پاورپوینت کامل هفته دولت ـ شهادت رجایی و باهنر ـ روز مبارزه با تروریسم ۸۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هفته دولت ـ شهادت رجایی و باهنر ـ روز مبارزه با تروریسم ۸۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هفته دولت ـ شهادت رجایی و باهنر ـ روز مبارزه با تروریسم ۸۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هفته دولت ـ شهادت رجایی و باهنر ـ روز مبارزه با تروریسم ۸۰ اسلاید در PowerPoint :

شنبه

۸ شهریور ۱۳۹۳

۳ ذی قعده ۱۴۳۵

[روز مبارزه با تروریسم: پژوهش بسیار کوتاه، متن ادبی]

دولت و کارگزاران از نگاه حضرت علی علیه السلام

سید مهدی هریکنده یی

مقدمه

بخشی از کتاب شریف نهج البلاغه به توصیه به کارگزاران و رهنمود به آنها برای اداره درست و خِردمندانه جامعه اسلامی اختصاص یافته است. حضرت علی علیه السلام به هنگام زمامداری خویش، در کنار نظارت بر کار دولتمردان و کارگزاران، با فرستادن نامه هایی برای آنها، وظایف آنها را به آنان گوشزد می کردند. این وظایف ـ که در نهج البلاغه بازتاب گسترده ای یافته است ـ تا آنجا مهم است که هیچ کارگزار و دولت مردی، برای توفیق در رسالت خطیر و اجرای وظایف خود در برابر مردم، بی نیاز از مراجعه به آن و عمل به مضامین آن نیست. بی گمان در میان این دست از نامه ها، نامه تاریخی حضرت علی علیه السلام به مالک اشتر (نامه ۵۳ نهج البلاغه) در ژرفایی، اتقان و کارآمدی ممتاز است و مقام نخست را در میان دیگر نامه ها ـ از حیثِ دربرداشتنِ همه سازوکارهای لازم برای کارگزار و حاکم موفق ـ داراست. «این نامه طولانی ترین و پر محتواترین نامه های نهج البلاغه است که آیین کشورداری را از تمام جهات بررسی کرده و اصولی پایدار که هرگز کهنه نمی شود، در آن ترسیم شده است». (مکارم شیرازی، ۱۳۹۰: ج ۱۰: ۳۵۶)

«این عهدنامه که طولانی ترین پیمان نامه ای است که از جانب امیرمؤمنان علی علیه السلام نگاشته شده، در برگیرنده اساسی ترین مباحث در حکومت و مدیریت است؛ مباحثی مانند: مبانی، اصول، روش ها، سیاست ها و اخلاق حکومتی و مدیریتی؛ آن هم با استوارترین زبان و زیباترین و لطیف ترین بیان و کاراترین و عمیق ترین فرمان. آموزه های امیرمؤمنان علی علیه السلام آموزه هایی انسانی است که سراسر عقل و بینش است و بر مبنای خردی عمیق و دیدی نافذ به مباحث حکومت و مدیریت پرداخته است. این عهدنامه، میزانی روشن برای محک زدن خویش و حکومت و مدیریت و سیاست است». (دلشاد تهرانی، ۱۳۸۸: ۳۵)

ابن حَمدون، دانشمند و ادیب و شاعر بغدادی، در کتابی که درباره سیاست و آداب حکومت داری نوشته، درباره نامه علی علیه السلام به مالک اشتر آورده است:

«علی علیه السلام هنگامی که مالک اشتر را به عنوان حاکم و زمامدار بر مصر گماشت، عهدنامه ای برای او نگاشت که در آن، پروا داری (پرهیزکاری) و سیاست ورزی را ـ با اینکه این دو از یکدیگر به دورند، جمع کرد. من آن نامه را چنان یافتم که ما را از بسیاری از سخنان حکیمان و گذشتگان بی نیاز می سازد. و آن نامه با اینکه طولانی است، از ملالت به دور است؛ زیرا میان بلاغتِ ماهرانه و معناهای دلپسند و شگفت انگیز جمع کرده است. و اگر نبود که مردمان به سخنان گوناگون رغبت دارند تا نفس ها را در نقل الفاظ گوناگون یاری کنند، تنها این عهدنامه را نقل می کردم و بدان بسنده می نمودم، که آن مشتمل بر آداب متعددد و امور سیاسی مختلف است، و در برگیرنده تمام مواردی است که زمامداران و کارگزاران را لازم می آید». (همان: ۳۶، به نقل از: ابن حمدون، التذکره الحمدونیه فی السیاسه و الآداب الملکیه: ج ۱: ۳۰۹)

