پاورپوینت کامل ایران و انقلاب های جهان عرب؛ نگاهی به آینده ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ایران و انقلاب های جهان عرب؛ نگاهی به آینده ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ایران و انقلاب های جهان عرب؛ نگاهی به آینده ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ایران و انقلاب های جهان عرب؛ نگاهی به آینده ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

توفان سیاسی و قیام ها و انقلاب های مردمی جهان عرب را از شمال آفریقا تا منطقه خلیج فارس فراگرفته و رژیم های پلیسی و دیکتاتور، یکی پس از دیگری فرو ریختـه و ادامـه حیات رژیم های باقی مانده را سخت دشـوار کـرده اسـت. بـی تـردیـد خاورمیانه در معرض دگـرگـونـی هـای ژرف قرار گرفته و ناظران سیاسی از پیوستگی و وحدت امت عرب در این موج تحول خواهی بـی نـظیـر شگفـت زده شـدنـد، زیرا گمان و باور همه تحلیلگران اجتماعی و سیاسی تا پیش از روشن شدن اولین شراره انقلاب های مردمی در تونس، بر این بود که جهان عرب از قرارداد سایکس پیکو، پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی بدین سو، به مناطق تجزیه شده در همه سطوح جغرافیایی و سیاسی و اجتماعی تبدیل شده و پدیده ای تحت عنوان وحدت زبان و فرهنگ و میراث تاریخی از قاموس ملل منطقه پاک شده است، اما این ارزیـابـی کلاسیـک در برابر امواج خروشان قیام ها و انقلاب های مردمی، آن هم در مدتی کمتر از یک فصل، به کلی فروپاشیده و کارشناسان علوم اجتماعی و سیاسی از ارائه توصیف جامعه شناختی دقیق و غیرمتناقض از ایـن پـدیـده ناشناخته عاجز مانده اند. این سردرگمی نـظری فقط در محیط های آکادمیک منطقه خلاصه نمی شود. استراتژیست ها و کارشناسان جهان غرب نیز از ایــن سـردرگمـی چنـدان فـاصلـه ای بـا همتـایـان خـاورمیانه ای خود ندارند. به عنوان مثال، بخشی از کـارشـنـاسـان زبـده غربی با مشاهده فروریزی رژیم زین العابدین بن علی در تونس و ظهور نشانه های اولیه جنبش اعتراضی مردم مصر، در ماه ژانویه به این نتیجه رسیدند که تحولات سیاسی در محوری شکل گرفته که در صف بندی های چند دهه اخیر محور میانه رو نام گرفته بود، اما با انتقال سریع این پدیده به نمونه های دیگر نـظیـر لیبـی و الجـزایـر و حتـی سـوریه، پیچیدگی و نـاشنـاختگـی ایـن پـدیده فزونی گرفت. بحران های اقتصادی، بیکاری و شکاف های عمیق طبقاتی، فرضیه دیگری بود که به مثابه عامل مهم شیوع پدیده قیام های منطقه ای شناخته شد. این فرضیه با نمونه مصر و یمن سازگاری داشت، اما با ورود سونامی تحول خواهی به کشورهایی با درآمد سرانه ۳۸ هزار دلار نظیر لیبی و بحرین، ارزیابی هایی از این دست دوام چندانی نیاورد.

مـوضـوع مهم دیگری که در این اوضاع و احوال منطقه از سوی پاره ای دوایر سیاسی جهانی و عمدتاً غربی مطرح شد، نفوذ و دخالت ایران در ایجاد شکاف سیاسی میان ملل منطقه و رژیم های حاکم بود. این سناریو البته در ادامه استراتژی »ایران هراسی« بود که از سوی کشورهای غربی، به ویژه پس از اشغال نظامی عراق و سرنگونی رژیم صدام حسین به وسیله نیروهای ائتلاف غربی به رهبری ایالات متحده آمریکا مطرح شـد. ایـن رویکـرد تبلیغـاتـی غـرب نیز با ورود موج تحول خواهی منطقه ای به هم پیمانان اصلی ایران در منـطقـه نـظیـر سوریه، سرنوشتی مشابه فرضیه های پیشین پیدا کرد.

