پاورپوینت کامل لغو امتیاز تنباکو به فتوای آیت الله میرزای شیرازی ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لغو امتیاز تنباکو به فتوای آیت الله میرزای شیرازی ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لغو امتیاز تنباکو به فتوای آیت الله میرزای شیرازی ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لغو امتیاز تنباکو به فتوای آیت الله میرزای شیرازی ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

جمعه

۲۴ اردی بهشت ۱۳۸۹

۲۹ جمادی الاول ۱۴۳۱

۱۴.May.2010

اشاره

قرارداد ننگین

رقیه ندیری

در زمان ناصرالدین شاه، شرکتی انگلیسی رژی، قراردادی با ایران امضا کرد. بر اساس این قرارداد، خرید و فروش و تولید محل توتون و تنباکوی ایران در داخل و خارج، به مدت پنجاه سال به صورت انحصاری به آقای ماژور تالبوت و شرکای او داده شد. در مقابل، صاحبان امتیاز متعهد شدند سالانه مبلغ پانزده هزار لیره انگلیسی و یک چهارم سود کمپانی را پس از کم کردن همه مخارج، به دولت ایران بپردازند.

این قرارداد، افزون بر زیان های اقتصادی، در زمینه های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی نیز زیان هایی در پی داشت؛ زیرا بنا بر بندهای گوناگون قرارداد، صاحبان امتیاز توتون و تنباکو برای آگاهی از میزان محصول زارعان، به هرگونه تفحص و تجسس مجاز بودند. مأموران دولتی نیز باید برای تحقق این امر با آنها همکاری می کردند. افزون بر این، همه وسایل و لوازمی که صاحبان امتیاز از خارج وارد می کردند، از هزینه های گمرکی و پرداخت هرگونه مالیات معاف بود.

با به اجرا درآمدن این قرارداد، عوامل انگلیس بر همه مقدرات مردم ایران حاکمیت می یافتند و هرگونه سلاح و ابزار نظامی را برای تسلط تدریجی بر ایران لازم داشتند، با عنوان لوازم کمپانی به ایران وارد می کردند.

ناگهان عده زیادی از فرنگیان از لندن به تهران آمدند و از آنجا به شهرهای گوناگون ایران رفتند. آنها برای پیشرفت کار خود زمین هایی خریدند، بیمارستان، مدرسه، کلیسا و مدرسه های متعدد ساختند و دختران ایرانی را برای پرستاری کودکانشان استخدام کردند. آنها همچنین مردانی را به منظور نگهبانی و دفاع از منافع کمپانی به خدمت گرفتند و مردم را به آیین مسیحیت فرا خواندند.

فتوای سبز

رهبران مذهبی وقتی این وضعیت را دیدند، کوشیدند افزون بر گوشزد کردن زیان های اقتصادی این قرارداد، پی آمدهای فرهنگی و اجتماعی آن را نیز به مردم یادآور شوند. مردم به ندای رهبران خود پاسخ مثبت دادند و دست به قیام گسترده و عمومی زدند. در این شرایط میرزای بزرگ فتوای تحریم تنباکو را صادر کرد. متن فتوا به این شرح بود:

بسم الله الرحمن الرحیم

«الیوم استعمال توتون و تنباکو بأی نحو کان در حکم محاربه با امام زمان عج) است. حرره الاحقر محمدحسن الحسینی».

شروع فتوا با نام خدا، نشانه قداست کلام و یاری خواستن از قدرت بی پایان خداوندی است. واژه «الیوم»، به معنای «امروز» نیز نشان دهنده آن است که فتوا به مناسبت امری مستحدث صادر شده و در حقیقت، از احکام ثانویه است. واژه «استعمال»، برای هر نوع استفاده و مصرف توتون و تنباکو به کار می رود و همراه با قید «بأی نحوکان» به معنای «هر گونه که باشد»، جلوی هر نوع نیرنگ و حیله به ظاهر شرعی را می گیرد.

