پاورپوینت کامل رحلت حاج سید احمد آقا خمینی(ره) ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رحلت حاج سید احمد آقا خمینی(ره) ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رحلت حاج سید احمد آقا خمینی(ره) ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رحلت حاج سید احمد آقا خمینی(ره) ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

شنبه

۲۵ اسفند ۱۳۸۰

۱ محرم ۱۴۲۲

۲۰۰۲ Mar 16

مسافر بهشت

فاطمه پورحسین

و ناگهان دست روزگار، ستاره ای از آسمان نیلگون شهرمان ربود. و لبخند شکوفه های تازه را که به اشتیاق آمدن فصلی نو، نفس از سینه برون می آوردند، از لب شاخه های درختانِ شهر چید.

سایه ی بادهای خزان، بر آیینه ی بی غبار دل ها، گرد اندوهی تازه نشاند و نگاهِ سرمست چشم ها را که در انتظار آغاز دوباره ی بهار، نفس نفس می زند. پر از حس تردید کرد.

برخیزید ای عرشیان! که در زلال حضورتان عطر تازه ای روان خواهد شد.

برخیزید ای عرشیان! که از دنیای تیرگی ما، پرنده ای به سمتبی نهایتِ نور، بال گشود تا به رویای رهایی از قفسِ تنگِ روح، طراوت بخشد. پرنده ای که تمام دلتنگی اش، پر از رنگِ پرواز بود و خاک را تابِ ماندن نداشت. غریبه بود در دنیای کوچک رنگ ها!

او که مهربانی و عاطفه را در فضای غم آلود کوچه ی دل ها منتشر می ساخت، از تپش سبز خورشید روییده بود. او یادگار سال های بی قراری بود.

روزی که جسمِ روح خورشید را به آغوش سرد خاک می سپردند، کسی ندانست، یادگارِ او، اندوه کدام درد را برسینه ی زخم خورده ی خویش تاب می آورد که جز وصال، مرهمی بر زخم های کهنه ی خویش نیافت.

هنوز رجعت سپیده، در باورِ زمان نمی گنجید که آهنگِ حُزن آلودِ رفتنی دیگر، گوش دل را پر از طنین جدایی ها کرد و پرنده ای که زخم تنهایی را در سینه ی خویش پنهان می داشت و حجم غریبش، در انبوه دل های ناآشنا نمی گنجید، نغمه ی سفر سرود.چشم بر بی کرانه ها گره زد و بال های خسته ی خود را گشود، قفس را به آنان که آسمان را نشناختند و پرواز را حس نکردند بخشید و رفت تا در همسایگی خدا و خورشید، میهمان شود. رفت تابماند. رفت تا سوره ی سال های تنهایی را بر گوش پدر زمزمه کند و عقده ی لحظه های غربت را بر شانه های مهربان و صبور پدر واکند. رفت تا دست گرمِ پدر را بر زخم های کهنه ی سینه ی خویش احساس کند. رفت تا گل های شکفته ی باغِ پیوند خویش را به پدر هدیه دهد.

بر بلندای روحش، سلامی می فرستیم که از قلب های ترک خورده مان برخاسته و لحظه های با صفای بودنش را بر کتیبه ی خاطره های بهاریمان به یادگار می سراییم و چشمِ امیدوارِ خویش را بر پرواز آسمانیش می دوزیم تاسلامِ صادقانه ی این دل ها را که از اندوه بی پدری، در خود شکسته اند به روح مقدس عشق و پیشوا و مقتدایمان امام (قده) عزیز، برساند.

یادگار همیشگی

مریم سقلاطونی

… تو یادگار امام بودی و ماندگار تاریخ. تاریخی که حماسه ی تو را، هیچ گاه فراموش نمی کند. نعمتی بزرگ بودی که در سایه ی تعالیم بزرگ مردِ اسلام، درس عشق و مبارزه و گذشت را آموختی. هجرانِ تو، مصیبتی فراموش نشدنی است. اگرچه این هجران، با وصال برابر است.

ای بی کرانِ آبی! از کدام سرچشمه جاری شدی که زمین چنین در زلال عرفانی نامت، متحیر است؟! چند بهار تا قرابت خورشید، گام زدی که در آرامش گام هایت، زمان به تپش افتاده است و زمین در چرخش مانده است؟

در عبور از کوچه های خاطره خیز جماران، و در حوالی روزهای انقلاب، می تپی! آن سان که رود، در رسیدن به آرامشِ دریا و آن سان که ابر در رسیدن به باران.

اینک، ای خفته در آامش ابدی صبح! ای یادگار ماندگاری بهار! شانه به شانه ی این روزهای غم زده، در میان انبوهی از جمعیت می رویم وبرآسمانِ ماتم زده، چشم می دوزیم، آسمانی که آغوش گشود تا تو را چون پرستویی روشن از نسل آفتاب دربرگیرد.

به گواهی روزهایی از حماسه ی شکوهمندت که جاری لحظه های انقلاب است، هم رکاب با اشک و هم دل با درد، با تو وداع می کنیم، ای یادگار بزرگِ همیشه جاودان، ای جگرگوشه ی امام.

اینک، چشم های گریان و خون گرفته، در سوگِ تو، سکوی پروازی شده اند تا ملکوت، تا رسیدن. کوچ تو، پیغام آشنایی از دیدار است، که در نیلگون سپیده دم، با غروبی هماواز گشته است.

تو در یخ بندان زمستان، دو مرتبه بهار را تجربه کردی. هجران تو، فصلی از شکفتن در زمستان است و فصلی دوباره از زندگی و رسیدن.

اینک شانه به شانه ی بهار، راه را می پیماییم راهی که