پاورپوینت کامل واشنگتن، تل آویو و خاورمیانه خروشان ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل واشنگتن، تل آویو و خاورمیانه خروشان ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل واشنگتن، تل آویو و خاورمیانه خروشان ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل واشنگتن، تل آویو و خاورمیانه خروشان ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint :

تحولات خاورمیانه و قیام های مردمی در منطقه، به خصوص در مصر در بین تحلیل گران و سیاستمداران آمریکایی و اسرائیلی، ده ها پرسش و معما ایجاد کرده اسـت و جالب آنکه در خصوص این پرسش ها الزاماً جـواب هـا هـمـاهـنـگـی کـامـل با یکدیگر نداشته و تفاوت های قابل توجهی میان واشنگتن و تل آویو وجود داشته است.

واشـنگتن و تل آویو خاورمیانه خروشان را چگونه می بینند؟ در پاسخ باید ابتدا به پاسخ های تحلیلی و سـپـس به چارچوب های تصمیم گیری و سرانجام به اثرات وضعیت کنونی در آینده توجه داشت.

پاسخ های تحلیلی

عمده ترین پرسش در خصوص ماهیت تحولات و قیام های مردمی در خاورمیانه است و جالب آنکه در پاسخ به اینکه چرا این تحولات رخ داد، جواب های متعدد و متنوعی مطرح شده، اما در عین حال اشتراکاتی نیز موجود است. بین تحلیل گران آمریکایی و اسرائیلی تلاش بر این است که نقش مذهب و نیروهای مذهبی در این خیزش ها کمرنگ و حاشیه ای قلمداد شود.

برای مثال، مرکز مطالعاتی دایان در تل آویو گزارشی با عنوان »فقر، نابرابری و بیکاری« در ۱۰ فوریه مصادف با بیستم بهمن ماه، که توسط یکی از پژوهشگران این مرکز به نام پاول ریولین تهیه شده، منتشر شده است که اصل قیام مردم مصر را در سه عامل فقر، نابرابری و بـیکاری جست وجو کرده و حتی دمکراسی خواهی را مسئله ای حاشیه ای قلمداد می کند.

کمرنگ کردن نقش نیروهای مذهبی در گزارش های تـحلیلی آمریکایی ها هم منعکس شده است، اما در آمــریـکـا بـه دمـکـراسـی تـوجـه بـیـشـتـری شـده و دمکراسی خواهی و موج چهارم آن در منطقه و جهان بیشتر مدنظر قرار می گیرد. به علاوه در اینکه چرا چنین اتفـاقاتی رخ داد، در آمریکا توجه زیادی به سیاست خارجی آمریکا شده و در نقد سیاست خارجی اوباما که فاقد انسجام لازم و قابل توجه است، مطالب زیادی منتشر می شد که به عنوان نمونه می توان به مطلبی که در شماره ۱۴ فوریه نیوزویک منتشر شده، اشاره کرد. این مطلب یکی از علت های اصلی شرایط کنونی را نداشتن دید استراتژیک و عمیق از تحولات خاورمیانه و فقدان یک سیاست منسجم از طرف اوباما مطرح شده است.

در کنار این مباحث، نقش رسانه ها و محافل فکری آمریکا و همچنین رابطه ابعاد تکنولوژیک و این بحران، بـه خصـوص نقـش اینترنت و تماس های دیجیتالی برجسته است. پایگاه اینترنتی فارین پالیسی در مقاله ای به قلم بلیک هونشل مطلبی منتشر کرده است که با لطیفه ای جالب شروع می شود. نویسنده در ابتدای این مقاله می گوید که ناصر، سادات و مبارک در دنیای آخرت با هم ملاقات می کنند و از یکدیگر می پرسند که چه چیزی عامل سقوط و مرگ آنان شد؟ ناصر، سم؛ سادات گلـولـه و مبارک فیس بوک را مقصر می دانند. در بعد تکنولوژیک بحث های بسیار و گسترده ای شده است.

البته بحث انقلاب مصر و ماهیت آن پرسشی تحلیلی و ادامه دار است و تحلیل های متنوع تری مطرح خواهد شد. اما آنچه که مهم تر از تحلیل های روشنفکرانه باشد، اقدامات و عمل استراتژیک آمریکا و اسرائیل در شرایط کنونی است.

