پاورپوینت کامل چشمه زلال؛ راه وصال ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چشمه زلال؛ راه وصال ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چشمه زلال؛ راه وصال ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چشمه زلال؛ راه وصال ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

مروری کوتاه بر جایگاه جدیت در عمل بر رُشد و معنویت

برگرفته از سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ جعفر ناصری حفظه الله

اشاره

یکی از بحث های مهم و چالش برانگیز در فضای کنونی حوزه اخلاق عملی، لزوم تقید به اعمال عبادی و مستحبات است. عده ای با برخی ادعاها تقید به اعمال صالح را برای رسیدن به مقامات معنوی لازم و ضروری نمی دانند. در این نوشتار که برگرفته از سخنان استاد گرامی، حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ جعفر ناصری -دام عزّه- است این موضوع، بررسی شده است.

مقدمه

گاهی برخی شبهه ها، راه را برای مردم تا حدودی مبهم می کند و شفافیت راه، در بعضی اذهان کمرنگ می شود؛ از جمله در این چند ساله یک خلطی میان برخی علاقه مندان به سلوک و معنویت پیش آمده که تصور می کنند در مسیر رشد و معنویت، سعی و تلاش لازم نیست؛ عبادت های زیاد و تقید به مستحبات و نوافل و غیره ضرورتی ندارد. می گویند: این ها کار مقدسین و زهاد است و اهل معنا نیازی به این همه سعی و تلاش ندارند؛ بلکه با محبت، همه کارها درست می شود.

این افراد، گاهی این عبارت را دست آویز قرار می دهند که: «جَذْبَهٌ مِنْ جَذَباتِ الرَّحْمنِ تَوازی عَمَلَ الثَّقَلَینِ»؛[۱]یعنی جذبه ای از جذبه های رحمانی، با عمل جن و انس برابری می کند. برخی هم بوده و هستند که با نفی سیر علمای ربانی، شیوه ای مخصوص برای خود اتخاذ می کردند و در نتیجه در هفته ای دو شب می نشستند و ساعتی با صدای خوب، حافظ می خواندند و مقداری هم گپ و گفتی می کردند و می رفتند؛ در حالی که این کار، دردی را درمان نمی کند و این روش، حرکتی باطنی به انسان نمی دهد؛ غیر از اینکه اگر افرادی که دور هم می نشینند، بسیار همرنگ و مأنوس باشند، این گونه جلسات یک مُسکن روحی برای این ها در هفته است.

خدا رحمت کند آیت الله کشمیری را؛ اسمِ این سبک که می آمد، مکدّر می شد و می فرمود: «چرا شما این قدر پرت و دور هستید؟ چه را با چه مقایسه می کنید؟ مثلاً یک ساعت حافظ خواندن را با ذکر و عبادت خدا مقایسه می کنید؟» البته این صحبت ها –خدای ناکرده- به معنای اهانت به مقام ارجمند جناب حافظ و اشعار بلند او نیست.

این تفکرات و این مقایسه ها، از اساس باطل است و عده زیادی با همین تفکر و دسیسه شیطان، از مسیر خارج شده اند و عمر را از دست داده اند؛ خصوصاً که این نوع تفکر، مطابق میل نفسانی و سازگار با تنبلی و سستی هم هست.با توجه به آسیب های فراوانی که این نوع تفکرات در پی دارد، در ادامه چند نکته در مورد سبک و روش فوق بیان خواهیم کرد:

۱.سعی و تلاش، لازمه محبت

لازمه محبت، تلاش برای رسیدن به محبوب و تحصیل رضایت اوست؛ زیرا هیچ گاه نمی توانی تمام شب را بخوابی و بگویی اهل محبتم. خداوند به حضرت موسی(ع) می فرماید: کذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یحِبُّنِی وَ إِذَا جَنَّهُ اللَّیلُ نَامَ عَنِّی؛[۲]دروغ می گوید کسی که گمان می کند من را دوست دارد؛ در حالی که وقتی شب او را فرا می گیرد، غافل از من می خوابد.

