پاورپوینت کامل نگاهی به نوزدهم و بیست و یکم رمضان و آیین های آن در میان شیعیان هند ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به نوزدهم و بیست و یکم رمضان و آیین های آن در میان شیعیان هند ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به نوزدهم و بیست و یکم رمضان و آیین های آن در میان شیعیان هند ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به نوزدهم و بیست و یکم رمضان و آیین های آن در میان شیعیان هند ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

نوشتار حاضر به نمونه هایی منحصر به فرد از آیین های رمضان در میان شیعیان هند اشاره دارد. این آیین ها در میان شیعیان شمال هند و به صورتی مفصل برگزار می شود. برخی ویژگی های خاص فرهنگی و آیینی شیعیان این سرزمین در نوشتار حاضر مورد اشاره قرار گرفته و احتمالاً اولین نوشتار تحقیقـی و همـراه بـا مشـاهـده مشـارکـت آمیـز بـاشد که درخصوص این مراسم به زبان فارسی منتشر می گردد.آیین های رمضان را می توان به دو گروه مهم تقسیم بندی کرد. بخشی از این آیین ها، به اصول ثابت روزه داری و احکام مربوط به آن ارتباط دارد؛ احکامی که شرایط و زمان شروع و پایان روزه داری را بیان می کنند و مبطلات آن را مشخص می نمایند. هر چند در برخی موارد جزئی، تنوعاتی در میان فتاوای مراجع در این احکام وجود دارد، اما در کل وجوه ثابت و پـایداری در آنها وجود دارد که مسبب تداوم قالب های تجارب دینی از خلال روزه داری می شوند. در کنار این وجوه مناسکی ثابت، برخی وجوه آیینی هم وجود دارند که معطوف به محتوا هستند و در عمل تنوع و تکثر خاص خود را نشان می دهند. این آیین ها که عموماً وجه مناسبتی دارند و برای یادآوری واقعه قدسی خاصی انجام می شوند، تا حد زیادی رنگ و بوی سنن اجتماعی را به خود می گیرند. این بدان سبب است که جامعه مؤمنان برای بیان ایده ای مقدس یا بازنمایی واقـعـه ای قدسی، از سنت های محلی خود و ساختارهای شناختی و رفتاری خاص خودش استفاده می کند. این آیین ها معمولاً وجوه متنوعی را به خود می گیرند. بررسی این نوع آیین ها بیش از هر چیز ما را به تجلی فرهنگی یک مذهب در مـحـیط های مختلف می رساند؛ و نشان می دهد جوامع و فرهنگ های مختلف چگونه پیام دینی خاصی را به واسطه سـنن و فرهنگ خود بازسازی کرده اند (موریس، ۱۳۸۳ و Geertz,. ) باید گفت در نهایت سنت های مذهبی هر جامعه ای در ترکیبی دیالکتیکی از این آیین های ثابت و متغیر شکل می گیرد.

در تشیع این مسئله را می توان در سنت های مذهبی مانند آیـیـن هـای عـزاداری و تنوع فرهنگی و اجتماعی آن در محیط های مختلف دید. سنن مختلف عزاداری بیانگر وجوه مختلف تجلی یک امر و پیام قدسی در فرهنگ های مختلف است. از لحاظ عاطفی و آیینی، در تشیع مهم ترین آیین های جمعی، حول سلسله ای از مصایب قدسی (شهادت ائمه) شکل گرفته اند. این آیین ها در تقویم مذهبی اسلامی، گاه در کنار سایر مناسک اسلامی و گاه به طور خاص اجرا می شوند. در این زمینه می توان دو ایام مناسکی را به طور خاص بیان کـرد: ایـام شـهـادت امـیـرالـمـؤمـنین (ع) و شهادت امام حسین (ع.) درباره» آیین های عزاداری محرم متون متعددی نوشته شده (ر.ک. چلکوفسکی، ۱۳۶۷، الحیدری، ۱۴۲۴ ) و محققان سنتی و آکادمیک تحقیقات زیادی را در این زمینه انجام داده اند، اما در باب ایام شهادت امام علی (ع) در ماه رمـضـان، نـوشـتـه هـای چـنـدانی در فضای تحقیقاتی و اتنوگرافیک وجود ندارد. در این نوشتار، به ماه رمضان در میان شیعیان هند با تأکید بر مراسم ۱۹ و ۲۱ رمضان خواهیم پرداخت.

