پاورپوینت کامل ضربت خوردن حضرت علی(ع) ۸۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ضربت خوردن حضرت علی(ع) ۸۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ضربت خوردن حضرت علی(ع) ۸۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ضربت خوردن حضرت علی(ع) ۸۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۶۷

شنبه

۳۰ شهریور ۱۳۸۷

۱۹ رمضان ۱۴۲۹

۲۰.Se.2008

ـ یک جرعه آفتاب

ـ اشاره

ـ گفتار مجری

ـ چراغ راه

ـ زلال قلم

ـ شعر

ـ کوتاه و گویا

ـ آورده اند که…

ـ نظر شما چیه؟

ـ نظر ما اینه…

ـ کتابستان

یک جرعه آفتاب

به کوشش: امین عظیمی

l پیامبر اعظم(ص): «این جبرئیل است که به من خبر می دهد که همانا بزرگ ترین و
واقعی ترین خوشبخت کسی است که علی را در زمان حیاتش و پس از مرگش دوست داشته
باشد».[۱]

l امام علی(ع): قسم به خدا که انس و الفت فرزند ابوطالب به مرگ بیشتر از انس و الفت
بچه شیرخوار به سینه مادرش است».[۲]

l امام حسن(ع) بعد از شهادت امیرالمؤمنین(ع) خطبه ای خواند و از علی(ع) یاد کرد و
چنین فرمود: «(علی) خاتم اوصیا و وصی خاتم پیامبران و امیر صدیقان و شهیدان و
صالحان بود. سپس فرمود: ای مردم! مردی از پیش شما رفت که گذشتگان از او پیشی
نگرفتند و آیندگان به درک او نائل نمی شوند».[۳]

واپسین وصایای علی(ع)

چهل و هفتمین نامه از بخش نامه های نهج البلاغه، وصیتی از امیر کلام و بیان را در
خود جای داده که در کوتاه ترین عبارات و کمترین جملات، تمام آنچه را باید در نظر
داشت و مواظب بود بیان نموده و برای همیشه ما را پند داده است. بخش اصلی این نامه
به شرح زیر است:

«سفارش می کنم شما را؛

۱. به ترس از خدا؛

۲. و اینکه، به دنیاپرستی روی نگردانید، گرچه به سراغ شما آید؛

۳. و بر آنچه از دنیا از دست می دهید اندوهناک مباشید؛

۴. حق را بگویید و برای پاداش الهی عمل کنید؛

۵. دشمن ستمگر و یاور ستمدیده باشید؛

۶. و نظم در امور زندگی؛

۷. و ایجاد آشتی در میانتان؛ زیرا من از جدّ شما رسول خدا(ص) شنیدم که می فرمود:
اصلاح دادن بین مردم از نماز و روزه یک سال برتر است؛

۸ . خدا را! خدا را! درباره یتیمان؛ نکند آنان گاهی سیر و گاه گرسنه بمانند و
حقوقشان ضایع گردد؛

۹. خدا را! خدا را! درباره همسایگانتان؛ حقوقشان را رعایت کنید که وصیت پیامبر
شماست، همواره به خوش رفتاری به همسایگان سفارش می کرد تا آنجا که ما گمان بردیم
برای آنان ارثی معین خواهد کرد؛

۱۰. خدا را! خدا را! درباره قرآن، مبادا دیگران در عمل کردن به دستورهایش از شما
پیشی گیرند؛

۱۱. خدا را! خدا را! درباره نماز چرا که ستون دین شماست؛

۱۲. خدا را! خدا را! درباره خانه خدا، تا هستید آن را خالی مگذارید؛ زیرا اگر کعبه
خلوت شود، مهلت داده نمی شوید؛

۱۳. خدا را! خدا را! درباره جهاد، با اموال و جان ها و زبان های خویش در راه خدا؛

۱۴. بر شما باد به پیوستن با یکدیگر، و بخشش همدیگر، مبادا از هم روی گردانید، و
پیوند دوستی را از بین ببرید.

