پاورپوینت کامل علمدار کربلا; آبروی میدان ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل علمدار کربلا; آبروی میدان ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل علمدار کربلا; آبروی میدان ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل علمدار کربلا; آبروی میدان ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

آبروی میدان۱

جلیل دشتی مطلق

این جوان کیست که در قبضه ی او طوفان است

آسمان، زیر سمِ مرکب او حیران است

پنجه در پنجه ی آتش فکند، گاهِ نبرد

دشت، از هیبتِ این معرکه، سرگردان است

مشک بر دوش گرفته است وَ دل را در مشت

کوهمردی که همه آبروی میدان است

تا که لب تشنه نمانند غریبان، امروز

می رود در دل آتش، به سرِ پیمان است

این طرف، کوه جوانمردی، ایثار و شرف

روبرو، قوم جفا پیشه و سنگستان است

صف به صف می شکند پشتِ سپاه شبْ کیش

آذرخشی ست که غرنده تر از شیران است

خیره بر خیمه ی زینب (س) شده و می نگرد

کودکی را که تمامی عطش و گریان است

سمت خون، علقمه در آتش و در سمت عطش

خیمه ها شعله ور و بادیه اشک افشان است

این که بر صفحه ی پیشانی او حک شده است

آیه هایی است که در سوره ی «الرحمن» است

۱ـ «آینه در کربلاست»، ص ۷۷.

آه، ای غربت بی نهایت۱

سید مهدی حسینی

آسمان، مات و مبهوت مانده است در سکوت مه آلود صحرا

یک بیابان عطش گشته جاری، پای دیوار تردید دریا

غوطه ور مانده در حیرت دشت، پیکر مردی از نسل طوفان

مردی از توده ی خون و آتش، مردی از تیره ی روشنی ها

کربلا، غوطه ور در غم اوست، او که نبض بلوغ زمانه است

غربت ساقی تشنگان است، آن چه در دشت جاری است هر جا

هفت پشت عطش سخت لرزید، آسمان ابرها را فرو ریخت

شانه های زمین را تکان داد هق هق گریه ی تلخ سقا

آه! ای غربت بی نهایت، آه، ای خواهش بی اجابت!

زخم های بیابان شکفته است، دشت در دشت، صحرا به صحرا

شرمسار لبانت فرات است، بر دلِ آب افتاده آتش

کرده دریا به روی نگاهت، باز آغوش گرم تمنا

در دل: اندوه! اندوه! اندوه! درد، انبوه، انبوه، انبوه

عشق، بشکوه، بشکوه، بشکوه، که نبرده است از یاد ما را

۱ـ «آینه در کربلاست»، ص ۶۳.

یک چمن گل های سرخ۱

صادق رحمانی

کاش می گشتم فدای دست تو

تا نمی دیدم عزای دست تو

خیمه های ظهرِ عاشورا هنوز

تکیه دارد بر عصای دست تو

از درخت سبز باغ مصطفی

تا فتاده شاخه های دست تو

اشک می ریزد زچشم اهل دل

در عزای غم فزای دست تو

یک چمن گل های سرخ نینوا

سبز می گردد به پای دست تو

گلشنی از لاله های زخم شد

ابتدا تا انتهای دست تو

در شگفتم از تو ای دست خدا

چیست آیا خون بهای دست تو؟!

۱ـ همان، ص ۸۲.

کهکشانی از زخم۱

اسحاق راهب

باران زخم و خنجر، یعنی برادر من

عباس! دست هایت، گل های پرپر من

می بویمت برادر! بوی بهشت دارند

این زخم ها که باشد باغ معطر من

امروز مشک آبت گردیده است پاره

فردا ستیز دارد، حلقومِ اصغر من

آوار می شوند این، فریاد تشنگی ها

ای شط سرخ؛ عباس! بعد از تو بر سر من

این فصل بی تو سخت است، ای کهکشانی از زخم!

برخیز! یاری ام کن، برخیز یاور من

برخیز! آسمانم، غمگین و بی قرار است

ای ماه شرحه شرحه، در خون شناور من!

ای اشک! یاری ام کن از التهاب این دشت!

