پاورپوینت کامل قله‌نشینان معرفت؛ حکیم قرآنی ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قله‌نشینان معرفت؛ حکیم قرآنی ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قله‌نشینان معرفت؛ حکیم قرآنی ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قله‌نشینان معرفت؛ حکیم قرآنی ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

در راستای معرفی علمای ربانی و سیره و منش آنان، در شماره گذشته به بیان زندگی نامه حکیم قرآنی، علامه سید محمد حسین طباطبایی(ره) پرداختیم. در این شماره به بیان سیره اخلاقی و منش بزرگوارانه ایشان می پردازیم.

مقدمه

پیامبر اکرم(ص) فرمودند: پیش هر مدّعى ننشینید که شما را از یقین به شک و از اخلاص به ریا و از فروتنى به تکبر و از نصیحت به دشمنى و از زهد به رغبت در دنیا فرا مى خواند. به دانشمندى نزدیک شوید که از کبر به تواضع و فروتنى و از ریا به اخلاص و از شک به یقین و از رغبت به زهد و از دشمنى به نصیحت و خیر خواهی مى خواند.[۱]

به حق، علامه طباطبایی(ره) مصداق بارزی از این حدیث شریف است که نزدیکی به او، مورد سفارش پیامبر اعظم قرار گرفته است.

علامه، کتابی تحت عنوان سنن النبی(ص) تألیف نمود که بنا به گواهی شاگردان و شاهدان حال، ایشان متخلق و عامل به سیره پیامبر اکرم(ص) گردیده بود.

در این شماره، به شمه ای ناچیز از بحر بیکران سیره و سجایای اخلاقی علامه سترگ، سید محمد حسین طباطبایی(ره) اشاره می شود، تا چراغی فروزان در تاریکی دوران برای رهروان راه حقیقت و کمال باشد.

علامه در پناه قرآن

اساس شریعت اسلامی بر قرآن کریم بنا شده است؛ لذا تمام برنامه های سعادت انسانی، برگرفته از آیات نورانی است؛ از این رو پناهنده شدن به کتاب الهی، موجب هدایت و امنیت و آرامش روحی و معنوی می شود. علامه که نورانیت و عظمت قرآن را با تمام وجود یافته بود، در مقابل قرآن کریم بسیار تواضع و فروتنى داشت و با قرآن مجید بسیار مأنوس بود. آیت الله جوادی آملی حفظه الله از شاگران ایشان، چنین می نویسد:

ایشان، با اینکه در مسائل عادى حضور ذهنى نداشتند؛ ولى در مباحث تفسیرى حضور ذهنى کامل داشتند و این همان انصراف ممدوح است نه نسیان مذموم و این نشانه همان آمیختگى قرآن با گوشت و خون ایشان مى باشد.[۲]

علاقه زیادى به تلاوت قرآن داشت و سعى مى کرد آن را با صوت بلند بخواند. هنگام غروب، قرآن مى خواند و مى فرمود: «قرائت قرآن بر نور چشم مى افزاید؛ چنان که بصیرت دل را بیشتر مى کند».

آیات قرآنیه را کم و بیش حفظ بود و یک نوع عشقبازى با آیات در اثر ممارست پیدا کرده بود. در طول شبانه روز خواندن قرآن را بهترین و عالی ترین کار خود مى دانست و با مرور به آیه اى، به آیه دیگر منتقل شده و از آن به دیگرى و همینطور در یک عالمى از بهجت و مسرّت، به تماشاى این جنّات قرآنى فرو مى رفت.[۳]

معمول جلساتی که در حضور دوستان و شاگردان برگزار می شد، بر محور نامه الهی یعنی آیات نورانی قرآنی بود و جلسات بحث هاى قرآنى آن فقید سعید، بسیار جالب و پر محتوا بود. غالب تألیفات ایشان هم بر محور قرآن کریم نگارش یافته بود.

وقتى در تفسیر قرآن، به آیات رحمت و غضب مى رسید، منقلب شده، اشک از دیدگانش جارى مى شد. مترجم تفسیرالمیزان که شاگرد علامه بود می گوید:

در یکى از روزهاى زمستانى که برای مقابله ترجمه المیزان با متن عربی خدمت ایشان رسیدم ، وقتى به مباحثى در توبه و رحمت وآمرزش گناهان رسید، ایشان نتوانست به گریه بى صدا اکتفا کند و رسماً زد به گریه و سرش را پشت کرسى پایین انداخت و شروع کرد به گریه کردن… .[۴]

شاگرد دیگر ایشان، آقای دکتر احمدى چنین نقل کرده است:

وقتى در لندن خدمتشان بودم، اواخر شب که مى خواستند بخوابند، یک مقدار قابل ملاحظه اى قرآن مى خواندند و این معلوم بود که یکى از عادات ایشان در موقع خواب، خواندن قرآن است.

