پاورپوینت کامل صلح امام حسن(ع) از نگاه اندیشمندان ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صلح امام حسن(ع) از نگاه اندیشمندان ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صلح امام حسن(ع) از نگاه اندیشمندان ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صلح امام حسن(ع) از نگاه اندیشمندان ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

پیش درآمد

شهادت امام حسن مجتبی، پی آمد صلح آن حضرت در جنگ با معاویه است. صلح امام حسن(ع) هر چند هوشمندانه و در کمال اقتدار بود، ولی حوادث پیش آمده، پیش و حتی پس از صلح، اوج مظلومیت آن حضرت را نشان می دهد.

یاران امام، پیش از صلح، یکی یکی از وی جدا می شدند و به جبهه معاویه می پیوستند. سرانجام دنیاپرستی و کج فهمی یاران امام، آن حضرت را مجبور به پذیرش صلح کرد. این بی وفایی یاران، این تحمیل صلح بر امام، سوء قصد به جان آن حضرت و «مُذلّ المؤمنین» خطاب کردن ایشان پس از صلح، نشان دهنده اوج مظلومیت فرزند امیرمؤمنان، حسن بن علی است. مردم کوفه همان بلایی را که بر سر امیرمؤمنان علی(ع) آوردند، بر سر فرزندش امام حسن نیز آوردند و سرانجام نیز وی را مانند حضرت علی(ع) خانه نشین کردند و با نقشه معاویه و به دست همسرش آن حضرت را به شهادت رساندند.

جان سوزتر اینکه بر پیکر بی جان آن حضرت رحم نکردند و با تیرباران تابوتش، اجازه ندادند که بدن مبارکش در کنار جدش رسول خدا(ص) دفن شود.

امام مجتبی(ع) در فرجام مقابله سیاسی و نظامی خود، با معاویه صلح کرد. این بدان دلیل بود که مردم و یاران آن حضرت از درک دقیق و فهم عمیق اوضاع و شرایط سیاسی روز ناتوان بودند. آنان با تهدید و تطمیع معاویه خاموش می شدند یا با خدعه و فریب شامیان صحنه را خالی می کردند، به گونه ای که دل امام در آرزوی داشتن یارانی فداکار و در حسرت اصحابی مبارز بود و می فرمود: «اگر یارانی داشتم، شب و روز با معاویه می جنگیدم».

همچنین، آن حضرت به خوبی می دانست با روند جامعه، پی آمد جنگ، جز خونریزی در میان امت اسلام و نابودی شیعیان پدرش نخواهد بود، چنان که فرمود: «اگر به صلح اقدام نمی کردم، یک نفر از شیعیان ما نیز بر روی زمین باقی نمی ماند».

آن حضرت در سخنی دیگر خطاب به معاویه فرمود: «اگر می خواستم با کسی از اهل قبله (مسلمانان ظاهری) جنگ کنم، نخست با تو نبرد می کردم، ولی من از تو دست برداشتم و برای صلاح امت اسلام و حفظ خون مسلمانان، با تو کنار آمدم».

با توجه به این حقیقت تلخ، این پرسش مطرح می شود که نظر اندیشمندان مسلمان درباره صلح امام حسن(ع) و معاویه چیست؟ در پاسخ باید گفت: اندیشمندان و تاریخ نگاران مسلمان اعم از شیعه، سنی، میانه و متعصب، پس از تحقیق و تفحص، به ثمربخش بودن صلح و حقانیت امام حسن(ع) اعتراف و سیاست آن حضرت را در شرایط بحرانی آن روز، تحسین کرده اند و خواسته یا ناخواسته، پرده از سیاست فریبکارانه معاویه برداشته اند. اینک برای اثبات این مدعا، به گفتار چند تن از اندیشمندان مسلمان اشاره می کنیم.

ابن قتییه طبری و ابن ابی الحدید: «معاویه در کوفه بر منبر رفت و گفت: ای مردم! من با حسن بن علی پیمانی که حاوی شروطی بود، منعقد ساختم و اینک پیمان را می شکنم و شروط مزبور را زیر این دو پای خود می گذارم».

مسعودی: «معاویه از مرگ حسن بن علی(ع) سجده شکر به جا آورد».

سبط ابن جوزی: «معاویه، همواره پنهانی به امام حسن نامه می نوشت و تقاضای صلح می کرد و او نمی پذیرفت تا سرانجام پذیرفت».

سبط ابن جوزی به نقل از سدی: «حسن بن علی(ع) با معاویه برای امیال دنیوی صلح نکرد و تنها دلیل صلح آن بود که اهل عراق می خواستند به او حیله ورزند و رفتارهای ناروایی درباره اش پیش گیرند و بیم آن می رفت که وی را به ناگاه بگیرند و تسلیم معاویه کنند. ازاین رو، به ناچار به مصالحه پرداخت».

سبط ابن جوزی، به نقل از ابن عبدالبرّ مالکی: «وقتی به حسن بن علی(ع) در این باره سرزنش و توهین کردند، فرمود: [شما دیگر] مرا ملامت نکنید؛ زیرا آنچه مرا به صلح واداشت، آن بود که دیدم پدرم را کشتید و مرا خنجر زدید و اموالم را به غارت بردید [دیگر چه اعتمادی بر یاری شما باقی بود؟]».

بهجت افندی زنگنه شهر زوری حنفی (قاضی بزرگ اهل سنت): «معاویه با حیله عمروعاص، امام حسن را پس از صلح دعوت کرد که به منبر رود و خلافت معاویه را به زبان اقرار کند. امام [از منبر] بالا رفت و فرمود: «خلافت به خانواده رسالت اختصاص دارد…. من به صلح با معاویه مجبور بوده ام؛ زیرا اگر به جنگ ادامه می دادم، ارکان اهل بیت نبوت محو می شد و طرفدارانم نابود می شدند…. معاویه شایسته خلافت نیست و غاصب است.» [طرفداران معاویه] امام حسن را از منبر پایین کشیدند. سر آن حضرت به ستون خورد و مجروح شد. از این روز معاویه به قتل امام حسن مصمم گردید».

دکتر طه حسین: «حسن(ع) آنان (یاران ظاهری اش) را چشم به راه جنگ در وقت مناسب نگاه داشت و آنان را به صلح موقتی فرمان داد که بیاسایند و نیک آماده باشند.

…منصرف شدن حسن(ع) از جنگ، به این دلیل نبود که وی از جنگ بیم داشت، بلکه از آن بود که خونریزی را خوش نداشت و به یاران خود امیدوار نبود».

احمد امین مصری: «پنهانی علیه حسن بن علی(ع) نقشه کشیدند تا آنکه با خنجر به او زدند، ولی به قتل نرسید و در لشکر او تفرقه ای