پاورپوینت کامل فصل هشتم; عزاداری ۸۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فصل هشتم; عزاداری ۸۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فصل هشتم; عزاداری ۸۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فصل هشتم; عزاداری ۸۴ اسلاید در PowerPoint :

۹۷

یکی از جلوه های بزرگ واقعه عاشورا، پاس داشت آن از سوی پیام رسان و
قهرمان سترگ واقعه عاشورا؛ یعنی حضرت زینب علیهاالسلام است. امروز بزرگداشت و
برپایی مراسم عزاداری سرور و سالار شهیدان کربلا و یاران باوفایش یکی از
بزرگ ترین و رایج ترین مراسم دینی و مذهبی شیعیان به شمار می آید.

در ابتدا نگاهی کوتاه داریم به کلام معصومین علیهم السلام درباره عزاداری
امام حسین علیه السلام و یارانش.

گزیده ای از احادیث معصومین درباره عزاداری

۱. اثر اشک برای حسین علیه السلام

امام رضا علیه السلام فرمود: «گریه کنندکان باید بر کسی همچون حسین علیه السلام گریه کنند؛ زیرا
گریستن برای او، گناهان بزرگ را فرو می ریزد».

۲. خندان در قیامت

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «فاطمه جان! روز قیامت، هر چشمی گریان است، مگر
چشمی که در مصیبت و عزای حسین علیه السلام گریسته باشد که آن چشم، در قیامت
خندان است و به نعمت های بهشتی مژده داده می شود».

۳. پاداش

حسین بن علی علیه السلام فرمود: «چشمان هر کس که در مصیبت های ما قطره ای اشک
بریزد، خداوند او را در بهشت جای می دهد».

۴. چشمان اشک بار

امام سجاد علیه السلام فرمود: «من هرگز شهادت فرزندان فاطمه علیهاالسلام را به یاد نیاوردم مگر
آنکه به خاطر آن، چشمانم اشک بار گشت».

۵. بیست سال اشک

امام صادق علیه السلام فرمود: «امام زین العابدین علیه السلام بیست سال (به یاد عاشورا) گریست
و هرگز پیش روی او طعامی نمی گذاشتند، مگر اینکه گریه می کرد».

۶. اندوه و سرور

امام رضا علیه السلام فرمود: «هر کس که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه اش باشد،
خداوند، روز قیامت را برای او روز شادی و سرور قرار می دهد».

۷. نالیدن

امام صادق علیه السلام فرمود: «هر نالیدن و گریه ای مکروه است، مگر ناله و گریه بر
حسین علیه السلام ».

۸. مزد اشک

امام صادق علیه السلام فرمود: «هر چیزی پاداش و مزدی دارد، مگر اشکی که برای ما
ریخته شود (که چیزی با آن برابری نمی کند و مزد بی اندازه دارد».

۹. عزاداران آسمانی

امام صادق علیه السلام فرمود: «چهار هزار فرشته نزد قبر سیدالشهداء علیه السلام ، ژولیده و
غبارآلود، تا روز قیامت بر آن حضرت می گریند».

۱۰. برخورداری از کوثر

امام صادق علیه السلام فرمود: «هیچ چشمی نیست که برای ما بگرید، مگر اینکه از نعمت
نگاه به «کوثر» برخوردار می شود و از آن سیرابش می کنند».

۱۱. چهل روز اشک

امام صادق علیه السلام فرمود: «ای زراره! آسمان چهل روز در سوگ حسین بن علی علیه السلام
گریه کرد».

۱۲. شعر برای حسین علیه السلام

امام صادق علیه السلام (به جعفر بن عفان) فرمود: «هیچ کس نیست که درباره حسین علیه السلام
شعری بسراید و بگرید و با آن بگریاند مگر آنکه خداوند، بهشت را بر او واجب
می کند و او را می آمرزد».

۱۳. مرثیه سرایان

امام صادق علیه السلام فرمود: «خدا را سپاس که در میان مردم، کسانی را قرار داد که به
سوی ما می آیند و بر ما وارد می شوند و ما را مدح و مرثیه می گویند».

