پاورپوینت کامل آشنایی با شیعیان بهره داوودی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آشنایی با شیعیان بهره داوودی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آشنایی با شیعیان بهره داوودی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل آشنایی با شیعیان بهره داوودی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۵۲

چکیده

فرقه بهره داوودی یکی از مذاهب منشعب از تشیع است که در سطح جهان چند میلیون نفر پیرو دارد. اساس این فرقه بر انتخاب داوطلبانه آن قرار گرفته است، لذا افراد هر یک از جوامع بهره، آزادانه این مذهب را پذیرفته اند و در قبول و یا رد آن آزادند.

در این مقاله علاوه بر بررسی کلی تاریخ این فرقه، برخی از اصول اعتقادی و آداب و رسوم شیعیان بهره داوودی به طور مختصر مورد بررسی قرار گرفته، تصویری کلی از وضعیت دینی این مذهب ترسیم شده است.

مقدّمه

تاریخ بهره تا زمان امامت المستنصر باالله ، خلیفه-« فاطمی با تاریخ اسماعیلیه مشترک است. پس از مرگ نابهنگام اسماعیل، فرزند بزرگ امام صادق(ع) که پنج سال پیش از شهادت امام ششم شیعیان صورت گرفت، حضرت، نص امامت را بر موسی پسر دیگر خود قرار داد. با این حال، گروهی از یاران امام صادق(ع) با این انتصاب مخالفت نموده و بر امامت اسماعیل پای فشردند. گروهی از آنان حتی منکر مرگ اسماعیل شدند و مرگ او را تقیه ای برای مصونیت از سوء قصد دشمنان دانستند. این انشعابیون سپس محمد پسر اسماعیل را امام بعدی دانستند و با عدم قبول امامت موسی کاظم(ع)، رسماً از سایر شیعیان جدا شدند. بدین سان شاخه-« نوینی از تشیع پدید آمد که پیروان آن خود را اسماعیلیان یا اسماعیلیه خواندند. در زمان خلافت هارون الرشید، خلیفه-« عباسی، به سبب خطری که نسبت به حضور محمد بن اسماعیل در بغداد احساس می کرد، وی را مورد تعقیب قرار داد. محمد چندی زندانی شد و سپس به شرط آنکه از مرکز حکومت عباسیان دور گردد، آزاد شد. وی مدتی در ناحیه-« دماوند، نزدیک ری پنهان شد و سپس به دژی در نهاوند رفت و از آنجا رهسپار سابور و فرغانه شد و در همان مکان درگذشت.

پس از مرگ محمد، اسماعیلیه به طور پراکنده تبلیغاتی را انجام می دادند تا سرانجام با روی کار آمدن حکومت فاطمیان مصر، این فرقه بسیار قدرتمند شد و مبلّغانی را به سراسر مملکت اسلامی آن زمان، اعزام نمود. پس از مرگ المستنصر، هشتمین خلیفه-« فاطمی و امام اسماعیلی ها، اختلافی بین اسماعیلیان بروز نمود؛ زیرا گروهی از آنان، نزار پسر بزرگ وی را رهبر اسماعیلیه ها دانستند و گروه دیگر، مستعلی فرزند کوچک وی را پیشوای اسماعیلیان خواندند. این امر سبب بروز درگیری سختی بین دو برادر شد و به انشعاب اسماعیلیه ها انجامید؛ به طوری که پیروان نزار نسل آقاخانیه های فعلی را تشکیل دادند (مشهورترین پیشوای آنان حسن صباح در قرن ششم هجری در زمان حکومت سلجوقیان در ایران قیام کرد و قلعه-« الموت را به عنوان پایگاه اصلی خود قرار داد) و پیروان مستعلی به -«مستعلیون-» معروف شدند که باقیمانده-« آنان امروزه به -«بهره-» موسومند. مستعلیون در قرن ششم هجری ابتدا به یمن و از آنجا به هند مهاجرت کردند و در این سرزمین سکونت یافتند؛ به طوری که هنوز بخش اعظم بهره ها در هند سکونت دارند و پیشوای آنان (داعی مطلق نایب امام بیست و یکم) نیز در شهر بمبئی اقامت دارد.

