پاورپوینت کامل شهر حیدرآباد و قدمت ۵۰۰ ساله شیعیان ایرانی ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهر حیدرآباد و قدمت ۵۰۰ ساله شیعیان ایرانی ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهر حیدرآباد و قدمت ۵۰۰ ساله شیعیان ایرانی ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهر حیدرآباد و قدمت ۵۰۰ ساله شیعیان ایرانی ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint :

۳۵

شهر حیدرآباد، مرکز ایالت آندراپرادش ، یکی از ۵ شهر بزرگ هند می باشد که سرکنسولی
جمهوری اسلامی ایران ، در سال ۱۳۵۰، در این شهر برای رسیدگی به امور اتباع ایرانی
مقیم که عمدتاً یزدی می باشند، تأسیس گردید. این شهر به جهات مختلف سیاسی ،
فرهنگی ، تاریخی ، علمی و اقتصادی ، از شهرهای مهم هند و یکی از قطب های اقتصادی
سیاسی در جنوب این کشور می باشد. سابقه ۵۰۰ ساله حضور ایرانیان در این منطقه ، عامل
مهمی در ایجاد تحولات سیاسی ، اقتصادی و فرهنگی در جنوب هند شده است ، به طوری که
امروزه هیچ مورخ و باستان شناسی نمی تواند بدون در نظر گرفتن نقش ایرانیان و
پادشاهان مسلمان و شیعه مذهب ایرانی در این منطقه ، تصویر کامل و درستی از وضعیت
گذشته و حال منطقه ارائه کند. اثرات این حضور تاریخی را می توان در معماری ، زبان ،
فرهنگ ، هنر و دیگر ابعاد زندگی مردم جنوب هند، به خوبی مشاهده نمود. نکته قابل
توجه در این حرکت تاریخی ، پیدایش حکومت هایی الهام گرفته از اندیشه های اسلامی است
که به نوعی مبین اندیشه تمدن ساز اسلام است و برداشتی حکومتی از اسلام را به منصه
ظهور رسانده است و این موضوع می تواند عاملی مهم ، برای تحقیق و مطالعه بیشتر در
تاریخ این بخش از هند باشد. طی ۱۵ سال گذشته توسعه شهر حیدرآباد در تمامی جهات ،
سرعتی فزاینده یافته و این امر به علت توجه روزافزون شرکت ها و بنیادهای علمی و
فرهنگی کشورهای مختلف ، به این منطقه است و هرساله تعداد زیادی از هیأت های سیاسی ،
اقتصادی و فرهنگی از کشورهای مختلف ، از جمله جمهوری اسلامی ایران، از این شهر
بازدید می نمایند. علاوه بر ایران برخی کشورها نظیر فرانسه ، آلمان و انگلستان ، در
این شهر دفاتر فرهنگی ، تجاری و بازرگانی دارند. از نظر اقتصادی ، این شهر یکی از
منابع اصلی تهیه مواد دارویی کشورمان می باشد و طی سال های گذشته شرکت های فنّاوری
اطلاعات و دیگر رشته های فنی در این حوزه ، نقش مؤثری در صدور خدمات فنی مهندسی به
جمهوری اسلامی ایران داشته اند. طی سه سال گذشته، هیأت های اقتصادی و از جمله هیأت
۲۰ نفره تجار اتاق بازرگانی مشهد، هیأت هایی از بازرگانان یزد، قم و دیگر استان ها،
به این حوزه سفر داشته اند. در مجموع ، در سال های اخیر، روابط جمهوری اسلامی ایران
با ایالت آندراپرادش در جنبه های مختلف افزایش چشمگیری داشته است .

