پاورپوینت کامل تو را من چشم در راهم(تقدیم به آستان مقدس حضرت ولی عصر(عج)) ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تو را من چشم در راهم(تقدیم به آستان مقدس حضرت ولی عصر(عج)) ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تو را من چشم در راهم(تقدیم به آستان مقدس حضرت ولی عصر(عج)) ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تو را من چشم در راهم(تقدیم به آستان مقدس حضرت ولی عصر(عج)) ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۴۸

زلال قلم

روز وصل

سودابه مهیجی

روز وصلش باید از شرم آب گردیدن که ما

در فراقش زندگی کردیم و جانی داشتیم

بیدل

هنوز زنده ام بی آنکه لحظه ای بودنت را دیده باشم، بی آنکه چشمانم را به دیدارت دوخته باشم. هنوز با این انتظار جان فرسا نفس می کشم و نمی دانم که چرا غمِ دوری از تو مرا نابود نمی کند؟ نمی دانم که چرا این همه اندوه چشم انتظاری از پا در نمی آورد مرا؟ من کیستم؟ من چگونه عاشقم و منتظر که سال ها ندیدن و نبودن تو را تاب آورده ام و هنوز زنده ام؟ چگونه چشم به راه مانده ام این همه سال را، حال آنکه نفس گیری این لحظه ها باید جانم را می ستاند.

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است

ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است

اگر این عمر بیهوده کفاف داد و تو را روزی دیدم، اگر زندگانی ام آن قدر ادامه پیدا کرد که روزی چشم در چشمان مهربان تو باز کنم، آن روز چگونه شرمگین نباشم از اینکه داغ دوری تو مرا از پا در نیاورده؟

اما نه … هیچ شرمی در کار نیست. هر آنچه هست، تنها عشق است و امید… و انتظار اگرچه خواهان است که لحظه لحظه مرا به آغوش مرگ نزدیک تر کند، ولی در این میان، امید مرا به ماندن و صبر کردن فرا می خواند. «امید» تو را به من یادآور می شود تا از خاطر نبرم که تو همواره هستی و خواهی بود که تو سرانجام خواهی آمد، که تو وعده اکید خداوندی. «امید» مرا زنده نگاه می دارد برای دیدار تو… .

«امید» را دوست می دارم که نمی گذارد مرگ مرا با خود ببرد. امید را دوست می دارم اگرچه نمی دانم تا کی باید بر شانه هایش تکیه کنم. انتظار را دوست می دارم اگرچه گاه طاقتم را طاق می کند. اگرچه نمی دانم تا به کی باید حکم فرمای لحظه هایم باشد.

«چه کسی باوفاتر از خداست در عهد بستن؟ پس بشارت باد بر شما که با خدا عهد بسته اید.»[۱] خدایا من با تو عهد بسته ام این انتظار طولانی و مقدس را. با تو… من با تو معامله کرده ام. با تو بیعت کردم آن هنگام که پا در این جاده بی پایان نهادم. تو همانی که راست گوترین است. تو همانی که وفادارترین است به عهد و پیمان خویش. پس در این میان، خوشا به حال من که با تو پیمان بسته ام برای این انتظار… .

خدایا! این موعود مهربان که سال هاست مرا به پای انتظارش نشانده ای، وعده خلاف ناپذیر توست. او را تو ضمانت کرده ای. آمدنش را به تمام روزگار قول داده ای. تو نامش را به من آموخته ای. تو از او با من سخن گفته ای. «چه کسی از خداوند راست گوتر است؟»[۲]

خداوندی که انسان را هرگز تنها رها نمی کند. خداوندی که آن موعود مهربان را برای حمایت از تنهایی انسان آخرالزمان آفریده و پنهان داشته است تا روزی هویدایش سازد.

او ذخیره توست. خدایا! گنجی که در زمین نهانش کرده ای. ثروتی لایزال است که از آن توست و تمام زمین و زمینیان را بی نیاز می سازد. خدایا! من دچار این انتظارم. دچار موعودی که هیچ چاره ای جز انتظارش ندارم. موعودی که نمی دانم غیبتش تا کجا سر می کشد. تنها می دانم که او وعده توست. تنها می دانم که او می آید و من نشسته ام به انتظار کسی که آمدنی است… من تسلیمم… .

تسلیم خداوند خویش که او را وعده داده است و مرا منتظر خواسته. تسلیم موعودی که آمدنش را سخت خواهانم و دیر کردنش را دل تنگ… و نمی دانم کجا، در کدامین لحظه روزگار به تحقق می رسد. تنها می دانم که می رسد… که می آید… .

«أین استقرت بک النوی؟»[۳] تحملش سخت است و تصورش سخت تر. خدایا! «موعود» کجاست؟ در کجاهای روزگار بیتوته کرده و سکوت و انزوایش را با چه کسی در میان می نهد؟ گناهان زمین همچون حادثه ای غریبه او را به ناکجای دور برده. همچون سفری که بازگشتش ناپیداست. آه! این اندوه مخوف را چگونه