پاورپوینت کامل فصل سوم;دروغگویی ؛ آسیب ها، ریشه ها و درمان ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فصل سوم;دروغگویی ؛ آسیب ها، ریشه ها و درمان ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فصل سوم;دروغگویی ؛ آسیب ها، ریشه ها و درمان ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فصل سوم;دروغگویی ؛ آسیب ها، ریشه ها و درمان ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۵

۱. آسیب­های دروغگویی

الف) آسیب­های اجتماعی دروغ[۱]

یک ـ برملا شدن دروغ و رسوایی

یکی از زیان­های اجتماعی دروغ، رسوایی است. رسوایی همیشه در انتظار دروغگوست؛ زیرا
دروغ، پنهان نمی­ماند و روزی آشکار می­شود. دروغگو، هر چند زیرک باشد و اطراف و
جوانب دروغش را بسنجد، محال است که دروغش کشف نشود. کشف دروغ، بنابر نوع آن به
رسوایی­های مختلف می­انجامد.

روزی یکی از پیشوایان یکی از فرق باطل بر منبر سخن می­گفت. در ضمن سخن، نام­های
پادشاهان جن را ذکر می­کرد و می­گفت که سلطنت کدام یک از آنها مقدّم بوده و کدام یک
مؤخر. سخنان او از این قبیل بود: نخستین پادشاهی که از این سلسله به سلطنت رسید،
تهتاه شاه بود و سپس قهقاه شاه و سپس جهجاه شاه و مانند اینها. سخنران همچنان به
سخنش ادامه می­داد تا به نام پادشاه یازدهم رسید که نام او هم کلمه­ای بود مانند
نام­های گذشته. در این وقت، رندی از پای منبر گفت: آقا، نام پادشاه پنجم را دوباره
بفرمایید! سخنور محترم در جواب عاجز ماند؛ زیرا در یادش نبود که کدام یک از این
نام­ها را برای شهریار دروغین پنجم ذکر کرده است.

دو ـ بی­آبرویی

از دیگر زیان­های اجتماعی دروغ، بی­آبرویی است. هنگامی که چند دروغ از دروغگو ثابت
و او رسوا شد، بی­آبرویی نصیبش می­شود. رسوایی دروغگو، از کشف دروغ اوست و
بی­آبرویی، او را بی ارج می­سازد. اندیشمندان و خردورزان، در همه حال آبرو و حیثیت
خویش را پاس می­دارند. ثروتمند، دارایی خود را برای بدست آوردن آبرو و جایگاه
شخصی­اش صرف می­کند؛ قدرتمند، قدرتش را برای رسیدن به این موقعیت به کار می­گیرد و
دانشمند، از دانش خود برای جلب افکار عمومی بهره می­برد. پس محبوب­ترین چیزها نزد
دوراندیشان و نیک­کرداران، آبرومندی است، حال آنکه دروغگو خود را از این موقعیت
محروم می­سازد.

سه ـ بی­اعتمادی

بی­ارزش شدن سخنان دروغگو نزد مردم یکی دیگر از زیان های اجتماعی دروغ، است. یکی از
معیارهای سنجش ارج و بهای آدمی، میزان ارزش­گذاری مردم به سخنان اوست. بدین ترتیب،
هرچه سخن کم ارزش­تر باشد، گوینده بی­بهاتر است.

انسان اگر بالاترین ارزش­ها را در قبال سخنش به دست آورد، همین که به دروغگویی رو
کرد و مردم او را بدان صفت شناختند، سخنش بی­ارزش و از جایگاه انسانی خود دور
می­شود.

کسی را که عادت بود راستی

خطا گر کند در گذارند ازو

وگر نامور شد به ناراستی

دگر راست باور ندارند ازو

جلب اعتماد مردم، بهترین راه کامیابی است و بیشتر مانع­ها در راه رسیدن به هدف­ها،
با کسب اعتماد میان مردم، از بین می­رود. دروغگو خود را از این نعمت گران­قدر و
راه­گشا محروم می­سازد و با پای خویش به سوی سیاه بختی می­تازد. چه قدر تلخ است
برای فردی که خویشان و دوستانش سخنان او را باور نکنند.

دروغگو اگر از بیچارگی خود سخن بگوید، کسی نمی­پذیرد و اگر از بیماری­اش حرف زند،
کسی باور نمی­کند و اگر از ویژگی­های شخصیتش بگوید، کسی قبول نمی­کند و اگر درباره
دیگران نظر دهد، کسی سخنانش را تأیید نمی­کند.

چهار ـ سخریه و استهزاء

از پی­آمدهای ناخوشایند اجتماعی دروغ، به سخره گرفتن و کوچک شمردن دروغگوست. فردی
که به دروغگویی شهره شود، مردم او را خوار و مسخره می­کنند؛ خواه در حضور او و خواه
در غیبت او.

