پاورپوینت کامل درگذشت کسایی مروزی شاعر نامدار ایرانی ۱۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درگذشت کسایی مروزی شاعر نامدار ایرانی ۱۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درگذشت کسایی مروزی شاعر نامدار ایرانی ۱۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درگذشت کسایی مروزی شاعر نامدار ایرانی ۱۷ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

اوصاف خویشتن نتوانی به شعر گفت

حمیده رضایی

زیبا بود ار مرو بنازد به کسایی

چونان که جهان جمله به استاد سمرقند

چشم بچرخان در صحیفه گل، در صدای ممتد آبشاران، در آهنگ موزون روزها و شب ها.

چشم بچرخان در پیوستگی آسمان و زمین، در هوای جاری لحظات.

طبیعت، وامدار «سحر حلال» توست. دست هایت را بلند کن، بگذار بی اختیار از سر انگشتان
ساحری ات، شعر همچون فواره ای در هیجان صفحاتِ ذهنِ جستجوگر، زمان را لبریز کند.

صدایت شیوایی هر چه تمام تر کلمات است به لحن آب، به شفافیّت نور.

صدایت سرشار از تجربه های پرواز در ماورای آسمان های کبود است.

صدایت، ارتعاشِ واژه های به چرخ آمده است.

بال های پروازت را به دیواره های آسمان بکوب تا فضای بازتر برای بال و پر گرفتن،
روبه روی چشم هایت نفس بکشد.

«مرو» ـ این آخرین شهر تاریخی ایران ـ تو را به سر انگشت حیرت به اشاره می نشیند، آن گاه
که آهنگ گام هایت بر دوش صفحات، «مرغاب» را به تموّج وا می دارد؛ آن چنان که هر چه بهار از
لابه لای ردّ قدم هایت بر اوراق پراکنده معجزه ات، نفس تازه می کند؛ خالی از هر چه خمودگی
خاک.

به شعر بنشین لحظات عارفانه ات را، بگذار شکوفه بریزد از دهانت!

تهی شو از خویش در لحظات بی هنگام، که چون بارقه ای، جان مشتاقت را شعله زار هیجان
می کند.

دست های آسمان به دامان تو دراز می شود.

موج ها از بستر چشمان تو برخاستند

ابرها از سوز دامان تو سر برداشتند

و تو می سوزی در سوز «نعت» و «منقبت» جدا از هر چه تعلّق، حل می شوی در منشوری از
رنگ و نور.

دست هایت، ادامه شاخه های پیوند خورده با آسمان اند. دهانت در رستخیز کلمات، شعر
جوانه می زند.

هوایت بوی سپیده دمان شوق می دهد، امّا هنوز موزونی کلمات تو را سیراب نمی کند،
نمی کاهد از عطش لبریزت.

هر چند در صناعت نقش و علوم شعر

جز مر تو را روا نبود سرفراشتن

اوصاف خویشتن نتوانی به شعر گفت

تمثال خویشتن نتوانی نگاشتن

سر بر این بیهوده خاک مگذار؛ عرصه جولان تو آسمان هاست.

هنوز هر بهار، به شوق کلمات تو، بر شاخه ها جوانه می زند.

هنوز مرو، نامت را از خاطر نبرده است و هر بهار، تو را می بیند؛ پیچیده در «کسا»

به موج خیز «مرغاب» چشم دوخته ای و کلماتت را آب، با خود می برد تا همه تاریخ.

دانای مرو

محمد کامرانی اقدام

کسایی، ای طلوع آفتاب معرفت در سپیده دم سعادت و سربلندی و سلوک! درود بر تو که
اختران ادب را در آسمان سرایش مرثیه برافروختی و چشم به تمام پنجره های پژمرده دوختی.

کسایی! تو که نبودی، «مرو»، خواب های آشفته شیفتگی تو را می