پاورپوینت کامل مـراسـم »حُـسِـی« (Hosay) در تـریـنـیـداد ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مـراسـم »حُـسِـی« (Hosay) در تـریـنـیـداد ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مـراسـم »حُـسِـی« (Hosay) در تـریـنـیـداد ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مـراسـم »حُـسِـی« (Hosay) در تـریـنـیـداد ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

برگرفته شده از شماره ۱۱ فصلنامه علمی — پژوهشی شیعه شناسی

مقدمه

مـقـالـه حـاضر به بررسی مراسم »حسی« در کشور ترینیداد می پردازد. مراسم »حسی« صورت بومی شده (کرولی شده) مراسم عاشورای امام حسین(ع) در این کشور است. مؤلف از یک سو، روند ورود مسلمانان به این شبه جزیره و برگزاری مراسم عاشورا را بررسی می کند و از سوی دیگر، فرایند ایجاد دگرگونی و تحول اساسی در این مراسم و پیوند آن با نوعی کارناوال محلی را تبیین می نماید. استدلال مؤلف این است که حضور گروه های مختلف در این مراسم (حتی غیرمسلمانان) یک مسئله هویتی است که بر اساس آن، هر یک از گروه های اجتماعی تلاش می کند تا با تصوری که خود از این مراسم دارد و آن را صحیح و معتبر می داند، در این مراسم شرکت نماید و می توان از آن به عنوان یک رقابت فرهنگی نام برد.

چـنـد سـال پـیـش دانـشـکـدهـ» مـوسـیـقی بروکلین Brooklyn( ) با همکاری شرکت تولیدات فرهنگی مل هـوارد )Mel Howard( و وزارت جـهـان گـردی و اطلاعات ترکیه مراسم رقص سماع دراویش ترکیه را در نیویورک به اجرا درآورد. این برنامه در حالی اجرا شد که رسمـاً بـه عنوان یک مراسم مذهبی معرفی شده بود. بنابراین، از تماشاگران محترمانه خواسته شده بود تا از تشویق و کف زدن خودداری کنند. چند سال پس از آن، یـک گروه صوفی دیگر معروف به دراویش حلوتی — جراحی استانبول، مراسم معنوی ذکر را در نیویورک اجرا کردند که یکی از منتقدان، آن را چنین توصیف می کند: »آن مراسم یک کنسرت نبود، برنامه» رقص یا مراسم اعمـال شفـابخـش نبود، اگرچه به همه اینها شباهت داشت؛ اما در واقع، یک مراسم مذهبی بود. از همین رو، هر کس می توانست صرفاً به عنوان یک صحنه کنسرت عامه پسند ناظر آن باشد و از آن لذت ببرد یا در آن شرکت کند.

این نویسنده بعداً نوشت که در آن مراسم، وقتی از حضار دعوت شد تا در این حلقه، که با اعمالی همچون حرکت دادن سر، و دم و بازدم های موزون همراه بود، شرکت کنند، بسیاری از آنان تصور کردند که از آنها خواسته شده است تا در کنسرت رقص دوستانه شرکت کنند…، درحالی که برخی از حضار شرکت کننده به عنوان یک عمل مضحک، به انجام آن مراسم ادامه دادند. بسیاری از کسانی که در تماشای این دو برنامه حضور داشتند، خود را در یک وضعیت پیچیده و مبهم یافتند که هنجارهای حاکم بر آن مراسم گیج کننده، شبیه اجرای یک تئاتر می ماند.

مـراسـمـی که شبیه این دو برنامه هستند و عناصر تشریفات، نمایش و ابهام و پیچیدگی در آنها وجود دارند، جشنواره »حسی« در ترینیداد می باشند. طی یک قرن گذشته یا حتی پیش از آن، مهم ترین حادثه» حزن انگیز تاریخ شیعه، یعنی عاشورا، در ترینیداد به یک جشن یا جشنواره همراه با کاروان شادی (کارناوال) تغییر یافته است؛ جشنواره ای که پس از محبوب ترین جشنواره» سال ترینیداد، در رتبه» دوم قرار دارد.

