پاورپوینت کامل سخن سردبیر;چراغ مصطفوی با شرار بولهبی ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سخن سردبیر;چراغ مصطفوی با شرار بولهبی ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سخن سردبیر;چراغ مصطفوی با شرار بولهبی ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سخن سردبیر;چراغ مصطفوی با شرار بولهبی ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

۶

و گفتند ما به تو ایمان نخواهیم آورد مگر اینکه از زمین [خشک عربستان] چشمه آبی روان سازی [که آب آن خشک نشود] یا باغی از خرما و انگور داشته باشی و میان آن نهرهایی روان گردانی یا همان طور که پنداشتی آسمان، پاره پاره بر سر ما فرو افتد یا خدا و ملائکه را رو به روی ما حاضر کنی یا خانه ای از طلا داشته باشی یا به آسمان بالا روی… البته ادعای تو را که به آسمان رفتم قبول نمی کنیم، بلکه باید کتابی بر ما نازل کنی که آن را به چشم خود قرائت کنیم (اسراء: ۹۰-۹۳)

این مشرکانند که چنین می گویند. در فهم کم عمق آنان، وحی پدیده ای کاملا در خلاف جهت امور طبیعی و نظم مأنوس جهان است و کسی که حامل وحی است نیز لابد باید موجودی خلاف موجودات طبیعی زمینی باشد؛ اما قرآن به روشنی پرده تردید را کنار می زند: هُوَ الَّذِی بَعَثَ فِی الأمِّیِّینَ رَسُولا مِنْهُمْ (جمعه: ۲) او رسولی است از جنس توده مردم و از میان آنان نه شخصی خارج از گروه مردم. از همین بشر با نیازهایی همچون نیازمندی موجودی بشری.۱ اگر نه این بود، این پیامبر درسنی محدود از این جهان رخت برنمی بست. آنان معجزه حسی می خواستند تا بتوانند به چیزی مانند کنند نه چیزی فهمیدنی و از سنخ کلام.

منکران زمان پیامبر شرط مؤمن شدن به او و دین نوظهورش را امکان وارونه شدن بسیاری از روندهای طبیعی به دست پیامبر اعلام می کنند و قاعدتا انتظاری فراتر از گفتگوهای بشری و کاری فوق طاقت بشری دارند. آنان منتظرند اگر پیامبر از سوی خداوند مامور است، لااقل بتواند برای اثبات مأموریتش از سوی خداوند، وحی اش را با اموری فوق طبیعی؛ ولی در عین حال طبیعی بر آنان عرضه کند و سرانجام وقتی با گفتگویی الهی- بشری مواجه می شوند، بدان مؤمن نمی شوند؛ چون در نظرگاه نخست، سخن خداوند چیزی متفاوت با سخن آنان نیست؛ همان حروفی است که آنان در محاوراتشان به کار می گیرند الا اینکه، این سخن آمیخته به نوعی روزآمدی است. یعنی وقتی در جامعه زمان آنان حادثه ای درحال وقوع بود یا به وقوع می پیوست، قرآن به صدا درمی آمد و از طریق رسولی درس ناخوانده، خوانده می شد. تنها وارونگی طبیعی، گزینه اخیر بود که شخصی همچون دیگران – درس ناخوانده – به نیرویی باورنکردنی بتواند معارفی بلند و فوق فهم اطرافیان را بر آنان قرائت کند و حتی تفسیر و تبیین نماید. آنان طبق بافته های درونی و خیالات ذهنی، این چنین تصور می کردند که لابد وحی باید چیزی فراتر از متن قرآن باشد. از این رو برای برابر کردن امری واقعی (قرآن) و آنچه فکرش را می کردند، قرآن را به گونه ای پنداشتند که با تصورات موهومشان، همسانی داشته باشد. بنابراین قرآن را ساخته و پرداخته ذهن و فکر پیامبر دانستند. گاهی می گفتند افکار پراکنده است و گاه به خدا دروغ می بستند و سرانجام گفتند پیامبر شاعری است که تخیلات خود را در قالبی ریخته و عرضه کرده است: بَلْ قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلامٍ بَلِ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ شَاعِرٌ فَلْیَأْتِنَا بِآیَهٍ کَمَا أُرْسِلَ الأوَّلُونَ۲ (انبیاء: ۵).

