پاورپوینت کامل نامه‌های ره‌نما؛ آیین وعظ و منبر (۲) ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نامه‌های ره‌نما؛ آیین وعظ و منبر (۲) ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نامه‌های ره‌نما؛ آیین وعظ و منبر (۲) ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نامه‌های ره‌نما؛ آیین وعظ و منبر (۲) ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

عالم محدث، مرحوم حاج شیخ عباس قمی(ره)

اشاره

کسب فیض و طلب راهنمایی از محضر استادان راه رفته، آگاه و دلسوز، همواره روش حقیقت جویان و پویندگان طریق قرب الهی بوده و هست.

در این میان، بخش عظیمی از نصایح و دستورالعمل های بزرگان اهل معرفت، در قالب نامه هایی ارائه شده است که خطاب به شاگردان یا دوستان و همراهان خویش نگاشته اند.

شمار این گونه نامه ها، بدان اندازه است که گنجین گران سنگی از معارف ناب و لطایف و اشارات را در دسترس تشنگان حقایق الهی قرار می دهد.

شایان ذکر است که این نامه ها گاه دربردارند دستورالعمل ها و سفارش های خصوصی و ویژه برای مخاطب خاص نامه است و گاه مطالب عام و نافع برای دیگران هم در خود دارد؛ از این رو هم دستورالعمل های موجود در نامه ها برای تمام خوانندگان، قابل عمل و مناسب نیست.

آنچه در پیش رو دارید دستورالعملی است از محدث جلیل القدر مرحوم حاج شیخ عباس قمی(ره) صاحب کتاب گران سنگ مفاتیح الجنان به واعظان و اهل منبر که در شماره ۴۷ مجله حوزه آمده است. با توجه مطالب زیبا و ارزشمند این نامه بر آن شدیم آن را در دو بخش و با حداقلِ تصرّف به خوانندگان عزیز تقدیم کنیم. بخش نخست این توصیه نامه که حاوی ده توصیه از این عالم ربانی بود، در شماره پیشین ارائه شد و اینک بخش دوم آن تقدیم می گردد. امید که مورد استفاده قرار گیرد.

۱۱. قرآن را با رأی خود تفسیر نکنند

به سند صحیح از پیامبر و امامان: رسیده است که تفسیر قرآن جز با روایت صحیح و نص صریح، جایز نیست.

ابن عباس از پیامبر(ص) روایت کرده است:

مَنْ قَالَ فِی الْقُرْآنِ بِغَیرِ عِلْمٍ فَلْیتَبَوَّأْ مَقْعَدُهُ مِنَ النَّار؛[۱]

هر کس قرآن را بدون آگاهی و دانش تفسیر کند، نشیمنگاه او پر از آتش گردد.

و عامه از پیامبر(ص) روایت کرده اند:

«هر کس قرآن را از پیش خود تفسیر کند، ولو در این تفسیر به حق رسد، خطاکار باشد».[۲]

۱۲. برای سخنان معصومین توجیهات ناسالم و باطل نکند و در آن ها تصرفات و تحلیل های خنک و رکیک ننماید

چنانچه در روزگار ما رواج دارد؛ أعاذنا الله تعالی [= خدا ما را از آن، در امان بدارد]

۱۳. اگر مجتهد نیست، در زمینه احکام فتوا ندهد.

نقل گفتار تکان دهند سید بزرگوار، پارسا، زاهد، سعادتمند دوران، قدوه عارفان، چراغ فروزان مجتهدان، صاحب کرامت های روشن، ابی القاسم رضی الدین سید بن طاووس(ره) که خداوند، نامش را در ملکوت اعلی بلند گرداند، در این زمینه بس است:

من مصلحت و نجات خود را در دنیا و آخرت در کناره گیری از فتوای در احکام شرعیه دانستم؛ زیرا روایات رسیده در احکام از فقهای اصحاب ما در مورد تکالیف شرعیه، بسیار مختلف است و شنیدم که خدای -جل جلاله- به عزیزترین آفریده خود در بین خلایق، محمد(ص) فرمود:

وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَینَا بَعْضَ الْأَقَاوِیلِ(*)لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْیمِین ؛[۳] [اگر او سخنی دروغ بر ما می بست(*)ما او را با قدرت می گرفتیم].

دیدم اگر کتابی در فقه برای عمل به آن بعد از خود می نوشتم، خلاف پارسایی و ورع از فتوا دادن بود و مشمول تهدید آیات نامبرده می شدم؛ زیرا وقتی خداوند، پیامبر عزیز خود و دانای جهانیان را چنین عتاب کند، پس اگر من به ناحق حکمی کنم یا فتوای خلافی دهم یا تألیفی ناصواب کنم یا در این موارد خطا کنم در حضور او، روز قیامت، چه حالی خواهم داشت؟!