خشکیده، شاخه شاخه، نخل تناور من

فریاد «یا ابوالفضل »از علقمه بر آمد

افتاده است از اسب، نعش برادر من

تشییع پیکرش شد، اما نمی شود باز

این کوج ناگهانی یک لحظه باور من

۱ـ همان، ص ۸۰.

فرات مهربانی۱

نصراله مردانی

به طاق آسمان امشب گل اختر نمی تابد

بنات النعشِ اکبر بر سر اصغر نمی تابد

به شام کربلا افتاده در دریای شب، ماهی

که هرگز آفتابی این چنین دیگر نمی تابد

به دنبال کدامین پیکر صد پاره می گردد

که از گودال خون، خورشید بی سر بر نمی تابد

به پهنای فلک بعد از تو ای ماه بنی هاشم!

چراغ مهر، دیگر، تا قیامت بر نمی تابد

فرات مهربانی، تشنه ی لب های عطشانت

تو آن دریای ایثاری که در باور نمی تابد

کنار شط خون، دستی و مشکی پاره می گوید:

که عباس دلاور از برادر سر نمی تابد

علمداری که بر دوشش علم بی دست می ماند

عطش، اشکی به رخسارش زچشم تر نمی تابد

زخاک تیره، هفتاد و دو کوکب، آسمانی شد

که بر بام جهان نوری از این برتر نمی تابد

۱ـ همان، ص ۱۶۳.

این مرد بی زره

احد چگینی

این سو به روی اسب، مردی بدون دست

آن سو به روی خاک صد کوفه مرد پست

بر روی آفتاب، خنجر کشیده اند

ظلمت نصیبتان ای قوم شب پرست!

هر روزتان سیاه ای نهروانیان

رفته زیادتان آن تیغ و ضرب شست؟!

این تیغ بی نیام، این مردِ بی زره

آیینه ی حسین، تکرار حیدر است

در سرخی غروب، خورشید روشنی

در خون نشسته بود، از پا نمی نشست

آن سو به روی اسب، صد کوفه مرد پست

این سو به روی خاک، مردی بدون دست

جام در دست۱

حبیب اللّه چای چیان «حسان»

راه من از کثرت دشمن، زهر سو بسته بود

داغ ها، پی در پی و غم ها به هم، پیوسته بود

بس که از میدان، درون خیمه آوردم شهید

بود سر تا پای من، خونین و زینب خسته بود

هر شهیدی، شاهکاری داشت در این جا ولی

کارهایت ای برادر جان! همه بر جسته بود

تا به سوی خیمه بر گردی مگر، با مشک آب

جام در دستش، رقیه منتظر بنشسته بود

من تک و تنها، گشودم راه قربانگاهِ تو

گر چه دشمن هر زمان، در هر طرف صد دسته بود

بر زمین افتاده دیدم، پیکرت را غرق خون

مشک خالی و دو دست و پرچمی بشکسته بود

پشت من، از داغ جان سوزت برادر جان! شکست

چون که رکن نهضتم بر همتت وابسته بود

هر چه کوشیدم که در بر گیرمت، ممکن نشد

بس که دشمن عضو عضوت را زهم بگسته بود!

خواستم آن گه ببندم چشم هایت را، ولی

پیش تر از من، عدو با تیر، چشمت بسته بود

ناله ی عباس را تا دشمن او نشنود

گریه اش در وقت جان دادن «حسان»! آهسته بود

۱ـ «دریای شعله ور»، صص ۱۸۵ ـ ۱۸۴.

نماز عشق۱

سید شهاب الدین موسوی

چشمم از اشک پر و مشک من از آب، تهی است

جگرم غرقه به خون و تنم از تاب، تهی است

به روی اسب، قیامم به روی خاک، قعود

این نماز ره عشق است کز آداب تهی است

جان من می برد آن آب کزین مشک چکد

کشتیم غرق در آبی که زگرداب، تهی است

هر چه بخت من سرگشته به خواب است، حسین!

دیده اصغر لب تشنه ات از خواب تهی است

دست و مشک و علمی لازمه ی سقایی است

دست عباس تو از این همه اسباب، تهی است

مشک هم اشک به بی دستی من می ریزد

بی سبب نیست اگر مشک من از آب تهی است

شعر آن است (شهابا) که زدل برخیزد

گیرم از قافیه و صنع