اگر موقعیتى پیش مى آمد، قرائت قرآن و برخى از نوافل را در راه یا حتى سوار بر اتومبیل انجام مى داد. هشت جزء آخر قرآن را حفظ بود و معمولًا روزها مى خواند. حتى در این اواخر که بیمارى رعشه، ایشان را گرفتار ساخته بود و واقعاً رنجشان مى داد و مرتب داروى اعصاب مصرف مى کرد، تلاوت قرآن را ترک نمى نمود.[۵]

علامه و اهل بیت علیهم السلام

اهل بیت رسول خدا علیهم السلام خلیفه خداوند در زمین و اسماء خداوند متعال هستند. ایشان دارای ولایت الهی و الگوی تام و تمام هدایت و رستگاری هستند. از جهت علمی، مفسران حقیقی قرآن کریم و هدایت گر راه های تربیتی هستند. علامه بر اثر سعی و تلاش علمی و معنوی و همچنین توفیق الهی، این حقیقت را یافته بود؛ لذا علاقه و شیفتگى خاصّى به ائمّه طاهرین علیهم السلام داشت. وقتى نام یکى از آن ها برده مى شد، اظهار تواضع و ادب در سیمایشان مشهود مى شد و به امام زمان(ع) تجلیل خاصّى داشت. مقام و منزلت آن ها و حضرت رسول و حضرت صدّیقه کبرا(س) را فوق تصوّر مى دانست و یک خضوع و خشوع واقعى نسبت به آن ها داشت و مقام و منزلت آنان را ملکوتى مى دانست.

این بُعد از شخصیت علامه، آنچنان برجسته بود که موجب ارادت و شیفتگی افراد برجسته علمی و معنوی گردید. از مرحوم شهید مطهرى سؤال شد: «شما فوق العاده از علّامه طباطبایى تجلیل مى کنید و تعبیر «روحى فداه» را در مورد ایشان دارید، این همه تجلیل به خاطر چیست؟» آن مرحوم فرمود:

من فیلسوف و عارف بسیار دیده ام و احترام مخصوص من به ایشان، نه به خاطر این است که یک فیلسوف است؛ بلکه احترامم به این جهت است که او عاشق و دلباخته اهل بیت علیهم السلام است. علّامه طباطبایى در ماه رمضان روزه خود را با بوسه بر ضریح مقدس حضرت معصومه(س) افطار مى کرد. ابتدا پیاده به حرم مطهر مشرف مى شد، ضریح مقدس را مى بوسید، سپس به خانه مى رفت و غذا مى خورد. این ویژگى اوست که مرا به شدت شیفته ایشان نموده است.[۶]

آیت الله سید محمد حسین طهرانی، بخشی از آثار علاقه علامه سید محمدحسین طباطبایی(ره) به اهل بیت علیهم السلام را چنین بیان می کند:

حضرت استاد در اثر انس و عشقی که به این بزرگواران داشتند، به سیره و تاریخ آن ها کاملاً واقف بودند. در بسیارى از مطالب که درباره آنان سؤال مى شد، چنان بیان و تشریح داشتند که گویا آن سیره را امروز مطالعه کرده اند، یا مستقیماً از اهل بیت علیهم السلام می گیرند و نقل می کند.[۷]

فعالیت هاى شبانه روزى علمى، او را از توسل و عرض ادب، به پیشگاه مقام رسالت و ولایت، باز نمى داشت و موفقیت خویش را مرهون همین توسلات مى دانست. عقیده اش این بود که کتیبه هاى سیاه- که بر در و دیوار حسینیه و محل عزادارى نصب شده است- ما را شفاعت خواهد کرد. هر ساله ایام فاطمیه، ده روز در خانه خود اقامه عزا مى نمود و هر کس را که اندک بى مهرى به خاندان پیغمبر علیهم السلام داشت، نمى پذیرفت .

در تابستان ها، همواره به زیارت حضرت رضا(ع) مى رفت و تمام تابستان را در مشهد مقدس ساکن مى شد و هر شب به حرم مطهّر مشرف مى گشت و اگر به ایشان پیشنهاد مى شد به جاى خوش آب و هوا، در اطراف مشهد رفته و گاهى به زیارت حضرت مشرّف شود، مى فرمود: «ما از پناه امام هشتم(ع) جاى دیگر نمى رویم». وقتى به مشهد مشرف مى شد و به حرم مطّهر حضرت رضا(ع) مى آمد، دست هاى لرزان خود را بر چارچوب در مى گذارد و به گونه اى مى بوسید که نشان مى داد تمام وجودش به ساحت قدس آن حضرت ادب مى ورزد. ادبى در حدّ عشق در تمامى اوقات زیارت و نمازش در حرم مطهر آن حضرت آشکار بود.

