پاورپوینت کامل نامه‌های ره‌نما؛ آیین وعظ و منبر ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نامه‌های ره‌نما؛ آیین وعظ و منبر ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نامه‌های ره‌نما؛ آیین وعظ و منبر ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نامه‌های ره‌نما؛ آیین وعظ و منبر ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

کسب فیض و طلب راهنمایی از محضر استادان راه رفته، آگاه و دلسوز، همواره روش حقیقت جویان و پویندگان طریق قرب الهی بوده و هست.

در این میان، بخش عظیمی از نصایح و دستورالعمل های بزرگان اهل معرفت، در قالب نامه هایی ارائه شده است که خطاب به شاگردان یا دوستان و همراهان خویش نگاشته اند. شمار این گونه نامه ها، بدان اندازه است که گنجینه گران سنگی از معارف ناب و لطایف و اشارات را در دسترس تشنگان حقایق الهی قرار می دهد.

شایان ذکر است که این نامه ها گاه دربردارنده دستورالعمل ها و سفارش های ویژه برای مخاطب خاص نامه است و گاه مطالب عام و نافع برای دیگران هم در خود دارد؛ از این رو، همه دستورالعمل های موجود در نامه ها، برای تمام خوانندگان قابل عمل و مناسب نیست.

آنچه در پیش رو دارید، دستورالعملی است از محدث جلیل القدر، آیت الله حاج شیخ عباس قمی(ره)، صاحب کتاب گران سنگ مفاتیح الجنان، به واعظان و اهل منبر که در شماره ۴۷ مجله حوزه آمده است. با توجه به مطالب زیبا و ارزشمند آن و مناسبت آن با ایام تبلیغی محرم و صفر این شماره مجله را به آن اختصاص دادیم و با توجه به طولانی بودن این مطلب آن را در دو بخش و با حداقلِ تصرّف تقدیم خوانندگان عزیز می کنیم. امید که مورد استفاده قرار گیرد.

بسم الله الرحمن الرحیم

بر اهل منبر و روضه خوان هاست که در کار خویش، اموری را پاس دارند، تا در زمره بزرگ شماران شعائر الهی قرار بگیرند و بر ارشاد و هدایت بندگان خدا توفیق یابند.

۱. اخلاص و دوری از ریا

از پیامبر اسلام(ص) روایت شده است:

«إنَّ أخوَفَ مَا أخَافُ عَلَیکُم الشِّرکَ الاَصغَر». قَالوا: «وَ مَا الشِّرکَ الاَصغَر یَا رَسولَ الله؟» قَالَ: «الرِّیَاء». قَالَ: «یَقُولُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ، یَومَ القیَامهِ إذَا جَازَ العِبادِ بِأعمَالِهِم: إذهَبُوا إلَی الذِّینَ کُنتُم تَراوُنَ فِی الدُّنیَا، فَانظُروُا هَل تَجِدونَ عِندَهُم الجَزَاءَ»؛[۱]

«ترسناک ترین چیزی که از آن بر شما بیم دارم، شرک کوچک است». گفته شد: «ای پیامبر خدا! شرک کوچک چیست؟» فرمود: «ریا». سپس فرمودند: خدا در روز قیامت که پاداش بندگان را عطا می کند به آنان فرماید: «بروید نزد آنانی که برایشان ریا کردید و بنگرید که پاداش کارهایتان پیش آنان است».

امام صادق(ع) به عبّاد بن کثیر بصری، فرمود:

وَیْلَکَ یَا عَبَّادُ! إِیَّاکَ وَ الرِّیَاءَ فَإِنَّهُ مَنْ عَمِلَ لِغَیْرِ اللهِ وَکَلَهُ اللهُ إِلَى مَنْ عَمِلَ لَهُ؛[۲]

وای بر تو ای عَبّاد! از ریا دوری کن. هر کس برای غیر خدا کار کند، خدا او را به همان کس وا گذارد.

بایسته است واعظ، در کار خویش، وجه خدای تعالی و امتثال فرمان او را درنظر بگیرد و اصلاح نفس خود و ارشاد بندگان خدا به معالم و معارف دین را بخواهد، کرسی وعظ و ارشاد را نردبان رسیدن به متاع و موقعیت دنیایی قرار ندهد که در صف تبهکارانی درآید که رشته کار خویش از دست داده اند و گمان دارند که خوب کار می کنند.[۳]

مقام اخلاص، بسیار والاست و خطرهای بسیاری هم دارد و خیلی دقیق است و تحصیل آن دشوار؛ از این روی، طالب آن، باید تیزبین باشد و نستوه. سزاوار است واعظ، آنچه را می گوید، خود به کار بندد، تا چونان چراغی نباشد که خود را تباه سازد و بسوزد و دیگران را نور و فروغ بخشد.