موضوع یاد شده در فوق، محور اصلی این نوشتار را تشکیل می دهد. نگارنده در این نوشتار قصد دارد روی این نکته تأکید کند که ایران مانند دیگر کشورهای جهان نسبت به تحولات شگرف اجتماعی و سیاسی منطقه شگفت زده و حتی غافل گیر شده است. شاید تنها تفاوت میان نگاه منطقه ای ایران و رویکردهای جهان غرب نسبـت بـه منـطقـه خاورمیانه این باشد که جمهوری اسلامی ایران طی سه دهه اخیر به رژیم های سیاسی منطقه توصیه می کرد که به جای تکیه کردن به پشتوانه قدرت های فراسوی مرزها، به ویژه در امور سرنوشت ساز منطقه ای، به ملت های خود تکیه کنند و این همان نگاه و رویکردی است که جهان غرب در این چند ماه اخیر و با غلبه یأس و ناامیدی بر مراکز تصمیم گیری غرب نسبت بـه سستـی شـالـوده هـای رژیـم هـای عرب متکی بر استراتژی ها و کمک های غربی در برابر موج بیداری ملل منطقه بدان رسیده و با یک چرخش ناگهانی به سوی اراده تحول خواهی ملل منطقه، به رژیم های مورد حمایت خود پشت کردند. اما این توصیه پیوسته ایران به رژیم های منطقه عمدتاً جنبه اخلاقی و عبرت آموزی از سرنوشت تلخ الگوهای منسوخ وابستگی به قدرت های بیگانه داشت و نه تحریک و یا دخالت در امور داخلی این کشورها، زیرا اگر دخالت و نفوذ الگوهای بیگانه در کشـورهای منطقه کارساز بود، عمق و گستره نفوذ و دخـالت کشورها و قدرت های عمدتاً غربی در تعیین سیـاسـت هـای داخلـی و منطقه ای این کشورها باید تاکنون مصونیت های استراتژیک برای رژیم های عرب منهای مردم ایجاد می کرد. اما همگان شاهد بوده و هستیم که هم سیاست های پیروسازی ایالات متحده آمریکا در منطقه با شکست قطعی مواجه شده و هم نگاه و رویکـرد رژیم های عرب نسبت به سازوکار برقراری موازنه میان روابط داخلی و خارجی در چارچوب مفهوم منافع ملی دستخوش تغییر جدی شده است.

از این رو، هیچ نشانه ای وجود ندارد که ایران اقدام به تحریک همه ملت های عرب به صورت همزمان کرده باشد و همه ملت های عرب کم و بیش به این دعوت ایران، آن هم به صورت دسته جمعی، اقبال نشان داده بـاشنـد، امـا بـه طور قطع جمهوری اسلامی ایران از پیامدهای این موج تحول خواهی در منطقه خاورمیانه بهـره های زیادی خواهد برد، زیرا به میزانی که ملل منطقه از بند اسارت رژیم های پیرو قدرت های بزرگ و به طور ویژه ایالات متحده آمریکا آزاد شوند و نیز به میزانی که رژیم ها و الگوهای نوین به حوزه های سیاسی تصمیم گیری، آن هم بر پایه هرم های انتخابی دسترسی پیدا کنند، فاصله این کشورها با ایران به صورت طبیعی کمتر خواهد شد. این واقعیت ما را به ضرورت افزایش ظرفیت های داخلی و خارجی ایران برای بهره گیری از پیـامـدهای تحولات منطقه ای به منظور تدوین یک استـراتژی منطقه ای بدون دخالت بیگانگان و آنگاه برقراری موازنه منطقی عاری از نابرابری با منظومه های دیگر جهان کنونی سوق می دهد. قصد این نوشتار این است که نشان دهد جمهوری اسلامی ایران با اتخاذ کدام روش ها و با افزایش کدام ظرفیت ها می تواند در صدر کشورهای الگودهنده برای دوره گذار جوامع از بندرسته عرب به دمکراسی قرار گیرد؟ این موضوع در بندهای زیـر و بـا نگاهی به عرصه های سیاسی و اقتصادی، محوربندی می شود:

۱. پیش از هر چیز اشاره به این نکته ضرورت دارد که حضرت آیت الله خامنه ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی، در یکی از نطق های مهم نوروزی در شبستان رضوی، خط مشـی سیاست خارجی ایران در قبال تحولات و انقلاب های جهان عرب را تشریح کردند. این نطق مهم به دلیل تعطیلات نوروزی کمتر مورد توجه تحلیلگران داخلی قرار گرفت. محافل رسانه ای غرب نیز به صلاح سیاست های خود ندیدند که به بررسی موشکافانه این خط مشی جمهوری اسلامی ایران بپردازند، زیرا این محـافل، به ویژه در نمونه هایی نظیر بحرین و یمن، همچنان از استراتژی کهنه شده »ایران هراسی« با تکیه بر گسل های فرقه ای و مذهبی پیروی می کنند. آیت الله خـامنـه ای کـه از دوره ریاست جمهوری شان تاکنون نسبت به فهم عمیق و گسترده سیاست خارجی کشور شهرت داشتند، روی موضوع دفاع از حق ملت ها در تعیین سرنوشت خود به عنوان اصل نخست سیاست راهبـردی منـطقـه ای ایـران تـأکیـد کردند. نکوهش رژیـم هـای دیکتـاتوری منطقه به دلیل سیاست های سرکوب داخلی و کرنش خارجی و دعوت از این رژیم ها و یـا رژیـم هـای باقی مانده برای نزدیک شدن به اراده ملت ها و گسستن زنجیره اسارت خارجی، به عنوان اصل دوم سیاست ایران در قبال منطقه، مورد تأکید ایشان قرار گرفت. محور سوم که از دو محور یاد شده حیاتی تر و مهم تر بود، افشای سیاست غرب مبنی بر ایجاد تفرقه و شکاف در صفوف پیروان مذاهب گوناگون به منظور ایجـاد هراس در صفوف پیروان یک مذهب در برابر پیروان دیگر مذاهب و یا حتی پیروان ادیان گوناگون، به منظور اصلی کردن مسایل فرعی و آنگاه ایجاد بسترهای لازم برای سرکوب قیام ها و انقلاب های مردم به بهانه حفظ امنیت ملی بود. این موضوع در نمونه بحرین به وضوح مورد ملاحظه قرار گرفت. نکته چهارم نطق مقام معظم رهبری، روی تلاش غرب به ویژه آمریکا برای سوار شدن بر موج انقلاب ها و قیام های مردمی از طریق جـانبـداری ظـاهـری از حقـوق ملـت ها در تظاهرات مسالمت آمیز و سپس ایجاد شرایط مناسب برای اتکای انقلابیون منطقه به تشکیل ائتلاف های جهانی به بهانه حمایت از غیرنظامیان در برابر ماشین نظامی سرکوب رژیم های دیکتاتور متمرکز بود. این موضوع نیز در نمونه لیبی به وضوح هر چه تمام تر مورد ملاحظه قرار گرفت. رقابت فرانسه با آمریکا بر سر ورود به معادلات نظامی لیبی و کشمکش های اروپا و آمریکا بر سر حوزه منافع استراتژیک نفت این کشور و اینکه کدام کشور یا پیمان، فـرمـانـدهی عملیاتی اجرایی قطعنامه ۱۹۷۳ شورای امنیت را بر عهده می گیرد، بر هیچ کس پوشیده نیست.

بنـابـرایـن و علی رغم وجود پاره ای ناملایمات در عرصه یافتن سازوکار اجرایی این خط مشی حکیمانه، هیچ دولتی نه در منطقه و نه در جهان، نمی تواند مدعی دخالت ایران در پیدایش و یا ترویج خشونت در میان ملل قیـام کرده شود. جالب است که توصیه های جمهوری اسلامی ایران به رژیم های منطقه حول ضرورت عدم استفاده از خشونت برای سرکوب حقوق طبیعی ملت ها در بیان مطالبات خود، به صورت مسالمت آمیز متمرکز بود، اما در نمونه بحرین و لیبی، این خاندان آل خلیفه و خـانواده قذافی بودند که به منظور سرکوب قیام های مردمی یکی به نیروی سپر جزیره متشکل از