چارچوب های تصمیم گیری

بـر اسـاس مـطـالـب منتشر شده، رژیم اسرائیل و عربستان سعودی فشارهای زیادی را به دولت اوباما وارد کردند تا دولت اوباما از مبارک حمایت بیشتری در مراحل اولیه انجام دهد، اما این با مقاومت دولت اوباما روبه رو شد. چون ارزیابی عملیاتی و همین طور اولویت هایی که در منطقه در مقابل آمریکا قرار داشت، دولت اوباما متفاوت بود و این منجر به فشارهای درونی در دولت اوباما نه فقط از ناحیه اسرائیل و عربستان، بلکه از طرف جناح ها و گروه های بروکراتیک در داخل دولت اوباما دستورالعمل های متفاوتی را داشتند.

نیویورک تایمز در شماره ۱۴ فوریه خود، مطلبی را منتشر کرد که نشان می داد بین دو جناح سنت گرایان که عمدتاً در محافل سنتی تصمیم گیری آمریکا قرار دارند و کاخ سفید که تیم جوان تری را در استخدام دارد، در رابطه با چگونگی برخورد با مصر تفاوت و تضاد وجود داشته است. کار برای اسرائیلی ها روشن تر بود. آنها معتقد بودند که تا حد امکان باید از مبارک حمایت کرد و ساختار دوران مبارک را حفظ کرد و در واقع، مبارکیسم بدون مبارک استراتژی ای است که به نظر می رسد ترجیح آنهاست.

اما در آمریکا یک کار عملیاتی که در حال حاضر در حال پی گیری است، نگاه کردن به تحولات مصر و منطقه، نه فقط به عنوان یک تهدید سیاست خارجی، بلکه به عنوان یک فرصت هم هست. اینکه آمریکا چگونه این فرصت را برنامه ریزی کند، مقدار زیادی به تحولات خود منطقه بستگی دارد، ولی بی تردید خطی که فرصت اندیش است در مقابل خط تهدیداندیش، در حال قوت گرفتن است و امکان استفاده از این فرصت برای طراحی های جدید وجود داردکه به نظر می رسد برخی از اعضای تیمی که در اطراف خانم کلینتون هستند، در این زمینه بیشتر دست به کار شده اند. اما هر چه که هست، آمریکا ابتکارات و عملیات متفاوتی را دنبال خواهد کرد. اسـرائیـل در حـال آمـاده شـدن برای همسایگی جدیدی از نظر استراتژیک است و این به آن معنای دگرگونی در برخی از استراتژی های امنیتی است. البته هم در آمریکا و هم در اسرائیل از نظر عملیاتی به خصوص در مورد رژیم اردن و عربستان نگرانی وجود دارد و درخصـوص اردن برای اسرائیل این نگرانی بیشتر است و از مطالبی که در آمریکا منتشر می شود، می توان دریافت که تحولات عربستان هم برای آمریکا عامل نگرانی است، اما به هر حال فرصت اندیشان سعی دارند که در شرایط به وجود آمده تغییر مسیری را در سیاست عملیاتی آمریکا دنبال کنند. اما مهم این اسـت کـه ممکن است بسیاری از برنامه ریزی ها با پیـامـدهای طبیعی این جریانات هماهنگی نداشته باشد. پیامدهای عمده ای در رابطه با تحولات اخیر قابل ذکر است.پیامدها