ب) آسیب­های اقتصادی دروغ[۲]

راستی و درستی، ثروت را می­افزاید؛ زیرا برای دارنده آن اعتبار می­آفریند، حال آنکه
دروغگویی سرمایه فرد را راکد نگه می­دارد؛ زیرا هم اعتباری برای فرد در پی ندارد و
هم اعتبار موجود را از بین می­برد و هیچ کس با چنین فردی هرگز معامله نمی­کند.

ج) آسیب­های روانی دروغ[۳]

یک ـ ناراحتی درونی

روح و روان فرد دروغگو از شرّ و زیان دروغش در امان نیست دروغگو همواره از ناراحتی
درونی رنج می­برد؛ زیرا راستی، حقیقتی است که وجود دارد و راستگو از آن خبر می­دهد،
در حالی که سخن دروغ، ساخته و پرداخته فرد دروغگوست و واقعیتی برای آن وجود ندارد.
ازاین رو، دروغگو باید همواره مراقب باشد ساخته ذهنی خود را فراموش نکند تا مبادا
وقت دیگران را به گونه­ای متفاوت با آنچه گفته است بیان کند و دروغش آشکار شود.

بر این اساس، دروغگویی که می­خواهد دروغش را کسی نفهمد، پیوسته نگران است که مبادا
سخن کنونی­اش با سخن گذشته­اش، در تناقض باشد. پس دروغگو همیشه این بار سنگین را
باید در ذهن داشته باشد، ولی راستگو همواره پس از گفته­هایش در آسایش است و نگران
پی­آمدهای آن نیست؛ زیرا هنگام تکرار تناقضی در آنها به وجود نخواهد آمد.

دو ـ فراموشی

فراموشی نیز یکی از بیماری­های روانی است که دروغگو بدان گرفتار می­شود. انسان
دروغگو، دروغی را که می­گوید به یادش نمی­ماند و هنگامی که بار دیگر خواست از آن
سخن بگوید، به شکلی دیگر می­گوید و در نتیجه، دروغش برملا می­شود.

عامل دیگر فراموش کاری دروغگو آن است که کسی که همواره دروغ می­گوید، به دروغ خود
نیز چندان اهمیت نمی­دهد. دروغ برای او کاری عادی است و هر زمان که می­خواهد، به
راحتی دروغ می­گوید و دروغ­های او پایان نمی­پذیرد. در نتیجه، حرف­هایش را کمتر به
ذهن می­سپارد و فراموش می­کند.

سه ـ نومیدی

وقتی دروغی از دروغگو کشف شد، ضربه­ای به او وارد می­آید؛ زیرا نه تنها به
خواسته­اش از دروغ گفتن نرسیده، بلکه نتیجه­ای برخلاف آن گرفته است. بدین ترتیب،
یکی از دو حال نصیب دروغگو می­شود:

اول ـ روحیه­اش سست و تصمیم گرفتن برای او دشوار شده و او از رسیدن به کامیابی­ها
نومید می­شود؛ زیرا تنها راهی که می­پنداشته او را به مقصد می­رساند، دروغ بوده که
آن هم بسته شده است. او اگر به شایستگی رفتار می­کرد، از راه درست به مقصودش
می­رسید و به دروغ گفتن پناه نمی­برد. با این حال، راه درست که بر او مسدود بود راه
دروغ هم که سد گردید، اکنون به چه وسیله­ای به منظور خود برسد؟

دوم ـ نومیدی بر او چیره می­شود و سرانجامی ناخوشایند در انتظار اوست.

چهار ـ از بین رفتن شرم و حیا

وضع دیگری که ممکن است بر اثر کشف دروغ نصیب دروغگو شود، پرده­دری و بی­شرمی است.
اگر کشف دروغ، روحیه دروغگو را سست نکند و او همچنان به دروغگویی ادامه دهد،
بی آبرویی های پی در پی، شرم را از او می­گیرد و او به دروغگوی حرفه­ای تبدیل
می­شود و دیگر، از آنکه دروغش آشکار شود، ابایی ندارد. با خود می­گوید، آب که از
سرگذشت، چه یک من، چه صد من؛ من که گناهم برملا شد و دروغ برای پنهان ساختن آن سودی
نبخشید و رسوایم ساخت، حال هر چه می­شود، بشود.

پنج ـ دروغ، دروغ می­زاید

دروغگو برای حفظ دروغ خود مجبور است باز هم دروغ بگوید او یا باید همان دروغ نخستین
را دوباره بگوید و بر آن تأکید کند یا باید دروغ دیگری بسازد که از کشف دروغ نخستش
جلوگیری کند.

در هر دو صورت، بر اثر یک دروغ، دروغ­هایی دیگر می­گوید و این ماری که خوش خط و
خالش پنداشته، مارهایی دیگر زاییده است که همگی او را می­­گزند. علاوه بر این گاهی
نیز برای حفظ دروغ او، اطرافیانش نیز به دروغ­گویی می­افتند.