مـهم تـرین شرکت کنندگان در این مراسم، سه گروه اجتماعی شامل مسلمانان شیعه، مسلمانان سنی و جمعیت غـیرمسلمانی هستند که گروه کرول یا ترینیدادی های آفریقایی تبار، مهم ترین بخش آن را تشکیل می دهند. هر ساله بانیان شیعی مراسم »حسی« در ترینیداد، مشتاق هستند تا مراسم یادبود این حادثه» غم انگیز را برپا کنند. آنها عمیقاً به اهمیت روحانی این حادثه معتقدند و اعمالی را که از آبا و اجدادشان به آنها رسیده، در مراسم یادبود این حـادثـه بـه جـا مـی آورنـد. با وجود این، هزاران نفر از غیرمسلمانانی که هرساله از نقاط گوناگون گرد هم می آیند تـا نـظـاره گر این مراسم باشند، تنها اطلاعات عمومی مبهمی از این واقعه» تاریخی و ابعاد مذهبی آن دارند. به دلایل گوناگون، آنها به این مراسم به عنوان یک جشن یا یـک مـراسم شادی آور می نگرند و بنابراین، از اعمالی همچون پای کوبی و دست افشانی و… استفاده می کنند که در کاروان های شادی مورد استفاده قرار می گیرند که البته مـتناسب با تعریف آنها از این مراسم است. اما همین مراسم برای دیگر متدینان، بخصوص مسلمانان سنی، اجرای مضحک و تقلیدی مراسم بزرگداشت ماه محرم محسوب می شود. آنچه امروزه در قالب مراسم »حسی« در ترینیداد برگزار می شود یک رقابت فرهنگی میان گروه های مختلف دینی و نژادی است که هر کدام، از واقعیت مراسم »حسی« برای خود تعریف جدیدی دارد، در عین حال که همگی دارای میراث گسترده ای از فرهنگ و ملیت اصیل ترینیدادی هستند.

به لحاظ نظری، در اینجا یک مسئله پست مدرنیستی وجود دارد؛ مسئله ای که به ابهام، احتمال و نقصان مربوط اسـت؛ مسئله ای که به جهانی متشکل از گفتمان های مـتفاوت، اما بدون پاسخ های یکسان مربوط می شود. پرسش هایی که از این گفتمان ها برمی خیزند، ناظر به این هستند که چگونه یک وضعیت دینی یا اجتماعی را می توان تعریف کرد که این خود مسائلی را در رابطه با مالکیت و تعلق به دنبال دارد. این سؤال اساسی وجود دارد که مراسم »حـسـی« به کدام گروه تعلق دارد؟ آیا صرفاً متعلق به شیعیان است یا به همه مسلمانان یا به همه ترینیدادی ها ـ صرف نظر از گرایش مذهبی شان — تعلق دارد؟ آیا مراسم دینی محرم به یک میراث ملی تبدیل شده که اکنون خارج از کنترل بانیان مسلمان شیعی آن است؟ البته چه بسا مسئله» مالکیت و تعلق بیشتر یک مفروض مدرنیستی باشد تا پست مدرنیستی که در آن هیچ انحصاری وجود ندارد، اما اهمیت تنوع، نیاز به تساهل و ضرورت درک دیگران در آن آشکار می شود.

حادثه» عاشورا

برای درک بهتر اهمیت مراسم »حسی« در ترینیداد، بهتر است آن را در یک بافت تاریخی وسیع تر مورد بررسی قرار دهیم. پس از رحلت پیامبر اسلام، حضرت محمد [ص ] در سال ۶۳۲ بعد از میلاد، جامعه» اسلامی خود را در یک وضعیت بسیار آشفته و بی قرار یافت. پیامبر نه پسری داشت که جانشین وی شود و نه خود کسی را برای حکومت پس از خویش به عنوان جانشین تعیین کرده بود. البته شیعیان معتقد بودند که پیامبر واقعاً داماد و پسرعموی خود، حضرت علی [ع ] را به عنوان جانشین خود تعیین کـرده، امـا سنی ها علاقه مند بودند تا مسئله جانشینی پیامبر را طبق رسوم سنتی حل کنند و رهبری را برای جامعه برگزینند که به زعم خودشان، قدرت و شایستگی بیشتری برای هدایت جامعه دارد. پس از بحث های کمابیش تلخ، جناح ابوبکر پیروز شد، اما او پس از دو سال مُرد و نوبت به دو خلیفه» دیگر عمر و عثمان رسید، تا اینکه هنوز بیش از دو دهه از رحلت پیامبر نگذشته بود که [حضرت ] علی، همسر فاطمه، دختر پیامبر و پدر حسن و حسین [ع ]، خلیفه شد.

