پاورپوینت کامل ثروتمندان فقیر و فقیران ثروتمند ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ثروتمندان فقیر و فقیران ثروتمند ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ثروتمندان فقیر و فقیران ثروتمند ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ثروتمندان فقیر و فقیران ثروتمند ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

فقر، در نظر همه جوامع بشری، چهرهای سیاه و زشت دارد. بیشتر انسان ها از فقیر بودن، متنفر و منزجر هستند. غالب افراد هر روز می کوشند تا از فقر و نداری به دارایی و ثروت و در نهایت، به بی نیازی برسند. نه تنها فقر، که ترس از فقر هم عدهای را به تلاش واداشته است. حتی برخی انسان ها با اینکه فقیر هم نیستند از ترس فقر، تلاش دو چندان می کنند، تا مبادا در آینده به آن مبتلا شوند.

در شریعت اسلام نیز فقر، امری نکوهیده و زیانبار شناخته و درباره آن، هشدار داده شده است تا جایی که اهل بیت علیهم السلام فقر را موت اکبر[۱] و نزدیک کننده انسان ها به کفر[۲] معرفی می کنند. در دستورات اسلامی نیز انواع راهکارهای واجب و مستحب برای برچیدن فقر از جامعه معرفی شده است؛ مانند زکات، خمس، تشویق به انفاقات مالی از قبیل صدقات، نذورات، اوقاف و … .

با این وجود، نگرش اهل بیت علیهم السلام به مسئله فقر، بسیار عمیقتر و دقیقتر از نگاه دیگران به این مسئله است. از نظر آن بزرگوران، فقر تنها در فقر مادی خلاصه نمی شود و غنا هم فقط به غنای مادی شناخته نمی شود؛ بلکه فقر و غنا معنای بسیار عمیق تری دارد.

اینجاست که تفاوت میان نگرش عرشی به مسائل مربوط به هستی و انسان، با نگاه فرشی در این مورد، آشکار می شود.

در فرهنگ بی بدیل اهل بیت علیهم السلام فقر، انواع و سطوح عمیق تری دارد. این بزرگواران، به انسان ها در مورد انواع فقرهای دیگری که چه بسا بدتر و خطرناکتر از فقر مادی هستند هشدار می دهند. در روایات اهل بیت علیهم السلام عناوینی مانند فقر علمی، فقر عقلی و … دیده می شود؛ چنانکه حضرت امیرالمؤمنین(ع) می فرمایند:

لا فَقرَ کالجَهلِ؛[۳]

هیچ فقری مانند جهل نیست.

أکبَرُ الفَقرِ الحُمقُ؛[۴]

بدترین فقرها، حماقت است.

همچنین در کلمات اهل بیت علیهم السلام نوعی دیگر از فقر که موضوع اصلی این نوشتار است، مطرح شده که به آن «فقر نفس» گفته می شود. از نظر اهل بیت علیهم السلام بسیاری از انسان ها که چه بسا غنی و ثروتمندند، در واقع، فقیرند و فقیرانه زندگی می کنند. در نقطه مقابل، برخی که ظاهری فقیرانه دارند و مورد ترحم و دل سوزی دیگران واقع می شوند، در واقع، غنی و ثروتمند هستند؛ چرا که در فرهنگ دینی، ملاک فقر و غنا، محدود به امور مادی نیست. اهل بیت علیهم السلام خاستگاه فقر و غنا را نه در مال و ثروت، بلکه در قلب انسان می دانند؛ چنانکه رسول خدا(ص) فرمودند:

الغِنى فِی القَلبِ، و الفَقرُ فی القَلبِ؛[۵]

غنا، در قلب است، و فقر [نیز] در قلب می باشد.

با این بیان، برای فقر و غنا علاوه بر فقر و غنای مادی، معنای دیگری آشکار می شود که از آن در لسان بزرگان اخلاق به «فقر نفس» و «غنای نفس» تعبیر می گردد. این فقر، عمیق تر و تأثیرگذارتر از فقر و غنای مادی است. اهل بیت علیهم السلام به ما آموخته اند که در دعاهای خود از خدا این چنین بخواهیم:

اللَّهُمَ اجْعَلْ غِنَایَ فِی نَفْسِی؛ [۶]

خداوندا! غنا و بی نیازی مرا در جانم قرار بده.

در نگاه ژرف آل الله علیهم السلام ممکن است انسان، ثروتمند باشد و در عین حال، باطناً فقیر باشد و آثار مخرب فقر را هم در جان و روح خویش ببیند. امیرالمؤمنین(ع) می فرمایند:

الغَنیُّ الشَّرِهُ فَقیرٌ؛[۷]

ثروتمندِ حریص، نیازمند است.