۲. راستی و راست گویی

از امام ششم(ع) روایت شده است:

إِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یَبْعَثْ نَبِیّاً إِلَّا بِصِدْقِ الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَهِ إِلَى الْبَرِّ وَ الْفَاجِرِ؛[۴]

همانا خدای عزوجل، هیچ پیامبری را نفرستاد، مگر به راست گویی و برگرداندن امانت به امانت گذاران، چه نیک و چه بد.

ابی کهمس گوید: از امام صادق(ع) پرسیدم: «عبدالله بن ابی یعفور شما را سلام می رساند». حضرت فرمود:

بر تو و بر او سلام. وقتی نزد عبدالله رفتی سلام مرا به او برسان و بگو: جعفر بن محمد گفت: «بنگر چه عاملی علی(ع) را نزد پیامبر به این مقام رساند؛ همو را مراعات کن و پاس دار. همانا علی(ع) با راستی در سخن و ادای امانت، آن جایگاه بلند را نزد پیامبر، کسب کرده است».[۵]

و نیز امام صادق(ع) فرمود:

لَاتَنْظُرُوا إِلَى طُولِ رُکُوعِ الرَّجُلِ وَ سُجُودِهِ فَإِنَّ ذَلِکَ شَیْ ءٌ اعْتَادَهُ فَلَوْ تَرَکَهُ اسْتَوْحَشَ لِذَلِکَ وَ لَکِنِ انْظُرُوا إِلَى صِدْقِ حَدِیثِهِ وَ أَدَاءِ أَمَانَتِهِ؛[۶]

به رکوع ها و سجده های طولانی افراد، نگاه نکنید؛ زیرا ممکن است به آن عادت کرده باشند و اگر آن را ترک کنند، وحشت کنند؛ بلکه راست گویی و امانتداری او را بنگر.

بنابراین، از سخن دروغ و افتراء به خدا و حجت های او و علمای دین دوری کن. نه بر حدیث بیفزا و نه در آن، تدلیس کن و نه دروغی را به عنوان زبان حال، نقل کن.

از امام باقر(ع) نقل شده است:

إِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ لِلشَّرِّ أَقْفَالًا وَ جَعَلَ مَفَاتِیحَ تِلْکَ الْأَقْفَالِ الشَّرَابَ وَ الْکَذِبُ شَرٌّ مِنَ الشَّرَابِ؛[۷]

البته خدا بر بدی ها قفل ها زده و کلید آن ها را شراب قرار داد. و دروغ گویی از شراب خواری هم بدتر است.

باز می فرماید:

إِنَّ الْکَذِبَ هُوَ خَرَابُ الْإِیمَانِ؛[۸]

دروغ، ایمان را ویران می کند.

امیرالمؤمنین(ع) فرمود:

لَا یَجِدُ عَبْدٌ حَقِیقَهَ الْإِیمَانِ حَتَّى یَدَعَ الْکَذِبَ جِدَّهُ وَ هَزْلَهُ؛[۹]

بنده، حقیقت ایمان را نچشد، تا اینکه دروغ جدی و شوخی را وا نهد.

امام سجاد(ع) فرمود:

اتَّقُوا الْکَذِبَ الصَّغِیرَ مِنْهُ وَ الْکَبِیرَ فِی کُلِّ جِدٍّ وَ هَزْلٍ فَإِنَّ الرَّجُلَ إِذَا کَذَبَ فِی الصَّغِیرِ اجْتَرَى عَلَى الْکَبِیر؛[۱۰]

از دروغ کوچک و بزرگ، جدی و شوخی آن، پروا گیر؛ زیرا آنکه دروغ کوچک را مرتکب شود، بر دروغ بزرگ، جرأت یابد.

۳. اجتناب و دوری از غنا [در مدیحه خوانی و مرثیه سرایی]

مرحوم مجلسی در بحارالانوار به نقل از تفسیر عیاشی از امام باقر(ع) روایت می کند که راوی گفت: در محضر امام صادق(ع) بودم که مردی به آن حضرت عرض کرد: «پدر و مادرم به فدایت! من مستراح می روم و کنیزان همسایه ها، آواز می خوانند و تار می زنند. بسا می شود در آنجا بیشتر می نشینم، تا به آواز آنان گوش دهم».

حضرت فرمود: «این کار را مکن». مرد گفت: «با پای خود که به سراغ آن نمی روم؛ بلکه به طور اتفاق، به گوش می خورد».

فرمود: مگر نشنیدی خداوند می فرماید:

انَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ اولئکَ کانَ عَنْهُ مَسْئوُلا؛[۱۱]

همانا گوش و چشم و قلب، همه آن ها مورد سؤال واقع خواهند شد.

آن مرد گفت: «چرا، به خدا سوگند! گویی تاکنون این آیه قرآن را از هیچ کس نشن