدم علی چون چوب خشکیده بر زمین افتاده است. او را جنباندم حرکت نکرد، بدن او را جمع کردم؛ اما جمع نشد. با خود گفتم:

«انا لله و انا الیه راجعون»، به خدا قسم! علی بن ابی طالب مرد. با شتاب به خانه علی رفتم تا خبر مرگ او را به خانواده اش برسانم. قضیه را با فاطمه۳ در میان گذاشتم. فاطمه گفت: «به خدا قسم این بی هوشی ای است که از خوف خدا بر علی مستولی شده است»… .[۱۳]

البته آنچه ما از بندگی و عبادت امیر مؤمنان(ع) به تصویر می کشیم، تنها نگاه خُرد و کوچک ما به آن شخصیت بزرگ در آینه محدود اندیشه خودمان است، و گرنه عمق معنویت و فضائل آن حضرت را تنها کسی می تواند درک کند که با ایشان هم سطح و هم افق باشد و این مهم جز در وجود نازنین اهل بیت علیهم السلام یافت نمی شود.

عبودیت حضرت علی(ع)

آنچه در آینه محدود تصویر ما از بندگی و عبودیت این شخصیت والا می گنجد، این است که احساس بندگی، سراسر وجود آن حضرت را گرفته و از ایشان بنده ای تمام عیار و به معنای واقعی کلمه ساخته است؛ به گونه ای که خود فرمودند: إِلَهِی کَفَى لِی عِزّاً أَنْ أَکُونَ لَکَ عَبْداً؛[۱۴] معبود! این عزّت و افتخار، مرا کافی است که بنده تو باشم.

آن