پاورپوینت کامل فصل ششم; معادباوری و رسانه ۱۱۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فصل ششم; معادباوری و رسانه ۱۱۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فصل ششم; معادباوری و رسانه ۱۱۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فصل ششم; معادباوری و رسانه ۱۱۷ اسلاید در PowerPoint :

۸۸

۱. ضرورت ترویج معادباوری از رسانه ملی

انسان نیازهای متفاوتی دارد و پاسخ گویی درست و مناسب به این نیازها هم شخصیت فردی و اجتماعی انسان را می سازد و هم زمینه کمال او را فراهم می آورد.

نیاز به شناخت زندگی ابدی و غایت و نهایت زندگی و نیز تثبیت ایمان و یقین به آن، از نیازهای اساسی هر انسانی به ویژه انسان موحد است. ازآن جاکه رسانه ملی منادی ایدئولوژی اسلامی در سراسر جهان است، باید با تقویت بنیان اعتقادی مردم در داخل کشور، معرفی کننده آموزه های اعتقادی در کل جهان باشد.

از سوی دیگر رسانه ای که در جامعه دینی و براساس دین اداره می شود، باید همه نیازهای مخاطب از جمله نیاز به پیدا کردن شناخت صحیح نسبت به جهان آخرت و نهادینه شدن باور و اعتقاد به آن را برآورده کند. همچنین، رسانه ملی موظف است حتی اگر مخاطب از این نیاز خود به عمد یا ناخودآگاه غافل شد، وی را به این نیاز ضروری آگاه کند و در این زمینه برنامه ویژه ای در دستور کار خود داشته باشد.

با توجه به اهمیت معادباوری و آثار پر برکت و ارزشمند آن، ضروری است رسانه ملی با تمسک به روح کلی حاکم بر قوانین دین مبین اسلام و با الگوگیری از روش و سیره معصومان(ع)، با به کارگیری ابزار و شیوه های هنری در برنامه سازی، در زمینه معاد و زندگی اخروی تلاش ویژه ای داشته و بتواند پاسخ گوی نیاز مخاطبان خود در این زمینه باشد.

۲. آسیب های موجود در عملکرد رسانه ملی در زمینه معادباوری

پیش از هر چیز لازم است آسیب های برنامه سازی در این زمینه بررسی گردد تا با تلاش برای رفع این آسیب ها، زمینه ترویج اعتقاد به معاد از طریق رسانه ملی در سطح جامعه فراهم شود.

با نگاهی کوتاه به برنامه های صدا و سیما به نظر می رسد، رسانه ملی برای ترویج معادباوری، آن گونه که شایسته یک رسانه دینی است، عمل نکرده که این خود به یک آسیب شناسی دقیق نیازمند است. شاید یکی از مهم ترین دلایل این کم کاری، جداسازی برنامه های معارفی از دیگر برنامه ها و گروه بندی شدن برنامه ها در مرحله تولید و تهیه برنامه هاست، با این توضیح که گروه معارف یا مناسبت های دینی و مذهبی در عرض و کنار دیگر گروه های برنامه سازی از جمله گروه فیلم و سریال، مسابقات و سرگرمی و کودک و نوجوان قرار دارد، درحالی که در رسانه دینی دیدگاه دین باید بر همه گروه های برنامه سازی حاکم باشد.

جداسازی برنامه ها یا حتی شبکه های دینی از دیگر برنامه ها و شبکه ها مانند تأسیس شبکه قرآن یا رادیو معارف، گرچه در جایگاه خود ثمربخش بوده و هست، ولی خطری جدی برای رسانه ملی به شمار می رود؛ چرا که این جداسازی از سویی نوعی جداسازی میان مخاطبان متدین از دیگر مخاطبان و ساختن برنامه ویژه آنها و از سوی دیگر ترویج ضمنی جدایی دین از زندگی روزمره انسان هاست. افزون بر این، مخاطبان بی دین یا کسانی که نوعی گرایش قلبی به دین و مذهب دارند، از آن غافل می مانند و هیچ اقدامی برای ایجاد یا تقویت گرایش های دینی در آنان صورت نمی گیرد.