عمده ترین پیامدی که در رابطه با تحولات اخیر قابل ذکر است، این است که مسئله ایران حداقل به صورت موقتی از مرکز توجه خارج می شود. نباید فراموش کرد که به ویژه تلاش اسرائیلی ها در دوره نتانیاهو این بوده است که اولویت منطقه را مسئله ایران قلمداد کنند و این بحث که ایران به عـنـوان یک موضوع استراتژیک اولویت دارد یا مسائل دیگر، خود بحثی جدی بین تل آویو و واشنگتن بوده که از اولین دیدارهایی که اوباما و نتانیاهو از مارس ۲۰۰۹ تاکنون با هم داشته اند، مورد بحث و گفت وگو قرار گرفته است. در مواردی اسرائیلی ها موفق شدند که مهم تر بودن مسئله ایران را حداقل از نظر فضاسازی در آمریکا و منطقه دنبال کنند، ولی به نظر می رسد یکی از پیامدهای بسیار فوری این تحولات خروج مسئله ایران به عنوان اولویت در فضای سیاسی و استراتژیک منطقه است. این به آن معنی نیست که مسئله ایران از نظر تل آویو و واشنگتن فراموش شود، اما اولویت دگرگون شده و اگر آمریکا و اسرائیل بتوانند شرایط را به سمت مطلوب خود پیش ببرند، دوباره مسئله ایران مطرح می شود، ولی ممکن است که سیر حوادث به گونه ای باشد که گرفتاری استراتژیک تل آویو و واشنگتن اجازه ندهد که مسئله ایران را دوباره به مسئله پراهمیت و اولویت نخست تبدیل کنند.

مسئله دیگری که از پیامدهای مهم این تحولات است، تـضـعیف جناح راست در اسرائیل است. جناح راست در اسرائیل، هویت خود را با سیری از پدیده ها پیوند زده بود و حتی بعضی از تحلیل گران اسرائیلی معتقد بودند که رژیم نتانیاهو با توجه به نحوه تفکر و عملکرد آن، رژیم اسرائیل را حتی برای صهیونیست ها غیرقابل تحمل کرده و به سمت یک رژیم خودکامه به پیش می برد. تمرکز بیش از حد و راسـت، ساختارهای سیاسی اسرائیل را دچار تحول کرده است.

اما تحولات خاورمیانه جناح راست را زیر فشار جدی برده، بـه گـونه ای که فعل و انفعالاتی در بین جناح بندی های داخلی اسرائیل در حال طرح است و حتی بعضاً کسانی که به شیوه های نتانیاهو از نظر اعمال خودکامگی انتقاد دارند، شرایط جدید را حامل نقاط مثبتی برای اسرائیل می بینند که اگر درست مدیریت شود، ممکن است شرایط از گذشته بهتر شود. اما چه حرف این دسته درست باشد یا غلط، تردیدی نیست که جناح راست در اسرائیل زیر فشار عمده ای قرار گرفته است و این پیامدهای سیاست خارجی عمده ای را در پی خواهد داشت.

آخرین نکته قابل توجه در خصوص پیامدها این است که شکل خاورمیانه آینده، چگونه خواهد بود و چه خاورمیانه ای در مقابل آمریکا و اسرائیل وجود خواهد داشت؟ تحلیل ها، نوشته ها و موضع گیری ها نشان می دهد که خاورمیانه در حال متفاوت شدن است با تأکید بیشتر ترکیه بر جنبه های اسلامی، با ظرفیت های هسته ای ایران و تحولات شکننده در بخش عربی خاورمیانه، شاهد خاورمیانه جدیدی خواهیم بود. مخرج مشترک این تحولات به خصوص در دنیای عرب در عین تکیه بر مناسبات دمکراتیک و مسائل مربوط به فقر و بیکاری، یک نوع بازنویسی هویت است و در این هویت چه تحلیل گران اسرائیلی و آمریکایی بپذیرند یا نه، بخشی از حرکت های اخیر جنبه های ضد آمریکایی و ضد اسرائیلی هم وجود دارد. اخوان المسلمین از این سخن گفته است که در صورت به قدرت رسیدن، قرارداد کمپ دیوید را به رفراندوم عمومی خواهد گذاشت. نمادهای مذهبی در تمام تظاهرات و راهپیمایی های مردمی به چشم می آید و این خاورمیانه، خاورمیانه ای متفاوت از خاورمیانه ای است که در شصت سال گذشته برای آمریکا و اسرائیل وجود داشته است.

