پاورپوینت کامل برگی از دفتر اخلاق؛ تواضع (۲) ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل برگی از دفتر اخلاق؛ تواضع (۲) ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل برگی از دفتر اخلاق؛ تواضع (۲) ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل برگی از دفتر اخلاق؛ تواضع (۲) ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

در شماره قبل، در راستای معرفی فضایل و رذایل اخلاقی، به صفت نیکوی تواضع پرداختیم و بعد از تعریف و بیان اهمیت آن، آثار و نتایج تواضع را همچون رشد عقلانیت، دوری از گناه، آرامش و راحتی، عزت و سربلندی و توفیق عبادت برشمردیم. سپس نمونه هایی از تواضع علمای ربانی ذکر شد. در این شماره، ابتدا به بیان راه های تقویت فروتنی و تواضع خواهیم پرداخت و در پایان، نکاتی درباره تواضع و انواع ممدوح و مذموم آن بیان خواهیم کرد.

راه های تقویت فروتنی و تواضع

برای تقویت روحیه تواضع و فروتنی، دو دسته راهکار وجود دارد؛ یکی راهکارهای معرفتی که در آن، با افزایش معرفت و بینش انسان، تواضع وی افزایش می یابد و دیگری راهکارهای عملی که شامل رفتارها و دستورالعمل هایی است که تواضع فرد را تقویت می کند. اینک توضیح این دو دسته راهکار:

۱. راهکارهای معرفتی

الف. خداشناسی

میان خداشناسی و احساس خاکساری و فقر در درگاه او رابطه مستقیم برقرار است. هر چه انسان عظمت و بی انتهایی خدا را بیشتر درک کند، در پیشگاه خدا بیشتر احساس کوچکی می کند و بت های دروغین درونی اش بیشتر خرد می شود؛ از این رو حضرت امیر(ع) می فرمایند:

لا یَنبَغی لِمَن عَرَفَ الله أن یَتَعاظَمَ؛[۱] براى کسى که خدا را مى شناسد، سزاوار نیست خودبزرگ بین باشد.

بزرگان نکردند در خود نگاه

خدابینى از خویشتن بین مخواه

ب. هستی شناسی

اگر انسان عظمت دستگاه خلقت را به خوبی درک کند و نسبت خودش را با این دستگاه بسنجد، معلوم می شود که تکبر او چقدر زشت و نابه جا است. قرآن، تعبیر لطیفی در همین باره دارد:

وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّکَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولا؛[۲] و روى زمین، با تکبر راه مرو. تو نمى توانى زمین را بشکافى و طول قامتت هرگز به کوه ها نمى رسد.

یعنی تو کمترین قدرت را در دستگاه خلقت داری؛ از طرفی تو در قیاس با کوه که نسبت به کل کره زمین بسیار کوچک است، بسیار ناچیز هستی. اگر در لطایف این آیه دقت کنیم، کمتر دچار تکبر می شویم.

حضرت امام خمینی(ره) در این زمینه بیان زیبایی دارند.[۳] نتیجه بیان آن بزرگوار، این است که شما یک جزء کوچک از منزلتان هستید و منزلتان یک قسمت کوچک از شهرستان شما است. شهرستان شما نیز یک قسمت از استان شما و استان شما یک جزء کوچک از ایران بزرگ است. ایران بزرگ، قسمت کوچکی از قاره آسیا است. قاره آسیا نسبت به کل کره زمین چقدر است؟ تازه کره زمین، جزء کوچکی از منظومه شمسی است. منظومه شمسی هم جزء بسیار کوچکی از کهکشان راه شیری است که در این عالم، هزاران هزار کهکشان وجود دارد. تازه این وضعیت عالم ماده است؛ در حالی که در روایت داریم کل عالم ماده نسبت به عالم برزخ، مانند یک انگشتر در یک بیابان است. حال، ما چه هستیم و چقدر هستیم؟ ذره ای از ذره ای از ذره ای. ما به بودن نزدیک تریم یا نبودن و نیستی؟ آیا اگر بگوییم سر سوزنی بیش نیستیم، گزاف گفته ایم؟ این همه تکبر و غرور و خودبینی، به غیر از جهل و نادانی، می تواند نشان چیز دیگری باشد؟

ج. خودشناسی

اگر انسان میزان نیاز و فقر خود را به خداوند بشناسد و بداند که مانند تصویری بر آینه بیش نیست، هرگز دچار تکبر نخواهد شد. تصویر در آینه، همه چیز دارد؛ اما از خود هیچ ندارد؛ چنانکه اگر لحظه ای ارتباطش با صاحب تصویر قطع شود، نابود می شود. ما هم عین نیاز به خدا هستیم و همین ارتباط، بلکه ارتباطی شدیدتر از این، با خدا داریم. حال که هر چه داریم از دیگری است، فخرفروشی و تکبر چه معنایی دارد؟