گذشته از این جداسازی، برخی نقاط ضعف یا به بیان دیگر آسیب های اساسی متوجه برنامه سازی است که سبب شده رسانه ملی آن گونه که باید و شاید، نتواند رسالت خود را در زمینه ترویج فرهنگ معادباوری به انجام برساند. این آسیب ها را می توان در دو بخش بررسی کرد:

الف) آسیب های موجود در تمام برنامه ها

یک غفلت از معاد در برنامه ریزی و سیاست گذاری

محور قرار دادن عقاید و به تبع آن مسئله معاد در برنامه های رسانه ملی با یک برنامه ریزی دقیق و هماهنگ، می تواند موجب ترویج و تثبیت اصول اعتقادی از جمله معاد شود. آنچه از مرور اجمالی برنامه های شبکه های مختلف تلویزیونی به دست می آید، این است که تاکنون اقدام ویژه، برجسته و مشخصی صورت نگرفته است که نشان از برنامه ریزی خاص و گسترده برای ترویج اعتقاد به زندگی اخروی و نتایج آن در زندگی دنیوی باشد. باید اعتراف کرد هیچ برنامه ای در سیما به آموزش مستقیم یا غیرمستقیم مسئله معاد نپرداخته و از قابلیت ها و پتانسیل های بالای تصویری برای فرهنگ سازی در این زمینه استفاده نشده است. بی شک، تشکیل هسته اعتقادی، متشکل از مراجع اعتقادی و کارشناسان رسانه و برگزاری جلسه ها با تهیه کنندگان و کارگردانان می تواند گامی در مسیر هدفمند کردن معادباوری در رسانه ملی باشد.

دو مخاطب محوری صرف

ایجاد تفریح و سرگرمی و پر کردن اوقات فراغت از وظایف اصلی صدا و سیماست. متأسفانه قائلان این دیدگاه اغلب، بامحتوا بودن و لزوم جهت گیری خاص را برای این گونه برنامه ها، یعنی برنامه های سرگرمی و تفریحی لازم و ضروری نمی دانند. هنگامی که این نگرش با مخاطب محوری و ملاک بودن میزان جذب مخاطب همراه شود، حاصل آن تهیه برنامه هایی است که مخاطبان مربوط به خود را جذب می کند، درحالی که از محتوا و جهت گیری مناسبی برخوردار نیستند. طبیعی است نخستین تأثیر نمایش این گونه برنامه ها، عادت دادن مردم به لهو و لعب و اموری است که هدف نهایی آن به تفریح و لذت بردن صرف خلاصه می شود، نه رشد مخاطبان و این امر خود به خود، با بینش الهی مبنی بر معنویت گرایی، آخرت گرایی و کمال جویی در تعارض است.

سه تشویق به دنیاگرایی

برجسته ترین موارد نشانه های تشویق به دنیاگرایی و روی گردانی از معنویت و غفلت از معاد در رسانه ملی عبارتند از:

حجم گسترده آگهی های بازرگانی

حجم گسترده تبلیغات بازرگانی درباره کالاهای مختلف از جمله کالاها و خدمات پرهزینه و لوکس و جلوه دادن آنها به عنوان کالاهای بسیار مهم، ضروری، زیبا و مفید در زندگی و ایجاد رغبت شدید در مخاطبان برای تهیه آن از طریق نمایش تیزرهای بسیار جذاب، از مصداق های ترویج مستقیم دنیاگرایی و غفلت از آخرت است. آنچه در این میان مهم است تعارض کلی این رویکرد؛ یعنی ترویج حرص و مصرف گرایی با آموزه های دین مبین اسلام در این زمینه است؛ یعنی از یک سو بزرگان و شخصیت های دینی در جامعه و حتی خود رسانه در برنامه های معارفی، قناعت در مصرف و ساده زیستی (همراه با تلاش و کار) را تبلیغ می کنند و از سوی دیگر مخاطبان رسانه ملی با پخش آگهی های بازرگانی به دنیاطلبی و مصرف گرایی دعوت می شوند.