تاریخ شیعیان بهره، اسماعیلیه های مصر و طیبی های یمنی

در سال ۴۸۷ ه.ق ™ ۱۰۹۴ م پس از مرگ المستنصر باالله ، شکافی در جامعه-« اسماعیلی ها به وجود آمد. گروهی از آنان از پسر بزرگ المستنصر، نزار تبعیت نمودند و گروهی دیگر از پسر جوان وی، احمد المستعلی پیروی کردند و از سایر اسماعیلی ها جدا شدند. پس از آنکه المستعلی در سن ۲۸ سالگی مسموم شد و از دنیا رفت، پسرش، الا~ مر رشته-« امامت را به دست گرفت، ولی او نیز در سال ۵۲۴ ه.ق ™ ۱۱۳۰ م طی توطئه ای از سوی دشمنان به قتل رسید. گفته می شود وی با پیش بینی مرگ خود، پسرش الطیب را مدتی پس از تولدش به عنوان جانشین خویش معرفی کرده، در همان زمان عموی خود، عبدالمجید را نایب السلطنه قرار داده بود. عبدالمجید با تصاحب حقوق دیگران، خود را محق، حامی و نگهبان واقعی خط امامت دانست و حکمرانی خود را آغاز نمود. الطیب نیز از انظار پنهان گشت.

عبدالمجید با عنوان -«الحافظ-« حکمرانی خود را شروع نمود و اگرچه جانشین اصلی و مستقیم الامر نبود، ولی سازمان مرکزی مستعلی ها (الدعوه) جانشینی بالفعل وی را پذیرفت. با این کار، شمار بسیاری از اسماعیلی های مستعلیه در سوریه و مصر، الحافظ را به عنوان حکمران خود پذیرفتند و در نتیجه خلیفه-« فاطمی، حکمرانی خود را از مصر ادامه داد. با وجود به رسمیت شناخته شدن عبدالمجید از سوی الدعوه، برخی از اجتماعات مستعلیه در مصر، سوریه و یمن خط الا~ مر و الطیب را پیش کشیدند و از آن حمایت و طرفداری نمودند و اعلام کردند الطیب ، دهمین خلیفه-« فاطمی و بیست ویکمین امام اسماعیلی در سال ۱۱۳۲ غیبت نموده است.

در همان زمان، اسماعیلی های مستعلی که به یمن مهاجرت کرده بودند، تحت حکمرانی زنی به نام المولاتنا حره الملکه بودند که توسط المستنصر و الا~ مر، به عنوان حجت یمن منصوب شده بود. ملکه حره زنی مسن در عین حال قدرتمند بود؛ لذا توسط سازمان مرکزی اسماعیلی های مستعلی (الدعوه) به عنوان رهبر انتخاب شد و با این کار طرفدار و حامی الطیب پسر الا~ مر که در غیبت به سر می برد، باقی ماند. ملکه حره پیش از مرگ اولین داعی مطلق مستعلی ها، سیدنا، صاحب ذوِیب بن موسی را به این مقام منصوب نمود و از آن زمان، آنها به طیبی ها مشهور شدند.

در آن زمان اجتماعات امیریه در مصر و سوریه پراکنده بودند، ولی تحت رهبری داعی مطلق سوم —که در نگاشتن جزوات مذهبی نقش مهمی داشت— توانستند نفوذ چشم گیری در کوه های هراز به وجود آورند و پس از مدتی، فعالیت آنها فراتر از مرزهای یمن گسترش پیدا کرد. طیبی ها همانند یمنی ها تاجرپیشه بودند؛ چراکه این کشور در خط سیر تجاری اقیانوس هند قرار داشت و دارای ارتباطات تجاری زیادی با شمال غربی هندوستان بود، لذا طیبی های تاجرپیشه، اجتماعات مذهبی متعددی در شهرهای ساحلی ایجاد کردند.

اسماعیلی های طیبی در هندوستان

تاریخ حضور اسماعیلیان در هندوستان و دعوت اسماعیلی در این کشور، به سال ها پیش از حمله-« سلطان محمود غزنوی به هند باز می گردد و پیش از آن نیز المعزالدین الله معد بن اسماعیل ( ۳۱۹۳۶۵ ه.ق) خلیفه-« فاطمی با داعی الدعاه اسماعیلی هند مکاتبه داشته است. در زمان همین خلیفه بود که اسماعیلیان بر مولتان تسلط یافتند. خلیفه المستنصر باالله نیز به داعی گری اهمیت زیادی می داد و مبلّغانی در زمان خلافت وی به هندوستان اعزام شدند.