پس از پنج سال خلافت [حضرت ] علی [ع ] ترور شد [به شهادت رسید] و پسر بزرگ وی [امام ]حسن [ع ] جانشین وی شد، اما چندی نگذشت که به نفع معاویه — حاکم سوریه که پیش از آن حکومت [حضرت ] علی [ع ] را به چالش فراخوانده بود ـ کنار رفت. معاویه با خوراندن سم به حسن [ع ] او را از سر راه خود کنار زد و به طور انحصاری، خلافت را در اختیار گرفت. بیست سال پس از شهادت [حضرت ] علی [ع ]، هنوز سال ۶۸۰ نشده بود که [امام ] حسین [ع ] فرزند دیگر [حضرت] علی [ع] تصمیم گرفت به خون خواهی پدرش برخیزد و به خون خواهان پدرش که در کـوفـه (جنوب عراق) تحصّن کرده بودند، بپیوندد. شیعیان کوفه حسین [ع ] را دعوت کردند تا جنبشی را که علـیـه خـلافـت بـنـی امـیه بر پا شده بود، رهبری کند. حسین [ع ] این نقش را پذیرفت و همراه خانواده و قریب هفتاد تن از یارانش به سمت کوفه راه افتاد، اما در سرزمینی به نام کربلا نزدیک شهر امروزی کربلا، به وسیله» لشکر عظیم یزید (فرزند و جانشین معاویه) محاصره شد. لشکریان یزید آب را به روی حسین [ع] و یارانش بستند. حسین [ع ] از اینکه یزید را »خلیفه« بنامد و با او بیعت کند، امتناع ورزید و مخالفت خود را با او اعلام داشت… ایشان و یارانش ده روز – از اول تا دهم ماه محرم- در محاصره و یورش لشکر یزید در صحرای سوزان کربلا به سر بردند. روز دهم، که نزد شیعیان به »عاشورا« معروف است، حسین [ع] به شهادت رسید و بدن وی و یارانش زیر سُم اسبان مورد تاخت وتاز قرار گرفتند و در صحرای سوزان باقی ماندند و سرهایشان از تن جدا گردید و به نشانه» پیروزی به دمشق نزد یزید برده شد. اندکی پس از ایـن حـادثه، محل شهادت حسین [ع ] و یارانش مورد احترام و تقدیس واقع شد و شیعیان برای زیارت به آنجا رفتند. به تدریج، حادثه حزن انگیز شهادت حسین [ع] و یارانش، در اذهان شیعیان به یک حادثه» بسیار مهم تبدیل شد. تسلیم نشدن ایشان در مقابل آن خیل عظیم دشمن، به شهادت طلبی ارادی [امام ] حسین [ع ] تفسیر شد و سـرسـپردن به خواسته» خدا و تحمل مصایب، برایش امتیازی گردید تا مؤمنان را در بهشت شفاعت کند.

هـر سـالـه در سـراسر جهان مراسم یادبود شهادت حسین [ع] از سوی شیعیان برگزار می گردد، که از روز اول ماه محرم شروع می شود و روز دهم (عاشورا) با برگزاری مراسم تعزیه و تشییع جنازه و تدفین نمادین اجساد شهدا، به اوج خود می رسد. در نُه روز اول مراسم سوگواری، شیعیان گردهم می آیند و راویان جزئیات صحنه» مبارزه و شهادت حسین [ع ] در کربلا را برای آنها یادآور می شوند. این روضه خوانی ها با گریه و زاری های زیاد و سینه زنی همراه هستند. در روز دهم، شیعیان از خوردن، آشامیدن و انجام بسیاری کارها امساک می ورزند. شرکت در مراسم عزاداری حسین [ع ] و انجام اعمالی همچون گریه و زاری، نوحه سرایی و دیگر اعمال همدردانه، همگی به عـنـوان وسـیلـه ای برای نجات و رستگاری محسوب می شوند. در حقیقت، شهادت [امام ] حسین [ع ] در روز دهم محرم، این روز را در تاریخ شیعه به روزی بزرگ مبدّل کرده و شهادت حزن انگیز وی نماد بارز فرهنگ تشیع است.

