پاورپوینت کامل آتشی در خرمن ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آتشی در خرمن ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آتشی در خرمن ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آتشی در خرمن ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

تبیین موضوع ریا در چهل حدیث امام خمینی(ره)

مقدمه

یکی از رذائل مهم و خانمان سوز اخلاقی که همه را تهدید می کند، ریا است. احتمال درگیر بودن هر فردی با این معضل اساسی معنوی وجود دارد؛ از این رو به شناسایی دقیق بحث ریا با همه اقسام آن، نیاز داریم و نیازمند یافتن راه حلی برای این مشکل بزرگ هستیم، تا به رشد و تعالی مطلوب برسیم.

برای شناخت و درمان بیماری های روحی، یکی از بهترین راه ها، استفاده از نفَس قدسی اولیای خدا و عالمان مهذّبی است که هم بیماری را خوب می شناسند و با دسیسه های نفُوس آشنا هستند و هم به برکت عرفان و بندگی، نفَس تأثیرگذاری دارند. چه بسا یک کلام ساده ایشان، زمینه برطرف شدن یک بیماری چندساله را فراهم کرده، راه درمان را برای انسان نزدیک نماید. بی شک، امام خمینی(ره) یکی از بزرگانی است که دارای نفَسی تأثیرگذار و درمان گر هستند.

چنانکه نظر مبارک او این بود که کتب اخلاقی نباید صرفاً اطلاعات اخلاقی خواننده خود را بالا ببرند و راه درمان را نشان بدهند؛ بلکه باید خود، درمان گر باشند.[۱]

در تمام نوشتار و بیانات این معلم اخلاق، نمایان است که صرفاً در صدد ارائه طریق نبوده، بلکه بدون هیچ ادعا و گاه با شکستن خود در درجه اول، سعی داشته با بیان استدلال های عقلی و نقلی و با بیان موعظه های مشفقانه و صریح، بیماری مورد بحث را درمان کند؛ نه اینکه فقط راه درمان نشان دهد.

این استاد بزرگ، در کتاب شریف چهل حدیث موشکافانه به بررسی موضوع ریا پرداخته و با بیان عمیق در صدد رفع این مشکل از جان مخاطبان خود بوده است؛ از این رو در محضر این مرد الهی، زانوی ادب زده، می کوشیم با استفاده از گرمای نفَس او بیماری ریا را از جان دور کنیم.[۲]

مرحوم امام فرمایش خود را با ذکر حدیثی از امام صادق(ع) شروع می کند که فرمودند:

کلُّ رِیاءٍ شِرْک إِنَّهُ مَنْ عَمِلَ لِلنَّاسِ کانَ ثَوَابُهُ عَلَی النَّاسِ وَ مَنْ عَمِلَ لِلَهِ کانَ ثَوَابُهُ عَلَی اللهِ؛[۳]هر ریایی شرک است. همانا کسی که کار کند برای مردم، ثواب او بر عهد مردم است، و کسی که عمل کند برای خدا، ثواب او بر خدا است.

تعریف ریا از نظر مرحوم امام

ریا، عبارت از نشان دادن و وانمود کردن چیزی از اعمال حسنه یا خصال پسندیده یا عقاید حقه به مردم است، برای منزلت پیدا کردن در قلوب آن ها و اشتهار پیدا کردن پیش آن ها به خوبی و صحت و امانت و دیانت، بدون قصد صحیح الهی.[۴]

بسیاری از ماها بر اساس حب نفس و بی دقتی که داریم، بعد از اینکه با این گونه تعاریف از رذائل اخلاقی آشنا می شویم، بلافاصله خود را از چنین رذائلی پاک و مبرا می دانیم و معمولاً حالات و افعال خود را حمل به صحت می کنیم؛ اما مرحوم امام با بیان علائم ریاکاران و توضیح برخی مصادیق ریاکاری، نشان می دهد که همه ما در معرض این خطر بزرگ هستیم.

برای اینکه در درجه اول به وجود حداقل درجاتی از این بیماری در درون خود پی ببریم و بحث را جدی تر دنبال کنیم ابتدا به بحث علائم و مصادیق ریاکاری در نظر حضرت امام(ره) می پردازیم:

دقیق و پنهان بودن ریاکاری

بسیار اتفاق می افتد که شخص ریاکار، خودش هم متوجه نیست که ریا در اعمال او رخنه کرده و اعمالش، ریایی و ناچیز است؛ زیرا مکاید شیطان و نفس، به قدری دقیق و باریک است، و صراط انسانیت به طوری نازک و تاریک است که تا انسان موشکافی کامل نکند، نمی فهمد چه کاره است. انسان چون مفطور به حب نفس است، لهذا پرده خودخواهی، معایب او را بر خود او می پوشاند.[۵]

چه بسا انسان یک عمر در ریا بوده و خودش نفهمیده. یک عمر هر عملی کرده، ریا بوده است و خودش نفهمیده که ریاست. این قدر دقیق است که خود آدم هم نمی فهمد! البته برای شناختش، موازین وجود دارد.[۶]