تجمل گرایی در فیلم ها و سریال ها

نمایش مکرر ویلاها و آپارتمان های بسیار شیک همراه با دکورها و مبلمان ها و اثاثیه های خیره کننده و مجلل در فیلم ها و سریال ها و به نمایش گذاشتن زندگی شخصیت های اصلی سریال ها در قالب انسان های متمول و بهره مند از دنیا (موبایل، ماشین های گران قیمت، مسکن، لباس شیک و …) از امور منفی و مخربی است که سبب افزایش سطح توقعات مردم و نارضایتی از وضع معیشت مادی خویش می شود و در آنان نیازهای غیرواقعی و احساس فقر کاذب را ایجاد می کند، به ویژه آنکه این تجملات و برخورداری ها، برای صاحبان مشاغل عادی و سطح متوسط جامعه نیز به نمایش در می آید.

جاذبه های مالی در مسابقه ها

بسیاری از مسابقه ها که به طور حضوری یا غیرحضوری از رسانه ملی پخش می شوند، حس دنیاگرایی مردم را تشدید و غفلت از زندگی اخروی را در آنان بیشتر می کند که رهبر معظم انقلاب در سخنان ارزشمند خود به صراحت به این مسئله اشاره کرده است. گذشته از اینکه برخی از این مسابقه ها فقط جنبه سرگرمی دارند و از محتوای آموزشی و تربیتی خالی هستند، جوایز این مسابقه ها اغلب، اشیا، امتیازات مادی یا پول است. همچنین، نقش اصلی در موفقیت در مسابقه و به دست آوردن جوایز را اتفاق یا به عبارت دیگر شانس تعیین می کند، نه معلومات و آگاهی یا توانایی و مهارت افراد. متأسفانه این حس دنیاگرایی که درست در برابر آخرت خواهی قرار دارد، گاه در برنامه هایی دیده می شود که در آن پرسش هایی درباره آیات قرآن و معاد و دیگر مسائل دینی مطرح می شود.

بی توجهی به تکالیف دینی و حد و مرزهای شرعی در فیلم ها و سریال ها

بی توجهی به انجام تکالیف و وظایف دینی و رعایت نکردن حد و مرزهای شرعی از سوی بازیگران در فیلم ها و سریال ها، به معضل غفلت از معاد دامن می زند و بی قیدی و سستی در وظایف دینی را گسترش می دهد. برای مثال، نمایش روابط نادرست میان زن و مرد به طور پیاپی و جذاب، با آموزه های دین و عرف دین داران در تعارض است که گاه این حرمت شکنی ها در برنامه های مناسبتی و دینی نیز به چشم می خورد. همچنین، نمایش ندادن انجام وظایف و فرایض دین در فیلم ها و سریال ها را نیز می توان نوعی غفلت از معاد و اصول اعتقادی برشمرد؛ چرا که به تصویر کشیدن عبودیت و حفظ حریم ها و احترام به آموزه های دینی، خود، نوعی ترویج معادباوری در جامعه است.

ب) آسیب های موجود در برنامه های معارفی

به نظر می رسد برنامه های معارفی رسانه های ملی در زمینه غفلت زدایی در امر معاد و دیگر اصول اعتقادی، ناکافی و گاه ناکارآمد است. گذشته از زمان کم و محدود این برنامه ها، نقاط ضعف این برنامه ها در شبکه های گوناگون رادیو و تلویزیون عبارتند از:

یک استفاده از ساده ترین قالب های برنامه ای

بیشتر برنامه های معارفی در قالب سخنرانی، مصاحبه، پاسخ به پرسش ها و گزارش ها تهیه و پخش می شوند. این قالب ها از نظر رده برنامه سازی، اغلب در رده «د» یا به ندرت «ج» قرار دارند که برنامه های بسیار ساده و کم هزینه به شمار می روند. پیام این برنامه ها بیشتر به صورت مستقیم و با استفاده از پایین ترین سطح جذابیت از نظر شکل و قالب به مخاطبان منتقل می شود، درحالی که این روش در ارتباط ها و آموزش های رودررو و حضوری مناسب و مؤثر است، نه ارتباط های رسانه ای.