شش ـ بدگمانی

زیان روانی دیگری که گاه بر اثر دروغ دامن دروغگو را می­گیرد، بدگمانی به مردم است.
این بیماری روانی در پی دو چیز، در دروغگو مسکن می­گزیند: یکی آنکه چون خود برخلاف
حقیقت سخن می­گوید، درباره دیگران نیز چنین نظری دارد و البته دیگران را مانند خود
پنداشتن، ناشی از طبیعت بشری است. به همین علت است که کسی که به راستگویی عادت
دارد، نخستین بار با هر کس روبه­رو می­شود، سخن او را راست می­پندارد.

دومین عامل بدگمانی دروغگو به دیگران، واکنش اطرافیان در قبال کارهای اوست. او وقتی
می­بیند دیگران به او خوش­بین نیستند و اعتماد ندارند، او نیز به آنان بدبین می­شود
و اعتماد نمی­کند. در واقع تعصب و خودخواهی دروغگو نیز سبب می­شود که در برابر این
رفتار مردم، او نیز مانند آنان رفتار کند و به آنها با دیده بدگمانی بنگرد.

۲. ریشه­های دروغگویی

الف) ریشه­های روانی دروغگویی در سنین کودکی

دروغگویی کودکان، نوعی ناسازگاری و نابهنجاری است. گام نخست در راه اصلاح و بازسازی
این رفتار کودک، شناخت علت و عامل کارهای اوست؛ یعنی باید دریافت کودک چرا دروغ
می­گوید و انگیزه او در این کار چیست؟ علل دروغگویی در کودکان می­تواند موارد زیر
باشد:

یک ـ تخیل

کودکان مسائل بسیاری را به زبان می­آورند و آنها را حقیقت می دانند، در حالی که
خیالی بیش نیست. قدرت خیال­پردازی کودکان بسیار بالا است. آنان تصاویری را در ذهن
خویش می­پرورانند و بعدها به صورت تصوری نیرومند در می­آورند، چنان که گویی صحنه
موجود در خیالشان را در برابر چشم خود می­بینند. بر این اساس، آنچه کودک می­گوید،
اگرچه در ظاهر دروغ است، از نظر کودک درست و حتی عین واقع است. او این نارسایی را
دارد که میان عالم حقیقت و پندار تفاوتی نمی­گذارد و به همان گونه که مسائل را در
ذهن می­پندارد، به زبان می­آورد.

دو ـ آرزو و رؤیا

گاهی کودک آرزوی داشتن چیزی را در دل می­پروراند، از شدت میل و علاقه در رسیدن به
آن، خود را دست­یافته بدان و در آن عالم گمان می­کند. این امر در روزها و لحظه­های
نخست، برای کودک صورت واقعی ندارد، ولی بعدها شدت آرزو و تلقین، او را وا می­دارد
که مسائل خود را واقعی بپندارد و آن را بیان کند؛ امری که گاه ما دروغش می­پنداریم.

گاهی نیز بیان مسئله گرچه دروغ است، ولی گوینده آن را ارضا می­کند. او آن قدر مسئله
مورد آرزو را بر زبان می­آورد تا بدان برسد یا از گفتن آن سیر شود. بر این اساس،
گفتن چنین دروغی، آرزومندی کودک را نشان می­دهد.

سه ـ بی­اعتمادی

گاهی کودک به والدین بی­اعتماد است و گاه با مربیان خود ارتباط خوبی ندارد. به
عنوان نمونه گمان می­کند آنها رازهای او را برملا می­سازند و آبروی او را می­برند
یا فکر می­کند اگر حقیقت را بگوید، به نتیجه دلخواهش نمی­رسد یا نزد دیگران خوار و
حقیر می­شود. پس تصمیم می­گیرد دروغ بگوید.

مادری که راز کودک را از روی مصلحتی به پدر می­گوید و پدر هم ناشیانه آن را به رخش
می­کشد، اعتماد کودک را از خود سلب می­کند. بدین ترتیب، کودک از این پس خود را
ناگزیر می­بیند که حقیقت را به مادر نگوید و به دروغ متوسل شود.

چهار ـ ترس

گاهی کودک دروغ می­گوید؛ زیرا از راست گفتن و پی­آمدهای آن می­هراسد. او می­ترسد
اگر راست بگوید، کتک بخورد یا مورد سرزنش و اهانت قرار گیرد. برای نمونه، از برادر
یا خواهر کوچکش بیزار است، یا از غذایی بدش می­آید، ولی از اینکه آن را به زبان
آورد، وحشت دارد. می­ترسد پدر و مادرش او را از خود برانند یا محبت­شان را از او
بگیرند. زمانی که خطایی از کودک سر می­زند، از آن جا که می­داند پدر و مادر از او
نمی­گذرند و تنبیهش می­کنند، او نیز برای فرار از تنبیه، خطایش را انکار می­کند یا
به دروغ، اشتباهش را به اطرافیانش نسبت می­دهد.

پنج ـ آزمایش والدین

گاهی دروغگویی کودک، برای آزمایش والدین یا مربیان است. او می­خواهد ببیند آنها در
برابر دروغ او چه واکنشی نشا