آشنایی با ایالت آندراپرادش

ایالت آندراپرادش ، به مرکزیت حیدرآباد، از ایالات جنوبی هند محسوب می شود و در
همسایگی ایالت های تامیل نادو در جنوب ، کارناتاکا در غرب و ماهاراشترا، مادیا
پرادش و اوریسا در شمال بوده و خلیج بنگال در شرق آن واقع شده است . وسعت ایالت
آندراپرادش ۲۷۵۰۶۸ کیلومتر مربع بوده و از این حیث ، پنجمین ایالت هند محسوب
می شود. جمعیت تقریبی این ایالت نیز ۷۹ میلیون نفر است که بر اساس آمار رسمی ، ۱۳
درصد و بر اساس آمار غیررسمی ۲۰ درصد آن مسلمان می باشند که از این تعداد حدوداً
۴۰۰ هزار نفر شیعه هستند. جمعیت حیدرآباد نیز بالغ بر ۷ میلیون نفر است که حدود ۴۵
درصد آن مسلمان و ۳۰۰ هزار نفر آن شیعه هستند. همچنین ایالت آندراپرادش ، از سه بخش
تلنگانا، رایالاسیما و آندرای ساحلی تشکیل شده که حیدرآباد در بخش تلنگانا قرار
گرفته است .

آب و هوا و پوشش گیاهی

ایالت آندراپرادش به دلیل مجاورت با خلیج بنگال ، گرم و مرطوب است و بخشی از سال ،
در ماه های ژوئن ، جولای و اگوست ، باران های موسمی در منطقه می بارد که معمولاً
خسارت زیادی را به دنبال دارد. این ایالت ، دارای سه فصل زمستان معتدل و مرطوب ،
تابستان خشک، و فصل باران می باشد. حداکثر دما بین ۲۳ تا ۴۸ درجه و حداقل آن بین ۱۳
تا ۲۲ درجه تغییر می کند. یک چهارم کل مساحت ایالت ، از جنگل پوشیده شده و دارای
درختان ساج ، انبه ، بامبو و دیگر گیاهان محلی می باشد.

وضعیت اقتصادی

کشاورزی ، دامداری و مرغداری ، بخش اصلی اقتصاد این ایالت را تشکیل می دهد. چهار
پنجم تنباکوی هند، در ایالت آندراپرادش تولید می شود، ضمن اینکه این ایالت ، یکی از
مناطق اصلی تولید برنج ، دانه های روغنی ، نیشکر، حبوبات و فلفل نیز هست . این
ایالت دارای منابع معدنی مختلف ، از جمله طلا، الماس ، منگنز، آهن ، مس ، سرب ،
روی ، زغال سنگ و پنبه نسوز می باشد. در این ایالت صنایع مختلفی ، از جمله صنایع
کشتی سازی ، هواپیماسازی ، تجهیزات الکترونیکی ، ماشین سازی و داروسازی وجود دارد.
همچنین این ایالت ، از قطب های فنّاوری اطلاعات هند محسوب می شود.