نـمادهای تشیع در فرهنگ های متفاوت، مفاهیم گوناگون به خود گرفته اند. در ایران، اعمال مضاعفی در مـراسم مـاه مـحرم انجام می شوند که به نام »تعزیه« مـعـروف هستند. تعزیه در ایران به طور مشخص، به اجرای نمایش یک مراسم مذهبی یا نمایش شرح مصایب و رنج ها اطلاق می شود که شاهدان و مجریان آن، حادثه» غم انگیز تحمل مصایب و شهادت حسین [ع] را به نمایش می گذارند. در هند، مراسم یادبود شهادت حسین [ع ] به وسیله» دسته های عزاداری انجام می شود که در خیابان ها راه می افتند و در نهایت، همگی به محل تعزیه می رسند که در آن دو قـبـر نـمـادیـن آذین شده و رنگارنگ حسن و حسین [ع] قرار دارند.

در هند، مراسم عزاداری محرم به وسیله» تیمور به مردم شناسانده شد و توسط دولت های شیعی مستقلی همچون دودمان مغول، که با خاندان شیعی صفویه در ایران رابطه» تنگاتنگ داشتند، رواج یافت. دسته های عزاداری برای تمامی طبقات هندی، اعم از شیعه، سنی و هندو ـ که در برگزاری مراسم تعزیه دخیل هستند ـ جالب توجه هستند و در حقیقت، آیین عزاداری تعزیه ظهور خود را مدیون آن دسته از جشن های هندی است که در آنها ضریح ها و تندیس هایی بر دوش شرکت کنندگان حمل می شوند. اما ام. ال. نیگام اظهار می دارد که ریاضت باکتی و مراسم دیـنـی هـندو همچون راسیاترا یا مراسم عمومی حمل تندیس ها به پذیرش مراسم شیعی محرم و گرامیداشت یاد حـسـیـن [ع ] از سـوی هـنـدیان مستعد کمک کرده اند. علی رغم خصومت های شدید و پایدار میان مسلمانان و هندوها در هند مدارا و همکاری متقابل جالبی میان آنان وجود دارد. البته اینجا، جای بحث در این باره نیست، اما مناسب است گفته شود که سنی ها و هندوها هر دو نسبت به شرکت در مراسم ماه محرم فعال هستند، تا آنجا که خود رأCساً به برگزاری تعزیه اقدام می کنند و دسته های عزاداری به راه می اندازند.

اسلام در شبه» جزیره» کارائیب

سابقه» ورود اسلام به شبه جزیره» کارائیب به دو حادثه برمی گردد: یکی برده گیری آفریقای ها، که برخی از این برده ها به قبایل مسلمان (همانند قبیله» ماندینگو و فولانی در غرب آفریقا) تعلق داشتند؛ و دیگری انتقال آنها به دنیای جدید و از جمله شبه جزیره» کارائیب. با این حال، تغییر اجباری مذهب به مسیحیت در مستعمرات، موجب کنار گذاشته شدن ناگهانی اسلام از سوی سیاه پوستان کارائیب شد.

حـادثـهـ» دوم، انـتـقـال کارگران قراردادی از هند به شبه جزیره» کارائیب بود که از اواسط قرن نوزدهم شروع شد. ایـن افراد از قسمت های هند شرقی به وسیله» استعمار بریتانیا از سال ۱۸۴۵ به ترینیداد آورده شدند تا جایگزین بردگانی شوند که طبق قرارداد لغو برده داری ۱۸۳۸ آزاد شده بودند. تا سال ۱۹۱۷، که شرکت بریتانیا سیاست وارد کردن کارگران قرارداری خارجی به مستعمرات را کنار گذاشت، تقریباً قریب ۴۴ هزار کارگر هندی به ترینیداد آورده شدند و قریب ۳۹ هزار نفر نیز به مستعمره» بریتانیایی گوانا انتقال یافتند. بخش اعظم این کارگران از شمال هند آمده بودند. عده» زیادی از این افراد هندو بودند، اما تعدادی از آنها نیز مسلمان بودند که در میانشان شیعیان در اقلّیت بودند. در حـقـیـقت، در ربع آخر قرن نوزدهم، نسبت هندوان به مسلمانان در شمال هند با نسبت آنان در ترینیداد برابری می کرد. برای مثال، در پایان قرن نوزدهم، ۸۵ درصد جمعیت اوتارپرادش هندو و ۱۴ درصد آنها مسلمان، و در شهر شاه آباد، ۹۲ درصد هندو و ۷ درصد مسلمان بودند، در حالی که آمار جمعیت در ترینیداد درست ده سال قبل نشان می داد که تقریباً ۸۶ درصد هندیان مهاجر هندو و ۱۳ درصد مسلمان بودند.