پس از به وجود آمدن شاخه-« طیبی های مستعلیه نیز توجه به اعزام داعیان به هندوستان ادامه یافت. این امر به تدریج سبب افزایش شمار پیروان این مذهب شد و در نتیجه-« تلاش های یکی از داعیان بزرگ طیبی و کراماتی که به وی نسبت داده شد، نخست وزیر و پادشاه سید هاراج جیا سنگلیها و بهارمال نیز به این آیین روی آوردند.

پس از آن به تدریج شمار بسیاری از گجراتی های هند نیز به آیین طیبی روی آوردند و تعدادشان روز به روز فزونی یافت. در قرن پانزده میلادی بهره ها تحت آزار و اذیت سلاطین سنی مذهب گجرات قرار گرفتند؛ ولی در عین حال این اذیت و آزار قابل مقایسه با کشتار آنها در یمن در سال های بعد از آن نبود.

در آن دوره، مستعلی های هند و یمن با وجود فاصله-« جغرافیایی، همچون یک واحد عمل می کردند و تحت اوامر یک داعی که در یمن بود، انجام وظیفه می نمودند. در سال ۱۵۳۱ مقام داعی مطلق به یک هندی به نام یوسف نجم الدین بن سلیمان واگذار شد. وی کرسی دعوت را در یمن نگاه داشت؛ ولی جانشین وی، جلال بن حسن — که او نیز هندی بود ادارات مرکزی دعوت را به شهر گجرات منتقل نمود و از آن پس طیبی های یمن توسط نماینده-« داعی مطلق در هند رهبری می شدند؛ همان طوری که قبلاً طیبی های هند توسط نماینده داعی مطلق در یمن رهبری می شدند.

با این حال، این ترتیب چندان دوام نیافت. در سال ۱۵۳۸ پس از مرگ داعی بیست و ششم (داوود بن عجب شاه) بر سر جانشینی وی اختلاف افتاد و داوود برهان الدین بن قطب شاه در شهر Sidhpur هند به مقام داعی مطلق نایل آمد؛ ولی نایب داعی داوود بن عجب شاه در یمن که سلیمان ابن الحسن نام داشت، ادعا کرد وی قبلاً توسط داعی بیست و ششم به این سمت انتخاب شده است و لذا هر دو خود را داعی مطلق خواندند. این اختلاف و شکاف از آن زمان ایجاد گشت و از آن عهد طیبی های یمنی به سلیمانی ها و طیبی های هند به داوودی ها مشهور شدند.

داوودی ها که اکثریت مستعلی ها را تشکیل می دادند، به تدریج روابط تجاری و بازرگانی خود را با یمن قطع نمودند و سعی کردند جامعه خود را در هند تقویت کنند. آنها با وجود آزار و اذیت امپراتوری مغول هند، جامعه خود را گسترش دادند و جامعه-« بهره های مستعلیه، ستون های خود را در گجرات و اطراف آن استوار ساخت. کرسی دعوت نیز ابتدا برای چند سال در احمدآباد استقرار یافت و سپس به جمع نگار، ماندوی، موندار، اوجین، برهانپور و بالاخره شهر سورات منتقل گشت. ادارات مرکزی بهره ها برای چندین سال طولانی در سورات باقی ماند و در همین شهر بود که مدرسه-« دینی -«الجامعه السیفیه-» در سال ۱۸۱۴ م بنا نهاده شد.

در سال های بعد که فعالیت های تجاری از شهر سورات به بمبئی منتقل شد، اکثر داوودی ها نیز به بمبئی آمدند و از اوائل قرن بیستم (۱۹۲۰۱۹۲۱) کرسی دعوت و سازمان مرکزی نیز به بمبئی منتقل گشت. از آن زمان تا کنون، مرکز اصلی داعی مطلق بهره ها در هندوستان باقی مانده است و بهره ها برای دیدار رهبر خود رهسپار این کشور می شوند. گفتنی است با توجه به آنکه داوودی ها بیشتر تاجرپیشه بوده اند، لذا به فرقه-« بهره مشهور گشته اند. کلمه » Vorhorvu-» نیز در زبان گجراتی به معنی تجارت است؛ البته برخی از هندوها و مسلمانان سنی نیز بهره نامیده می شوند، ولی معمولاً در هندوستان، اسماعیلی های مستعلیه داوودی به بهره ها شهرت یافته اند، هر چند که خود آنها ترجیح می دهند جامعه شیعیان اسماعیلی طیبی خوانده شوند.

