پاورپوینت کامل حواریون اهل بیت‌؛ حبیب محبوب (۲) ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حواریون اهل بیت‌؛ حبیب محبوب (۲) ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حواریون اهل بیت‌؛ حبیب محبوب (۲) ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حواریون اهل بیت‌؛ حبیب محبوب (۲) ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

بررسی زندگی نامه و فضائل جناب حبیب بن مظاهر

اشاره

در شماره پیشین، با مرور بر زندگی نامه سردار نامدار کربلا، حبیب بن مظاهر; برخی از سجایای اخلاقی آن بزرگ مرد را بیان کردیم. در این شماره نیز دیگر خصوصیت های اخلاقی آن بند صالح را برشمرده، به نقش آفرینی های وی در واقعه کربلا می پردازیم. به این امید که با معرفی یکی دیگر از الگوهای بزرگ شیعی همه بتوانیم با الگوبرداری از این واصلان به حریم یار، راه و رسم صحیح بندگی و سلوک را بیابیم؛ ان شاء الله.

مقدمه

دنیا، مدعیان محبت و عشق، بسیار به خود دیده است؛ عاشق نمایانی که در واقع، گرفتار و عاشق خویش هستند، نه محبوب؛ لذا در تنگناها و بر سر دوراهی ها یا پس از رسیدن به خواسته های نفسانی، عشق و معشوق را فراموش می کنند؛ اما کم هستند «حبیب» هایی که اولاً معشوق حقیقی و لایق را یافته باشند و ثانیاً جان و مال و همه چیزشان را فدای او کرده باشند. فرزند قبیله بنی اسد، حبیب پسر مظاهر، این گونه بود. محبت حبیب، عارفانه و از سر علم و معرفت بود و اطاعت و بندگی را هم به دنبال داشت؛ لذا در ارادت خود پایدار و صادق بود.

در نوشتار پیشین بیان کردیم که حبیب بن مظاهر، عالمی فقیه و عابدی شب زنده دار بود که هر شب، قرآن را ختم می کرد؛ به سبب همین همراهی علم و عمل، از بصیرتی عمیق برخوردار بود که باعث نشد در امتحانات سهمگین پس از رحلت رسول خدا(ص) و واقعه صفین و نهروان و جمل، از صراط مستقیم دور شود. علاوه بر این «حبیبِ» کربلا، سجایای دیدنی دیگری هم داشته که به توصیف آن ها می پردازیم:

زهد و دوری از شیفتگی دنیا

قرآن کریم می فرماید:

تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَهُ نَجْعَلُها لِلَّذینَ لا یُریدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَ لا فَساداً وَ الْعاقِبَهُ لِلْمُتَّقین؛[۱] [آرى؛] این سراى آخرت را [تنها] براى کسانى قرار مى دهیم که اراد برترى جویى در زمین و فساد را ندارند. و عاقبت نیک براى پرهیزکاران است.

هر گونه برتری طلبی و شیفتگی به دنیا، به ضلالت و گمراهی خواهد انجامید. تنها کسانی به سعادت اخروی موفق می شوند که دنبال برتری طلبی در دنیا نباشند و فقط در پی بندگی، و اهل فروتنی و خاکساری باشند. حبیب پسر مظاهر، چنین بود؛ نه عاشق حکومت ری بود و نه مشتاق سروری کردن و جمع ثروت؛ لذا هیچ روزنهای برای شیطان و شیطانیان برای نفوذ در وجود خود نگذاشته بود. چنین بود که به خلاف بسیاری، نه با عدالت ورزی های مولایش امیرالمؤمنین(ع) مشکلی پیدا کرد. و نه یزیدیان توانستند با پیشنهاد حکومت ری و ثروت و، او را از محبوبش، حسین(ع) جدا کنند. درباره او چنین ذکر شده است:

او حلال و حرام الهی را رعایت می کرد، زندگی پاک و ساده ای داشت، آن قدر به دنیا بی رغبت بود و زهد را سرمشق زندگی خود قرار داده بود که هر قدر به او پیشنهاد امان و پول فراوان دادند، نپذیرفت و گفت: «ما نزد رسول خدا(ص) عذری نداریم که زنده باشیم و فرزند رسول خدا(ص) را مظلومانه به قتل برسانند.»[۲]