تاریخ تشیع در هند، موضوعی بس گسترده است. شبه قاره هند و وسعت قلمرو آن سبب شده در هر گوشه، اسلام و مذهب تشیع سیر تاریخی خاص خود را داشته باشد. عموماً تشیع در هند، به واسطه مهاجران ایرانی از خاندان علما، تـجـار و سـیـاسـیـون گـسـترش یافته و تقریباً مهم ترین حکومت های شیعی در هند، از منطقه دکن تا اوده، توسط ایرانیان مهاجر تأسیس شده است (ارشاد، ۱۳۷۹.) در شمال هند، مهم ترین قلمرو شیعی، در منطقه اوده (اتارپرداش امـروزیـن) بـوده که از ۱۷۲۲م. تا ۱۸۵۸م. قلمرو حکام نیشابوری بوده است. این خانواده ایرانی تبار در آن منطقه مذهب تشیع را به عنوان مذهب حکومت و دربار انتخاب کرده و به بسط آن پرداختند (. )Sharar, مرکز اصلی تشیع در این قلمرو، شهر لکنهو، پایتخت این سلسله بوده و امروزه نیز مهم ترین مرکز فرهنگ شیعی در هند محسوب می شود. در اواخر قرن نوزدهم حوزه های علمیه این شهر، هم عرض مراکز دینی نجف و کربلا و قم بوده اند (. )Cole, امروزه از این تاریخ طلایی شیعه در شمال هند، تنها اقلیتی کوچک در این شهر همراه با مجموعه ای از بناهای مذهبی شیعی و سنت های شیعی چیزی باقی مانده است.

فهم آیین های ماه رمضان در این شهر (با تأکید بر مراسم ۱۹ و ۲۱ رمـضان)، مستلزم فهم ساختار تاریخی فرهنگ مذهبی شیعیان این منطقه است. به همین سبب در ادامه به برخی از مهم ترین ویژگی های فرهنگ شیعی در این منطقه خواهیم پرداخت. حکام شیعی در منطقه اوده برای گسترش تشیع، تأکید خاصی بر هر چه باشکوه تر برگزار شدن مراسم مذهبی داشتند که این شکوه و گاه تجمل را می توان در مـراسم عـزاداری عـاشـورا دیـد. بـه همین سبب یکی از ویژگی های اصلی فرهنگ مذهبی این منطقه، تأکید بر شکوه و برجستگی آیین های جمعی بوده و هست. ویژگی دوم، الگوی خاص شیعیان لکهنو در معماری مذهبی است. یکی از خاص ترین ویژگی های سنت مذهبی شیعیان لکهنو کـه در هـیـچ جـای جهان تشیع سابقه ندارد، بازسازی و شبیه سازی تمام مکان های قدسی اسلامی — شیعی است. به تعبیری دیگر، در لکهنو از طریق معماری، تمام تاریخ تشیع بازسازی شده است و تمام مکان های مذهبی شیعی، المثنی هایی در لکهنو دارند. هرچند این پدیده به احتمال زیاد از شبیه سازی های کربلا شروع شده، اما در ادامه و با بسط فرهنگ شیعی، به جایی رسیده که از مسجد کوفه تا سردابه» غیبت، همه مکان هایی که تاریخ شیعی در آنها رقم خورده و به نوعی بیانگر این مذهب هستند، حداقل یک و گاه تا چندین نمونه المثنی (گاه در مقیاس واقعی و گاه در نوعی بازسازی آزاد) دارند ( ;Meer Hassan Ali, 1988 ,Cole, کاظمی, ۱۹۹۹.) اگر کانونی ترین آیین های جمعی شیعی را مراسم محرم، شهادت امیرالمؤمنین (ع) و نیمه شـعـبـان بدانیم، هر کدام از این مراسم در مکان خاص خودشان برگزار می شود.