سلسله مراتب دعوتبهره های داوودی

استقرار جماعات شیعیان بهره داوودی در کشورهای مختلف جهان، اگرچه تا حدودی ناشی از تلاش افراد بهره بوده است، ولی نظم و انسجام موجود در سازمان و جوامع آنها، از عوامل مهم پیشرفت این اقلیت مذهبی به شمار می رود. هر یک از جماعات بهره ها سازمانی رسمی متعلق به آنها به شمار می رود و هر کدام از بهره ها عضو این جماعات محسوب می شوند. جماعت، کوچک ترین و پایین ترین واحد در سازمان تشکیلاتی بهره ها از نظر سلسله مراتب محسوب می گردد و در حدود ۴۷۰ جماعت بهره های داوودی در سطح جهان وجود دارد. داعی مطلق یا رهبر بهره های داوودی معمولاً اجازه-« ورود افراد به جماعات را صادر می کند و اساسنامه-« ویژه ای نیز برای جماعت تصویب می کند؛ البته وی مستقیماً افراد و مسئولان جماعت ها را منصوب نمی کند، بلکه در واقع اساسنامه-« انتخابات مسئولان جماعت و هیأت امنا را پیش بینی می کند. پس از انتخابات و مشخص شدن افراد، فهرست آنان نزد داعی مطلق فرستاده می شود و او تصویب نهایی را به همراه دعای خیر برای آنان ارسال می کند.

تشکیلات شاخه-« طیبی های بهره بر روی محور داعی می چرخد. آنها معتقدند نقش داعی مطلق در قرآن و همین طور در احادیث و روایات امامان اسماعیلی آمده است، ولی تفسیر این آیات باطنی است نه ظاهری و لذا داعی مطلق است که می تواند آن را استدراک نماید. همچنین آنان معتقدند هر امامی می تواند در برهه ای از زمان از دیده ها پنهان گردد؛ همان طور که امام بیست ویکم، مولانا طیب در عالم -«ستر-» به سر می برد؛ لذا به اعتقاد آنها، در حال حاضر تنها یک امام در روی زمین به صورت ناپیدا زندگی می کند که در واقع وصی و جانشین پیامبر اکرم(ص) است و مأموریت وی از طریق داعی مطلق انجام می گیرد. امام در واقع منبع خیرات، قوانین و بالاخره قدرت نهایی است؛ لذا بهره ها معمولاً هر ملکی یا مالی را که در راه خدا اهدا می کنند، به نام امام خود هبه می نمایند. از دیگر اعتقادات بهره ها این است که تا زمانی که امام در غیبت به سر می برد، نماینده-« وی به نام داعی مطلق از طرف وی کارها را انجام می دهد. سازمان مرکزی بهره ها که -«دعوت-» نام دارد نیز تعهد پیروی و اطاعت را از پیروان خود می گیرد و همان طور که امام نمی تواند بدون تعیین جانشین بمیرد، داعی مطلق نیز قبل از مرگ باید جانشین خود را تعیین نماید؛ البته این انتخاب که همانا هدایت الهی را پیشه خود می سازد، بر اساس معیار تحصیلات، آموزش های معنوی و اخلاقی انجام می گیرد و لازم نیست داعی مطلق آینده، حتماً از بین خویشاوندان داعی مطلق انتخاب گردد.

از آنجا که داعی مطلق نماینده-« ویژه امام بر روی زمین است و قدرت مطلق را از وی اکتساب می کند، بنابراین موقعیت داعی مطلق و اعتقاد به آن، از امور مهم اعتقادی و آیین دینداری در میان بهره هاست و حکمرانی داعی مطلق در بین بهره های داوودی از درجه-« اول اهمیت برخوردار است.

بهره ها داعی مطلق را معصوم، لغزش ناپذیر و دارای دانش مذهبی لازم، یعنی علم می دانند؛ از این رو، داعی با اقتدار کامل و تولیت بر تمام وجوه زندگی جامعه-« بهره ها، رئیس عالی سازمان دعوت به شمار می آید و با خودمختاری مطلق، حکومت می کند.

مکان استقرار داعی مطلق از نخستین دهه های قرن بیستم، شهر بمبئی هندوستان بوده است؛ با این حال جایگاه دعوت داوودی که به -«ضرحی-» شهرت دارد، در شهر سورات است .