علائم ریاکار

در ادامه حضرت امام(ره) علائم و نشانه های ریا را برمی شمارد و موشکافانه وجود این بیماری در وجود مخاطب را بررسی می کند که با هم مرور می نماییم:

از امیرالمؤمنین(ع) منقول است که فرمودند:

ثَلَاثُ عَلَامَاتٍ لِلْمُرَائِی ینْشَطُ إِذَا رَأَی النَّاسَ وَ یکسَلُ إِذَا کانَ وَحْدَهُ وَ یحِبُّ أَنْ یحْمَدَ فِی جَمِیعِ أُمُورِهِ؛[۷]سه نشانه برای ریاکار هست؛ وقتی که مردم را ببیند، بهجت و نشاط دارد؛ وقتی تنها است، کسالت پیدا می کند؛ دوست دارد که در جمیع امورش ثنا کرده [ستوده] شود.

انسان در نفس خود مشاهده می کند که وقتی تنهاست، مایل به طاعات نیست. اگر با زحمت یا از روی عادت هم عبادتی بکند، آن را با حال نمی کند؛ بلکه سـر و دست عمل را می شکند. ولی وقتی در مساجد و مجامع حاضر شـد و در محضر عمومی مشغول آن گردید، آن را از روی نشاط و دلچسبی و سرور و حضور قلب انجام می دهد. مایل است رکوع و سجودش طولانی شده، مستحباتش نیکو انجام گرفته، اجزا و شرایطش درست ملاحظه شود. اگر انسان قدری هم ملتفت بـاشـد [و] از نفس خود علت آن را سئوال کند، دام خویش را از راه قدس پهن کرده به انسان تعمیه (حق را مخفی) می کند که مثلاً عبادت در مسجد، چون ثوابش بیشتر است یا جماعت چون چنین و چنان است، نشاط داری. انسان را با هر وسیله ای هست گول می زنند. ایـن سرور و نشاط، نیست جز از آن مرض قلبی که انسان بیچاره به آن مبتلاست و خود را صحیح و سالم می داند و در خیال معالجه نمی افتد. مریضی که خود را سالم می داند، امید صحت از او منقطع است.

بدبخت در باطن ذات و لُبّ سریره [حقیقت درونش] میل دارد عمل خود را به مردم ارائه دهد و خود غفلت از آن دارد؛ بلکه معصیت را به صورت عبادت جلوه می دهد و خودنمایی را به شکل ترویج مذهب در می آورد. با اینکه اتیان به مستحبات در خلوات مستحب است، چرا نفس مایل است در علن همیشه به جا آورد؟ گریه از خوف در مجامع عمومی از روی نشاط و بهجت می کند؛ ولی در خلوات هر چه خود را فشار می دهد چشمش تر نمی شود! خوف خدا چه شد در مجامع پیدا می شود؟ در شب های قدر، آه و ناله و سوز و گداز در بین چند هزار جمعیت دارد، صد رکعت نماز و جوشن کبیر و صغیر و چند جزو قرآن مجید را می خواند، خم به ابرویش نمی آید، خستگی احساس نمی کند؛ ولی ده رکعت نماز در خلوت اگر بکند، کمرش خسته شده، حالش وفا نمی کند.

اگر انسان کارهایش محض رضای خدا یا برای جلب رحمت یـا بـرای خـوف از جهنم و شوق به بهشت اسـت، چرا میل دارد هر کاری می کند مردم مداحی او را بکنند؟ گوشش به زبان مردم و دلش پیش آن ها اسـت که ببیند کی از او مدح می کند. اگر خدا منظور اسـت، این حب مفرط چیست؟ اگر بهشت و جهنم تو را به عمل وادار کـرده اسـت، این حب چه می گوید؟[۸]

ذکر مصادیقی از ریا کاری ها

مرحوم امام برخی مصادیق و نمونه های ریاکاری را شرح می دهد که در این قسمت برای تکمیل بیمارشناسی آن ها را ذکر می کنیم:

الف. ریای در تحصیل

تحصیل علم دیانت که از مهمات اطاعات و عبادات است، انسان گاهی در این عبادت بزرگ به ریا مبتلا می شود. در صورتی که به واسطه همان حجاب غـلیـظ حـب نـفـس، خودش هم ملتفت نیست. انـسـان مـیـل دارد در مـحـضـر عـلمـا و رؤسـا و فـضـلا مـطـلب مـهـمـی را حل کند؛ به طوری که کسی دیگر حل نکرده باشد و خود او به فهم آن متفرد باشد و هر چه مطلب را بهتر بیان کند و جلب نظر اهل مجلس را بنماید، بیشتر مبتهج است و هر کس با او طـرف شـود، مـیـل دارد بـر او غـلبـه کـنـد و او را در بـیـن جمعیت، خجل و سرافکنده کند و حرف خود را، حق یا باطل، به حلق خصم فرو ببرد و بعد از غـلبـه، یک نحو تدلُّل و فضل فروشی در خـود ادراک می کند. اگر یکی از رؤسا هم تصدیـق آن کند، نـور عـلی نـور مـی شـود. بـیـچـاره، غافل از آنکه اینجا در نظر علما و فضلا موقعیت پیدا کرده؛ ولی از نظر خدای آن ها و