در طرف مقابل، ممکن است از نظر ظاهری، انسان، فقیر باشد؛ اما از آثار زیانبار فقر در امان باشد؛ همان طور که در روایت آمده است:

رُبَّ فَقیرٍ أعَزُّ مِن أسَدٍ؛[۸]

بسا تهیدستى که از شیر، عزّتمندتر است.

البته این بدان معنا نیست که اهل بیت علیهم السلام فقر مادی را به رسمیت نشناسند و آن را امری بی ضرر بدانند؛ بلکه آن بزرگواران، فقر حقیقی و واقعی را فقر نفسانی می دانند که اگر محقق شود، فقر مادی، خطرات زیادی به دنبال خواهد داشت. اهل بیت علیهم السلام سعی کرده اند توجه انسان ها را به فقر و غنای روحی نیز جلب کنند و هشدارهای لازم در این زمینه را هم ارائه نمایند.

اینجا است که اشتباه بزرگ رایج بیشتر جوامع انسانی، از جمله جامعه خودمان مشخص می شود که آن، محدودکردن همه تلاش ها برای نابود کردن فقر مادی و غفلت از فقر نفسانی است؛ غافل از اینکه انسان تا هنگامی که به غنای نفسانی نرسد، هنوز فقیر است و در معرض آثار مخرب فقر به سر می برد؛ هر چند در ثروت، غوطه ور باشد. در مقابل، با غنای نفس، آثار مخرب فقر مادی به حداقل می رسد و از این مسیر، راحت تر و سریعتر می توان جامعه را از خطرات فقر در امان داشت. البته اسلام، همیشه در صدد برچیدن فقر مادی از جامعه است.

لازم است سیاست گزاران، مسؤولان اجرایی و تقنینی کشور و متولیان امور تربیتی بدانند مادام که جامعه را به غنای نفسانی نرسانند، هنوز در نیمه راه هستند؛ هر چند ثروت ملی به اوج برسد و اقتصاد ملی در اوج شکوفایی باشد. ثروتی که اسلام عزیز به دنبال آن است، ثروتی همراه با غنای نفس است که بدون آن، هنوز کار مهمی در شکل گیری جامعه اسلامی به معنای واقعی کلمه صورت نگرفته است.

در ادامه، برای روشن شدن مطالب فوق به توضیح بیشتر فقر و غنای نفسانی با توجه به روایات اهل بیت علیهم السلام می پردازیم و اهمیت و علائم فقر و غنای نفس را بررسی می کنیم. فقر و معنای فقر و غنای نفسانی از امام حسن مجتبی(ع) پرسیدند: «فقر چیست؟» حضرت در پاسخ فرمودند:

شَرَهُ النفسِ إلى کُلِّ شَیءٍ؛[۹]

آزمندى نفس به هر چیزى.

پیامبر خدا(ص) می فرمایند:

لیسَ الغِنى عن کَثرَهِ العَرَضِ، و لکنَّ الغِنى غِنَى النَّفسِ؛[۱۰]

بى نیازى، به فراوانى مال نیست؛ [بلکه حقیقتِ ] بى نیازى، بى نیازى دل است.

از حضرت امام هادی(ع) نیز چنین نقل شده است:

الغِنى قِلَّهُ تَمَنِّیکَ و الرِّضا بما یَکفِیکَ. الفَقرُ شَرَهُ النّفسِ و شِدَّهُ القُنُوطِ؛[۱۱]

بى نیازى، به کمى آرزو و راضی بودن به روزیِ کفاف است. فقر، حرص نفس و زیاد ناامیدبودن است.

با توجه به روایات فوق می توان گفت فقر نفس، حالتی است که درآن، نفس انسان، حرص و عطش شدید به مظاهر گوناگون دنیا داشته باشد و در مقابل، غنای نفس، عبارت است از حرص و ولع روحی به مظاهر دنیا و کم بودن آرزوهای انسان.

اهمیت فقر و غنای نفسانی

در فرهنگ اهل بیت علیهم السلام اهمیت فراوانی به موضوع فقر و غنای نفس داده شده است که در ادامه به ذکر برخی از موارد آن می پردازیم:

حضرت امیرالمؤمنین(ع) می فرمایند:

أکبَرُ البَلاءِ فَقرُ النَّفسِ؛

بزرگ ترین بلا، فق