نکته دیگر در این فتوا این است که به جای کاربرد واژه «حرام»، از تعبیر حساس و تکان دهنده «در حکم محاربه با امام زمان عج) است»، استفاده شده است. این تعبیر، استعمال توتون و تنباکو را از حد گناهی معمولی به بالاترینِ گناهان که همان تیغ کشیدن به روی ولی خدا و ستیز با کیان اسلام است، بالا برده است. ازاین رو، به گفته تاریخ نگاران، حتی اوباش فاسق که از هیچ گناهی رویگردان نبودند، چپق های خود را شکستند و تکه های آن را جلوی عمارت کمپانی انباشتند و فریاد برآوردند: «ما شراب را آشکارا می خوریم، ولی چپق را تا آقا میرزا حلال نکند، دم نخواهیم زد. شراب خوردن توبه دارد، ولی محاربه با امام زمان عج) توبه ندارد».

این فتوای کوتاه و قاطع، چون آیات آسمانی در قلب ها نفوذ کرد و حماسی ترین و شکوهمندترین نهضت مردمی را پدید آورد که تا آن زمان در تاریخ بی مانند بود.

وحدت مردم در پیروی از این حکم، دولتیان را بر آن داشت، به منظور ایجاد خلل در رفتار معترضانه مردم، شایعه جعلی بودن حکم را مطرح کنند و برای خنثی کردن تأثیر آن بکوشند.

مردم و علما برای کسب اطمینان از درستی حکم، تلگرام ها و نامه هایی به سامرا فرستادند. در پاسخ آنان، میرزا حسین نوری، محدث و فقیه مشهور، در تلگرامی برای داماد خود، شیخ فضل الله نوری، درستی حکم و صدور آن را تأیید کرد.

دولت، نخست در برابر موج اعتراض، انحصار داخلی را لغو و اعلام کرد مردم می توانند توتون و تنباکوی خود را آزادانه در داخل کشور خرید و فروش کنند.

با لغو انحصار داخلی، علما در برابر اصرار امین السلطان گفتند: «چون امتناع مردم از استعمال دخانیات مستند به حکم میرزای شیرازی است، تنها چاره کار، مراجعه به وی و کسب اطلاع از نظر اوست».

دو هفته پس از اعلام لغو امتیاز داخلی، پاسخ میرزای شیرازی به تلگرام علما به تهران ارسال شد. ایشان در این تلگرام با سپاس از شاه، اظهار امیدواری کرد که دست بیگانگان به کلی از ایران کوتاه شود. این پاسخ، دولتیان را که خواهان صدور حکم حلیت استعمال تنباکو بودند، به مقصودشان نرساند.

سرانجام شاه در پنجم جمادی الاخر سال ۱۳۰۹، برای اطمینان بیشتر، در نامه ای به امین السلطان، لغو کامل امتیاز را اعلام کرد تا وی این خبر را به آگاهی مردم و علما برساند. به این ترتیب، علما از صحت اعلان های دولت و فسخ امتیاز مطمئن شدند و برای پایان دادن به انتظار مردم و برقراری آرامش در جامعه، در ۲۵ جمادی الاخر سال ۱۳۰۹ پایان حکم تحریم را اعلام کردند.۱

گفتار مجری

برخی جنبه های نهضت تحریم تنباکو، مانند حضور زنان در صحنه مبارزه به ویژه با انگیزه دفاع دینی و بیگانه ستیزی، برای نخستین بار در تاریخ ایران به وقوع پیوست. دیگر جنبه های این نهضت عبارتند از: همگانی بودن نهضت و اتحاد گروه ها و اصناف از جمله تاجران، روشن فکران و علما در اجرای حکم تحریم و پیروی از میرزای شیرازی که در مسئولان دولتی و دربار نیز اثر گذاشت؛ خودداری سربازان از تیراندازی به روی مخالفان؛ وجود انگیزه های قوی مذهبی در مقابله با نفوذ بیگانگان و به تباهی کشیده شدن دین؛ پیوند و همدلی علما در رویارویی با تهدیدها و ترفندهای دولتیان و تأکید آنان بر ضرورت التزام به احکام دین و رعایت حکم مرجع تقلید.

