پاورپوینت کامل رحلت پیامبر گرامی اسلام ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رحلت پیامبر گرامی اسلام ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رحلت پیامبر گرامی اسلام ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رحلت پیامبر گرامی اسلام ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۹۰

یکشنبه

۲۷ اسفند ۱۳۸۵

۲۷ صفر ۱۴۲۸

۱۸.Mar.2007

تا همیشه نوای توحید تو بلند است

میثم امانی

در انتظار رهایی، دل به موج های زمان سپرده ای و جان به دست های خدا.

چشم هایت در ساحل ملکوت، فرود آمده اند و دریای خروشان دنیای ما، همچنان در
تکاپو است.

یوسف گمگشته قرن های تاریکی! جهانی گرداگرد نفس های تو حلقه زده اند؛ تو هیچ گاه
از ابلاغ نامه های رسالت خویش، زبان نبسته ای. چشم های تب دارت، هنوز نگران آینده
امت اند و نگران حق الناس.

چه بسیارند نام های بزرگ که به بدنامی رفته اند! درس تو این بود که زندگی زیبا داشته
باشید تا مرگ زیبا داشته باشید. گردونه های تمدن را که در دست های جهالت بود، به
دست های اخلاق سپرده ای، و ما اگر هدایت یافته ایم، به مدد انفاس قدسی توست.

سر بر بالین نهادن ات، خاموشی نیست، فراموشی نیست، تازه دارد ندای «لا اله الا اللّه »
شنیده می شود و فردا پشت بام های زمین را روشن خواهد ساخت.

الگوی برگزیده

در جهانی مرده و پژمرده، امید دمیده ای و ریسمان های قطع شده زمین و آسمان را دوباره
گره زده ای تا قلب های مؤمن، بتوانند به مسافرت عرش بروند و حضور خداوند، هر روز
میهمان دل های شکسته باشد.

در جهانی خسته و پابسته، امید دمیده ای تا برخیزد. عدالت و توحید را که گمشده های
شهر بود، دوباره به میدان حیات برگردانده ای.

تو را برگزیده اند تا الگوی آدم ها باشی در انسانی زیستن و قفل های خودپرستی را
بگشایی با کلیدهای خداپرستی!

گفتی: «مؤمنان با هم برابرند»

سخنت این است که «انما المؤمنون اخوه؛ مؤمنان با هم برادرند.» خدایشان یکی و
پدرشان یکی است.

جرقه های شیطان، تنها در سینه کسانی آتش خواهد زد که دل به خدا نسپرده اند؛ بذرهای
نفاق، بذرهای نزاع، بذرهای کینه در قلب برادران ایمانی، ریشه نخواهد دوانید. چشم های
هر کسی، مال خود اوست؛ ولی با این همه چشم، به یک چیز می نگرند!

روز سیاه پوشی قبیله های فروتنی

محمدکاظم بدرالدین

زمزمه های مرثیه گون کوچه های مدینه را یک به یک می پیماید. خویشاوندی نخل های
مدینه با داغ، زجرآورترین تصویر است. از گلوی اندوهگین هر واژه، نیزارهای ماتم
می چکد. مسجد از صدای روح نواز گل خالی است. ضجه در محراب ریشه دوانده است.
منبر، در محوطه اشک نشسته است. تمام دقایق بیست و هشتم صفر، خزان است و وجب به
وجب مدینه، تبدار این سفر. سینه های پرغم احادیث، برای «قال النبی صلی الله علیه و آله »ها اشک حسرت
می ریزند.

کنار مولا، چیزی جز غربت نیست. ناگهانی از بی رمقی رخ نموده است. پیرامون زهرا علیهاالسلام ،
اندوهی وسیع پا گرفته است؛ آن چنان که هیچ چشمی ندیده است. اشک های غلطان مدینه با
ناله های «ام ابیها»یی هم سو شده است.

بی شهد نبوت، روزگاری تلخ، ذائقه دین را پر کرده است. کینه ها و لقمه ای از خیبر، زهر
در شریان دقایق ریخته است. همیشه و در هر مقطعی، همان گونه که پیامبری از صبح
می گوید، عده ای از تبار ابوجهل ها هستند که با چرکینی شب، خو می گیرند. اما ما، بی نگاه
رحمت گستر واپسین پیامبر، کدام لحظه را تاب بیاوریم؟ بی صدای عطوفت زای او، به کدام
سو پناه بجوییم؟ «اللهُمَّ إنا نَشکُو اِلَیکَ فَقْدَ نَبیِّناً صلی الله علیه و آله » بیست و هشتم صفر، یعنی ضمیمه شدن
عطری بدیه به آسمان، و چه محروم است زمین که فروغ یگانه خود را از دست داده است.