سیره ائمه اطهار علیهم السلام درباره عزاداری برای امام حسین علیه السلام

ائمه اطهار علیهم السلام ، شاعرانی را که در مرثیه امام حسین علیه السلام شعر می سرودند، تشویق
می کردند و سرودن شعر در مصیبت امام حسین علیه السلام را ثواب می شمردند. ایشان
به کسانی که مرثیه می گفتند و شعر می سرودند، صله های فراوان می دادند و از
آنان تمجید می کردند و به ایشان احترام می گذاشتند.

امام صادق علیه السلام نیز به ابوهارون مکفوف که در حضور آن حضرت، اشعاری در
مرثیه امام حسین علیه السلام سروده بود، فرمود:

ای اباهارون! هر کس در مرثیه حسین علیه السلام شعری بخواند و خود بگرید و
ده تن را بگریاند، بهشت برای او نوشته می شود و هر کس در مرثیه
حسین علیه السلام شعری بخواند و خود بگرید و یک نفر را بگریاند؛ بهشت
برای آن دو نفر نوشته می شود و هر کس نزد او از حسین یادی شود و از
چشمانش به اندازه بال مگس اشک بیرون آید، پاداش او بر خداوند
عزوجل است و خداوند برای او جز به بهشت راضی نمی شود.

امام کاظم و امام رضا علیهماالسلام

ابوعلی دعبل خزاعی، شاعر توانا و علاقه مند به خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام
در دوران امامت امام رضا علیه السلام می زیست. وی در سال ۱۹۸ هجری قمری، در مرو
به دیدار حضرت رسید و با استقبال ایشان روبه رو شد. او می گوید: «در شهر مرو،
مولایم علی بن موسی علیه السلام را دیدم که با حالتی محزون میان یاران خود نشسته
بود. با دیدن من خوشحال شد و فرمود: «خوشا به سعادتت ای دعبل که ما را با
دست و زبانت یاری می کنی!» سپس مرا احترام کرد، نزد خود نشانید و فرمود:
«دوست دارم برای من، شعری بخوانی. این روزها، روز حزن و اندوه ماست و
روز شادی دشمنانمان.» من نیز شعری را که تازه سروده بودم، خواندم و
حضرت و خانواده و یاران ایشان به شدت گریستند».

سیر تاریخی عزاداری برای امام حسین علیه السلام

عزاداری سالار شهیدان در طول تاریخ، صورت های مختلفی داشته و
دست خوش تغییرهای زیادی شده است. در این بخش، نگاهی کوتاه داریم به
سیر تاریخی عزاداری بر امام حسین علیه السلام و یارانش.

سابقه عزاداری برای شهیدان

عزاداری برای شهیدان در اسلام سابقه دیرینه دارد. پیامبراعظم صلی الله علیه و آله در
شهادت حمزه بسیار گریست و از گروهی که برای حمزه سیدالشهداء لباس عزا
پوشیده و عزاداری کرده بودند، سپاس گزاری کرد.

اولین عزاداری برای سید الشهدا حسین بن علی علیه السلام

نخستین کسانی که مراسم سوگواری و عزاداری را برای حضرت حسین علیه السلام
برپا کردند، بانوان خاندان عترت بودند که پس از واقعه کربلا به اسارت درآمدند.
آنان از همان صحرای کربلا، نوحه سرایی خود را آغاز کردند.

عزاداری در کوفه، شام و مدینه

پس از واقعه عاشورا، کاروان اسیران در کوفه و شام به عزاداری پرداختند و
مردم را به گریه درآوردند. مردم شام نیز پس از خطبه آتشین امام سجاد علیه السلام تحت
تاثیر قرار گرفتتند و به عزاداری پرداختند. در مدینه نیز برای نخستین بار، ام سلمه،
همسر گرامی پیامبراعظم صلی الله علیه و آله ، مراسم عزاداری امام حسین علیه السلام را برپا کرد.

عزاداری از عصر امام محمد باقر علیه السلام تا آغاز غیبت

– در این دوره، عزاداری با حفظ قالب شعری، از نظر شکلی به تدریج توسعه
یافت و اندک اندک جنبه مراسم و حالت تجمع و یادبود پیدا کرد.

– در عصر امام صادق علیه السلام ، عزاداری امام حسین علیه السلام ، بیش از هر زمانی رونق
گرفت.