شیعیان در هند، به عنوان یک اقلیت در پایین سلسله مراتب اجتماعی اقلیت های مذهبی هند قرار دارند و فقر عمومی بدنه» جامعه اسلامی هند نیز بر این موقعیت دامن مـی زنـد. از سـوی دیـگر، بیشتر بخش های این جامعه، همچنان با فرهنگ سنتی خود زندگی می کنند. به همین سـبـب عـموم محله های شیعی در مراکز سنتی و قدیمی شهرهای هند قرار دارند و در شهری مانند لکهنو این محلات شیعه نشین به جز یکی دو مورد، در بخش ها ی سنتی شهر هـسـتـنـد و بـرای مـشـاهده» آیین های شیعی باید به این بخش های جامعه رفت.

مراسم مربوط به شهادت حضرت امیرالمؤمنین (ع) در صـبـح روز ۱۹ رمـضـان در مسجد کوفه (کنار شبیه بارگاه کاظمین) در محله نخاس لکهنو بعد از اذان صبح برگزار می شود. برای دیدن این مراسم، شب را به خانه» یکی از روحانیون شیعی به نام حاج آقا عابدی که در این محله زندگی مـی کرد رفته بودم. این مراسم قرار است به نوعی واقعه» ضربت خوردن امام علی (ع) و در نهایت تدفین او در نجف را بازسازی کند. صبح روز نوزدهم، در مسجد کوفه جمعیت عظیمی گرد آمده و جمعیت بیشتری نیز در بیرون این مسجد و در مسیر عزاداری ایستاده بودند.

همه منتظر لحظه» مقدسی بودند که تکرار نمادین آن واقعه» قدسی بود. پایان نماز جماعت در مسجد کوفه، لحظه» ضربت خوردن حضرت علی (ع) بود. مداحی و مرثیه خوانی در گوشه و کنار مسجد برقرار بود. بعد از نماز نیز خطبه» کوتاهی در فضایل علی (ع) و خاندان او خوانده شد. نقل است در تاریخ که علی (ع) را در گلیمی پیچیده و بیرون آوردند، در مسجد کـوفه لکهنو نیز بعد از مراسم مقدماتی، ناگهان خروش جمعیتی که گویی نظاره گر ضربت خوردن امام شان هستند، دیده می شد. گویی فاصله» زمانی و مکانی میان چشمان امروز با چشمانی که در کوفه» صدر اسلام شاهد ضربت خوردن علی (ع) بودند، حذف شده بود. این جمعیت به طور نمادین همان مصیبت قدسی را تجربه می کردند. گلیمی پیچیده در کنار محراب مسجد قرار داشت. ابتدا عَلَمی را به نشانه» شروع مراسم به حرکت درآورند و آن را از مسجد خارج کردند.

سیل جمعیت به دنبال راهی برای لمس و متبرک شدن به واسطه علم بودند. پس از علم، جمعیت شیعیان، گریان و علی گویان گلیم را بیرون آوردند. جمعیت چند هزار نفری داخـل مسجد نیز می خواستند از درب کوچکی که دو نفر مشکل می توانستند از کنار هم رد شوند، بیرون بیایند تا در مسیر اصلی تشییع نمادین پیکر نیمه جان امام قرار گیرند. برخی نمادهای مادی نیز وجود داشتند که مردم به نشانه» تقدس آنها را حمل کرده و گاه در خانه ها و یا مکان های مـقـدسـی مـانـند امام باره ها (معادل تقریبی هندی برای حسینیه) قرار می دادند. این نمادهای مادی بنایی به شکل مکعب مستطیل به ارتفاع ۳۰-۴۰ سانتی متر بودند که داخل آن شبیه نمادینی از گنبد و ضریح قرار داشتند. در اصل این نماد به شکل رنگی برای عزاداری محرم ساخته می شود، اما در ایـام رمـضـان بـه رنـگ سیاه برای امام علی (ع) تهیه می گردد. این نمادهای سیاه رنگ تعزیه نام دارد. تعزیه در ایران به مفهوم نوعی نمایش مذهبی است، ولی در هند به مفهوم یک نماد مادی است. این تعزیه عمدتاً توسط برخی خانواده های شیعی فقیر ساخته می شود. بر