ایالت اوده در زمان استخدام کارگران قراردادی (سال ۱۸۴۵)، به وسیله» سلسله ای شیعی از نژاد ایرانی اداره می شد. مرکز این ایالت، لکنهو، هنوز هم به عنوان مرکز فـرهـنگی شیعیان هندی محسوب می شود. این حکام هزینه» ساخت بسیاری از مساجد، مدارس دینی، هزینه» رفتن به حج و هزینه» محققان و طلاب شیعی خارج از هند را مـتـقـبل شده بودند و مراسم یادبود محرم را به نحوی بازسازی کردند که هم سنی ها و هم هندوها در سطح وسیع در آن شرکت می جستند.

مسلمانان هندی با آمدن به شبه جزیره» کارائیب، اعمال و مراسم دینی خود را هم به آنجا بردند. در این میان، شیعیان به برگزاری مراسم مذهبی خود در ماه محرم ادامه دادند. برگزاری اولین مراسم عزاداری [امام] حسین [ع ] در ترینیداد به دهه» ۱۸۵۰ برمی گردد که اولین تعزیه در کـوچ نـشـیـن فـیلـیـپین در نزدیکی کوا برپا شد. دیگر کوچ نشین ها نیز در یک رقابت دوستانه — و گاهی نه چندان دوستانه — از برگزاری تعزیه و راه اندازی دسته ها اسـتـقبال می کنند. کارگران در این مستعمرات (شامل مـسلـمـانان، هندوها، کرول ها و چینی ها) هزینه های برگزاری این مراسم را برعهده می گیرند. رقابت سخت مـیان این مستعمرات از طریق شرکت گسترده» مردم و حـضور مردان قوی با طبل های بزرگ، باعث گسترش شکوه و عظمت مراسم تعزیه می شود. در مراسم تعزیه، گروه های زیادی شرکت دارند و جلوتر قرار گرفتن هر دسته به این امر بستگی دارد که چه گروهی به لحاظ تاریخی در آن سرزمین پیشتار اجرای تعزیه بوده است. به دلیل آنکه مستعمره نشین فیلیپین، اولین مکانی است که تعزیه در آن اجرا شده، این مستعمره در منطقه» سان فرناندو (حومه ناپاریما) در عَلَم داری و رهبری دسته ها، صاحب اولویت و تقدم است و بنابراین، گروه ها را هدایت می کند. علی رغم پذیرش نقش رهبری و هدایتگری برای این کوچ نشین، گهگاهی که برخی دیگر از گروه ها سعی در صدرنشینی دارنـد، مـنازعاتی نیز میان آنها صورت می گیرد. برای مثال، در سال ۱۸۸۱، ناظر و مسئول ارشد یک گروه هندی در کوچ نشین پالمیرا ـ که بنا به گزارش، از هندوئیسم به مسیحیت و نه اسلام تغییر مذهب داده بود ـ احساس کرد که گروه آنها باید در صدر دسته ها قرار گیرد. در جریان این تلاش، درگیری میان گروه های موجود آغاز شد و مسئول ارشد این گروه به وسیله» رقیب خود از کوچ نشین فیلیپین، کشته شد.

دسته ها از لحظه ای که وارد منطقه» ممنوعه یا قلمرو مـذهـبـی همدیگر می شوند، در وضعیت بحرانی قرار مـی گـیرند و هر لحظه آماده» درگیری و نزاع می شوند. حکومت های وابسته به استعمار در این مستعمرات، چه در هند و چه در کارائیب، حق تعیین مرز میان »ما« و »آنها« را برای خود محفوظ نگه داشته اند. قتل عام محرم ۱۸۸۴ در سان فرناندو، نمونه» برجسته ای از یورش دولت به دسته ها به علت ورودشان به منطقه» ممنوعه دولت است. روزنامه های ترینیدادی قرن نوزدهم خطری را که از نـاحـیـه» صاحبان مستعمرات (بریتانیایی ها و دیگر اسـتـعـمـارگـران) نـظم عـمـومی مراسم محرم و سایر جـشـن هـای شادی آور مردم را تهدید می کند، به طور گسترده، منعکس کردند.