تاریخچه شهر حیدرآباد

در اواخر قرن شانزدهم میلادی ، محمدقلی قطب شاه ، ایرانی اهل همدان ، از سلسله شیعه
مذهب قطب شاهیان دکن که بر منطقه وسیعی از این ناحیه هندوستان حکومت می کرد، تصمیم
گرفت مرکز حکومت خود را از قلعه گلکنده (که امروز در بخش غربی حیدرآباد و بر فراز
کوهی قرار گرفته ) به نزدیک ترین دشت در حاشیه رودخانه انتقال دهد و شهر جدیدی را
که امروز حیدرآباد نام دارد، بنا نهاد. در سال ۱۶۸۷ میلادی ، این شهر جدید توسط
لشکر اورنگ زیب ، امپراتور گورکانی هند فتح شد و حکومت قطب شاهیان به پایان رسید.
در سال ۱۷۲۴ میلادی ، نظام الملک آصف جاه ، با استفاده از ضعف حکومت مرکزی ، منطقه
تحت سلطه خود و از جمله آن حیدرآباد را مستقل اعلام نموده و سلسله نظام شاهیان
حیدرآباد را بنیان گذارد که تا زمان استقلال هند در سال ۱۹۴۸ میلادی ، پابرجا ماند.
در سال ۱۹۵۳ میلادی ، در تقسیمات کشوری جدید دولت هند، ایالت آندراپرادش به مرکزیت
حیدرآباد، تشکیل شد. معماران ایرانی شهر حیدرآباد تلاش نمودند تا شهر حیدرآباد را
مشابه شهر اصفهان بنا کنند و به همین خاطر نام دوم شهر حیدرآباد، اصفهان نو
می باشد; زیرا سبک معماری اصفهان در آن مشاهده می شود. پس از فروپاشی حکومت
گورکانیان در دهلی ، حکومت نظام شاهیان در جنوب هند (دکن ) مرکزی برای تجمع
هنرمندان و دانشمندان و محل رونق و شکوفایی فرهنگ و هنرهای اسلامی شد. وجود معادن
متعدد سنگ های قیمتی در این ناحیه ، ثروت بی حسابی را در اختیار حکومت نظام شاهیان
در حیدرآباد قرار داد تا به راحتی بتوانند مشوق و حامی هنرمندان و دانشمندان باشند.
در اوایل قرن ۱۹ میلادی ، به دست نیروهای ارتش انگلیس ، پادگانی در خارج از شهر
حیدرآباد برپا شد که به نام حاکم وقت سلسله نظام شاهی ، یعنی سکندرجاه ، آن را
سکندرآباد نام گذاری کردند و به تدریج در اطراف این پادگان ، شهری به همین نام
ایجاد گردید. امروزه هر چند دو شهر حیدرآباد و سکندرآباد، کاملاً به هم متصل
شده اند، ولی هنوز هویت مستقل خود را حفظ کرده اند. حکومت نظام حیدرآباد، پس از
استقلال هند نیز تا مدتی ادامه داشت و با تقسیم هند به دو کشور هند و پاکستان ،
عثمان علی خان ، حاکم وقت سلسله نظام ، خود را هم پیمان پاکستان اعلام نمود، ولی به
علت درگیری های قومی و نیز حمله نظامی دولت مرکزی هند، ناحیه تحت حکومت وی تصرف
گردید و این ناحیه ضمیمه خاک هندوستان شده و حکومت نظام شاهیان برچیده شد. شهر ۷
میلیون نفری حیدرآباد، به ویژه بخش قدیمی آن که در حاشیه رود موسی قرار دارد، با
فرهنگ غنی و شکوفای اسلامی خود، چهره خاصی در میان شهرهای هندوستان دارد. بناهای
عظیم و باشکوه اسلامی ، مساجد و بانوان محجبه این شهر، حکایت از عمق فرهنگ اسلامی
در این شهر داشته و شهر حیدرآباد را به عنوان یک شهر اسلامی – ایرانی ، معرفی
می کند.