– از نظر مکانی، در عصر امام صادق علیه السلام ، تنها در روز نیمه شعبان، عزاداری
در کنار مرقد آن حضرت در کربلا به صورت علنی برگزار می شد. بر اساس
راهنمایی ائمه اطهار علیهم السلام برای حفظ جان شیعیان، این مراسم در خانه ها انجام
می شد.

– در عصر ائمه اطهار علیهم السلام عزاداری امام حسین علیه السلام از نظر شکلی، به
مرثیه سرایی، گریستن و گریاندن محدود بود. مرثیه بیشتر در قالب شعر بود و
شاعران شیعه آن را خواندند. البته برخی نیز که خود شاعر نبودند، اشعار شاعران
بزرگ را در مرثیه امام حسین علیه السلام می خواندند.

– در کنار شاعران، می توان از قصه گویان نیز نام برد که در کنار شعرسرایی، به
بیان واقعه کربلا می پرداختند.

عزاداری در دوره غیبت در عصر آل بویه

– عزاداری امام حسین علیه السلام برای نخستین بار، در قرن چهارم هجری، در قلمرو
حکومت آل بویه و با حمایت آنان به صورت علنی و عمومی در کوچه و بازار
برگزار شد.

– در عصر آل بویه، هرگاه عاشورا با عیدنوروز یا مهرگان هم زمان می شد،
انجام مراسم عید را به تأخیر می انداختند.

– دسته های سینه زنی، شکل جدید عزاداری بود که در عصر آل بویه به مراسم
سوگواری امام حسین علیه السلام افزوده شد.

عزاداری امام حسین علیه السلام در عصر صفوی

– در عصر صفوی، مراسم عزاداری امام حسین علیه السلام ، وارد مرحله جدیدی
شد. شاهان صفوی، شاعران را تشویق می کردند به جای مدح و تعریف آنان،
درباره مناقب ائمه علیهم السلام و مظلومیت امام حسین علیه السلام شعر بسرایند. اشعار جاودانه
محتشم کاشانی، یادگاری از آن دوره است.

– واژه روضه و روضه خوانی در اوایل عصر صفوی پدید آمد.

عزاداری پس از عصر صفوی

پس از دوران صفویه، عزاداری امام حسین علیه السلام دو بار از سوی پادشاهان مورد
تهدید قرار گرفت. بار نخست، نادرشاه کوشید از برگزاری آن جلوگیری کند که
موفق نشد. بار دوم، رضاخان پهلوی پس از رسیدن به سلطنت، عزاداری را
ممنوع کرد، ولی این ممانعت زیاد دوام نیاورد.

عزاداری در دوره قاجاریه

در عصر قاجار، عزاداری برای امام حسین علیه السلام ، کاملاً نهادینه شد و به صورت امر
کاملاً عمومی و مردمی در آمد. در دوران قاجار، مردم در تهران و شهرهای
بزرگ، در تمام ماه های محرم و صفر در بیشتر محله ها با برپاکردن چادر و
گستردن فرش و نصب علم و کُتَل، به عزاداری می پرداختند.

سیره و سلوک علما در زیارت و عزاداری

مرحوم آقا محمد باقر، معروف به وحید

معروف است که ایشان زمانی که برای زیارت حرم سید الشهدا علیه السلام مشرف
می شد، اول آستان کفش کَن آن جناب را می بوسید و روی مبارک و محاسن
شریف خود را بدان می مالید. پس از آن با خضوع و خشوع و رقت قلب به
اندرون حرم مشرف می شد و زیارت می کرد و در مصیبت امام حسین علیه السلام کمال
احترام را مراعات می کرد.

مرحوم آخوند ملا آقای دربندی

در حالات این عالم جلیل القدر که از شاگردان شریف استاد شیخ انصاری است،
نوشته اند: «در اقامه مصیبت حضرت سید الشهدا علیه السلام اهتمامی فراوان داشت و بر
آن مواظبت می کرد. در این امر به گونه ای بود که در بالای منبر، از شدت گریه غش
می کرد. در روز عاشورا لباس های خود را از بدن در می آورد و پارچه ای بر خود
می بست و خاک به سر می ریخت و گِل به بدن می مالید و با همان شکل و
صورت، بر منبر می رفت و روضه خوانی می کرد».