از همه مهمتر آنکه نهضت تنباکو در تاریخ معاصر ایران، نخستین حرکت گسترده موفقیت آمیز در برابر قدرت مطلق حکومت بود که پانزده سال بعد، نهضت مشروطه از آن سرچشمه گرفت.

تالبوت، پس از ورود به ایران، در سفارت انگلیس ساکن شد. ورود او پنهانی بود و هیچ کس جز اعضای سفارت و امین السلطان از آمدنش به ایران خبر نداشت. پس از چند روز وی، صورت امتیازنامه را که اصول آن از قبل تهیه شده بود، به کمک ولف، وزیر مختار انگلیس و با کمی جرح و تعدیل امین السلطان، برای امضا نزد ناصرالدین شاه برد و منافع آن را با زبانی چرب و نرم گوشزد کرد. سپس ۲۵ هزار لیره ای را که صاحب امتیاز، برای امضا پیش کش داده بود، به رخ ناصرالدین شاه کشید و افزود گذشته از این مبلغ، هر سال ۱۵ هزار لیره و یک چهارم منافع کمپانی به خزانه شاه پرداخت خواهد شد.

سرانجام ناصرالدین شاه پیشنهاد امین السلطان را پذیرفت و امتیازنامه را امضا کرد. سپس تقدیرنامه ای نیز برای حسن خدمت به وی اعطا کرد و خلعتی گران بها به او بخشید.۱

تسلط غیر مسلمانان بر ایران، مسئله مهم دیگری بود که موجب تشویش مردم ایران شده بود. مسلمانان آموخته بودند نباید کفار بر آنها مسلط شوند. این آموزه در جنگ های روس و ایران، موجب تهییج و بسیج آنها شده بود، ولی در جریان انحصار تنباکو، این سلطه شکلی اقتصادی ـ سیاسی یافته بود. ازاین رو، مردم خواسته های خود را به وسیله تلگراف با صراحت با شاه مطرح کردند و از وی خواستند از واگذار کردن منابع مسلمانان به مسیحیان خودداری کند. آنها همچنین شاه را تهدید کردند اگر به خواسته آنها توجه نکند، خود با اسلحه از حقشان دفاع خواهند کرد.

در این میان، مردم تهران، فارس، آذربایجان و اصفهان، بیشتر از دیگر نقاط ایران واکنش نشان دادند. عوامل نارضایتی مردم از این تحریم، در سراسر ایران یکسان نبود؛ زیرا فارس بیشترین کشت تنباکو را داشت و تهران کمترین. از تلگراف های مردم تبریز نیز چنین برمی آمد که عامل نگرانی آنها سلطه بیگانگان بود و مردم تهران برای دین و حضور بیگانگان در ایران نگران بودند.۲

۱. غلامعلی عباسی فردویی، تحریم تنباکو و مشروطیت، پیامدها و عبرت ها مشعلی فرا روی ملت ایران، ص ۱۰۳.

۲. Aftab.ir

سخن بزرگان

سید حسن مدرس:

ـ «فتوای میرزا، شعله ای بود که به باروت انبار شده در دل های مردم ایران زده شد. اگر این دل ها پر از باروت نبود که یک تکه کاغذ با چند خط مرکب کم رنگ، آنچنان شعله افروزی نمی کرد».۱

ـ «واقعه دخانیه، توپی بود که سحرگاه، مردم تیزهوش خفته را بیدار کرد و به طور طبیعی، از زلزله شدیدی که متعاقب آن بایستی به وقوع بپیوندد، باخبرشان نمود. عامه مردم هم که به علت بی خبری، درکی از آن واقعه نداشتند، خطر را احساس نمودند و چون به علمای مذهبشان اعتقاد داشتند، همراه آنان به حرکت درآمدند».۲

۱. سده تحریم تنباکو، ص ۱۳۰.

۲. همان، ص ۱۳۹.

دکتر فورید، پزشک مخصوص ناصرالدین شاه:

«پس از