۱۵. امر به معروف و نهی از منکر را ترک نکنید که بدهای شما بر شما مسلط می گردند،
آن گاه هر چه خدا را بخوانید جواب ندهد…».[۴]

یک جرعه آفتاب

به کوشش: محمدعلی کعبی

l از فرموده های امیرالمؤمنین علی(ع) در آخرین لحظات زندگی شریفشان:

l پیامبر اکرم(ص): «به علی ناسزا نگویید . او شیفته و بی قرار ذات الهی است».[۵]

l پیامبر اکرم(ص): «هر کس بخواهد به حضرت آدم در علمش بنگرد و به نوح در تقوایش و
به ابراهیم در بردباریش و به موسی در هیبتش و به عیسی در عبادتش، بنگرد به علی بن
ابی طالب».[۶]

«فردا مرا خواهید شناخت (و ارزش ایام زندگی مرا خواهید دید) و از درونم خواهید
دانست پس از آنکه جای مرا خالی دیدید و دیگری بر جای من نشست، مرا خواهید
شناخت».[۷]

l امام صادق(ع): «خدا ولایت علی(ع) را واجب ساخت چنان که نماز و زکات و روزه و حج
را واجب ساخت».[۸]

اشاره

جانشین پیامبر

محمدعلی کعبی

در شب نوزدهم رمضان سال چهلم هجری، جانشین پیامبر، علی بن ابی طالب در مرکز خلافت
خود ترور شد. عبدالرحمان بن ملجم و دو تن از هم دستانش، مدتی پیش در اجتماعی در مکه
هم پیمان شدند که در یک شب، به قتل امیرالمؤمنین علی(ع)، معاویه بن ابی سفیان و
عمرو بن عاص دست بزنند. معاویه خنجر خورد و عمرو بن عاص به مسجد نرفت. امام(ع) به
شدت از ناحیه سرمبارک مضروب گشت؛ این در حالی بود که فقط چهار سال و چند ماه از
حکومت عدل ایشان می گذشت.

ابن ملجم از مارقین بود و مارقین، همان گروهی بودند که علی(ع) را وادار به پذیرش
حکمیت کردند؛ ولی پس از چند روز، از کار خود پشیمان و خواستار نقض عهد از سوی امام
شدند.

امام علی(ع) کسی نبود که پیمان خود را بشکند و نقض عهد کند؛ لذا اینان که همان
خوارج اند در برابر علی(ع) دست به صف آرایی زدند و در نهروان با ایشان به جنگ
پرداختند.

حضرت علی(ع) در این جنگ که در سال ۳۹ یا ۳۸ هجری رخ داد، پیروز شد؛ ولی کینه ها در
دل ها نهفته ماند. آنها که نتوانسته بودند در میدان جنگ، حریف ذوالفقار او شوند، در
محراب نماز، موذیانه شمشیر کشیدند.

چشم های نافذ امام در شب نوزده رمضان سال چهل، به آسمان خیره بود و زیر لب این جمله
تکرار می شد: «دروغ نگفتم و دروغ نگفت؛ این همان شبی است که به آن وعده داده
شده ام».

واپسین لحظات

امام، تمام آن شب را به راز و نیاز و مناجات پرداخت و سحرگاه، به سوی مسجد رفت. مثل
همیشه مردم را بیدار کرد و فرمود: «الصلاه الصلاه».

اذان را گفت و نماز را آغاز کرد و در اثنای نماز، ابن ملجم مرادی با شعار معروف
خوارج ـ «لاحکم الا لله» ـ به سمت ایشان حمله کرد و شمشیر را بر سر ایشان فرود
آورد؛ این در حالی بود که امام ندا برآورده بود: «فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَه».

امام(ع) دو روز بعد، بر اثر سمی که شمشیر به آن آب داده شده بود، دنیای ناسپاسی را
که از کفش های وصله دارش برایش کم ارزش تر بود، وداع گفت و به آغوش مهربان پیامبر
شتافت. امام در آن زمان، شصت و سه سال داشت و به شهادت دوست و دشمن، شایسته ترین
مردی بود که می توانست جانشین پیامبر باشد.

امام بی نظیر

او محمدِ منهای رسالت بود و اولین مردی بود که اسلام آورد؛ در حالی که پیش از آن
هیچ گاه بت نمی پرستید.

شمشیر او از بدر تا نهروان، جز پروردگار یکتا، برای هیچ چیز دیگر پیکار نکرد و
دروازه شهر دانش پیامبر اسلام بود.

بلیغ ترین مردی بود که پس از رسول خاتم، عرب و عجم در جهان خود می یافت.

