پاورپوینت کامل شیعیان بنگلادش ۹۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیعیان بنگلادش ۹۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیعیان بنگلادش ۹۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیعیان بنگلادش ۹۶ اسلاید در PowerPoint :

۴۷

مقدّمه

بنگلادش جمعیتی بالغ بر یکصد و چهل میلیون نفر را در خود جای داده است. طبق آمار ۳/۸۸ درصد از این جمعیت را مسلمانان تشکیل می دهند که اکثریت آنها حنفی مذهب هستند. ۸۵ درصد جمعیت بنگلادش در بیش از ۶۸ هزار روستای این کشور زندگی می کنند. از این جمعیت، سهم شیعیان اندک بوده و قریب ۱۶ تا ۲۰ هزار نفر تخمین زده می شوند. قانون اساسی این کشور آزادی کامل مذاهب و فعالیت های فرهنگی را برای همه اقلیت ها تضمین نموده است. در ۲۲ آوریل ۱۹۸۸ عبارت -«بسم الله الرحمن الرحیم-» در ابتدای قانون اساسی این کشور قرار گرفت و در ژو ئن ۱۹۸۸ در اصلاحیه قانون اساسی، اسلام دین رسمی کشور معرفی شد. از نکات قابل توجه و متمایز بنگلادش با سایر کشورهای شبه قاره، همزیستی مسالمت آمیز مسلمانان و پیروان سایر ادیان اصیل و ریشه دار با یکدیگر است. گفته می شود علت این مهم، گسترش اسلام در این منطقه از راه تجارت، تبلیغ و عرفان بوده است نه به زور شمشیر.

سابقه جایگاه اهل بیت(ع) در اعتقادات و فرهنگ مردم

اسلام از همان ابتدای ظهور توسط بازرگانان و مبلّغان مذهبی وارد بنگلادش شد، اما صوفیان و عرفای اسلامی نیز در قرن های بعد به طور گسترده در این سرزمین برای تبلیغ اسلام نقش به سزایی ایفا نمودند و بسیاری از مردم ستمدیده-« بودایی مذهب و طبقات پایین هندو مذهب در آن دوران، به اسلام گرایش پیدا کردند. پس از فتح بنگال توسط مسلمانان در پایان قرن دوازدهم میلادی و در زمان حکومت سلاطین مغول (۱۲۰۵۱۷۵۷)، مسلمانان در این سرزمین جایگاه مهمی را به دست آوردند. همه صوفیان و عرفا که در این سرزمین تبلیغ اسلام می کردند از محبان اهل بیت(ع) بودند. از سوی دیگر، همه مبلّغان، فاتحان و حاکمان مسلمان بنگالی تحت تأثیر زبان، ادبیات و فرهنگ ایرانی بودند. از ابتدای قرن سیزده میلادی زبان فارسی برای مدت شش قرن به عنوان زبان رسمی بنگلادش رواج داشته است و به همین علت، چون ایران بزرگ ترین پایگاه مذهب تشیع بود، ساکنان این سرزمین تحت تأثیر مذهب تشیع نیز قرار داشتند. این امر باعث شد که فرهنگ و اعتقادات مردم مسلمان بنگال به طور گسترده تحت تأثیر فرهنگ ایرانی و شیعه باشد و همیشه اهل بیت(ع) در فرهنگ مردم این سرزمین، جایگاه و نفوذ بنیادی داشته باشند.

درخصوص مسیر ورود اسلام و تشیع به کشور بنگلادش نقل قول های متفاوتی وجود دارد. برخی معتقدند اسلام از بندر چیتاگنگ و از طریق اقیانوس هند وارد این منطقه شده است. عده ای کشور هند و شهر کلکته را مسیر حرکت اسلام و تشیع می دانند و گروهی هم خراسان در دوران امام رضا(ع) را دروازه-« ورود اسلام و تشیع به شبه قاره هند و این کشور دانسته اند. با بررسی های به عمل آمده هر سه نظریه فوق می تواند درست باشد.