دومین نفر، از نظر رتبه در جامعه-« بهره -«مأذون-» است و سومین شخص در جامعه-« بهره ها از نظر تشکیلاتی، -«مکاسر-» است که در واقع دستیار مأذون به شمار می رود. این افراد که توسط داعی مطلق منصوب می شوند، در علم باطن نیز تبحر دارند که در واقع عنصر تشکیل دهنده-« ایمان بهره هاست. گفته می شود برای رسیدن به این درجه از علم باطن، ۲۵ تا ۳۰ سال مطالعه لازم است.

مقام بعدی پس از -«مکاسر-» از آنِ -«مشایخ-» است. آنان که به -«حدود-» نیز معروف هستند، هجده شیخ را تشکیل می دهند و با وجود دارا بودن درجات مختلف، جملگی با عنوان بهایی -«صاحب-» خوانده می شوند. این مشایخ معمولاً به تعالیم اسماعیلی و زبان عربی تسلط دارند و در جامعه السیفیه تحصیل کرده اند. دیگر مقامی که در سلسله مراتب دعوتِ بهره های داوودی قرار دارد، نماینده-« ویژه داعی، موسوم به -«عامل-» است. این عامل ها که -«میان صاحب-» نیز خوانده می شوند، از سوی داعی در جامعه ای که در برگیرنده-« بیش از پنجاه خانوار باشد، منصوب می شوند. عامل ها ریاست جماعت های خود را بر عهده دارند و کلیه-« امور، اعم از مراسم دینی، ازدواج، تدفین، ختنه و مراسم اجتماعی با اجازه آنها انجام می شود. عاملین شهرهای مهم بهره های داوودی، همچون برهانپور، کراچی، اوجین و بمبئی معمولاً از بین بستگان مورد اعتماد داعی مطلق برگزیده می شوند.

پایین ترین مرتبه در سلسله مراتب دعوت داوودی ها -«مل-» است. ملاها معمولاً از بین افراد جامعه-« خود انتخاب می شوند و تحت نظر عاملان انجام وظیفه می کنند و در برخی اوقات و در هنگام غیبت عامل، نماز جماعت بهره های داوودی را برگزار می کنند. گاهی اوقات برخی از وظایف تبلیغی و دینی نیز به ملاها واگذار می شود.

مشایخ و ملاها معمولاً در زمینه-« خاصی به جامعه-« خود خدمت می کنند. اعطای این القاب توسط داعی صورت می گیرد و این مقامات پس از دریافت لقب های خود، صاحب عمامه های مخصوص سفیدرنگی می شوند که طی مراسم مذهبی بر سر آنها نهاده می شود.

اعتقادات اساسی

اعتقادات اساسی این فرقه، آمیخته ای از مفاهیم (تا حدودی کفرآمیز) دینی و بدعت های خاص بهره های داوودی است. آنها معتقدند:

۱. تنها یک خدا وجود دارد.

۲. قرآن، کتاب دینی شیعیان بهره است و کلیه-« این فرقه ها باید در فراگیری مفاهیم آن بکوشند؛ هرچند تنها داعیان و معدودی از بزرگان مذهبی به باطن قرآن وقوف دارند. حضرت محمد(ص) پیامبر خدا و حضرت علی(ع) وصی و شریک اوست و همواره جانشین پیامبر اکرم(ص) به شمار می رود.

۳. امامان، مکمل پیامبران هستند؛ با این تفاوت که پیامبران مبلّغان شرایع ظاهری و امامان مبلّغان شرایع باطنی اسلام می باشند.

۴. نسل شیعیان فعلی از حضرت علی(ع) نشأت می گیرد که بعد از پیامبر(ص) دارای بالاترین درجه-« تقدیس و احترام است .

۵. پس از حضرت علی(ع) که مقامی بالاتر از امام دارد و -«اساس-» خوانده می شود، سایر امامان بهره داوودی عبارتند از: امام حسن (ع)، امام حسین ( ع)، امام زین العابدین ( ع)، امام محمدباقر ( ع)، امام جعفرصادق (ع)، اسماعیل ، محمد بن اسماعیل ، عبدالله ، احمد، حسین (مستور)، مهدی عبیدالله ، القائم بامرالله ، المنصور بالله ، المعزالدین الله ، العزیز بالله ، الحاکم بامرالله ، الظاهر الاعزاز دین الله ، المستنصر بالله ، المستعلی بالله ، الا~ مر باحکام الله و ابوالقاسم الطیب .