دو نداشتن نوآوری و ابتکار در برنامه ها

قالب و محتوای برنامه های معارفی اغلب، تکراری و کسل کننده است و به پخش سخنرانی، مصاحبه یا پخش مستند و گاه نماهنگ محدود می شود و به ندرت نوآوری ها و ابتکارهای جالبی در این زمینه صورت می گیرد. البته در مفید بودن این قالب ها شکی نیست، ولی با این حال نباید از قالب های جذاب دیگر چون فیلم و سریال یا تئاتر غافل شد. بسنده کردن به پخش سخنرانی یا میزگردهای خشک و خسته کننده و نشان دادن گل و بوته در ایام ولادت ائمه(ع) یا پخش مداحی و عزاداری در ایام سوگواری آن بزرگواران، بی تردید، دفاع نامناسب و ناشیانه از آموزه های دین و یکی از عوامل آسیب زا در میان نسل جوان است. به نظر می رسد توجه و حساسیت مسئولان و دست اندرکاران صدا و سیما بیشتر به قالب و ظاهر مذهبی برنامه هاست تا محتوا و جذب مخاطب به ارزش های اصیل دینی.

سه طرح ابعاد تکلیفی دین و غفلت از جنبه های عاطفی، معنوی و جذاب آن

از جمله مهم ترین ضعف های برنامه های معارفی، توجه بیشتر به بُعد مناسکی و تکلیفی و غفلت از جنبه های احساسی، عاطفی و جذاب دین و اصول اعتقادی است. این در حالی است که بیان نکردن و به تصویر نکشیدن ابعاد زیبای خداپرستی و اعتقاد به نبوت و معاد در مخاطبان، نوعی وازدگی نسبت به دین و اصول اعتقادی ایجاد می کند. در مقابل، بیان آثار ارزشمند اعتقاد به دین و سرای آخرت از جمله رسیدن به آرامش و سعادت، از مواردی است که کمتر به تصویر کشیده شده یا از آن سخن به میان آمده است. ازاین روست که برنامه های معارفی اغلب، مخاطبان محدودی دارد و اثرگذاری آن بر مخاطب نیز بسیار محدود و ناچیز است.

چهار تولید و پخش برنامه­های معارفی در زمان­های خاص

از دیگر آسیب­های برنامه­های معارفی، تولید و پخش آنها در زمان های خاص از جمله ماه مبارک رمضان و محرم است. مقوله­هایی چون مسئله تجسم اعمال و گرفتاری در عذاب دوزخ؛ استقلال روح از جسم پس از مرگ و مانند آن از جمله مواردی است که فقط در سریال­های ماه مبارک رمضان شاهد آن هستیم. گذشته از این، در طول سال، برنامه های معارفی و دینی یا در وقت هایی که مخاطب ندارد یا هم زمان با برنامه های جذاب و دیدنی در شبکه های دیگر به نمایش گذاشته می شود.

پنج به روز نبودن بیشتر برنامه­های دینی

پیشرفت تکنولوژی و توسعه روابط و تعاملات گوناگون، نیازهای جدیدی را برای انسان امروز در حوزه دین و اصول اعتقادی به وجود آورده که شاید تاکنون کمتر مطرح بوده یا وجود نداشته است. بنابراین، رسالت رسانه ملی که خود نقش مؤثری در توسعه ارتباطات و القا هنجارهای زندگی مدرن به مخاطب داشته، این است که در این حوزه نیز ارتباط برنامه­های دینی را با مسائل روزمره زندگی امروز روشن سازد.