مرحوم شیخ مرتضی انصاری

در شرح احوال شیخ مرتضی انصاری آورده اند: «از جمله عادتش خواندن
زیارت عاشورا بود. هر روز دو بار صبح و عصر آن را می خواند و بر آن بسیار
مواظبت می کرد. بعد از وفاتش، کسی او را در خواب دید و از احوالش جویا شد.
در جواب سه مرتبه فرمود: عاشورا».

آیت الله مرعشی نجفی

آیت الله مرعشی نجفی، از نظر عاطفی، محبت فوق العاده ای به اهل بیت علیهم السلام
داشت و این علاقه در مجالس عزای این خاندان به خوبی آشکار بود. عشق
سرشار وی به سید الشهدا علیه السلام و شهیدان واقعه کربلا چنان شوری در او ایجاد
می کرد که در مجلس آن حضرت سر از پا نمی شناخت و در عزای آن
سید مظلومان با صدای بلند می گریست. در ماه محرم و صفر و دیگر ایام
سوگواری، کاملاً سیاه می پوشید. همه ساله، دهه عاشورا و دیگر ایام عزا و اعیاد
اسلامی و شیعی، در خانه خویش یا در مدرسه و حسینیه خود، مجالس
سوگواری یا جشن برقرار می کرد و خود، به خدمت کردن به عزاداران
می پرداخت.

آیت الله شیخ عبد الکریم حائری

ایشان دستور می داد پیش از تدریس، کسی قدری مصیبت حضرت
سید الشهداء علیه السلام را بخواند. سپس درس را شروع می کرد.

نگاه جهان گردان به عزاداری در ایران

در اواخر حکومت زندیه و اوایل قاجاریه بود که تعزیه خوانی با مضمون و
اصطلاح امروزی پدیدار شد و روبه گسترش نهاد. در دوران ناصر الدین شاه،
بیش از دویست تکیه، حسینیه و میدان بزرگ برای تعزیه وجود داشت و به
دستور ناصر الدین شاه، تکیه دولت در زاویه جنوب غربی کاخ گلستان به
گنجایش دویست هزار نفر و صرف مبلغ یک صد و پنجاه هزار تومان ساخته شد
و به نمایش های مذهبی اختصاص یافت. در این دوره، تعزیه هم از نظر مضمون
و نوع پرداخت و هم از نظر شیوه اجرا، راهی به سوی کمال پیمود، ولی با مرگ
ناصر الدین شاه، تعزیه از نظر اجرا افول کرد.

سفرنامه نویسان و جهان گردانی که در ایران حضور داشته و این مراسم را از
نزدیک دیده اند، به فراخور برداشت و تلقی خود به توصیف آن پرداخته اند. کمتر
سفرنامه ای از دوره صفویه به بعد درباره ایران نوشته شده است که نامی از مراسم
عزاداری مردم در ماه محرم نبرده باشد. شاردن، میدان تعزیه خوانی تبریز را
بزرگترین میدان بِلاد عالم می داند.

همچنین در میان جهان گردان خارجی، کمتر کسی همانند گوبینو، تعزیه را
تعریف کرده است. او در کتاب دین ها و فلسفه ها در آسیای مرکزی حدود یک صد
صفحه را به این امر اختصاص می دهد و صحنه های پر شکوه تعزیه هایی را که
دیده است؛ با شیرینی خاصی وصف می کند. در کتاب دیگر خود به نام سه سال
در آسیا نیز سه صفحه را به این موضوع اختصاص داده است.

با بررسی سفرنامه های عصر صفوی مشخص می شود که در این دوران،
تعزیه، مراحل مقدماتی خود را گذرانده و هنوز شبیه خوانی به مثابه هنری مستقل،
مطرح نبوده است.

کورنی بل لابرون، جهان گرد هلندی که در سال ۱۷۰۴م. به ایران آمده و نظاره
گر مراسم عزاداری در عهد صفویه بوده است، از عزادارانی سخن می گوید که با
حرکات نمایشی صامت، صحنه های حزن انگیز کربلا را به تصویر کشیده اند. این
صحنه ها به دو شکل سیار و ثابت اجرا می شد و برخی از این افرا