روابط قطب شاهیان با پادشاهان صفوی

در قرن هفتم هجری قمری (قرن ۱۳ میلادی )، پس از آنکه نواحی شمال هند ابتدا توسط
سلطان محمود غزنوی و سپس به وسیله سلطان معزالدین محمد غوری ، به تصرف مسلمانان
درآمد و قطب الدین آیبک با شکست پریتوی ، آخرین ماهاراجه دهلی ، سلسله سلاطین
مسلمان دهلی را در پایتخت سرزمین افسانه ای هند مستقر کرد و راه حرکت مذاهب و تفکر
اسلامی ، به سمت سرزمین های جنوبی و میانی شبه قاره هموار شد و در قرون بعد به
تدریج حکومت های محلی اسلامی ، در نواحی جنوب و مرکزی هند تأسیس شد. این حکومت ها
تماماً پیوندهای خونی و یا فکری و فرهنگی با جامعه ایرانی ، اسلامی و شیعی داشتند و
بیشتر آنها در منطقه دکن متمرکز بودند. گفتنی است در گذشته به بخش جنوبی شبه جزیره
هند، دکن گفته می شد و این بخش ، یک سرزمین مستقل به شمار می رفت . منطقه دکن ،
شامل سرزمین های ماهاراشترا، کارناتاکا، تلنگانا و آندرا می شد که با توجه به
تقسیمات ایالتی فعلی ، تقریباً ۳ ایالت جنوب هند را شامل می شد. خاندان بهمنی ه،
یکی از مهم ترین سلسله های حاکم در دکن بودند که از اعقاب علاءالدین حسن بهمنی
افغان به شمار می رفتند و نسب خود را به بهمن ، پسر اسفندیار، از سلسله کیانیان
ایران می رساندند و حدود ۱۹۰ سال ، از ۷۴۸ تا ۹۳۴ قمری ، بر اکثر نواحی دکن
فرمانروایی می کردند. خاندان بهمنی با علاقه فراوانی که به فرهنگ فارسی و عرفای
ایرانی داشتند، بسیار کوشیدند که به حضور شاه نعمت الله ولی و خواجه شمس الدین حافظ
شیرازی ، در دربار خود مفتخر گردند، اما توفیق نیافتند. این سلسله جشن ها و اعیاد
ایرانی ، از جمله نوروز را با شکوه فراوان برگزار می کردند. یکی دیگر از حکومت های
محلی که پیش از انقراض بهمنی ها، در اوایل قرن دهم هجری قمری در سرزمین فعلی دکن
(که اینک ایالت آندراپرادش را شامل می شود) شکل گرفت و حدود ۲۰۰ سال دوام آورد،
سلسله قطب شاهیان بود که مرکز آن در قلعه گلکنده قرار داشت و مؤسس آن سلطان قلی
همدانی بود که از همدان ایران و از ترک های بهارلو و از اعقاب قرایوسف و اسکندر، از
پادشاهان قراقویونلو به شمار می رفت . وی همراه عمویش الله قلی ، به هند مهاجرت کرد
و از سرداران بزرگ محمد شاه سوم بهمنی محسوب می شد و در سال ۱۴۶۳ میلادی موفق به
دفع شورش منطقه تلنگانا در دکن شد. از این رو، چندی بعدی در سال ۱۵۱۸ میلادی ،
همزمان با پادشاهی شاه اسماعیل اول صفوی با لقب قطب الملکی ، به سمت سوبه دار
استقلال خود را در گلکنده اعلام و سلسله قطب شاهیان را تأسیس کرد. این سلسله تا سال
۱۶۸۷ میلادی دوام آورد. قلعه گلکنده روزگاری از شهرهای مشهور مشرق زمین و اطراف آن
بود و از مراکز اصلی تولید و تجارت الماس و سنگ های گرانبهای هند به شمار می رفت و
هم اکنون در شهر حیدرآباد واقع شده است . الماس کوه نور که اینک بر تارک تاج سلطنتی
انگلستان می درخشد در سال ۱۵۵۶ میلادی ، از همین ناحیه به دست آمد که در آن تاریخ
۷۸۷ قیراط وزن داشت . این الماس توسط میرزا محمد میرجمله ، وزیر مشهور ایرانی
عبدالله قطب شاه ، به شاه جهان پادشاه گورکانی هند، تقدیم شد و در آنجا ماند و در