شش مطابقت نداشتن برنامه­ها با آموزه­ها و منابع دینی

دوری برنامه­هایی با موضوع­های اعتقادی چون معاد، از آموزه­های دینی برگرفته از قرآن و سیره معصومین(ع)، از دیگر آسیب­های برنامه­سازی است که ضرورت حضور جدی و مؤثر کارشناسان حوزه دین را در کنار برنامه­سازان و تولیدکنندگان دو چندان می­کند.

امروزه رسانه ملی تا حد قابل توجهی جای گزین رسانه­های سنّتی دینی از جمله مسجد و منبر شده است و بسیاری از مخاطبان، نیازهای دینی و پاسخ پرسش­های مذهبی خود را در برنامه­های صدا و سیما جست­وجو می­کنند. از این رو، مستند نبودن برنامه­هایی با مباحث اعتقادی، آفتی است که به شدت باید از آن پرهیز کرد.

هفت سطحی­نگری

سطحی­نگری و عمق نبخشیدن به برنامه­های دینی و اعتقادی از دیگر آسیب­های جدی به شمار می­رود و سبب سطحی­نگری مخاطبان نسبت به عقاید دینی خواهد شد. این معضل شاید ناشی از درک درست نداشتن برنامه­ساز نسبت به مفاهیم اعتقادی اسلام باشد. برای مثال، در نگاهی عمیق، مسئله معاد و اعتقاد و باور به آن ارتباط مستقیمی با مبدأ باوری؛ یعنی توحید دارد. خداوند در قرآن کریم در این باره می­فرماید: «إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعونَ؛ همانا ما از خداییم و به سوی او باز می­گردیم.» (بقره: ۱۵۶) بنابراین، برای تقویت اعتقاد مخاطب به معاد، نخست باید بینش مخاطب نسبت به توحید تقویت شود.

هشت تأکید صرف بر عقوبت خلاف­های مالی و غفلت از دیگر گناهان

در سریال­هایی که تاکنون در زمینه معاد و عقوبت گناهان ساخته شده است، بر خلاف­های مالی مانند نزول­ خواری، حرام خواری، اختلاس، دزدی و مانند آن تأکید بسیاری شده و از دیگر گناهان مانند بی­توجهی به نماز، دروغ­گویی، بدحجابی، بی عفتی و مانند آن غفلت شده است. این یک سویه نگری سبب غفلت­زایی یا اباحه­گری نسبت به دیگر اعمال نادرست خواهد شد.

نه به حاشیه رانده شدن پیام سریال­های دینی

گاه روابط عشقی یا مسائل پلیسی در فیلم­ها و سریال­ها چنان محوری می­شود که موضوع­ اصلی برنامه را تحت­الشعاع قرار می­دهد. این موضوع در برنامه­هایی با موضوع­های دینی، حساسیت دو چندان پیدا می­کند. طرح مسائلی چون روابط ناصحیح میان زن و مرد به طور مکرر و جذاب، با آموزه­های دینی و اخلاقی و عرف دین داران در تعارض است.

۳. سه نکته مهم در القای مفهوم معاد در برنامه­سازی

الف) توجه جامع به ابعاد وجودی انسان

ابعاد وجودی انسان عبارتند از: بعد قلبی عاطفی، ذهنی نظری و عینی رفتاری. از این رو، نقاط اثرگذاری برنامه­های سیما بر مسائل انسانی نیز به ناچار، بر همین ابعاد منطبق می­شود. به این ترتیب که اثرگذاری بر بعد ذهنی نظری با هدف ارتقاء آگاهی و دانش، اثرگذاری بر بعد قلبی و عاطفی با هدف اصلاح یا تقویت نظام گرایش­ها و امیال و اثرگذاری بر بعد عینی رفتاری با هدف اصلاح یا تقویت نظام رفتار و اعمال، سه فعالیت عمده ای است که می تواند در دستور کار برنامه سازی در زمینه معادباوری قرار گیرد.[۱]

