پاورپوینت کامل گفت و گو با دکتر محمد علی رضایی اصفهانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفت و گو با دکتر محمد علی رضایی اصفهانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفت و گو با دکتر محمد علی رضایی اصفهانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفت و گو با دکتر محمد علی رضایی اصفهانی ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۶

اشاره:

گفتن از وحی و شرح نامه دوست گفتن، جان مشتاقان بسیاری را به جانب خود کشیده است. کلام الله مجید که سرشار از حقایق است از سر پیدایی گاه پنهان است که گفته اند حقیقت همان است که پیداست. آدمی گاه پیدا را نمی بیند و با چشم دو بین و فکر مشوش به سراغ نور می رود که سّر این همه نافهمیدن و یا کج فهمیدن کلام محبوب همین است. اما چگونه می توان از این ناتوانی در دیدن روشنایی کاست و دمی صدای دلنواز جبرئیل را به گوش دل شنید؟ در چند شماره اخیر «حسنا» به این موضوع پرداخته ایم، گفت و گوی این نوبت نیز ادامه بحث های گذشته را پی می گیرد. این بار با جناب آقای دکتر محمد علی رضایی اصفهانی سؤالاتمان را مطرح کردیم. امید که در فرصت دیگری باز به این قصه نامکرر برگردیم.

وقتی به عنوان مخاطب عام برای اولین بار با قرآن روبه رو می شویم از آن چه می فهمیم؟ آیا فهم همان تفسیر است یا از سنخ دیگری است؟

ابتدا باید پرسید آیا فهم و تفسیر قرآن یکی است؟ باید گفت که فهم و تفسیر دو چیز است. فهم مقدمه تفسیر است. مثلا وقتی با جمله یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ روبه رو می شویم برای فهم این آیه در مرحله اول در ابتدا تفکر می کنیم. قرآن سه مسئله را بیان می کند تفکر، تعقل و تدبر . تفکر در جزئیات است و تعقل در کلیات و تدبر به پیامدها می پردازد؛ اما آنچه در هر سه مشترک است مسئله تعقل است. درحرکت به سمت فهم آیه، ابتدا به لغت مراجعه می کنیم تا ببینیم به چه معناست. یک معنای تصوری و ابتدایی به ذهن می رسد ابتدا باید یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ را از لحاظ صرف و نحو و کنایه و مسائل ادبی بررسی کنیم، سپس روایات را مورد بررسی قرار دهیم در نهایت نسبت این آیه را با آیات دیگر بسنجیم، همه اینها در مرحله فهم است. حال اگر این فهم را به مرحله بیان رساندیم به مرحله تفسیر وارد شده ایم. تفسیر از ماده فسر، فسر یعنی قال یعنی «کشف الغطاء و بیانها». در تفسیر دو عنصر کشف و بیان نهفته است. کشف همان فهم و مقدمه تفسیر است. شاهد این کلام این است که تا قبل از آنچه شخص فهمیده است مطلب تفسیر به رای بر آن صادق نیست. حتی ممکن است مفسر درباره یک آیه پنجاه احتمال بدهد؛ ولی تا وقتی به مرحله بیان نرسیده و تا زمانی که چیزی را به خدا نسبت نداده تفسیر به رای نمی شود، وقتی تفسیر به رای می شود که به کلام درآید. اگر این فهم به بیان درآمده، با توجه به قراین عقلی و نقلی باشد، تفسیر معتبر است اگر چه ممکن است صحیح نباشد. تا زمانی که بیان نشود تفسیر رخ نداده. ثمره تفکر و فهم قرآن چیست؟ قرآن انسان را به تدبر و تفکر و تعقل دعوت می کند. لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ أَفَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ؛ اینها عام است و اطلاق دارد، تمام افراد را در برمی گیرد. آنها که فرهیخته هستند و توان تفسیر دارند و آنهایی که ناتوان تفسیراند. همه مامور به تدبر در قرآن هستند. اگر ما فهم و تفسیر را یکی بگیریم، باید بدانیم که تفسیر ما معتبر؛ اما در واقع تفسیر به رای است و نتیجه آن این است کسی که تدبر می کند گرفتار تفسیر به رای می شود. اینجا با این تضاد رو به رو می شویم که اگر تفسیر به رای حرام است پس ما که تدبر در قرآن می کنیم و دعوت به این کار شده ایم گرفتار تفسیر به رای می شویم.