به مجالس روضه و ذکر مصائب اهل بیت علیهم السلام علاقه فراوان داشت و به شدّت مى گریست.[۸]

علامه و سجایای اخلاقی

خداوند در قرآن کریم اعمال انسان را مطابق با شاکله و سجایای اخلاقی انسان دانسته است؛[۹] یعنی شاکله و سجایای اخلاقی، در اعمال انسان، ساری و جاری است و موجب اعمال و رفتار متناسب با آن می شود. علامه بزرگوار از کسانی بود که شاکله اش بر اساس معرفت و محبت توحیدی بنا شده بود؛ لذا اعمال و رفتار او در مسیر دستورات و جلب رضایت خداوند قرار داشت که به برخی از این سجایای اخلاقی اشاره می کنیم.

۱. اخلاص

اصل و اساس اعمال، بر اساس نیت پی ریزی شده است؛ هر چه نیت انسان، خالص تر باشد، عمل ارزشمندتر است. علّامه طباطبائى که مظهر متانت، وقار، طمأنینه، عزت نفس، توکل، تواضع، عطوفت و دیگر مکارم اخلاقى بود، روح توحید را با اخلاص در تدریس و تألیف، بلکه در تمام اعمال و رفتار خود دمید و همین امر موجب جاری شدن چشمه های حکمت از قلب او بر زبانش شده بود و گفتار ، رفتار و تألیفاتش، سراسر حکیمانه و حکمت آموز بود.

آیت الله محمد حسین حسینى تهرانى چنین بیان می کند:

روزى به حضرت استاد عرض کردم: هنوز این تفسیر شریف در حوزه هاى علمیه جاى خود را چنانکه باید باز نکرده است و به ارزش واقعى آن پى نبرده اند. اگر این تفسیر در حوزه ها تدریس شود و روى محتویات و مطالب، بحث و نقد و تجزیه و تحلیل به عمل آید و پیوسته این امر ادامه یابد، پس از دویست سال، ارزش این تفسیر معلوم خواهد شد. بار دیگرى عرض کردم: من که به مطالعه این تفسیر مشغول مى شوم، در بعضى از اوقات که آیات را به هم ربط مى دهید و زنجیروار آن ها را با یکدیگر موازنه و از راه تطبیق، معنا را بیرون مى کشید؛ جز آنکه بگویم در آن هنگام قلم وَحى و الهام الهى آنرا بر دست شما جارى ساخته است، تعبیر دیگرى ندارم!

ایشان سَرى تکان داده و مى فرمود: «این فقط حسن نظر است، ما کارى نکرده ایم !».[۱۰]

۲. تواضع

امام صادق(ع) فرمودند: خداوند به حضرت داوود وحی کرد نزدیک ترین بندگان به خداوند، متواضعان هستند.[۱۱] علم و حکمت، در قلب انسان متواضع می روید. هر چه مقام علمی و معنوی انسان متواضع رفیع باشد، تواضع، زیباتر و آموزنده تر است. علامه طباطبایی جهانی از عظمت علمی و معنوی بود؛ لکن تواضع در جای جای زندگی ایشان جلوه گر بود.

آیت الله مصباح در مورد استاد خویش، علّامه طباطبایى مى گوید:

در طول سى سال که افتخار درک محضر ایشان را داشتم، هرگز کلمه «من» از او نشنیدم؛ در عوض لفظ «نمى دانم» را بارها در پاسخ به سؤالات از ایشان شنیدم. همان عبارتى که افراد کم مایه از گفتن آن عار دارند؛ ولى این دریاى پرتلاطم علم و حکمت، از فرط تواضع و فروتنى، [آن را] به آسانى مى گفت و جالب این است که به دنبال آن، پاسخ سؤال را به صورت احتمال و یا به عبارت «به نظر مى رسد» بیان مى کرد.[۱۲] مشی ایشان در میان طلاب و مردم، با شعار تواضع همراه بود؛ به گونه ای که برای علم و معنویت خود امتیازی قائل نبود و از دیگران بابت این ویژگی ها توقعی نداشت.

آیت الله سید محمد حسین تهرانی چنین می نویسد:

ایشان عیناً مانند یک بچه طلبه در کنار صحن مدرسه، روى زمین مى نشست و نزدیک غروب، به مدرسه فیضیه مى آمد. چون نماز بر پا مى شد، مانند سایر طلّاب نماز را به جماعت مرحوم آیت الله آقاى حاج سید محمّدتقى خونسارى مى خواند.[۱۳]

۳. صبر و حلم و صمت

در رابطه اوصاف عالمان واقعی از امیرمؤمنان(ع) چنین