گفتار مجری

آیا می دانید:

£ امام علی(ع) شبانه و توسط فرزندان خود (امام حسن(ع) و امام حسین(ع)، محمد بن
حنفیه، جناب ابوالفضل العباس) دفن گردید که همراه ایشان، عده ای از شیعیان خاص امام
که از هفت نفر تجاوز نمی کردند حضور داشتند.

£ مزار شریف امام علی(ع) تا حدود صد سال پنهان بود و این مطلب به دلیل وجود خوارج و
احتمال جسارت آنها به قبر شریف امیرالمؤمنین علی(ع) بود.

£ امام صادق(ع) بود که برای اولین بار، مزار شریف امیرالمؤمنین علی(ع) را در
دوره ای که خوارج تقریباً منقرض شده بودند آشکار کرد.

£ از آخرین وصیت های امام مصونیت خوارج بعد از او بوده است. ایشان به یاران خود
می فرمایند: «لاتَقْتُلُوا الخَوارِجَ مِنْ بَعدِی؛ خوارج را پس از من نکشید». چون
کشتن اینان پس از من، به نفع معاویه است؛ نه به نفع حقیقت.

£ امام علی(ع) در بین تمام مسلمانان، تنها خلیفه ای است که هرگز بت نمی پرستیدند؛
به همین دلیل است که اهل سنت پس از بردن نام شریف ایشان از جمله و عبارت «کرم الله
وجهه» استفاده می نمایند؛ یعنی صورت او هرگز به طرف بت نچرخیده است.

وصیت نامه امام

تقوا، نهی از دنیاطلبی، نهی از تأسف برای دنیا، توصیه به بیان حق، کار برای پاداش
الهی، دشمنی با ظالم و دوستی با مظلوم، سفارش به تقوا و اقامه نظام الهی، پرهیز از
اختلاف امت اسلامی، رسیدگی به زندگی یتیمان، اهمیت همسایگی، تلاش برای عمل به قرآن،
اهتمام به نماز، توجه به حج، توجه به جهاد، امر به معروف و نهی از منکر و پرهیز از
انتقام جویی، از وصیت هایی هستند که حضرت امام علی(ع) در لحظات آخر زندگی شریف خود
به اطرافیان و دو فرزند گرامی خود نمودند.

ساده زیستی و عبادت حضرت

غذای ایشان، نان جو، خرما و شیر بوده است. با دست خود درختان خرما می کاشتند و
چاه های آب را حفر می کردند. بیشتر شب ها را به عبادت و راز و نیاز مشغول بودند و
بیشتر ایام سال را روزه می گرفتند. بر حصیر می نشستند، و خلافت را کم ارزش تر از
کفش های وصله دار خود می دانستند.

چراغ راه

مقام معظم رهبری

امیرالمؤمنین، اعجوبه به خلقت است. مسلمان درجه اول است، تالی تِلو نبی است. مقامات
او در آسمان ها معروف تر است تا در زمین. مریدان و محبین او در بین ملائکه آسمان
بیشترند تا در بین انسان ها.[۹]

علامه محمد تقی جعفری

هیچ گونه جای تردید نیست که ما نمی توانیم شخصیت علی بن ابی طالب را مانند
شخصیت های یک بعدی تاریخ نشان دهیم… ما با انسانی سروکار داریم که هدف اعلایی
برای زندگی دارد. زمامداری که عادل مطلق است. دارای معرفتی در حد اعلا درباره انسان
و جهان است.[۱۰]

چند گفتار از دانشمندان مسلمان و اهل سنت

ابن ابی الحدید در جلد چهارم کتاب نور در شرح نامه امام علی(ع) به عبد الله بن عباس
پس از فتح مصر به دست سپاهیان معاویه و شهادت محمد بن ابی بکر که امام خبر این
فاجعه را برای عبدالله به بصره می نویسد می گوید:

«فصاحت را ببین که چگونه افسار خود را به دست این مرد داده است. سبحان الله! جوانی
از عرب در شهری مانند مکه بزرگ می شود. به هیچ حکیمی برنخورده است؛ ولی سخنانش در
حکمت نظری بالا دست سخنان افلاطون و ارسطو قرار گرفته است. با اهل حکمت عملی معاشرت
نکرده است؛ ولی از سقراط بالاتر رفته است. میان شجاعان و دلاوران تربیت نشده است؛
زیرا مردم مکه تاجر پیشه بوده اند و اهل جنگ نبودند؛ ولی شجاع ترین بشر از کار در
آمد که روی زمین راه رفته است. از خلیل بن احمد پرسیدند علی شجاع تر است یا عُتبه
و بسطام؟ گفت: «عتبه و بسطام را با افراد بشر باید مقایسه کرد، علی ما فوق افراد
بشر است…».

