پاورپوینت کامل از دریچه زمان;میلاد حضرت امام محمد باقر علیه السلام ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از دریچه زمان;میلاد حضرت امام محمد باقر علیه السلام ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از دریچه زمان;میلاد حضرت امام محمد باقر علیه السلام ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از دریچه زمان;میلاد حضرت امام محمد باقر علیه السلام ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

یکشنبه

۱ بهمن ۱۳۸۵

۱ محرم ۱۴۲۸

۲۱.Jan.2007

گنجینه اسرار محمد

میثم امانی

به دست هایی درود که سبزی نوزادی ات را در آغوش گرفت! به لب هایی درود که اذان مقدس
امامت را در گوش هایت خواند! به چشم هایی درود که با نگاه ظلمت براندازش، ریشه های نور را در
سیمای تو کاشت! به قدم هایی درود که برداشته شد تا تو را به ولایت عشق منصوب کند!

بایسته تر از تو نبود در زمان و شایسته تر از تو نبود در زمین. انگشت هایت، بوی سخاوت می دهد.

«گنجینه اسرار محمد صلی الله علیه و آله » و «ذوالفقار علی علیه السلام » را در پنجمین خوان حقیقت به تو
سپرده اند.

بقچه های غذای کوفه را در نیم شب های مدینه به دوش گرفته ای؛ کلون های تشنه، با عطر
دست هایت سیراب می شوند و دریچه های فقیر، از دیدارت سیر می شوند! حضورت، در
منازعه ها پرچم صلح است و منطق صواب، هیچ گاه از کلام تو دور نخواهد شد.

تو، آمده ای در بلاتکلیفی دوران، روشنی راه باشی.

آمده ای تا شیعه را با علم، نگه داری

«غالیان» به آموزه های مذهب هجوم آورده اند تا از کاهی، کوه بسازند و اسلام را در
سرازیری تحریف بیندازند. دوران، دوران تبرّی است؛ قدم ها بر سر دو راهی است و تنها
مشی اعتدال می تواند راه گم کرده ها را بازگرداند.

آمده ای تا فکرهای بی عنان را مهار بزنی و در آشفته بازار اندیشه های شبهه ناک، منادی
حق باشی.

بلوای تحیر و سرگردانی، همه گیر شده است؛ آمده ای تا به جای منطق خشونت، منطق
گفت وگو را بنشانی و پس از سال ها خفقان، سال ها ترس و سال ها سایه سیاه خاندان اموی،
پیام حقیقت را به شیعیان ات برسانی.

پدرانت، شیعه را با «صلح»، با «جهاد» و با «دعا» نگه داشته اند؛ نوبت از آن توست که شیعه
را با «علم» نگه داری.

تو به ما آموختی

تو به ما آموخته ای که «خوش رویی» و تقرب به خدا گشاینده محبت هاست و ترش رویی
و دوری از خدا فزاینده کینه هاست».

روی باز، راه دل ها را باز و چهره عبوس، راه دلها را سد می کند.

با روی باز، می توان به خدا رسید؛ ولی در چهره عبوس، نشانی از خدا نیست.

با معصوم هفتم علیه السلام

مهدی خلیلیان

«جابر» آن قدر منتظر ماند، تا سلام واپسین پیامبر صلی الله علیه و آله را به کودکی برساند که دانش را
می شکافت و تمام دانشمندان در برابر او احساس حقارت می کردند. وقتی شب های تاریک
«مدینه» با آمدن محمد صلی الله علیه و آله ستاره باران شد، جابر او را در آغوش گرفت و با یاد یار، بوسید؛
انگار جابر فقط منتظر بود تا محمد بیاید و او برود!

نخستین علوی از «بنی هاشم» که هرگز «هشام» را تحمل نکرد. دومین محمد که هم نام و
همانند نخستین بود. سومین معصوم که در «کربلا» حضور داشت. چهار سال پیش از
«عاشورا» رسید، تا پنج خلیفه زمان خویش را به ستوه آورد و گنجینه دانش نبوت و امامت را
به خورشید ششم بسپارد. هفتمین معصوم که با دست های مهربانش بر چشم های نابینای
مَردی روشنایی بخشید، که پیامبر صلی الله علیه و آله همواره او را دوست داشت.

آن گاه که بنی امیه و بنی عباس، سرگرم ستیز بودند، او بر شالوده توحیدی پدر، که در پرتو
«راز و نیاز» استوار شده بود، کاخ «معارف» را بنا نهاد، تا یک صبح «صادق» بدمد و با حکمت
الهی، تفسیر، فقه و… فردایی روشن را به مسلمانان نوید دهد. او به تنهایی، جمع اندیشمندان
را با منطق جاودانه ای که هماره در «مناظره»هایش موج می زد، پراکنده می ساخت و
سوگندهای آنان را ـ که فقط از نادانی حکایت می کرد ـ با پاسخ هایش می شکست.

به ما آموخت که…

او همواره به ما سفارش می کرد: اگر می خواهیم با او دوست باشیم، نباید به حرف های
دیگران توجه کنیم، در «اندوه» آن گاه که ما را «بَد» می دانند، و در «شادی» آن گاه که ما را به
«نیکی» یاد می کنند. آری، باید خود را بر «قرآن» عرضه کنیم و در راه آن، گام برداریم، تا
«تمجید» یا «طعنه» دیگران را، سود یا زیان نپینداریم… .

و چه نیکو «شیعیان راستین» را به همگان نمود؛

«ای پیروان ما!

از خدا، یاری طلبید و شکیبایی ورزید. در سخنانتان صادق باشید. با دل هایتان به مردمان
محبت کنید».

و باز فرمود:

«شیعیان ما، شناخته نمی شوند، جز با فروتنی در برابر دیگران؛ امانت داری و یاد فراوان
خدای مهربان؛

رسیدگی به همسایگان تهی دست و بینوایان؛

راستی در سخن و تلاوت قرآن؛

حفظ زبان از گناهان…».

و شیعگی به کردار است، نه شعار! به عمل است، نه حرف و گفتار!

آری:

در «سخن» هر چند دَم از شیعه بودن می زنیم

در «عمل» معلوم می گردد که صادق نیستیم!

که شیعیان، تنها از خدا پروا دارند و فقط او را فرمانبردارند… و امروز، تولدی دیگر است؛
تولد دوباره مردی که همه چیز را می دانست و به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله می مانست. همو که آیین
زندگی را به ما آموخت و راه بندگی…:

«مَن تَوَکَّلَ عَلَی اللهِ لا یُغلَبُ وَ مَنِ اعتَصَمَ بِاللّه ِ لا یُهزَمُ؛ آن