نویسنده معروف مسیحی، جُرج جورداق می نویسد: «بسیار مشکل است که انسان اختلافی در میان این عهدنامه و اعلامیه جهانی حقوق بشر بیابد، بلکه تمام نکات اساسی موجود در این اعلامیه، در عهدنامه امام علیه السلام دیده می شود. افزون بر این، در عهدنامه امام چیزی است که در اعلامیه جهانی حقوق بشر نیست و آن عواطف عمیق انسانی است که بر تمام این نامه، سایه افکنده است». (همان: ۳۵۶ به نقل از: مصادر نهج البلاغه: ۳: ۴۲۵)

نُویری، دانشمند گرانقدر و مورخ و ادیب برجسته نیز درباره این عهدنامه می نویسد: «تا آن جا که من درباره سفارش نامه ها مطالعه کرده ام، جامع تر و کامل تر از عهدنامه ای که حضرت علی علیه السلام به مالک اشتر نوشت، ندیده ام، پس دوست دارم آن را با اینکه طولانی است نقل کنم و اجمال و تفصیلش را بیاورم، تا چنین عهدنامه ای بی استفاده نباشد و ارزش و اهمیت و گران قدری آن، ناشناخته نماند.» (نُوَیری، ۱۳۴۱ ه‍. ق: ج ۶: ۱۹) آنچه در این نوشتار می آید، نگاهی اجمالی به برخی از بخش های عهدنامه مالک اشتر است که مخاطب آن، نه تنها مالک اشتر، که همه دولتمردان و کارگزاران می باشد.

۱. نگاهی اجمالی به مضامین نامه به مالک اشتر

می توان در نگاهی اجمالی و فشرده، این نامه در این محورها خلاصه کرد:

۱. تأکید بر رعایت تقوا پیش از هر چیز و توجه به اهمیت نقش آن در زندگی انسان؛ ۲. توجه دادن مالک به موقعیت محل مأموریت او؛ ۳. کوشش برای جلب رضایت رعایا و توده های ملت؛ ۴. رعایت عدل و انصاف در هر حال و پرهیز از هرگونه ستم که سبب تغییر نعمت ها می شود؛ ۵. باید محبوب ترین امور، آن باشد که جلب رضایت عامه مردم کند نه خواص؛ ۶. برحذر بودن از وسوسه های عیب جویان و سخن چینان و تلاش برای عیب پوشی از مردم؛ ۷. لزوم مشورت در کارها و برحذر بودن از مشورت با افراد بخیل و ترسو و دنیا پرست؛ ۸. کنار گذاردن سردمداران حکومت های ستمگر پیشین و در مقابل، ارتباط داشتن با اهل ورع و صداقت و ایمان؛ ۹. تشویق نیکوکاران و سرزنش و کیفر بدکاران؛ ۱۰. جلب اعتماد و خوش بینی مردم از طریق احسان و نیکی و سبک کردن بار هزینه ها؛ ۱۱. احترام به آداب و رسوم نیک پیشینیان؛ ۱۲. استمرار بخشیدن به نشست و مشورت با علما و خردمندان؛ ۱۳. تقسیم رعایا به گروه های مختلف و رسیدگی به هریک طبق نیازها و موقعیت ها؛ ۱۴. نهایت تأکید بر رعایت حال قشر محروم؛ ۱۵. ویژگی های فرماندهان نظامی و افسران لشکر؛ ۱۶. توجه خاص به سوابق اشخاص و خاندان های خوش نام و صالح؛ ۱۷. ویژگی های فرماندهان ارشد؛ ۱۸. تأکید بر اصل عدالت که مایه روشنی چشم زمامداران است؛ ۱۹. ستایش از کارهای خوب نیکوکاران تا انگیزه ای برای همگان در کار نیک گردد؛ ۲۰. زیر نظر داشتن احکام قضایی قضات و تأمین کامل هزینه های زندگی آنها برای جلوگیری از ابتلا به رشوه خواری؛ ۲۱. سامان بخشیدن به وضع خراج و مالیات و توجه به عمران، بیش از توجه به جمع آوری خرج؛ ۲۲. رسیدگی کامل به وضع تجار و صنعتگران و آنهایی که برای نقل و انتقال یا تولید نیازمندی های مردم صادقانه خدمت می کنند، و نظارت دقیق بر معاملات، نرخ اجناس و مبارزه با احتکار؛ ۲۳. تعیین وقت مشخصی برای ملاقات عمومی و اجازه دادن به مردم برای برقراری ارتباط مستقیم با دولتمردان و… (مکارم شیرازی، ۱۳۹۰: ج ۱۰: ۳۴۰ ـ ۳۵۸)