دلسوزی و مهربانی

حبیب، این پیر عارف از افرادی نبود که فقط به فکر خویش هستند و سعادت یا شقاوت دیگران برای آن ها اهمیتی نداشته باشد؛ بلکه دلسوز و نگران عاقبت بندگان خدا بود. او بسیار می کوشید تا مردم را از چنگ شیطان و جهالت و نفس پرستی نجات دهد و به رکاب امام رستگاران برساند؛ از این رو در جای جای واقعه عاشورا از هر فرصتی برای نصیحت و موعظ دشمنان بهره می برد؛ چنانکه پیش از عاشورا به سراغ گروهی از قبیله بنی اسد رفت که در نزدیکی کربلا ساکن بودند، و کوشید ایشان را به سپاه سید الشهداء(ع) وارد کند.[۳] همچنین در عصر تاسوعا و صبح عاشورا برای کوفیان صحبت نمود و نصیحتشان کرد. حتی اگر پیکی از طرف دشمن می آمد، از همین فرصت بهره می برد و او را نصیحت می کرد و… .[۴]

غیرت دینی

یکی از خصوصیات بارز حبیب، غیرت شدید دینی است. از مجاهدت ها و تلاش های او در طول عمر برای دفاع از حریم دین و ولایت، می توان به وجود غیرت دینی در شخصیت این رادمرد بزرگ پی برد؛ چنانکه در نامه امام حسین(ع) به حبیب، همین خصلت نیکوی وی ذکر شده و برجسته گردیده است؛ آنجا که فرمودند:

از حسین، پسر علی بن ابی طالب(ع) به مرد فقیه، حبیب ابن مظاهر; اما بعد، ای حبیب! تو خویشاوندی ما را با رسول خدا(ص) خوب می دانی و ما را بهتر از دیگران می شناسی. تو انسانی آزاده و غیرتمند هستی…[۵]

از باب تناسب حکم و موضوع، می توان فهمید که منظور امام(ع) غیرت دینی است. چرا که فضای حاکم بر نامه طلب یاری نمودن از جناب حبیب و کشته شدن در راه یاری امام وقت است. این فضایی که بر نامه حاکم است با غیرت دینی سازگار است نه با غیرت خانوادگی.

حبیب از آن دسته افرادی نیست که هم و غم او، شکم و خواب و خوراکش باشد و برایش مهم نباشد چه بر سر دین و اعتقادات مردم می آید؛ بلکه بزرگ ترین دغدغ او، دین و حجت خدا بود که باید از هر گزندی حفظ می شد؛ حتی اگر لازم بود برای حفظ آن ها جان داد.

شجاعت و دلیری

حبیب بن مظاهر، عالم بود؛ اما علمش راهزن وی نشد. عابد و عارف بود، اما باوراد بسنده نکرد؛ بلکه مانند مولا و مقتدای خویش، امیرالمؤمنین(ع)، علم را با عبادت و آن دو را با شهامت و دلیری آمیخت و هر سه را با محبت و دلسوزی برای خلق خدا عجین کرد؛ لذا انسانی کامل و الگویی برای مؤمنان شده بود. عارف شب بود و شیر روز. سالیان درازی در رکاب امیر سلحشوران جنگیده و طلای آبدیده شده بود؛ از این رو شجاعتی مثال زدنی داشت.

پیش تر اشاره شد که حبیب جزء «شرطه الخمیس» یعنی گروه ضربت و فدائیان حضرت امیرالمؤمنین(ع) بود و به واسطه همین شجاعت، نقش برجستهای در کربلا ایفا کرد. در روز عاشورا امام حسین(ع) او را فرمانده سمت چپ لشکر خود قرار دادند.[۶] در واقع، بازوی عملیاتی آن حضرت بود. آن قدر بلند مرتبه بود که در جنگ های تن به تن، برخی از لشکریان دشمن، خواهان جنگیدن با او بودند، تا از این راه برای خود شرافت و افتخاری کسب کنند؛ چرا که یکی از قواعد جنگ های عرب این بود که بزرگان باید با بزرگان می جنگیدند و الا اگر با گمنامان می جنگیدند و شکست می خوردند، مایه ننگ و سرشکستگی ایشان می شد.[۷]

در شجاعت او همین بس که هر کس او را به جنگ می طلبید، به مبارزه با او می رفت و از جنگیدن با هیچ کس ترس و واهمه نداشت.[۸]

کیفیت شهادت این بزرگ مرد الهی نیز بیان گر رشادت و شجاعت بی مثال او است که در پایان همین نوشتار به آن خواهیم پرداخت.