بدون شک، اوضاع از آنچه بعداً به عنوان »شورش هندیان ۱۸۵۷« شهرت یافت، وخیم تر شد. میسیونرهای کانادایی وابسته به انجمن مشایخ کلیسا به طور اخص، هم مراسم »حسی« و هم سایر مراسم شادی آور مردم ترینیداد را ملامت و سرزنش کردند و بسیار تلاش کردند تا این مراسم را به عنوان مجموعه ای از اعمال وحشیانه و بربری تحریم و تعطیل کنند.

به هر حال، مراسم »حسی« به سرعت به مهم ترین نماد ملی گرایی هندیان در مواجهه با استعمار بریتانیا و به عـنـوان مظهر هویت در مقابل اقلیت هندیان جامعه» سیاه پوست کارائیب تبدیل شد. هندیان یا به عبارت آن روزهـا، »کـولـی هـا« عـمدتاً مورد تنفر بریتانیایی ها و کـرول هـایی واقع شدند که احساس می کردند با ورود کارگران قراردادی، به لحاظ مالی در حاشیه قرار گرفته اند و سفیدپوستان حاکم نیز این عقیده را تشویق می کردند. علی رغم این محدودیت های نژادی، کرول ها و هندیان در دسته های »حسی« و در اعتراض به انواع بی عدالتی ها (شامل کاهش دستمزد در مقابل افزایش حجم کار) با هم اتحاد داشتند. در حقیقت، به گفته» رودنی، مراسم »حسی« یـک شـکـل نمادین در جهت درک بهتر طبقه» کارگر در شبه جزیره» کارائیب عرضه کرد.

مراسم »حُسِی« در ترینیداد امروزی

همه ساله مراسم »حسی« در ترینیداد، در مکان های قدیمی معین (پرت آو اسپاین، کوا، توناپونا،، سدروس، سان فرناندو، اُریما و تاکاریگو و برخی دیگر از روستاها و شـهرهای بسیار کوچک همچون روستای ایدینبرگ در حومه» چاگواناس) برگزار می شوند. تا پیش از حادثه» قتل عام محرم ۱۸۸۴، سان فرناندو مهم ترین محل برگزاری مراسم ماه محرم بود. پس از این حادثه، منطقه» سنت جیمز کانون برگزاری مراسم محرم شد. این منطقه در شمال پایتخت واقع گردیده و در نیمه» دوم قرن نوزدهم، به دلیل تمرکز و غلبه» جمعیت هندیان در آن (که بسیاری از آنها مسلمان بوده اند) به کولی تاون مشهور شده است.

مراسم »حسی« در سنت جیمز به بهترین شکل برگزار می شود. در این شهر، مراسم »حسی« با انواع علم های رنگارنگ و با حضور هزاران نفر از مردم، که هم از شهر و حومه و هم از سایر مناطق ترینیداد گردهم می آیند، برگزار مـی شـود. بـانی اجرای مراسم »حسی« در شهر، شش خانواده» بزرگ شیعی (قریب دویست نفر) هستند. از میان این شش خانواده، چهارتای آنها مسئول برگزاری تعزیه و دو خانواده» دیگر مسئول اجرای مراسمی تحت عنوان مراسم »مـاه« هـستند. یکی از این دو خانواده »ماه حسن« و دیگری »ماه حسین« را درست می کند. سه تا از تعزیه ها تنها با هزینه» مالی خانواده های اشخاصی که مسئول این کار هستند، اجرا می شوند (هزینه» اجرای هر تعزیه در تابستان ۱۹۹۰ قریب پانزده هزار دلار ترینیداد ـ شش هزار و دویست دلار آمریکا ـ تخمین زده شده بود.) یکی از چهار تعزیه به تعزیه» »روستا« یا تعزیه» »پنچایتی« معروف است و هزینه» آن به وسیله» تمامی افراد جامعه تقبل شده است و هر ساله هم باید برگزار شود. خانواده ای که مسئول برگزاری فعال این تعزیه است بر اساس توافق کل اعضای جامعه، به عنوان سردسته محسوب می شود که وظیفه اش جلب مشارکت مردم در برگزاری مراسم تعزیه است