بین آثار ادبی ترجمه شده از زبان فارسی و نوشته های مهمی که با بهره گیری از کتاب های فارسی به چاپ رسیده، واقعه کربلا دارای برجستگی خاصی است. داستان هایی به صورت منظوم که به زبان بنگالی -«پونتی-» نامیده می شود، بین مردم مسلمان، اعم از شهرنشین و روستایی و با سواد و بی سواد محبوبیت فراوانی داشت. پونتی ها با آهنگ و وزن خاصی در مراکز اسلامی، مساجد و منازل شخصیت های مهم خوانده می شد. مهم ترین عنوان پونتی ها را واقعه کربلا تشکیل می داد که عشق به اهل بیت(ع) را در بین مردم زنده نگه می داشت.

در ادبیات نو بنگلادش، اولین بار فردی که به واقعه کربلا چهره-« ادبی داد، میر مشرف حسین بود که در اواخر سده-« نوزدهم می زیست. او بیان واقعه کربلا را به صورت یک داستان بزرگ به رشته تحریر درآورد. هر چند وی حقایق تاریخ را کاملاً رعایت نکرد و بعضی از موضوعات تحریف شده را نیز بر آن افزود، ولی نسبت به اصل واقعه علاقه و تعصب خاصی از خود نشان داد. وی در بخشی از این کتاب خود آورده است: محمد حنفیه، برادر امام حسین(ع) به دمشق رفت و در جنگ با مروان، وی را کشت و حضرت امام سجاد و خانواده حضرت سیدالشهدا(ع) را از قید اسارت نجات داد. به هر حال، وی این داستان را با احساسات و عشق کامل به اهل بیت(ع) نوشت. محبوبیت این داستان بین مردم مسلمان باسواد و بی سواد، آن قدر عمیق می باشد که در تاریخ ادبیات بنگال بی نظیر است. در همین رابطه، کتاب دیگری به نام -«بیشاد شیندو-» (دریای غم) وجود دارد، که در مراکز و منازل و جلسات مهم در روستاها و شهرها خوانده می شود. به این ترتیب که یک نفر آن را می خواند و ده ها نفر گوش داده و اشک می ریزند. این وضعیت تا اواسط دهه شصت قرن بیستم ادامه داشت. از مظاهر فرهنگی دیگر مسلمانان بنگلادش، برگزاری نمایش نامه و شبیه خوانی در خصوص واقعه کربلاست که در فرهنگ بنگالی با نام -«زاتر-» (عزیمت) از آن یاد می شود. اجرای نمایش نامه زاترا تا پایان دهه هفتاد قرن بیستم در روستاهای بنگلادش رایج بود. البته از اوایل دهه شصت این گونه نمایش نامه ها در سطح شهر از رونق افتاد. به هر حال، -«زاتر-» در مورد واقعه کربلا دارای دو قسمت است. قسمت اول، مربوط به محرم است که با شهادت حضرت امام حسین(ع) پایان می یابد و قسمت دوم آن، مربوط به پس از واقعه عاشورا و سرنوشت خانواده امام حسین(ع) و امام زین العابدین(ع) است. مردم با دیدن این نمایش نامه و درک مظلومیت امام حسین(ع) سوگوار می شوند. در مورد واقعه کربلا سروده ای خاصی به نام -«زاری-»، که کلمه ای فارسی است، نیز نوشته اند، که طلاب مدارس دینی در مراسم مختلف بدون استفاده از موزیک آن را می خواندند. -«زاری-» جزء سرودهای بومی محسوب می شود.