۲. زمامدار و دولت مرد و توجه به داوری های مردم درباره خویش

نخستین جلوه توجه به مردم که در نامه علی علیه السلام به مالک اشتر بازتاب یافته، گوشزد کردن به زمامدار درباره توجه به قضاوت و داوری های مردم درباره شیوه زمامداری خویش است. علی علیه السلام در این بخش از نامه، از مالک می خواهد که به افکار عمومی، توجه کرده، آن را معیاری برای درستی یا نادرستی شیوه های حکومتی خویش قرار دهد. آن حضرت، در این باره، یکی از معیارهای شناختن افراد صالح را قضاوت های رضایت مندانه مردم از زمامدار دانسته، در این باره می فرماید:

«ای مالک! بدان من تو را به سوی سرزمینی فرستادم که پیش از تو دولت های عادل و ستمگری بر آن حکومت داشتند و مردم به کارهای تو همان گونه نظر می کنند که تو در امور زمامداران پیش از خود نظر می کردی، و همان را درباره تو خواهند گفت که تو درباره آنها می گفتی، و بدان که افراد صالح را به آنچه خداوند بر زبان بندگانش جاری می سازد می توان شناخت. پس نیکوترین اندوخته تو باید اعمال صالح و درست تو باشد. هوای نفس را در اختیار گیر و از آنچه حلال نیست، خویشتن داری کن؛ زیرا بُخل ورزیدن به نفس خویش، آن است که در آنچه دوست دارد، یا برای او ناخوشایند است، راه انصاف پیمایی». (دشتی، ۱۳۷۹: ۵۶۶)

امام علیه السلام در این بخش از سخنان خود از باب مقدمه به وضع کشور مصر اشاره می کند و به مالک می فرماید: پیش از تو حکومت های عدل و جوری وجود داشت؛ حکومت عدل مانند حکومت حضرت یوسف بر مصر، و حکومت جور مانند حکومت بسیاری از فراعنه، از جمله فرعون معاصر حضرت موسی علیه السلام. سپس به این مطلب مهم اشاره می فرماید که معیار سنجش حکومت ها از نظر عدل و جور، افکار عمومی توده مردم است؛ همان چیزی که امروز در تمام دنیا از آن سخن گفته می شود، هر چند در عمل، غالباً به فراموشی سپرده می شود. در آن روز که امام علیه السلام این سخن را بیان فرمود، کمتر کسی به چنین سخنی اعتقاد داشت و تصور مردم بر این بود که حکومت بدون استبداد امکان پذیر نیست.

در بعضی از تعبیرات دانشمندان آمده است: «اَلْسِنَهُ الرَّعیهِ اَقْلامُ الْحَقِّ اِلَی الملوک؛ زبان های مردم، قلم های حق است درباره زمامداران.» در هر حال، هدف این است که قضاوت عمومی و هوش جمعی، معیار بسیار خوبی برای سنجش ارزش حکومت هاست. البته گاه می شود که حکومت ها از طریق تبلیغات دروغین و ریاکاری، افکار مردم را می دزدند و آنها را شست وشوی مغزی می دهند. در این گونه موارد، قضاوت عمومی بیمار می شود و اثر مطلوب خود را از دست می دهد.

به هر حال زمامداران باید متملقان را از اطراف خود دور سازند و تنها به گواهی اطرافیان قناعت نکنند، بلکه از طریق ارتباط مستقیم با مردم، از داوری افکار عمومی آگاه شوند.