سال ۱۷۳۸ میلادی به دست نادر رسید. بعد از آنکه خبر جلوس شاه اسماعیل صفوی ، بر تخت
سلطنت ایران منتشر شد، سلطان قلی قطب شاه که او را مرشد زاده خود می دانست ، در
خطبه نام مرشد خود را مقدم بر اسم خود گردانید و نام خلفای سه گانه را به تدریج از
خطبه ساقط کرد. قطب شاهیان با توجه به سابقه قومیت و وطن دوستی و علایق مذهبی ،
روابط بسیار نزدیکی با دربار ایران و شاهان صفوی برقرار نمودند و در برابر دشمنان
از آنان یاری می خواستند. معروف ترین فرمانروای این سلسله ، محمدقلی قطب شاه پنجم
بود که به مدت ۳۲ سال حکومت کرد و زمان وی ، اوج بالندگی سلسله قطب شاهیان به شمار
می رود. از مهم ترین اقدامات وی ، بنای شهر فعلی حیدرآباد در آغاز هزاره دوم هجری
در نزدیکی قلعه گلکنده بود که اکنون پنجمین شهر مهم و بزرگ هند است . وی در دوران
حکومت خود به ترویج زبان فارسی در منطقه دکن ، اهتمام ورزید و خود به زبان تلگو
(زبان محلی ایالت آندراپرادش) و زبان فارسی شعر می گفت ; به طوری که او را مؤسس
ادبیات دکنی نامیده اند. از شخصیت های معروف دربار وی ، میرمحمد مؤمن استرآبادی است
که خواهرزاده میرفخرالدین سماکی ، فاضل خوش قریحه و مربی و معلم شاهزاده سلطان حیدر
میرزا، فرزند شاه طهماسب صفوی بود. در زمان محمدقلی قطب شاه ، روابط سیاسی میان دکن
و ایران بسیار نزدیک بود و سفیرانی ، همچون اسدبیک کرک یراق تبریزی و اغرلو
سلطان ، از دربار ایران به حضور وی رسیدند و از جانب دکن نیز حاجی قنبرعلی و قاضی
مصطفی و مهدی قلی به دربار شاه عباس صفوی فرستاده شدند و مکاتباتی میان شاهان صفوی
و امرای دکن صورت گرفت . سلطان محمدقطب شاه ، نوه ابراهیم قلی ، ششمین فرمانروای
دکن از سلسله ایرانی الاصل و شیعه قطب شاهی به شمار می رود که تحت تعالیم و تربیت
میرمؤمن استرآبادی رشد کرد و بزرگ شد و از امیران بسیار مؤمن و دیندار این خاندان
محسوب می شود که مکه مسجد، بزرگ ترین مسجد جنوب هند را در سال ۱۶۱۷ میلادی ، در
حیدرآباد بنا نمود. وی از نسخه شناسان خبره کتاب های خطی به شمار می رفت و در دوران
حکومت ۱۴ ساله خود، اهتمام فوق العاده ای در ترویج مذهب تشیع و زبان فارسی به عمل
آورد. در دوران وی چند سفیر از جمله حسین بیک قبچانی و قاسم بیک ، از سوی شاه عباس
به حیدرآباد آمدند و پیام های وی را تسلیم نمودند و متقابلاً سلطان محمدقطب شاه نیز
محمد ابن خاتون عادلی را (که اصالتاً ایرانی بود و بعداً به مقام صدارت قطب شاه
رسید) به دربار شاه عباس روانه کرد. در دوره ۴۶ ساله حکومت پسر وی ، عبدالله قطب
شاه ، قلمرو قطب شاهیان وسعت بیشتری یافت ، اما در سال های ۱۶۳۶ تا ۱۶۵۶ میلادی ،
قلعه گلکنده تحت فشار شدید قشون حکام مغول دهلی قرار گرفت و خسارات بسیاری به بار
آمد و از این زمان است که سلسله قطب شاهیان ، به علت درگیری با دربار دهلی رو به
افول گذاشت . به ویژه آنکه عبدالله قطب شاه ، تحت فشار شاه جهان پادشاه گورکانی هند
مجبور شد تا نام ائمه اطهار و نیز والی ایران را از خطبه های نماز جمعه حیدرآباد
حذف کند. با این حال ، روابط عبدالله قطب شاه با دربار ایران بسیار صمیمانه بود و
مبادله سفیر بین دو کشور ادامه یافت .