ابن ابی الحدید از علمای معتزلی قرن هفتم هجری است. او ادیبی ماهر و شاعری چیره دست
است. ایشان در مورد کلام علی(ع) در مقدمه کتاب خود می نویسد: به حق، سخن علی(ع) را
از سخن خالق فروتر و از سخن مخلوق فراتر خوانده اند».[۱۱]

حسن بن یسار بصری (از مشهورترین فقها و دانشمندان قرن اول هجری)

علی بن ابی طالب مربی امت اسلامی و دارای عظمت و سابقه منحصر و نزدیکی با پیامبر
اکرم است. او هرگز از امر الهی غفلت نورزید و در راه دین هیچ ملامتی در او تأثیر
نداشت.[۱۲]

ابن سینا

شریف ترین انسان و عزیزترینِ انبیا چنین گفت با مرکز حکمت و فلک حقیقت و خزانه عقل
امیرالمؤمنین که: «ای علی! چون مردمان در کثرت عبادت رنج بردند، تو در ادراک معقول
رنج بر تا بر همه سبقت گیری».[۱۳]

زلال قلم

تو آن نامکرری

محمدعلی کعبی

جهان بعد از تو، جهان دره های پی در پی است؛

جهان سقوط در سردرگمی است، جهان گمشده در تاراج و مرگ. تو آن نامکرری که تا همیشه،
در بغض خون آلود زمین مصور خواهی ماند. قیام کن، ای رشید تاریخی و خطبه ای دیگر در
برابر ما بگستران! قیام کن و واژه های بی زحمت را بر دژ فرو خورده ذهن بشر بشوران.

قرن ها است که همتای تو کسی راست نگفته است و برای آن راست چون سرو، راست قامت
نایستاده است.

این گوش های زنگاربسته را در موسیقی فغان زمین و آسمان رها نکن! صدای متینت کجاست
که در جان جهان تزریق شود تا همه طبل ها و شیپورها خاموش شوند و تن واژه های زلالت
بر ذرات هوا حکم فرما گردند.

عمری است خانه نشینم یا علی، ای بزرگ نامِ فرخنده، دری بگشا بر ما که در محاصره
نفس خویشیم.

خانه نشینی

نبوغ پرنده ای بود که در کالبد نورانی تو به ودیعت گذاشته شد؛ ولی چرا هیچ کس به
بلوغِ لمس آن نرسید؟ تابیدی و هیچ کس پنجره ای را نگشود و پرده های ضخیم تعصب را
کنار نزد؛ بنابراین بیست و پنج سال، خانه نشین شدی و عنکبوت جاهلیت، دوباره خانه به
خانه، شروع به تنیدن کرد، حالا با زاهدترین لباس های شهر به سوی محراب می روی.

پشتِ محراب

قدم بردار، مرد فضیلت های بی نظیر، خورشید حقیقتِ غدیر! دور و نزدیک را که نگاه
می کنی، فرشتگانی به احترام ایستاده اند. کوفه با چشم های خواب آلود، به تکاپوی
مرغابیان و تلاش بیهوده در، نگاه می کند؛ همه چیز رو به پایان است و حماسه در حال
احتضار… .

از کعبه می آیی و پشت محرابی خونین، قامتی آشنا ایستاده است. امیر! قدم بردار و
بیرون از رختخوابت، مرگ را در آغوش بگیر؛ سحر در غریب ترین حالت خود، انگار
می خواهد با تو از دریچه زمان عبور کند و جهان و شب را سرگرم هم واگذارد. طلوع، بی
تو معنایی ندارد، خورشید!

دقیقه های مرموز، با اذان تو گریه می کنند و ساعت با تمام عقربه هایش، بر سینه و سر
می زند. باد، زوزه می کشد و بر دروازه های شهر دانش