هر محبی، دوست دارد با محبوب خود خلوت کند و با او باشد. هر محبی تلاش می کند همان طور باشد که محبوبش می خواهد و مو به مو دستورات او را عمل کند، تا به رضایت او دست یابد؛ لذا هر چه محبت سالکی بیشتر می شود، اطاعت و تبعیت او از دستورات شرعی افزایش می یابد. محب نسبت به محبوب و هر چه به او تعلق دارد غیرت پیدا می کند؛ لذا نمی تواند از کنار خواسته های محبوب خود، راحت بگذرد؛ حتی اگر یک مستحب و مکروه کوچک باشد.

اگر واقعاً اهل محبتیم، یا خواهان رشد هستیم، نباید شبی از دست ما برود، اصلاً خواب معنا ندارد. خوابی که رفع ضرورت کند، لازم است؛ اما بیش از آن، مایه ضرر و خسران است.به هر حال سعی و تلاش، حتی در بعضی امور معنوی، یک سری آثار وضعی و یک موفقیت هایی به دنبال دارد؛ مثل برخی افراد که علاوه بر فعالیت شغلی شان، برنامه ای بسیار منظم و قوی برای عبادت و ارتباط با خدا دارند. آدم از عشق این ها تعجب می کند. وقتی این ها را نگاه می کند، خیلی رغبت معنوی در او احیا می شود. به قول حافظ:

قومی به جدّ و جهد گرفتند وصل دوست

قومی دگر حواله به تقدیر می کنند

یک نفر، این گونه کار می کند و زحمت می کشد و عده ای هم با تنبلی و خوش خیالی و انتظارات بیجا، عمر و جوانی را هدر می دهند. برای ما همیشه این فرصت ها نخواهد بود. با این ضعف هایی که در عمل از خودمان نشان می دهیم، خیلی آدم های خوب و قدرشناسی باشیم، فقط مستحق لطمات نمی شویم. گاهی یک خطا، باعث می شود ما را دور کنند. ما باید از عمر، از فرصت و فضای موجود بیشترین استفاده را بکنیم. همیشه زمان، این جوری نمی ماند. گاهی یک سری مشکلاتی پیش می آید که کمر مرد را می شکند و او را از ادامه راه باز می دارد.

برای اینکه انسان یک فضل طلبگی نصیبش شود، یا به قو استنباط برسد، گاهی اساتید می فرمایند هشت ساعت در شبانه روز باید کار علمی کرد و واقعاً هم کار می خواهد؛ ولی چرا بیشتر افراد، وقتی در مسیر معنویت قرار می گیرند، می خواهند با قدم اول، کوتاه ترین راه را پیدا کنند؟ همه می خواهند کم ترین وقت و نیرو را برای این قضیه بگذارند و دنبال راه میان بُر می گردند؛ غافل از اینکه عده زیادی با این خیالات، مدتی رفتند و زمین خوردند، بعد از آن به گوشه ای نشستند. اگر بنا شود به کسی عنایتی شود و کسی را به سمت اعتدال ببرند و قلبی سالم نصیب کسی شود، پایه اش فقط بر سعی و تلاش است. فضل خداوند هم همراه همین سعی و تلاش ها روزی می شود.البته انسان باید در اوج تلاش و کوشش باشد؛ ولی به عمل و تلاش خود امیدوار و متکی نباشد؛ بلکه به فضل و رحمت الهی دل ببند.

۲.عدم حصول محبت بدون سعی و تلاش

محبت، بدون سعی و تلاش اولیه به دست نمی آید؛ چون محبت، فرع بر معرفت است. انسان، مادامی که کسی را درست نشناسد، نمی تواند به او علاقه و محبت داشته باشد.از طرفی معرفت هم فرع بر جهاد و تلاش عملی است. معرفت، فرع ریاضات شرعی است تا با انجام آن ها، نفس از تعلقات عادی دست بردارد و مستعد معرفت بشود. انسان، تا با جهاد با نفس، قلب را از تاریکی و سختی نجات ندهد، نور معرفت در آن نمی تابد. قرآن هم می فرماید:

وَ الَّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِینَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللهَ لَمَعَ الْمُحْسِنینَ؛[۳]و آن ها که در راه ما [با خلوص نیت] جهاد و تلاش کنند، قطعاً به راه های خود، هدایتشان خواهیم کرد؛ و خداوند با نیکوکاران است.