توجه به این نکته ضروری است که اثرگذاری بر مخاطبان در زمینه معاد، با توجه و کار همیشگی و پیگیر در این سه محور، ممکن خواهد بود و مدیران و دست اندرکاران تهیه برنامه، نباید از هیچ یک از این سه بعد غافل شوند؛ چرا که پرداختن صرف به بعد ذهنی و فکری در برنامه های کارشناسی و علمی نمی تواند به تنهایی کارآیی لازم را در پای بندی به معاد داشته باشد، همچنان که ساخت برنامه هایی که فقط به بعد عاطفی و احساس مخاطب توجه دارند نیز نمی تواند اثرگذاری همیشگی یا دست کم درازمدت را در زمینه اعتقاد به معاد در مخاطب داشته باشد. همچنین، تلاش برای الگو بخشیدن به اعمال و رفتار مخاطب، بدون تأمین پشتوانه فکری و تحریک بعد عاطفی انسان، بی نتیجه یا کم اثر و موقت خواهد بود.

ب) مخاطب شناسی

مخاطبان برنامه یکی از اجزای مهم فرآیند انتقال پیام هستند و در اثر بخشی این ارتباط نقش مهمی دارند. بنابراین، شناخت نگرش، سلیقه، شخصیت و دیگر ویژگی های مخاطبان از ضرورت های برنامه سازی است.

تحقیقات نشان می دهد تنها هنگامی می توان به اثربخشی ارتباط اطمینان داشت که بررسی دقیق، پیش از برقراری ارتباطات بر روی مخاطبان صورت گیرد. سیما نیز با توجه به گوناگونی مخاطبان، با برنامه ریزی دقیق و مخاطب شناسی کامل می تواند در زمینه القای ترویج معادباوری مؤثرتر عمل کند. برای مثال، در زمینه مسئله معادباوری می توان مخاطبان سیما را به چند گروه اصلی تقسیم کرد: افراد معتقد و پای بند به اصل معاد و رستاخیز؛ افرادی که با وجود گرایش های دینی، به روز قیامت و پاسخ گویی در برابر اعمالشان یقین ندارند و افراد بی اعتقاد به دین و معاد. در مورد گروه اول باید این اعتقاد و پای بندی را تقویت کرد و برای کاستن از حساسیت آنها نسبت به باور معاد کوشید.

در مورد گروه دوم که اغلب به دلیل آشنا نبودن با مسئله معاد و رستاخیز یا اثرپذیری از بی اعتقادی اطرافیان، محیط و خانواده، باوری قوی به معاد ندارند، باید برای بالا بردن سطح آگاهی و تعمیق باورهای دینی کوشید.

در مورد گروه سوم نیز بهتر است از اثرگذاری معتقد بودن به معاد و قیامت بر زندگی دنیوی و ایجاد آرامش روحی نسبت به آینده، از زبان کارشناسان مذهبی براساس پژوهش ها و تحقیقات صورت گرفته در زمینه اصول اعتقادی سخن گفت. بنابراین، در برنامه سازی باید به هر سه گروه از مخاطبان توجه کرد. همچنین، درنظرگرفتن ویژگی ها و حساسیت های گروه های مختلف سنی نوجوان و جوان و تفهیم درستی از مفاهیم اصول اعتقادی، امری ضروری است.

ج) توجه به عوالم شش گانه خلقت

رسانه های موجود در جهان، مبلّغ و منادی فرهنگ انسان مدارانه غرب و همواره درصدد تغییر ذائقه انسان بوده و هستند. این تغییر ذائقه نیازمند گامی نخست است که از تحریف تاریخ انبیا و تغییر معنایی واژگان قدسی و مصادره بسیاری دیگر از مفاهیم به نفع تعریفی خاص از جهان و هستی آغاز می شود. در این نگاه، جهان دفتری بی آغاز و بی انجام است و زندگی در زادن و مردن خلاصه می شود و فلسفه زندگی چیزی جز لذت بردن نبوده و نیست.

قرآن کریم، ب