تا پایان دهه شصت قرن بیستم که جو مذهبی در بنگلادش کاملاً حاکم بود، همه مسلمانان اعم از باسواد و بی سواد، اعتقاد به -«پنج تن پاک-» داشتند؛ یعنی پیامبر اکرم(ص)، امام علی(ع)، حضرت فاطمه(س)، امام حسن و امام حسین(ع) را بهترین بندگان برگزیده خدا می دانستند. تا اوایل دهه شصت یکی دیگر از برنامه های فرهنگی مردم روستایی، به ویژه در جنوب بنگال، صلوات فرستادن بر پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت(ع) بود. در میان اعضای اهل بیت(ع)، حضرت فاطمه(س) نزد مردم بنگال دارای محبوبیت خاصی می باشد. در گذشته، آن حضرت را با احترام و محبت، گاهی به عنوان -«مادر فاطمه-» و -«بی بی فاطمه-» ذکر می کردند که البته هنوز این عادت از بین نرفته است. زمانی هم ایشان را به عنوان -«مادر فاطمه، مادر جهانیان-» ذکر می کردند که این امر در حال حاضر چندان رایج نمی باشد.

در مورد جنگ های حضرت علی(ع) نیز داستان های عامیانه فراوانی در افواه مردم وجود دارد که بیشتر آنها ساختگی است. مثلاً، گفته اند: آن حضرت با -«کالی-»، یکی از خدایان هندو که زن است جنگید و او را شکست داد. این داستان ها که به صورت نثر نوشته شده، هرچند ساختگی است، اما ناشی از محبت آنان به حضرت علی(ع) می باشد.

سنت سوگواری و عزاداری و مرثیه خوانی در زمان حکومت مغول از هند وارد این سرزمین شد و سپس با حضور روحانیان ایرانی گسترش یافت و رفته رفته به یک فرهنگ سنتی در میان مردم تبدیل شد، به گونه ای که سنی ها تحت تأثیر شیعیان نیز در گرامیداشت چنین مراسمی سهیم شدند. سوگواری، مرثیه خوانی و خواندن مقتل کربلا در ادبیات بنگالی ریشه دوانیده و حتی در دوره-« معاصر نیز مرحوم قاضی نذرالاسلام ، شاعر ملی بنگلادش، در زمینه-« محرم، عاشورا و شهید کربلا شاهکارهایی را آفریده که جزء افتخارات ادبیات این زبان محسوب می شود. قاضی نذرالاسلام در شاهکار خود، شعر -«محرم-»، با استفاده از الفاظ عربی و فارسی و صحنه نگاری از وقایع عاشورا، چنان هنرآفرینی کرده که به این شعر ویژگی جاودانی بخشیده اند. در شعر -«محرم-» مظلومیت انسان های پاکباخته به تصویر کشیده شده و ایستادگی و ظلم ستیزی را برای امت اسلامی به همراه دارد. ۱. نام گذاری فرزندان، خیابان ها و محله ها

سنی مذهب های بنگلادش اغلب از اسامی ا ئمه اطهار(ع)، پیشوندهای میر، میرزا، سید، بی بی و بیگم برای نام گذاری فرزندانشان استفاده می کنند. اسامی و القابی نظیر کنیز فاطمه، کنیز بتول، و اسامی ا ئمه(ع) نیز در بین مردم این کشور به وفور یافت می شود. اسامی خیابان ها و محله هایی نظیر میرپور، سیدپور، و محله هایی به نام کربلا و … نیز قابل ملاحظه است.

۲. برگزاری مراسم عزاداری خامس آل عبا(ع)

شهادت امام حسین(ع) به نحوی برجسته و بارز در اعتقادات و باورهای دینی مردم بنگلادش جای دارد. شهروندان این کشور، اعم از سنی مذهب و هندو مسلک و شیعیان، همه و همه در این مراسم شرکت می کنند؛ علامت ها، سیاه کوبی ها و نشانه های عزاداری امام حسین(ع) را می بوسند و برای خود و فرزندانشان از آن حضرت حاجت می گیرند. نفوذ این اعتقادات به حدی است که دولت بنگلادش روز دهم محرم را تعطیل عمومی اعلام کرده و در شهر داکا مکانی را به نام -«سرزمین کربل-» مشخص نموده است تا در روز عاشورا دستجات عزادار در آنجا گرد هم آیند.در این کشور هیأت روِیت ماه به منظور تعیین زمان دقیق روز شهادت امام حسین(ع( )همانند تعیین زمان عید فطر) حساسیت زیادی به خرج می دهد.