من باید با جهاد نفس از این اسارت بیرون بیایم، تا به معرفت و محبت برسم. من که حتی محدود دایره محبتم همان محدود دایره نفس است و شیاطین فریبم می دهند، باید از زوایای نفسانی و لو بالنسبه خارج و بر نفسم مسلط بشوم، تا بتوانم خودم را بشناسم، خدای خودم را بشناسم و معرفت پیداکنم. در چنین شرایطی، هنگام خواب دیگر به سبب محبت، اصلاً خوابم نمی برد و حالتی به دلم حاکم است که با خدای متعال ارتباط دارد و مجذوب حق تعالی است. بله؛ این جذبه، از همه آن اعمال بالاتر است؛ منتها بدون سعی و تلاش به دست نمی آید.

این محبت را اگر به کسی دادند، جنسش از آن عمل بالاتر است. کسی که مرتّب به نماز مستحبی می ایستد -که باید هم بخواند و باید هم ما بخوانیم- برای این است که به آن محبت برسیم و جنس ذاتمان و صفاتمان و روحمان یک جنسِ محبّتی بشود. همان کسی هم که می خواهد اهل محبت بشود، تنها راهش سعی و تلاش و عمل صالح و ارتقای نیت خالص است.

۳.تأکیدات بی شمار قرآن و روایات بر عمل

ما برای اینکه دچار انحراف و فریب شیطان و نفس نشویم، باید حرکتمان را با قرآن و روایات تنظیم کنیم. در همین بحث، آیات و روایات بسیاری وجود دارد که بر انجام اعمال صالح تأکید می کند. آیا قرآن، صریح تر از این بگوید که: وَ أَنْ لَیسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعی؛[۴]و اینکه برای انسان، بهره ای جز سعی و کوشش او نیست.

یا در روایات اهل بیت: روایات باب عمل و باب جهاد و باب استقامت، باب تنبلی و سستی و. .. را ببینید، بعد قضاوت کنید که آیا این نوع تفکرات با دستگاه اهل بیت: مطابق است؟

حضرت امیر(ع) در نهج البلاغه می فرمایند: لا تَکن مِمَّن یرجو الآخِرَهَ بِغَیرِ العَمَلِ… یحِبُّ الصّالِحینَ و لا یعمَلُ عَمَلَهُم، و یبغِضُ المُذنِبینَ و هُوَ أحَدُهُم. ..!؛[۵]

چونان کسی مباش که بدون عمل، به آخرت امید می بندد… مردمان نیک کردار را دوست می دارد؛ اما اعمال آن ها را انجام نمی دهد، گنهکاران را دشمن می دارد؛ اما خود در جرگه آن هاست…

مؤمن باید قلبی بزرگ داشته باشد که جای «لَیسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَی» را بشناسد و بداند این تابلو را کجا قرار دهد و تابلوی «وَعَلَی اللهِ فَلْیتَوَکلِ الْمُؤْمِنُونَ»[۶] را نیز کجا قرار دهد. باید هم آن ها را کنار یکدیگر قرار دهد و بهره ببرد؛ نه اینکه یکی را بگیرد و آن را با بقیه معارض ببیند.

انسان آرام و ملایم برود؛ اما مداوم برود. بعضی از این سستی ها و رها کردن ها و نیز پشت کردن به عبادت و ذکر خدا، عقوبت های سنگین دارد. قرآن هشدار می دهد: وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکری فَإِنَّ لَهُ مَعیشَهً ضَنْکاً وَ نَحْشُرُهُ یوْمَ الْقِیامَهِ أَعْمی؛[۷]و هر کس از یاد من روی گردان شود، زندگی [سخت و] تنگی خواهد داشت و روز قیامت، او را نابینا محشور می کنیم!

جای این بار هیچ جا نیست، مگر بر دوش خود فرد. خراب کردن و درست کردن آن، به دست خود فرد و منوط به رفتار خودش است. اینکه برخی منتظر هستند یک نفر از آسمان هفتم برسد و دس