۱۴. به هنگام بیان فضایل و مقامات پیامبران و امامان معصوم -علیهم الصلوات والسلام- مطالبی را نگوید که (نزد خردمندان) مایه نقص آنان گردد.

۱۵. اگر توان پاسخ نیکو به شبهه های عقیدتی را ندارد، وارد آن نشود و اساس دین و عقیده مردم را ویران نسازد.

۱۶. با نرمی و مدارا رفتار کند که نرمی در همه کارها، اصلی است اساسی و بزرگ

در پایان وصیت خضر به حضرت موسی(ع) آمده است:

هیچ کس را بر گناهی سرزنش مکن. دوست ترین کارها نزد خدای تعالی سه چیز است؛ میانه روی به هنگام توان گری، گذشت در توانایی و قدرت بر کیفر و نرمی با بندگان خدا. هر کس در دنیا با دیگری نرمی کند، خداوند در آخرت با او نرمی و مدارا کند.[۴]

پیامبر(ص) در این زمینه فرمود:

إِنَّ هَذَا الدِّینَ لَمَتِینٌ، فَأَوْغِلْ فِیهِ بِرِفْقٍ، وَ لَاتُبَغِّضْ إِلَى نَفْسِکَ عِبَادَهَ اللَّهِ،

فَإِنَّ الْمُنْبَتَّ لَا أَرْضاً قَطَعَ، وَ لَا ظَهْراً أَبْقَى ؛[۵]

البته این دین متین و محکم است؛ در او با نرمی داخل شوید. عبادات خدا را بر نفست ناگوار مکن. شتابنده در سفر مانده گردد؛ نه راه به جایی برد و نه مرکبی برای او ماند.

این معنا را سعدی شیرازی چنین بیان کرده است:

کارها بر وفق و تأمل برآید و مستعجل به سر در آید.

به چشم خویش دیدم در بیابان

که آهسته سَبَق برد از شتابان

سمند بادپا از تک فرو ماند

شتربان همچنان آهسته می راند[۶]

۱۷. سخن را برای هدف های باطل دراز نکند و در وعظ خویش، منظور شخصی نداشته باشد

۱۸. سزاوار است – به ویژه در غیر ایام عاشورا- حالت های روحی مردم را مراعات نماید

به اندازه ای ذکر مصیبت نماید که دل ها رمیده نشود و گفته ها سست نگردد؛ مثلاً مصیبت های بسیار فجیع و دلخراش را بر زبان نیاورد. محدث فاضل، مورخ متبحر، میرزا هادی خراسانی نجفی-ایده الله- برایم نقل کرد:

در عالم خواب دیدم گویا در یکی از حجره های صحن امیرالمؤمنین(ع) هستم و همه امامان معصوم :یا بیشتر آنان، در آنجا نشسته اند و مردی از اهل منبر برای آنان روضه می خواند. تا گفتارش به اینجا رسید که: «شمر به سکینه گفت: ای دختر خارجی!» دیدم حضرت امیر(ع) از این سخن ناراحت شد و به سختی روی در هم کشید و رنگ چهره آن حضرت تغییر کرد. چون چنین دیدم، به آن مرد روضه خوان اشاره کردم و گفتم: «بس کن! حال امیرالمؤمنین(ع) را نمی بینی؟»

امیرالمؤمنین(ع) فرمود: «آن سخن هم که دیروز خودت گفتی، کمتر از این نبود». به یادم آمد که من دیروز، مصیبت آویختن سر ابوالفضل را از سینه اسب، خوانده بودم. عذر خواستم و توبه کردم.

۱۹. امر به معروف و نهی از منکر کند

پیامبر اسلام (ص) فرمود:

إِذَا ظَهَرَتِ الْبِدَعُ فِی أُمَّتِی فَلْیظْهِرِ الْعَالِمُ عِلْمَهُ وَ إلَّا فَعَلَیهِ لَعْنَهُ اللَّهِ.[۷]

وقتی بدعت ها و مطالب نوپیدای مخالف دین پیدا شد، بر عالِم است آنچه را حق است به مردم بگوید و علمش را آشکار کند، وگرنه لعنت و نفرین خدا، بر او باد! … .

نیز روایت شده است امیرالمؤمنین(ع) در خطبه ای پس از حمد و ستایش خداوند فرمود:

أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّهُ إِنَّمَا هَلَکَ مَنْ کَانَ قَبْلَکُمْ حَیثُ مَا عَمِلُوا مِنَ الْمَعَاصِی وَ لَمْ ینْهَهُمُ الرَّبَّانِیونَ وَ الْأَحْبَارُ عَنْ ذَلِکَ وَ إِنَّهُمْ لَمَّا تَمَادَوْا فِی الْمَعَاصِی نَزَلَتْ بِهِمُ الْعُقُوبَاتُ. فَأْمُرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَوْا عَنِ الْمُنْکَرِ وَ اعْلَمُوا أَنَّ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّ