پاورپوینت کامل بــررســی مـطـالــــعـات اسـلامـی–شـیـعـی در غـــرب ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بــررســی مـطـالــــعـات اسـلامـی–شـیـعـی در غـــرب ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بــررســی مـطـالــــعـات اسـلامـی–شـیـعـی در غـــرب ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بــررســی مـطـالــــعـات اسـلامـی–شـیـعـی در غـــرب ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint :

مصاحبه با پروفسور عبدالعزیز ساشادینا

دکتر عبدالعزیز ساشادینا متولد ۱۹۴۲ میلادی در تانزانیا است. او در دانشگاه های فردوسی، علیگر و تورنتو تحصیل کرده است و هم اینک استاد و صاحب کرسی تدریس مطالعات اسلامی در دانشگاه ویرجینیای آمریکا و یکی از شخصیت های برجسته علمی و فرهنگی شیعیان اثناعشری است. وی فعالیت های گسترده ای در زمینه نگارش مدخل های شیعی در دایره» المعارف های جهانی داشته و در زمینه مطالعات اسلامی در غرب از افراد کم نظیر به شمار می آید. آثار فراوانی از وی در زمینه های حقوق بشر، حاکم و حکومت اسلامی، مهدویت، وضعیت جهان اسلام، اخلاق پزشکی و… منتشر شده است.

پـرفسور ساشادینا به زبان های فرانسه، انگلیسی، آلمانی، فارسی، عربی، سواحیلی، اردو، گجراتی، ترکی و هندی تسلط دارد. ماهنامه اخبار شیعیان در مصاحبه ای با پرفسور ساشادینا قصد دارد وضعیت شیعیان در غرب را مروری اجتماعی داشته باشد.

لطفاً برای شروع، مقدمه ای در باب مطالعات اسلامی در غرب بفرمایید.

تحقیقات اسلامی در غرب را می توان به سه دوره تقسیم بندی کرد:

دوره اول؛ دوره مستشرقین است که معمولا در بخش تمدن اسلامی کار می کردند و اولین دروسی که پیرامون اسلام یا تمدن اسلامی یا فرهنگ اسلامی تدریس می شد در دانشکده هایی بود که زبان های شرقی را تدریس می کردند. البته توجه آنها بیشتر به فرهنگ اسلام و تمدن اسلام بوده تا به عقاید مردم و کتاب های مهم اسلامی که در آن مورد نوشته شده است.

مستشرقین علاقه مند بودند که عقاید اسلامی را از راه فلسفه و کلام شناسایی کنند و کتاب هایی که نوشتند کتاب های مهمی در مورد علم کلام، تاریخ علم کلام و حتی فقه اسلامی بوده است. مثلا جُزِف شاخت (Joseph Schacht) یکی از افرادی است که در رشته فقه کارهای فراوانی انجام داده است. البته در همه اینها تشیع را به عنوان کلیسای اسلام می دانستند؛ کلیسایی که از کلیسای کاتولیک اسلامی، یعنی سنی منحرف شده. به عبارت دیگر، از دیدگاه اهل تسنن به تشیع نگاه می کردند و معمولا تشیع را از کتاب ها و منابع اهل سنت بررسی می کردند. از این جهت بود که تشیع مورد توجه خاص نبوده.

البته فرانسوی ها نسبت به انگلیسی ها بیشتر در مورد تشیع کار کردند. چون فرانسوی ها با ایران رابطه خوبی داشتند و ایران شناسی آنها باعث شد که در شیعه شناسی هم جلو بیفتند. به همین دلیل فکر می کنم کارهای فرانسوی باید خیلی مورد توجه مرکز شیعه شناسی باشد؛ چون کارهای فراوانی از جمله کارهای مربوط به موضوع مهدویت را اولین بار فرانسوی ها مطرح می کردند و کتاب های زیادی در این خصوص نوشته اند.

شاید رابطه خوب ایران و فرانسه در آن دوره سبب شده بود که در اسلام شناسی که رایج شده بود، فرانسوی ها به تشیع بیشتر توجه کردند و حتی تشیع را علامت ملی گرایی ایرانی ها می دانستند و چنین معتقد بودند که ایرانی ها برای تقویت ملی گرایی خودشان بود که در قرن شانزدهم از اهل تسنن جدا شدند و یک هویت خاصی را ارائه دادند. این کار فرانسوی ها باعث شد بعدها بعضی از اساتید بریتانیا این موضوع را دنبال و تکمیل کردند. به عنوان مثال، در کارهای روجر سوری (Roger Savory) می بینیم که وی تشیع را در کنار ملی گرایی ایرانی ها می بیند و می گوید: این دو، با هم بوده و تنها راه اظهار ملی گرایی ایرانی ها را در چهارچوب اسلام شیعی مطرح می کند. بنابراین دور اول اسلام شناسی از راه تدریس تمدن و تدریس فرهنگ اسلامی در ادبیات عرب و ادبیات فارسی بود و دو جبهه بین مستشرقین شناسایی شده است: دسته اول: آنهایی که می گفتند اگر ایرانی ها نمی بودند تمدن اسلامی به صورتی که ما الان شاهد هستیم به این روشنگری به وجود نمی آمد و اکثر محققان و نویسندگاه مسلمان به لحاظ نژادی ایرانی بودند. دسته دوم: طرفدار عرب بودند و حضور اعراب را قوی تر می دانستند. حتی ابن سینا و رازی را بـا عـنوان فیلسوفان عرب معرفی می کردند؛ دلیل عمده ای که به آن استناد می کردند خود زبان عربی بود که برای نوشتن آثار علمی از آن استفاده می شد. حتی فلسفه اسلامی را فلسفه عرب می نامیدند. بنابراین، این جبهه مثلا در بخش های تمدن اسلامی وجود داشت و این دسته، هم زبان های اسلامی را تدریس می کردند هم تمدن را.

دوره دوم؛ دوره خاورشناسی بود که آنجا هم اسلام مورد توجه بود، ولی روش شناسی مهم آنها روش شناسی جامع شناختی بود. در این دوره هم نگاه جامعه شناختی داشتند و باز هم توجه به خود تشیع یا حتی اسلام از لحاظ عقیدتی نمی شد و بیشتر به بررسی های تاریخی می پرداختند. علاقه عجیبی در بین مستشرقان و خاورشناسان این دوره به بررسی مسائل تاریخی وجود دارد. ایشان با نگاه مردم شناختی. بیشترین توجهشان را به فرهنگ معطوف می داشتند و به دین اسلام اهمیت چندانی نمی دادند و حتی در کارهای مستشرقین دین اسلام را به عنوان دلیل عمده عقب ماندگی مسلمانان معرفی می کردند و می گفتند اسلام سبب شده که اینها از لحاظ تمدنی عقب بمانند و نتوانند هیچ پیشرفتی داشته باشند.

دوره سوم؛ خیلی سیاسی است. این دوره، دوره استعمار بود. و از این جهت، هم از لحاظ بررسی عناوین و هم از جهت روش شناختی به علوم اجتماعی روی آوردند. به علاوه اینکه، تقسیم اراضی بین اعراب و اسرائیل، مسائل گوناگونی را پیش آورد که قبلاً سابقه نداشت. در بررسی از سال ۱۹۴۷ به بعد کاملا روشن است که خاورشناس ها چه کسانی هستند و اولین بار می بینیم که در بین مستشرقین آلمانی یهودی های زیادی حضور دارند. در بین خاورشناسان نیز یهودی هایی بودند که خیلی طرفدار اسرائیل بودند؛ مثل برنارد لوئیس (Bernard Lewis) و ایگناز گلدزیهر (Iqnaz Goldziher). اینها همه طرفدار صهیونیسم بودند.

قسمت عمده خاورشناسی این دوره از این جهت جالب توجه بود که بین عرب و غیرعرب، تفکیک و مقابله ایجاد می کردند و می خواستند همه چیز را از لحاظ سیاسی تحلیل کنند. می توان گفت دور سوم از ۳۰ـ۴۰ سال گذشته آغاز شده است. در ابتدا به صـورت فلـسفی به مباحث دین شناسی نگاه می شد و دین شناسی به سختی وارد دانشگاه های غربی شد؛ چون نسبت به دین بسیار بدبین بودند و به همین دلیل خیلی مشکل بود که دین شناسی به عنوان یک رشته به دانشگاه وارد شود. بنابراین، تا آن زمان دین شناسی را به عنوان زیرمجموعه سیاست یا فـرهنگ یا مطالعات فرهنگی می آورند. البته در دانشکده الاهیات بعضی از این دانشگاه های مسیحی، مثل دانشگاه هاروارد و پرینستون، دین شناسی تدریس می شد تا افرادی که از آنجا مدرک می گیرند و در اختیار کلیسا مسیحی قرار می گیرند، با دین اسلام و افکار اسلامی آشنایی داشته باشند. به عنوان نمونه، می توان کتاب » Islam and Christian Theology « را که نوشته » James Windrow Sweetman « است به عنوان اولین کتاب در این زمینه نام برد. در این کتاب مقایسه بین علم کلام و الاهیات اسلام و مسیحیت می شود، ولی بیشتر اشاعره و معتزله مورد توجه قرار گرفته تا شیعه. علت هم این بود که شیعه در اسلام شناسی مرکزیت پیدا نکرده بود. همان طور که گفتم، شیعه را به عنوان یک کلیسای منحرف شده از کلیسای اصلی اسلام می دانستند. آنها به دنبال پارادایمی بین اسلام و مسیحیت بودند؛ در حالی که اسلام نه به آن صورت کشیش داشت و نه به آن صورت کلیسا. یعنی کسی نبود که از طرف خداوند برای مردم و مسلمین صحبت کند. درست است که متخصصین علم فقه و غیره بودند، ولی کسی مدعی نبود که ما از طرف خداوند نیابت داریم با شما صحبت کنیم. کلیسا به آن معنی در اسلام نبود.

مـنظور شما این است که در اسلام مقام روحانیت نداریم؛ بلکه عنوان عالم دین داریم.

بله. عالم دین هم در دین ما و هم در دین یهودیت بوده. در یهودیت نیز مطالعه تخصصی و تقوا و پرهیزگاری مسبب چیزی می شد که مردم به علما توجه کنند نه به عنوان روحانیت و یا کسانی که از طرف خداوند هستند. کلیسا در مسیحیت یک سمت خیلی مخصوصی داشت.

یهودیت هم همین طور است. در یهودیت مقام هایی وجود دارد که آن مقام را فقط فرزندان خونی و نسبی لاوی می توانند در اختیار بگیرند. اما در روحانیت شیعی چنین نیست که کسی از لحاظ خونی و نسبی باید روحانی به دنیا بیاید بلکه در اسلام هر کسی می تواند عالم دینی شود.

بله. ولی باز هم آنجا باید از نظر علمی ثابت شده باشد و از لحاظ علمی و نوشته های علمی جایگاه و مقامشان اثبات شده باشد. یعنی در یهودیت به صرف ژنتیک کسی نمی تواند مدعی روحـانـیت بشود. به کاهن احترام می ورزند و یا معبدی در اورشلیم درست می کنند که اگر فردا مسیح شان ظهور کرد آنها به سِمَت روحانیت بازگردند، ولی الان چیزی به نام روحانیت ندارند و مثل ما هستند. یهودیت هم علما دارند، آنها عالم فقه دارند، ولی به لحاظ کلامی خیلی ضعیف هستند معمولا در فقه مهارت دارند؛ در موضوعاتی چون طلاق و ارث و امثال اینها.

مسیحیت وقتی به اسلام رجوع کرد، با دو مطلب مواجه شد: سنی اکثریت و شیعه اقلیت. بنابراین به تشیع به عنوان یک کلیسای انحرافی در امت مسلمان نگاه می کرد و همیشه از دید اهل تسنن به شیعه می نگریست. اینها برای شناخت شیعه، کتاب هایی را که اهل تسنن در سطح ملی داشتند، مثل کتاب شهرستانی یا ابن هزم مطالعه می کردند و خودشان هم کتاب های فراوانی در این زمینه نوشته اند. Journal of American Orintal Society دو تا شماره مهم در مورد شیعه شناسی دارد. کتاب های شیعه شناسی را از راه کتاب ملل و نحل نوشتند و بیشتر فرقه شناسی کردند. در این کتاب ها چیزهایی درباره تشیع نوشتند که واقعاً نیاز ضرورت دارد ما امروز آنها را مـورد بررسی قرار بدهیم و به آنها پاسخ دهیم و ببینیم که مستشرقین در این زمینه چه کارهایی را انجام می دادند و چه اثراتی را گذاشتند.

آیا امروز هم این نوع مطالعات در غرب انجام می شود؟

بله. فرقه شناسی بین مسیحیت خیلی رایج است. من وقتی وارد دانشگاه تورنتو شدم، به عنوان تز، موضوع تشیع را انتخاب کردم، به عبارتی مهدویت را. از اولین کسانی بودم که بین دانشجویان به موضوع تشیع توجه کردم. من از ایران رفته بودم و آمادگی کامل از اینجا داشتم. من و دوستانم از اولین کسانی هستیم که با جدیت شیعه شناسی را از متون شیعه شروع کردیم و رواج دادیم؛ چون تمام مطالعات شیعه شناسی قبل از ما، از کتب اهل سنت برگرفته شده بود.

تا آن زمان اسماعیلیه شناسی خیلی رایج بود ولی اسماعیلیه را باطنیه می دانستند و آثار آنها در دسترس هیچ کس نیست. بعضی از بهره ها که از اسماعیلیه هستند آثارشان را به دست کسی نمی دهند و فقط خودشان تحلیل می کنند. اسماعیل پوناوالا (Ismail Poonawala)، اولین کسی از بهره ها بوده که کتابی را چاپ کرد و همه آثار فاطمیون را بررسی و به جهان غرب معرفی کرده است. کتاب او خیلی خواندنی است. وی الان در کالیفرنیا، ولی خودش از بهره های هندی است و با کتابی که نوشته، مسیر تحقیق اسماعیلیان را عوض کرد. چون فرقه اسماعیلیه نمی گذارند یک نفر از بیرون، تحقیقی در خصوص آنها انجام دهد. البته الان هم نمی گذارند که ما تحقیق کنیم.

در دوره ۶۰ و ۷۰ میلادی شاهدیم که دور تازه ای از مطالعات شیعه شناسی آغاز می شود و بعد از آن شیعه شناسی خیلی رواج پیدا می کند. چند نفر شیعه شناس در بین آمریکایی ها هستند که شیعه شناس هستند؛ مثلا ایوانف (Ivanow) در خصوص اسماعیلیه کار کرده، ولی او جزو مستشرقین بوده است. ولی کسانی که دین شناسی می کنند و عقاید را بررسی می کنند، وارد مـراسم و مـنـاسـک نـمـی شـوند و به مباحث انسان شناسی (انتروپولوژی) نمی پردازند. یکی از شاگردان من به نام ورنون شـوبل (Vernon Schubel) الان کتابی را در خصوص چگونگی مراسم عاشورا در کراچی نوشته که این کتاب چاپ هم شده.

نام دقیق این کتاب چیست؟

یکی دیگر از شاگردان من به نام لیاقت علی تکیم (Liyakat Ali Takim) در موضوع »شیعیان آمریکا« به تازگی کتابی چاپ کرده، البته هنوز آن عمق و پختگی را پیدا نکرده، ولی من معتقدم قدم اول را باید کسی بردارد که بقیه بتواند کار تحقیق را ادامه بدهند.

این کتاب تِز دکتری ایشان بوده؟

نه. تز دکتری ایشان در مورد علم رجال شیعه است. او در قم پیش آیت الله مددی و سیدعلی میلانی درس خوانده و در تز خودش علم رجال را دقیقاً بررسی می کند و از علما رساله» انبیا را با روش جامعه شناختی مورد مطالعه قرار داده که دانشگاه نیویورک این کتاب را منتشر کرده است.

آیا در خصوص شیعیان آمریکا کتاب دیگری نوشته شده است؟

نه. البته مقاله هست. من یک مقاله در کتاب ایوان حداد (Yvonne Haddad) با عنوان »اقلیت در اقلیت آمریکا« (minority in minority) دارم. در این کتاب شیعه به عنوان اقلیت مسلمان آمریکا، بررسی شده و اینکه چه چیزی و چه خصوصیتی دارند و کجا هستند.

آقای لیاقت علی تکیم مراکز شیعه را بررسی کرده. البته کلیات آن را بیان می کند. بنابراین الان در شیعه شناسی چند نفر هستند که کار می کنند و این موضوع در حال پیشرفت است.

آیا از شاگردان دکتر نصر هم کسی هست؟

خیر. آنها اصلا شیعه شناسی کار نکردند. ایشان تصوف و عرفان را پی گیری می کند و مدعی است که صاحب خرقه است. بنابراین، دارد مثل شیخ صوفی ها، پیروانی دارد اما در شیعه شناسی من چیز زیادی از ایشان ندیدم. البته ابن سینا را در کتاب »سه حکیم مسلمان« بحث می کند ولی تشیع، مورد نظر وی نـیـسـت. در تـشـیـع و شـیـعه شناسی ویلفرد مادلونگ ( (Wilfred Madelung خدمت بیشتری کرده، با کتابی که بـا عـنـوان »جـانـشـیـنـی پـیـامـبر« (Succession to Muhammad) نوشته و خیلی هم به لحاظ تحقیقاتی کتاب مهمی است و مثل اینکه به فارسی هم ترجمه شده.

به صورت غیر رسمی، شیعه شناسی الان در جاهای مختلف تدریس می شود، حتی فقه شیعه یا کلام شیعه در مراکزی که الان اسلام شناسی تدریس می شود، کمتر حضور دارند؛ مگر اینکه کسی باشد که خودش شیعه و در نتیجه علاقه مند به مـبـاحـث شـیـعـی بـاشد؛ مثلاً حمید دباشی (Hamid Dabbashi) مدعی است که علامه طباطبایی را شناسایی می کند ولی کارش به آن عمق نیست یا مثلا آقای ضیایی نامی هست که در فلسفه کار می کند. برخی ایرانی هایی که آنجا هستند مثلا سعیدامیر ارجمند، مطالعات جامع شناختی را رواج دادند ولی از لحاظ شیعه شناسی اگر ما بخواهیم دقیق مفاهیم تشیع را بررسی کنیم و مصداق های آن را پیدا کنیم، چه در تاریخ چه در کتب عقایدی، کلامی یا فلسفی، کمتر داریم.

به طور کلی می توان گفت: یکی از مراکز مهم شیعه شناسی در اسـرائـیـل در دانـشـگاه عبری اورشلیم ( (Hebrew University است و شما می توانید بهترین منابع را آنجا پیدا کنید. اگر کسی بخواهد درباره تشیع در خارج از ایران تحقیق کند بایستی وارد آن کتابخانه شود. حتی از آمریکا بعضی کتاب ها را به عنوان امانت به آنجا می آورند و از این جهت منحصر به فرد است. آنها در ایران پیش از انقلاب به منابع شیعه دسترسی کامل داشتند و از آن زمان هم خیلی خودشان را تقویت کردند. هم از عراق و هم از ایران کتاب هایی را گرفتند.

افرادی مثل اتان کلبرگ (Etan Kohlberg) چطور؟

بله. البته ایشان بازنشسته شده اند، ولی شاگردانش هستند. چند مقاله از گلدزیهر داریم که شیعه معتقد به تحریف قرآن است و یهودی ها بر این نکته خیلی تأکید کرده اند تا انحراف شیعه را نشان بدهند. یهودی ها در این مورد خیلی کار کردند، اما اینکه امیر معزی (Amir Moezzi) چرا با آنها کار می کند من نمی دانم.

محققان غربی (اروپایی و آمریکایی) به کدام عرصه از مطالعات شیعه شناسی بیشتر علاقمند هستند و در چه عرصه هایی کار می کنند؟

اثناعشری خیلی مورد توجه است برای اینکه عراق نیز مورد توجه بوده. الان بعد از حمله آمریکا توجه بیشتر هم شده و کتاب هـای مـتعددی در خصوص شیعیان عراقی توسط محققین یهودی نوشته شده است. نَقَش (Yitzhak Nakash) کتابی دارد در خصوص شیعیان عراق و مثل اینکه به لحاظ شناخت و استفاده از منابع خیلی کتاب برجسته ای است و عقایدی که آنجا مطرح می کند خیلی مهم است.

آیا او هم آمریکایی است؟

یهودی است و اسرائیلی.

کار او جامع شناسانه است؟

خیر. تاریخی است.

به فقه هم پرداخته؟

خیر. صرفاً تاریخ، یعنی بررسی تاریخ