خاورمیانه در سرنوشت سازترین دوران تاریخی خود

سیدعباس حسینی داورانی چند ماهی است که خاورمیانه در التهابی به سر می برد که با تمامی التهاب های گذشته تفاوتی آشکار دارد. تفاوتی که ناشی از حضور مردم است. خاورمیانه، با اکـثریت دولت های عربی و دیکتاتورما~ ب و از لحاظ سیاسی کمتر توسعه یافته، منطقه ای است که در طول تاریخ همواره مملو از التهاب ها و بحران ها بوده است. التهاب هایی که بیشتر ناشی از موقعیت استراتژیک، انـرژی، دولت های معارض و یا موافق غرب، مسئله اسرائیل، بنیادگرایی اسلامی، ایدئولوژی های سیاسی شیعه و سنی، حضور نیروهای بیگانه و مسائلی از این دست بوده است. تمام این موارد به این نکته اساسی اشاره دارد که ضعف توسعه سیاسی و دمکراسی و پایین بودن جایگاه مردم در روند تصمیم سازی های سیاسی، عـاملی بالقوه برای افزایش بحران ها و التهاب هایی است که شیوه حکومتی کشورهای منطقه، کارگزاران هستند.

می توان این گونه بیان کرد که خاورمیانه امروز در حساس ترین و سرنوشت سازترین دوران تاریخی خود تا به امروز به سر می برد، از این نظر که روند آگاهی مردم مـنـطقه، به ویژه کشورهای عرب رو به فزونی است. ریاست جمهوری های مادام العمر، خفقان سیاسی، نبود و یا ضعف پارلمانیته، عدم مشارکت سیاسی فعال و مدنی و یا مشارکت های توده ای، نبود استقلال تصمیم گیری برای کشورهای متحد غرب و ایدئولوژیک محور بودن، از جمله عواملی است که برآیند عدم آگاهی، شعور و یا بلوغ سیاسی مردم است که یا با پذیرفتن سلطه و یا به انقیاد کشده شدن، راه فزونی این بحران ها را هموار می کنند.

با توجه به آنچه گفته شد می توان دوباره این ادعا را مطرح کرد که امروز مردم خاورمیانه، به ویژه کشورهای عرب در مسیر بلوغ سیاسی گام برمی دارند و از این نظر، خـاورمـیـانـه در حساس ترین برهه زمانی خود برای پذیرش دمکراسی از پایین به سر می برد. زیرا به نظر می رسد دمکراسی پروژه ای نیست که از سوی نخبگان دیکتاتور و یا متحدان بین المللی شان و یا ایدئولوژی بسته حاکمشان به مردم تحمیل شود، بلکه پروسه ای است که لازمه آن آگاهی یافتن توده ها برای استقرار و پذیرش آن است.

در دهه ۹۰ و پس از فروپاشی شوروی آن چه که ذهن دانشمندان علوم سیاسی را به خود جلب کرد، شیوه های گذار به دمکراسی بود. به طور کلی، سه شیوه گذار به دمـکراسی از لحاظ تئوریک بر شمرده شده است که شامل: دمکراسی از بالا، از پایین و از بیرون است که هر کدام از اینها به دو شکل مسالمت آمیز و خشونت آمیز تقسیم می شوند و هریک ویژگی ها و شرایط خاص خود را دارد. از این جهت می توان وقایع اخیر خاورمیانه را بر اسـاس این چارچوب تحلیل کنیم که پس از ناتوانی گذارهای از بالا و از بیرون، حال نوبت به آزمایش شیوه گـذار بـه دمـکراسی از پایین رسیده است که عوامل شـتــاب بـخـش بـسـیـاری بـرای آغـاز و پـیـروزی آن برشمرده اند؛ از جمله: ورشکستگی اقتصادی، مرگ یا استعفای نخبگان سیاسی، اختلاف در طبقه حاکمه، رنگ باختن ایدئولوژی و تبلیغات حکومت، وقوع جنگ داخلـی، فشـارهای بین المللی شکست در جنگ های خارجی، تظاهرات گسترده علیه نظام و….

حـال با توجه به آن چه که گفته شد، آیا می توانیم حوادث اخیر منطقه به ویژه تونس، مصر و لیبی را انقلاب دانسـت؟ آنچـه که در شرح حوادث اخیر، در ادبیات رسانه ای و ژورنالیستی و همچنین گفتار عامه به زبان آورده می شود، واژه انقلاب است. که حتی با تأکیدهای زیادی نیز همراه است. اما به نظر می رسد که نقدهای زیـادی به اطلاق انقلاب به حوادث مصر و تونس و تظاهرات دیگر کشورها وارد است.