رقم چند هزار نفری شیعیان در مقابل بیش از یکصد و چهل میلیون جمعیت این کشور، شاید از نظر تعداد اصلاً قابل ملاحظه نباشد، ولی نفوذ اهل بیت(ع) و پیشینه تاریخی — فرهنگی این کشور گویای عمق اعتقاد مردم به عاشورا و امام حسین(ع) است. شیعیان در کشور بنگلادش در نقاط مختلف پراکنده هستند. قریب سه تا پنج هزار نفر از این جمعیت در داکا (پایتخت) زندگی می کنند که اغلب بسیار محافظه کار بوده و به جز تعداد انگشت شماری، مابقی دارای وضعیت اقتصادی خوبی نیستند. آنها در قالب چند حسینیه، امام باره و هیأت عزاداری فعالیت مذهبی خویش را انجام می دهند.

در آستانه روز عاشورا معمولاً رئیس جمهور، نخست وزیر و رهبران احزاب با صدور اطلاعیه های گوناگون از مسلمانان می خواهند تا اعمال خود را با روح ایثار، گذشت و فداکاری عجین نمایند. گروه های مذهبی و سیاسی گوناگون در این روز برنامه های متفاوتی از قبیل عزاداری و تعزیه خوانی در پایتخت و دیگر شهرهای بنگلادش برگزار می کنند.

در روز عاشورا تلویزیون رسمی بنگلادش و سایر کانال های تلویزیون های خصوصی، برنامه هایی ویژه عاشورا پخش می کنند و از پخش برنامه های شاد و مفرّح خودداری می نمایند. روزنامه ها هم مقالات ویژه ای در بیان اهمیت این روز منتشر می نمایند.

خالده ضیاء ، نخست وزیر سابق بنگلادش، در پیام خود به این نکته اشاره کرده بود که عاشورا نقطه عطفی در تاریخ اسلام است. چند واقعه اساسی بر اهمیت این روز افزوده است؛ از جمله اینکه نوه پیامبر بزرگ اسلام(ص) شهادت را در این روز در صحرای کربلا به آغوش کشید؛ او قربانی شد تا پرچم واقعیت، عدالت و جاوید عقاید اسلام، برافراشته بماند و نکات انحرافی پیش آمده در دین را اصلاح کند. بر ماست که از حماسه عاشورا درس بگیریم و در مسائل اجتماعی، نظیر برپا داشتن صلح و دوستی در کشور و مقابله با بی عدالتی، دروغ گویی و دشمنی و عداوت به پا خیزیم.

خبرگزاری بنگلادش از قول خانم خالده ضیاء خبری را مبنی بر ضرورت آموزش عاشورا در متون دروس اجتماعی مدارس و دانشگاه ها نقل کرده بود.

عاشورا، به عنوان یکی از مهم ترین اتفاقات تاریخ اسلام، وقایع درخشان و درس های آموزنده ای را در خود جای داده است و از همه مهم تر اینکه امام حسین(ع) برای نشر حقایق شهادت را پذیرفت. منطقه ای به نام -«مانیک گنج-» در ۶۵ کیلومتری داکا، هر عاشورا میزبان بیش از یکصد هزار نفر عزادار امام حسین(ع) می باشد. حسینیه -«غارپور-»، یکی از حسینیه های مشهور کشور بنگلادش که زیر نظر صوفیان اداره می شود و از قدمتی زیاد برخوردار است، در این منطقه قرار دارد. مراسم دهه اول ماه محرم در این حسینیه با جمعیتی کثیر و مشتاق برگزار می گردد. البته در روز دهم محرم این مراسم جلوه ای خاصی به خود می گیرد؛ چراکه جمعیتی بیش از یکصد هزار نفر از سراسر بنگلادش به آنجا عزیمت می کنند تا در مراسم عزاداری در آن منطقه شرکت کنند.