بهره ها سلسله-« خلفای فاطمی را تا الا~ مر باحکام الله به عنوان امام قبول دارند، ولی چهار خلیفه-« بعد از او، الحافظ لدین الله، الضافر بامرالله، الفائز بالله و العاضدلدین الله را امام نمی دانند. امام بیست و یکم آنها طیب ، بنا به عقیده-« بهره ها از نظر غایب شده است.

۶. مقام اسماعیل از سایر امامان بالاتر است؛ چون هر امام هفتمی مقام والاتری نسبت به شش امام قبلی دارد.

۷. از تمام انبیا گناه صادر شده است؛ چون آنان مراتبی که مستحق آن نبوده اند از خداوند متعال درخواست کرده اند، ولی حضرت علی(ع) و امامان نسل او هیچ گاه گناه نکرده اند؛ چون هیچ وقت از خداوند آنچه را که لایق آن نبوده اند، نخواسته اند.

۸. ابلیس مرده است، ولی هر کس با امام زمان خود مخالفت کند، ابلیس است.

۹. اگر امامی مرتکب فواحش یا محرمات شود، باز در مقام امامت باقی خواهد ماند.

۱۰. آغاز ظهور ائمه از شهر مدینه بوده است و طی سال های ۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ میلادی این مکتب در قاهره (مبد مذهب و فرهنگ فاطمیه) ادامه یافته است.

۱۱. به تمامی امامان از ۲۱ به بعد، دستور داده شده است به طور مخفی و دور از اجتماع زندگی کنند.

۱۲. از امام بیست و یکم به بعد، نمایندگان ائمه که داعی مطلق نامیده می شوند، به عنوان راهبر و راهنما از طرف ائمه برای امت اسلام منصوب شده اند.

اصول بنیادی

علاوه بر اعتقادات، بهره ها دارای چند اصل مسلم و بدیهی هستند که تمام پیروان باید این اصول را بپذیرند. آنچه از متن این اصول برمی آید، لزوم اطاعت بی چون و چرای آنان از امام حاضر و نماینده-« او، داعی پنجاه و دوم است؛ به گونه ای که طبق این قوانین، کسی که از دستورات وی سرپیچی کند، به سختی مجازات و از جامعه-« خود طرد می شود.

اصل ۱

هویت یک مؤمن و حفظ این اعتبار، به درجات عقیده-« وی بستگی دارد. فرهنگ و آداب و رسوم امامان مقدس، نمایانگر و مشخص کننده-« عقیده مؤمنان است؛ لذا برای شناخت این ارزش عالی مستور در درون مؤمنان و به کارگیری آن در راه رستگاری و سعادت باید با پندگیری از اعمال و رفتار امامان گذشته، به درجه-« خلوص عقیده و ایمان افزود.

اصل ۲

ایمان مؤمن و عقیده-« وی سازنده-« دین و دنیای اوست. از ابتدای ظهور اسلام تا کنون، آل محمد و داعیان پس از وی، زندگی مملو از حسن و زیبایی را به نحو احسن و برطبق مقررات مذهب انجام داده اند. در پرتو این امر، مؤمنان باید زندگی اجتماعی و شخصی خود را بر پایه-« راه و روش پیامبر و امامان قرار داده، در کلیه-« مسائل به سوی الله، پیامبر اکرم(ص) و امامان پس از وی روند و از آنها استمداد جویند.

اصل ۳

فراگیری علوم و دانش های گوناگون بر هر زن و مرد مؤمن واجب و ضروری است؛ البته این امر باید طبق رویه و خط و مشی مشخص و خاصی بوده، مطابق با عزت و احترام به مؤمنان باشد. فراگیری علوم مذهبی و غیرمذهبی عمدتاً در راه تفاهم فلسفه-« اسلام و هدایت و ارشاد جامعه به سوی طریق حق به کار می رود.

اصل ۴

پروردگار عالم، انسان ها را با هدفی عالی خلق کرده و امکانات گوناگونی در اختیار آنها قرار داده است؛ لذا جماعت بهره باید همواره شکرگزار خداوند باشند و در راه تشکر از معبود خود گام بردارند.

اصل ۵

تمرینات جسمی در راه افزایش توانایی های فیزیکی و بدنی و توسعه-« قوای عقلی و مذهبی جوانان لازم و ضروری است؛ از این رو اجرای برنامه های مناسب ورزشی در کنار دعوت و برنامه های مذهبی، مهم و سازنده می باشد.

قوانین

جدای از اصول بنیادی، این فرقه دارای قوانینی است که از جمله-«