مروری بر نقش آفرینی های حبیب بن مظاهر; در واقعه عاشورا

به حق می توان حبیب بن مظاهر را یکی از سردمداران و سران نهضت حسینی دانست. حبیب، از نخستین افرادی است که پس از اطلاع از حرکت امام حسین(ع) از مدینه به مکه، با نوشتن نامه و دعوت امام به کوفه، بیعت و همراهی خود را اعلام کرد.[۹]

با ورود مسلم بن عقیل; به کوفه، حبیب بن مظاهر خود را وقف کمک رسانی به او کرد. وی در خانه مختار و در حمایت از مسلم، در جمع کوفیان سخنرانی نمود و همراه با رفیق شفیقش، مسلم بن عوسجه، برای جذب و همراه نمودن مردم کوفه و همراه کردن آنان با مسلم بن عقیل; بسیار کوشید. پس از ورود عبید الله –لعنه الله- به کوفه و بی وفایی کوفیان، افراد قبیل حبیب و مسلم بن عوسجه، برای محافظت از جان آن ها از شر عبید الله، آن دو را مخفی نمودند.

پس از آنکه جناب مسلم بن عقیل; به شهادت رسید، حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه، درصدد جدایی از کوفیان بی وفا و رو نهادن به سید و سالار خود، حضرت سید الشهداء(ع) بودند.

حضرت در نامه خود، چنین مرقوم فرموده بودند:

از حسین، پسر علی بن ابی طالب(ع) به مرد فقیه، حبیب ابن مظاهر;[۱۰] اما بعد، ای حبیب! تو خویشاوندی ما را با رسول خدا خوب می دانی و ما را بهتر از دیگران می شناسی. تو انسانی آزاده و غیرتمندی؛ پس جان خود را از ما دریغ مکن که روز قیامت، رسول خدا(ص) پاداش تو را خواهد داد.

وقتی نامه محبوب به دست حبیب

رسید، اشک چشمانش جاری و دل نورانی اش غرق در شور و شعف شد؛ لذا همراه با مسلم بن عوسجه، زیرکانه از محاصره کوفه گذشتند و به سوی کربلا رهسپار شدند. آن دو برای دوری از گزند لشکر عبیدالله و جاسوسان او، شب ها حرکت می کردند و روزها به استراحت می پرداختند، تا اینکه در پنجم یا ششم محرم به کاروان حسینی ملحق شدند.

حبیب از کمی سپاه و غربت امام خویش، بسیار آزرده خاطر و متأسف شد؛ لذا بلافاصله دست به کار شد و با اجازه حضرت، برای نجات عدهای از مردم و جمع کردن اصحاب بیشتر برای امام، به سراغ گروهی از قبیله بنی اسد رفت که در نزدیکی کربلا زندگی می کردند.

حبیب آن ها را جمع کرد و برایشان چنین سخنرانی نمود:

این پسر پیامبر شماست که عمر بن سعد با لشکری انبوه او را احاطه کرده است. هر چند او یارانی دارد که هر یک برتر از هزار مرد جنگی اند و هرگز تنهایش نگذارند؛ اما من می خواهم شما را به راهی هدایت کنم که سعادت و شرف دنیا و آخرت در آن است. به خدا سوگند! اگر هر یک از شما به یاری اش بشتابید و در راه خدا و در رکاب پسر پیامبر کشته شوید و شکیبایی کنید، رسول خدا(ص) در علیین همنشین و همدم شما خواهد بود.

حدود نود نفر حاضر به همراهی او و یاری امام حسین(ع) شدند و شبانه به سوی کربلا شتافتند؛ اما یکی از جاسوسان عمر سعد که در میان این قبیله بود، خبر این ماجرا را به عمر سعد داد. عمر سعد نیز «ازرق» را که فردی خونخوار بود،