علاوه بر این، اگر نگاهی به گذشته و حال و آینده خود بیندازیم، زشتی و بی اساسی تکبر معلوم می شود. تا چند سال پیش که اصلاً نبودیم، حتی نامی هم از ما نبود. بعد به صورت قطره ای نجس (نطفه) درآمدیم و سپس لختی خون و قطعه ای گوشت شدیم. بعد نوزادی شدیم که حتی قدرت نداشت مگسی را از خود دور کند. اکنون هم که بزرگ شده ایم، با اندکی سرما یا گرما یا با میکروب و ویروس بسیار کوچک از پا در می آییم. گاهی یک درد، ما را مانند کودکی به ناله درمی آورد. اگر چند ساعتی آب یا غذا به ما نرسد، باید با زندگی خداحافظی کنیم. به تعبیر بزرگان، حمّال نجاسات هستیم و باز تکبر می کنیم. با چند ثانیه زلزله، هستی خود را از دست می دهیم.

ابرمرد عالم، امیرالمؤمنین(ع) که نامشان لرزه بر اندام پهلوانان می انداخت می فرمایند:

عَجِبْتُ لِابْنِ آدَمَ أَوَّلُهُ نُطْفَهٌ وَ آخِرُهُ جِیفَهٌ وَ هُوَ قَائِمٌ بَیْنَهُمَا وِعَاءً لِلْغَائِطِ ثُمَّ یَتَکَبَّرُ.[۴] درشگفتم از آدمی زاد که آغازش نطفه اى است و فرجامش لاشه اى، و در این میان، انبار نجاست است، و با این همه، تکبر مى ورزد.

در آینده هم هر چه پیش برویم، ضعیف تر می شویم، تا جایی که گاهی قدرت نداریم کوچک ترین کارهای خود را انجام دهیم. حال آیا این کبر و غرور، چیزی جز جهل و نادانی چیز دیگری می تواند باشد؟ این «مَن» «مَن» کردن ها زشت و بیجا نیست؟

مرحوم ملااحمد نراقی می فرماید:

شپشى خواب و آرامش از تو مى گیرد و جستن موشى، تو را از جا مى جهاند. لحظه اى گرسنگى، از پایت درآورد. دو درهم غذاى زیادتى، باد گندیده از حلقومت بیرون مى فرستد و به اندک حرکت زمین، چون سپند از جا مى جهى. بسا باشد در شب تاریک از سایه خود مى ترسى و غیر این ها از آنچه من و تو مى دانیم. دیگر تو را با کبر چه افتاده است؟![۵]

۲. راهکارهای عملی

الف. رفتار کردن بر خلاف میل نفس

امام خمینی(ره) در این زمینه می فرماید:

اگر درصدد اصلاح نفس برآمدى، طریق عملى آن نیز با قدرى مواظبت، سهل و آسان است. تنها راه غلبه بر نفس اماره و شیطان و راه نجات، برخلاف میل آن ها رفتار کردن است. هیچ راهى بهتر براى سرکوبى نفس از اتصاف به صفت متواضعین و رفتار کردن مطابق رفتار و سیره و طریقه آن ها نیست… . اگر نفس از تو تمنا کرد که صدر مجلس را اشغال کن و تقدم بر هم قطار خود پیدا کن، تو برخلاف میل آن رفتار کن. اگر تأنّف [=خودداری] مى کند از مجالست با فقرا و مساکین، تو دماغ او را به خاک مالیده، با فقرا مجالست کن، هم غذا شو، هم سفر شو، مزاح کن.[۶]

برخی رفتارها مانند خدمت در مجالس اهل بیت علیهم السلام، پیش سلام بودن، اعتراف به اشتباه، کمک به دیگران در انواع نیازهایشان و مواردی از این قبیل، عملکردهای مناسبی هستند که با انجام آنان می توانیم بیماری کبر خود را درمان کنیم.

ب. عبادت خاضعانه

فلسفه بسیاری از عبادات، دور کردن کبر و نخوت از انسان است. امیرالمؤمنین(ع) می فرمایند:

خداوند، بندگان مؤمن خود را به وسیله نمازها و زکات ها و جدیت در روزه دارى در روزهاى واجب، حفظ و حراست مى کند؛ زیرا این امور، باعث آرام شدن اعضا و جوارح و خشوع دیدگان و فروتنى جان ها و خضوع دل ها و بیرون راندن کبر و نخوت از وجود آنان مى شود… بنگرید که این اعمال چگونه نمودهاى فخرفروشى را درهم مى شکند و آثار و نشانه هاى کبر را مى زداید؟[