یعنی شما تفسیر را منوط به اعلام و بیان آنچه فهمیده شده می کنید؟

در همه علوم به همین صورت است. اگر پزشک راجع به بیمار حدسی بزند تا زمانی که اعلام نکرده و به حدس خود عمل نکرده است عواقبی ندارد و مشکلی برایش پیش نمی آید. وقتی نوع بیماری را اعلام کرد و دارو تجویز شد در قبال آنچه تجویز کرده است باید پاسخگو باشد. درباره فقیه نیز مطلب به همین ترتیب است. فتوای فقیه اگر مستند به قراین باشد معتبر است تا زمانی که بیان نشده که فتوایی داده نشده است.

به عنوان نمونه معنای یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ را نمی دانستیم. برای فهم آن به سراغ لغت می رویم تا معنای یَدُ اللَّهِ را بفهمیم. ممکن است ده احتمال بدهیم اینها همه در مرحله فهم است؛ وقتی این احتمالات بیان می شود این اظهار می تواند از کانال صحیح باشد یا از کانال ناصحیح. اگر این معنا را به خدا نسبت دهیم که قدرت خدا فوق قدرت هاست و این معنا با توجه به قراین عقلی و نقلی باشد تفسیر معتبر است.

پس به طور خلاصه اینگونه می توان گفت فهم مقدمه تفسیر است. ما سر اصطلاحات بحثی نداریم ممکن است کسی بگوید فهم جزیی از تفسیر است. به هر حال فهم تفسیر نیست و کل تفسیر هم فهم نیست. فهم مرحله مقدماتی است و تفسیر مرحله تکامل یافته تر بعلاوه عنصر اظهار است.

مفسر، مخاطب و متن چه اندازه در تفسیر قرآن دخالت دارند؟

یک دسته از اصحاب «هرمنوتیک» مانند شلایرماخر حرفشان شبیه حرف ماست. آنها گفتند نیت مولف در تفسیر دخالت دارد و ما در تفسیر به دنبال این هستیم که بدانیم نیت مولف چیست. همانطور که علامه در معنای تفسیر فرمود فهم معانی آیات و مقاصدها. هم باید معانی آیات را فهمید و هم مقاصد آن را، یعنی نیت گوینده را فهمید. باید دید نیت مولف از یَدُ اللَّهِ چیست. یک مرحله فهم تصوری و معنای لغوی وجود دارد و یک مرحله فهم تصدیقی. مقصود خدا چیست. در اینجا ما بعد از مرحله فهم تصوری به نتیجه گیری و اظهار می رسیم که همان بیان و تفسیر است.

در دوره معاصر کسانی هم مثل هرش، هم رای ما هستند. اما فیلسوفانی مثل هایدگر و گادامر گفتند هر چه دخالت است از جانب مفسر است. در حقیقت شخصی که کلامی را بیان کرده مثل نقاش مرده است. این گروه معتقدند که ما رابطه متن را با گوینده قطع کنیم متن مثل یک تابلوی نقاشی است که هر کس می تواند یک تفسیر از آن ارائه کند. درنتیجه ممکن است بی نهایت برداشت وجود داشته باشد. وقتی روشمندی در فهم را نفی کنیم هر کس ممکن است چیزی بفهمد این با مباحث قرآن جور درنمی آید. علت این است که اگر کسی چنین برداشتی داشته باشد راه تفسیر به رای را باز کرده است. از دید روایات، تفسیر به رای وقتی است که کسی بدون توجه به قراین عقلی و نقلی چیزی را به خدا نسبت دهد یا نظر خودش را به قرآن تحمیل کند. یا شخصی که دارای شرایط مفسر نیست مطلبی را به قرآن نسبت دهد «من قال فی القرآن بغیر علم…» مهمترین دلیل از خود قرآن أَتَقُولُونَ عَلَی اللَّهِ مَا لا تَعْلَمُونَ است. این ندانستن به این صورت است که فرد شرایط مفسر را ندارد یا در تفسیر