بیست و هشتم صفر، روز سیاه پوشی قبیله های سادگی و فروتنی است.

چه باید کرد که همیشه پیرو هر داغ، کلیفی جز شکیبایی نیست!

نگران امتت هستی هنوز

عباس محمدی

مرور می کنی خاطرات هزار ساله نوح را، تنهایی آدم را، زخم های ایوب را و امتحان
ابراهیم را. با آمدن آدم علیه السلام آمده ای و بعد از عیسی علیه السلام به پیامبری رسیده ای.

فرشته ها صدایت می کنند؛ اما هنوز دلتنگ و نگران امتت هستی.

هرچند اتمام حجت کرده ای، هرچند عادل ترین نگهبان را بر آنان گمارده ای، اما دلشوره
اینکه پس از تو چه خواهد شد، رهایت نمی کند.

پیامبری تو…

سبکبار بال می زنی، تا دورتر از دست رس همه پرنده ها و فرشته ها. اما چه بهارها و
اردیبهشت ها در حسرت دیدن تو از راه خواهند آمد، ای بهشتی ترین!

پیامبری ات باران مهربانی بود که تا دورترین نقطه تشنگی خاک رسید. عطر رسالتت،
هوایی بود که همه خاکیان را به هوای نفس کشیدن در دامنه اسلام کشاند.

پس از تو، آوازهای ابوجهل را هیچ حنجره ای صیقل نداد.

به یمن پیامبری تو، زیتون ها و انجیرها در برابر نخل ها، قرآن تلاوت می کنند و نخل ها به
رسالت جهانی تو سوگند می خورند.

همه پرنده های جهان، اذان می گویند تا کوه ها به امامت تو نماز کنند.

پس از تو

چه می توان گفت از آن همه کلمه ای که در صدای سکوت علی علیه السلام ، پس از تو خاموش
ماندند؟ پس از تو، غیر از نفس های غمگین علی علیه السلام و اشک های ناتمام فاطمه علیهاالسلام ، هیچ نفسی
به تو نرسید و هیچ اشکی از نام تو سرچشمه نگرفت.

بعد از تو، جز لبخندهای اندوهگین علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام ، همه لبخندها به کیسه های زر
ختم شد.

چه شب ها که فاطمه علیهاالسلام به یاد تو در ماه، با گریه می نگریست و علی علیه السلام ، با بغض،
ستاره های ایوان تاریک مدینه را می شمرد. آه، چه فرصت های عزیزی که پس از تو، بین
غربت برادرت علی علیه السلام و مسلمانان نامسلمان گم شد!

کاش سلمان ها و ابوذرها و… در باران تکثیر می شدند تا خطبه های علی علیه السلام را عملی کنند!
کاش… !

کاش چیزی نپرسی!

لب به سخن گشودی و فرمودی: «نورانی ترین شما در روز قیامت، کسی است که آل
محمد صلی الله علیه و آله را بیشتر دوست بدارد.» اما باور نمی کنی که امت تو چگونه به وصیت تو عمل
کردند. کاش از دست های گرمی نپرسی که هیچ گاه پس از تو، دست های تنهای علی علیه السلام را در
صبحگاهان غربت نفشرد و هیچ جوابی، پرنده های سلامش را نرسید! کاش از شانه امنی
نپرسی که پس از تو هیچ شانه ای هق هق گریه های دختر دردانه ات را نداشت! کاش از
دوست داشتن مپرسی که هیچ خانه ای همسایه دوستی مهربانانه آل تو نشد! کاش… !

واپسین نگرانی

حسین امیری

قلبش آرام بود و مطمئن و ضمیرش شاد. صدای اذان که به گوشش می رسید، بوی همت و
مردانگی اش در کوچه های مدینه می پیچید؛ اما چه کسی می داند در عمق نگاه نگرانش،
خاطرات شعب ابی طالب بود یا شکستن دندان مبارکش؟ ولی نه، هیچ کس، هی