در این مراسم معمولاً چند تن از شخصیت های برجسته دینی سخنرانی می کنند و به دنبال آن نوحه خوانی و عزاداری به سبک و روش خاص بومیان و با فریاد -«وای حسین-»، -«وای امام-» ادامه می یابد. گفته می شود صوفیان دارای ۲۶ مرکز و مقرّ تبلیغی و ارشادی در بنگلادش هستند که همه اعضای آنها با جدیت و علاقه در این مراسم حضور می یابند.

شاید به جرت بتوان گفت حضور بیش از یکصد هزار نفر در مراسم عاشورای حسینی، از کم نظیرترین اجتماعات در سرتاسر جهان است.

۳. علاقه مندی به اهل بیت(ع)

غالباً خطبه های نماز جمعه مساجد اهل سنت در کشور بنگلادش با سلام و درود بر پیامبر اکرم(ص) و خاندان مطهرش شروع می شود. آنها از پنج تن آل عبا به نیکی یاد کرده و به آنها سلام و درود می فرستند. ا ئمه جمعه در خلال بیان خطبه ها، کرامت ها و حسن خلق های اهل بیت(ع) را تبیین کرده و مستعمان را به پیروی از سیره آنان تشویق می نمایند. آنان در ایام عاشورا خطبه های خود را به واقعه کربلا معطوف می دارند. ۴. اعتقاد به وجود امام مهدی(عج)

مسلمانان بنگلادش به وجود منجی عالم بشریت که از سلاله-« رسول اکرم(ص) می باشد، معتقد هستند. آنان باور دارند که روزی این منتقم واقعی ظهور نموده و جهان را در حالی که مملو از ظلم و جور شده است پر از عدل و قسط خواهد کرد. تنها تفاوت آنان با عقاید امامیه این است که معتقدند هر وقت خداوند صلاح بداند او متولد خواهد شد. آنان غیبت حضرتش را به خوبی درک نکرده اند.

مسلمانان بنگلادش شب نیمه شعبان را به عنوان -«شب برات-» (دقیقاً همین عبارت) می شناسند و در آن شب دست نیاز به سوی قادر بی نیاز دراز می نمایند و از او می خواهند تا گناهان آنها را بخشیده و از جرمشان درگذرد. آنان برای آمرزش گناهان خود و درگذشتگانشان و کسب موفقیت های مادی و معنوی دست به دعا برداشته و به مناجات می پردازند. بیشتر مسلمانان این روز را روزه می گیرند. نیمه شعبان از چنان اهمیتی در کشور بنگلادش برخوردار است که شورای روِیت هلال ماه، که یک تشکیلات رسمی و دولتی است، شروع دقیق ماه شعبان و به دنبال آن تعیین رسمی و دقیق روز نیمه شعبان را گواهی داده و آن را تأیید می کند. این روز در کشور بنگلادش تعطیلی رسمی می باشد.

به اعتقاد اهل سنت بنگلادش، شب برات پس از شب قدر، مهم ترین شب سال برای راز و نیاز و دعا به درگاه خداوند برای پذیرش توبه و بخشش است.

ترکیب جمعیت شیعیان

شیعیان از نظر تیره و نژادی، خود را به دو گروه -«بیهاری-» و -«بنگالی-» تقسیم می نمایند. بیهاری که در اصل باید به اهل بیهار در هند اطلاق شود، به همه-« شیعیان اصیل و باسابقه بنگلادش، شامل تمامی مهاجران به این کشور در طول تاریخ، اعم از پاکستانی و هندی، گفته می شود که با زبان اردو تکلم می کنند. در مقابل آن، وقتی از شیعیان بنگالی سخن به میان می آید منظور مردمانی بنگالی الاصل هستند که به زبان بنگالی سخن گفته و غالباً از مستبصرین (تازه شیعه شدگان) تشکیل می شوند. البته این تقسیم بندی