در ترمینولوژی علوم سیاسی، مفهوم انقلاب بسیار محـدودتـر از آن چیـزی اسـت کـه در ادبیـات عامه، به خصوص ژورنالیستی مطرح می شود. درست است که انقلاب در مفهوم لغوی به معنای دگرگونی های سیاسی و اجتماعی است، اما در کاربرد تخصصی آن باید کمی با احتیاط رفتارکرد.

در علوم سیاسی به آن دسته از حرکت های مردمی انقلاب گفته می شود که حتماً ویژگی های رهبری واحد و احتمالاً کاریزماتیک، ایدئولوژی فراگیر، بسیج توده ای، ارائـه آلتـرناتیو حکومتی، پیشینه تئوریک، خشونت، سازمان و نهاد را داشته باشد. برخی از دانشمندان بر این باور هستند که اگر حتی یکی از این ها وجود نداشته باشد، نمی توان از واژه انقلاب استفاده کرد. برای مثال، حـرکـت های مشروطه خواهی در اواخر قرن سیزدهم خـورشـیـدی هـرگز انقلاب به معنای تخصصی کلمه نیست، بلکه نهضت و جنبشی بود که نتیجه آن را شاید بـتوان انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ دانست. یا حتی برخی استقلال آمریکا در نیمه قرن ۱۸ میلادی را نیز انقلاب نمی دانند و آن را حرکتی استقلال طلبانه برای رهایی از حـاکـمـیـت انـگلـیـس می دانند. هرچند که خیلی از ویژگی های بالا را در درون خود داشت.

به این ترتیب می توان بررسی کرد که آیا حواث مصر و تونس ویژگی های برشمرده شده در بالا را تماماً دارند؟

به نظر نمی رسد که این گونه باشد. ضعف رهبری واحد در مصر، تونس و لیبی به روشنی قابل مشاهده است. نداشتن ایدئولوژی واحد و فراگیر و عدم ارائه آلترناتیو و ضعف تئوریک باعث می شود که نتوانیم در علوم سیاسی حـرکـت های مردمی مصر، تونس و لیبی را از جنس انقلاب بدانیم. حوادث این کشورها نه از جنس انقلاب، بلکه ابتدا شورش و اکنون نیز در مرحله شکل گیری جنبش است که شاید به انقلاب نیز منجر شوند. پس بنابر آنچه که در بالا به آن اشاره رفت، می توان حرکت های مــردمـی در کـشـورهـای مـنـطـقـه را جـنـبـش هـای دمکراسی خواهی دانست که هدف اصلی آن مخالف با دیکتاتوری و ریاست جمهوری های مادام العمر است. این حرکات نوعی گذار به دمکراسی از پایین به شمار می آید که باید منتظر ماند که در نهایت به کجا خواهد انجامید.فقه و بنیادگرایی سنی در مرزهای شرقی ایران سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین دکتر داوود فـیـرحـی، استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران، در چهارمین نشست از سلسله جلسات سیاست خارجی سایت دیپلماسی ایرانی

ابـتـدا در دو مـقـدمـه بـه اسـاس و ویـژگی های بنیادگرایی خواهم پرداخت و سپس به این سؤال پاسخ خواهم داد که بنیادگرایان اساساً چه فقهی دارند و در نهایت چنانچه فرصت باشد به اختصار به پیامدها و نتایج این پدیده خواهم پرداخت. ما نه تنها در جهان اسلام بلکه به طور کلی در دنیا، شاهد بازگشت مذهب به حوزه سیاست هستیم. بازگشت مذهب به عرصه سیاست اختصاص به اسلام ندارد، بلکه درون دنیای مسیحی هم این بازگشت رخ داده و در یهودیت هم ما چنین بازگشتی را شاهد هستیم. از این اتفاق به عنوان یـک پـدیـده یـاد مـی شود و واژه تخصصی »پست سـکـولاریسم« را برای آن استفاده می کنند. مسئله اساسی به خصوص بعد از انفجار برج های دوقلو و بحران در اروپا این است که آیا این بازگشت مذهب به سیاست، به تلطیف سکولاریسم کمک خواهد کرد یا بـاعث ظهور یک نوع رادیکالیسم