در تواریخ آمده است بعضی از زمامداران پیشین که مایل بودند عدالت را اجرا کنند، گاه لباس مبدل می پوشیدند و در محلات مختلف شهر گردش می کردند و اوضاع را با حذف واسطه ها، به طور دقیق بررسی می کردند. (مکارم شیرازی، ۱۳۹۰: ج ۱۰: ۳۷۵)

«باری لازمه حکومت و مدیریت صحیح، توجه پیوسته به نظر مردمان است. نظر مردمان هرچه باشد، ارزش توجه دارد؛ زیرا در صورت صحت قضاوت آنان، معیاری خوب برای سنجش است، و اگر ناصواب باشد، وسیله ای برای شناخت جامعه و اداره شوندگان و سلیقه های آنان است. بی توجهی به نظرها، حتی نظرهای غرض ورزانه، فرصت شناخت درست جامعه و بافت اداره شوندگان و مدیریت مخالفان را از دولتمردان و مدیران می گیرد و هزینه اداره جامعه و سازمان را بالا می برد. امیر مؤمنان علی علیه السلام به نظر همه توجه می کرد و از نظر صحیح و ناصحیح در اداره امور بهره می برد و اجازه نمی داد با بی توجهی به نظر مخالفان و مغرضان، آنان به سوی مخفی سازی های مخرب پیش روند و به اقداماتی خطرناک تر از آنچه حاصل بی توجهی به آنان است، دست زنند». (دلشاد تهرانی، ۱۳۸۸: ۱۱۴)

۳. لزوم خودمهاری

انسان به طور طبیعی، زیاده خواه است و دوست دارد مانعی بر سر راه زیاده خواهی هایش وجود نداشته باشد. طبیعی است که در این هنگام زمینه برای انواع ناهنجاری های اخلاقی و رفتاری فراهم می شود و شخص گاهی برای رسیدن به خواسته هایش حتی حاضر است بدیهی ترین اصول اخلاقی را نیز زیر پا بگذارد. چنین کسی اگر در زمینه دوستی ثروت زیاده خواه باشد، چه بسا در ورطه رباخواری و رشوه خواری بیفتد تا به ثروت مورد نظر دست یابد؛ و اگر درباره دوستی مقام زیاده خواه باشد، طبیعی است که حضور رقیب را بر نمی تابد، و حاضر است به سِمَت و مقام موردنظر دست یابد اگر چه به قیمت بدگویی و غیبت و تهمت از دیگران و ضایع نمودن آنها از نگاه جامعه باشد و اگر زیاده خواهی در زمینه قدرت باشد به ستم و تجاوز نسبت به دیگران می انجامد. اینجاست که لزومِ خودمهاری آشکار می شود؛ چرا که تنها در صورت خودمهاری و تسلط بر هوی و هوس و زیاده خواهی هاست که شخص، از همه آفاتِ یاد شده ایمن می ماند.

«در حقیقت، حکومت و مدیریت به سبب قدرتی که ملازم آنهاست و امکاناتی که در آنها فراهم است، و نیز به دلیل گستره تأثیر آنها، بیش از هر حوزه دیگری نیازمند خودمهاری دولتمردان و زمامداران است. انسان در جایگاه قدرت، به شدت در معرض خواهش های نفسانی است، و ازاین رو سخت نیازمند مهار درونی است.» (همان: ۱۲۰) با توجه به اهمیت خودمهاری است که حضرت علی علیه السلام از همان آغاز نامه، مالک اشتر را به این امر فرامی خواند و می فرماید: «فَاَمْلِک هَواک؛ هوای نفس خویش را در اختیار گیر». (دشتی، ۱۳۷۹: ۵۶۶)

«بی گمان قرار گرفتن در جایگاه حکومت و مدیریت، الزام هایی به همراه دارد. بسیاری از کارهایی که در جایگاه های عادی مجاز شمرده می شود، در این جایگاه جایز نیست. ازاین رو در حکومت و مدیریت، مرزهایی فراتر از مرزهای عمومی برای آدمی وجود دارد. در واقع، مرزبانی و بازدارندگی در زندگی برای هرکس و در هر عرصه ای و