نفوذ تشیع و فرهنگ ایران در منطقه دکن

سلاطین منطقه دکن و به ویژه قطب شاهیان ، وزرا و مقام های بزرگ خود را اغلب از میان
ایرانیان مهاجر که شخصیت های علمی و فرهنگی بودند، برمی گزیدند و مقام میرجملگی
و پیشوایی یا وزارت اعظم و نیز دبیری و منصب سرخیلی که نیابت وزیر اعظم شمرده
می شد، اغلب در اختیار ایرانیان حیدرآباد و گلکنده بود. از جمله این رجال می توان
از شاه میرزای اصفهانی طباطبایی ، وزیر ابراهیم قلی قطب شاه و نیز میرمحمد مؤمن
استرآبادی ، وزیر معروف محمدقلی قطب شاه و همچنین میرزا محمد سعید میرجمله ، وزیر
مقتدر عبدالله قطب شاه نام برد. همچنین بسیاری از ایرانیان مهاجر، از جمله میرزا
روزبهان صفاهانی ، میرفصیح الدین محمد تفرشی ، سیدعبدالله مازندرانی و میرمحمد سعید
اردستانی ، در زمان عبداله قطب شاه به منصب جلیل القدر سرخیلی رسیدند. رواج زبان و
شعر فارسی در دکن در زمان قطب شاهیان بسیاری از رجال سیاسی ، علمی ، ادبی و دیگر
اقشار مردم از ایران به حیدرآباد آمده و در آنجا اقامت گزیدند. در حیدرآباد، مراکز
مهمی برای تدریس زبان فارسی تأسیس شد که مورد حمایت اشراف محلی و ایرانیان قرار
گرفت . در این هنگام ، زبان فارسی ، زبان رسمی منطقه دکن بود و تمامی نامه ها و
فرمان های حکومتی به زبان فارسی نوشته می شد. در بالای اکثر بناها و عمارت های
تاریخی ساخته شده در این دوره ، کتیبه های فارسی قرار دارد. اکثر پادشاهان قطب شاهی
نیز خود، اهل شعر و ادب بوده و به همین خاطر علمای اسلامی ، شعرا و اهل ادب در آن
عصر در دربار پادشاهان قطب شاهی ، جایگاه ویژه ای داشتند. همین موضوع ، موجب شده
بود که شهر حیدرآباد، به عنوان مرکز فرهنگی اسلامی در جنوب هند، دارای بزرگ ترین
کتابخانه های کتب خطی فارسی و عربی گردد، به طوری که حتی امروز پس از گذشت چند
قرن ، ده ها کتابخانه کتب خطی و صدها هزار کتاب مرجع و دست نوشته خطی در این شهر
وجود دارد که همچنان محققان سراسر جهان را به حیدرآباد، محتاج می نماید. برخی از
این پادشاهان ، مانند محمدقلی و جمشید قلی پسر سلطان قلی (که مدت کوتاهی حکومت کرد)
به زبان فارسی ، شعر می گفتند. بسیاری از اشعار آنها هنوز باقی است و در سال های
گذشته مجموعه اشعار میرعثمان علی خان ، با همت سرکنسولی جمهوری اسلامی ایران در
حیدرآباد به چاپ رسید. پیشرفت زبان و ادبیات فارسی ، در زمان محمدقلی قطب شاه به
اوج خود رسید، به طوری که برخی معتقدند محیط ادبی دکن در آن دوران ، از اصفهان نیز
ممتازتر بوده است . بیشتر اصطلاحات اداری و اجتماعی و مدنی در این زمان ، به فارسی
بوده و حتی اصطلاحات موسیقی ، نظیر پرده ، مقام ، خسورانی ، بربط ، عود، دف ، سرنا
و غیره در دکن رواج داشته است . همچنین آداب و رسوم ایرانی که در جشن ها و
سوگواری ها مرسوم است ، در فرهنگ مردم منطقه دکن وارد و مرسوم شده بود. فرهنگ
معماری قطب شاهیان ، همچون معماری سایر سلسله های مسلمان هند، از اصلا