پاورپوینت کامل شهادت حضرت امام محمد باقر(ع) ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهادت حضرت امام محمد باقر(ع) ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهادت حضرت امام محمد باقر(ع) ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهادت حضرت امام محمد باقر(ع) ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

سه شنبه

۲۴ اسفند

۷ ذیحجّه ۱۴۲۰

۲۰۰۰ Mar. 14

۱ ـ نسیم متّصل ملکوت

از میان غربت ها تو را برگزیده ام ای اندوه سنگین ماه ذی الحجّه،

و از میان کلمات تو را، ای شکافنده علوم و ای راز دار کلمه های همسایگان خدا!

از خویش بیرون می زنم تا در غربت تو فرو شوم ای سایه سار بی ترحّم شهادت و ای قربانگاه نسیم های متّصل به ملکوت خدا! مگر بهار جوان سجّاد(ع) عطری دلفریب تر از تو داشت که چنین در خویش پیچیده ایش؟

ای بهار سوخته شبه جزیره! در اندوه زندان ها و دیوارها و زنجیرها، سرود خوان به سِماع شهادت در آمدی و جان عالمیان را به لرزش کلماتِ واپسینِ باقر(ع) لرزاندی.

می پرسمت ای بی شکیبی همواره که مگر در پی آن نگاه های سوخته در آفتاب بکر علم و آن چشمان مهربان که حتّی دریغ دشمنان را نیز برمی انگیخت، چه می دیدی که اینسان به دریغ نشاندیمان و سایه سبز مولا را بر چیدی از صبح های گرگ و میش مسجد و از حلقه های عالمان و دانشمندان و عارفان؟

می پرسمت که اگر آن درخت استوار، آن شکیبایی محض و آن معرفت شاد را در هم نبسته بودی، چه معجزتی داشتی ای مرگ، ای بی شکیبی همواره، که در پی جام های زهر و شمشیرهای آخته و خنجرهای کوتاه خود را پنهان می ساختی؟

مگر در چشم یتیمان ننگریستی آن گاه که شال سبز مولا را به نشانه عزا فرا دست می بردند و بر تابوت چوبین او برق صاعقه های ملکوت را می دیدند؟

مگر از خویش نپرسیدی این همه دانش، این همه معرفت و این همه شکوه روشن را در کجای خاک بگذارند تا ستارگان روشن تاریخ را به تاریکخانه ابدی برد؟

هنوز دریغت نگفته ایم ای بی شکیبی همواره و هیچگاه دریغت نخواهیم گفت تا آسمان تاریخ را از تکه های ستاره علم «باقر» روشن می بینیم و کوچه ها و خانه های کاهگلی، با آستانه های کوتاهش به یادمان می آورد مردی را که ستارگان به اشتیاق دیدارش، به شتاب سوسو زدند و دریای معرفت محمّدی با نگاه های روشن او فوج فوج گوهر به دامان مشتاقان می ریخت.

هنوز دریغت نگفته ایم ای بی شکیبی همواره، ای مرگ!

۲ ـ باقرالعلوم(ع)

جواد محدثی

فروغی که از بیت نبوّت و خاندان رسالت، جهان و جامعه را روشنی می داد، در وجود «شکافنده دانش ها»، حضرت «باقر العلوم» تجلّی یافت.

امام باقر(ع)، مجمع نورانیت ها و خاستگاه فضایل بود.

سلامی که پیامبر، از زبان «جابر» به امام «باقر» رساند، گویای منزلت این وجود برکت خیز و عزّت آفرین است.

امروز، فقه شیعه میراث آن امام است و فقیهان شیعه در ضیافتْ خانه حوزه ها، بر سفره دانش و معارف ابا جعفر(ع) نشسته اند.

دانش اگر دریا بود، او ناخدای اقیانوس ها بود.

علم اگر گوهر بود، او غوّاص بی بدیلی بود که دامن دامن مروارید معرفت به تشنگان عرفان می بخشید.

مسجد مدینه و حرم رسول، هنوز طنین صدای او را در خود دارد، که به نشر علوم و احادیث اهل بیت می پرداخت.

فخر ما این است که شیعه حضرت باقر(ع) و پیرو مرام عترتیم.

۳ ـ ای ژرف ترین واژه علم

مجتبی تونه ای

سلام ای پاسدار علوم آل محمّد!

ای یادگار «قابَ قَوْسَینِ اَوْ اَدْنی»، برای پستی دنیا همین بس که تو را نشناخت.

به خودت سوگند، اگر بشریت فقدان «سَلُونی» مولا را تجربه می کرد و چون «جابر» در کوچه پس کوچه های خاکی مدینه به پایت می افتاد، هزار سال پیش رد پای خود را بر کره ماه به نظاره می نشست.

ای ژرف ترین واژه علم!

ای بالاتر از مرز عقل!

ای فراتر از اندیشه!

بشر هنوز در این سوی زمان، چون طفلی است که تازه به راه افتاده است، و تو از آن سو آمده ای.

«فُضَیل بن یسار»، «زراره بن اعین»، «محمّد بن مسلم»، «ابو بصیر» و «جابر بن یزید جُعْفی» تنها پنج قمر از یک سیاره تُواَند.

ای دارنده هزاران منظومه در آستین!

تفتیده ترین سینه با نگاهت به جوششگاهی از فضیلت، و زمستانی ترین دل، با نفس آفتابی ات به باغستانی از لطافت بدل شد.

و اینک ما به سوگ نشستگان را دریاب!

ما را که در غم تو گریبان چاک و افسرده، به مویه نشسته ایم دریاب!