آنان باورشان نمی شد که بخواهند طبق چیزی که تصور می کردند، یعنی از نوع شعر گونه بودن قرآن، خدایان خود را با آن معاوضه کنند: وَیَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِکُو آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ (صافات: ۳۶)؛ می گویند آیا ما خدایان خود را به خاطر یک شاعر دیوانه رها می کنیم؟

این عقیده و عقایدی شبیه این که امروزه توسط روشنفکران به اصطلاح دینی عرضه می شود در دو کفه ترازو همسان و همسنگ اند. کسانی که معتقدند قرآن تجلی شخصیت درونی پیامبر صلی الله علیه و آله است، بدون هیچ شکی معتقدند قرآن محصول تولیدی شخص پیامبر است،۳ یعنی همچون شعر که از الهام درونی شاعر برمی آید، قرآن را محصول الهام بیرونی خداوند بر پیامبر می دانند.۴ این دو الهام با این دو تفاوت نمود دارد که منبع الهام شاعر، درون اوست و منبع الهام پیامبر، بیرون او؛ البته همگان نمی توانند این دو الهام را از یکدیگر تمییز دهند، چه اینکه مشرکان عصر نزول به خاطر عدم توانایی درک این دو نوع احساس، نمی توانستند به درستی درک کنند که چطور می شود فردی از بیرون خود الهام گیرد و مأمور هدایت همنوعان خود شود. قرآن این جریان را اینگونه بازگو می کند: أَکَانَ لِلنَّاسِ عَجَبًا أَنْ أَوْحَیْنَا إِلَی رَجُلٍ مِنْهُمْ أَنْ أَنْذِرِ النَّاسَ وَبَشِّرِ الَّذِینَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَ رَبِّهِمْ قَالَ الْکَافِرُونَ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ مُبِینٌ۵ (یونس: ۲) فرق دیدگاه منکران عصر نزول و عقیده به اصطلاح روشنفکران دینی امروز، تنها به تفاوت این دو احساس برمی گردد. منکران ابتدایی اعجاز قرآن، پیامبر را شاعری می دانند که از خارج از او به او الهام می شود؛ ولی منکران امروز، گمان می کنند پیامبر، شاعری است که از درون الهام می گیرد. این گروهمعتقدند در دنیای مدرن و راززدایی شده امروز تنها با استفاده از استعاره شعر می توان وحی را فهمید. از این رو وحی را با الهام و تجربه شاعران و عارفان برابر می دانند تا شاید گره از راز آن باز کنند. در روزگاری که علم تجربی بر همه جا سایه افکنده کسی نمی تواند وحی را با شیوه و معنای سنتی دریابد. پس چاره ای نمی بینند از اینکه وحی را با الهام شاعران مساوی بپندارند.۶

این به اصطلاح نو اندیشان دینی، مضمون و محتوای قرآن را از خداوند؛ ولی قالب و سبک بیان را به پیامبر نسبت می دهند و در واقع بخشی از اعجاز قرآن، مانند زیبایی الفاظ، استحکام عبارات و اساسا اصل بلاغت قرآن را منکر می شوند. گویا قرآن، محصول مشترک خداوند و پیامبر است و پیامبر فقط مونتاژ محتوای قرآن را بر عهده داشته است؛ اما خداوند در این محصول بارها با عبارتی، صورت و محتوای قرآن را به پیامبر می آموزند، مثلا می فرماید: بگو خدا یکی است قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ پیامبر هم، عین محتوا و الفاظ خداوند را به مردم می رساند؛ نه چیزی از آن کم و نه بدان می افزاید. در آیات متعددی پیامبر توسط خداوند تهدید می شود. تهدید با جوشش قرآن از درون پیامبر سازگار نیست. می فرماید: آنچه بر تو نازل کردیم ابلاغ کن که اگر چنین نکنی رسالت خداوند را به انجام نرساندی (مائده: ۶۷) آیا شخص پیامبر می تواند خود به خویشتن ماموریت دهد و سپس خود را تهدید کند؟ خداوند در سوره بقره آیه ۱۴۴ انتظار پیامبر را برای وحی یادآور می شود؛ آیا پیامبر منتظر لایه دیگر خویشتن است یا خودش منتظر خودش است!؟ آیا این پیامبر است که می گوید: یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَرْسَلْنَا