پاورپوینت کامل شوق مرگ ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شوق مرگ ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شوق مرگ ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شوق مرگ ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint :

امام علی علیه السلام می فرماید: به خدا سوگند، شوق پسر ابوطالب به مرگ بیش از آنچه کودک، سینه مادر را خواهان است». (خطبه ۵)

۱. چرا شوق؟

اگر مرگ محمل انتقال از دنیای متغیر و فانی به جهان ثابت و باقی است، پس چرا بی صبرانه در انتظارش نباشیم؟ ما این دنیا را وقتی دوست می داشتیم که از دنیای برتر و بهتری خبر نداشتیم. اکنون می دانیم که:

«این دنیا برقش بی فروغ و اساسش بر دروغ است و اموالش در معرض غارت و تاراج است. چونان عشوه گر هرزه ای است که به کس وفا نمی کند و همچون مرکب سرکش از کسی فرمان نمی برد. دروغ گویی خیانتکار، ناسپاسی حق نشناس و دشمنی حیله گر است. حالاتش ناپایدار، عزتش ذلت، جدش بازی و سرافرازیش سرافکندگی است. سرای جنگ و غارت، تبهکاری و نابودی و ناخوشی و ناآرامی است. وصله هایش به هجران پیوسته، راه هایش حیرت زا، پناهگاه هایش ناپیدا و سرانجام امیدهایش نومیدی است». (خطبه ۱۹۱)

اما در آن سوی این جهان، جهانی است ازلی و ابدی، که اگر انسان با آگاهی و آمادگی وارد آن جهان شود، به قول حضرت:

«آنجا را سرای پایدار و محل امن و آسایش خواهد یافت. جایگاه پاکان و نیکان و اولیای برگزیده ای که قرآن کریم آنجا را ستوده و ساکنان آن را برگزیده و بزرگ داشته و انسان را به آنجا فرا خوانده و راهنمایی کرده است». (آمدی، ج۲: ۳۲۰)

علی علیه السلام در وصف بهشت می گوید:

«اگر خیالی از بهشت را چنان که وصف شده تصور کنی از هرچه در دنیاست دلسرد می شوی اگر چه همه زیبا و پر جاذبه باشند و بر سر آرزوها و امیال نفسانی خود نسبت به لذت ها و مناظر زیبای جهان پا می گذاری. اگر درباره درختان بهشتی اندیشه کنی که چگونه شاخه های آنها با وزش نسیم می رقصند و ریشه هاشان در توده های مشک پنهانند، بر کنار رودهای زلال و خوشه هایی از گوهرهای آبدار و میوه های گوناگونی که از هر طرف جلوه می کنند غرق حیرت می شوی. شاخه های پر میوه بدون زحمت در دسترس تو قرار می گیرند تا هرچه خواهی بر چینی. مهمان داران بهشت و خدمت گزاران آن لحظه ای از آن کاخ ها و ساکنانشان غفلت نکرده و مدام با طعام های لذیذ و شراب های گوارا پذیرایی می کنند. ساکنان آن دیار مورد تکریم خداوند بوده از هر گونه، دگرگونی و انتقال در امانند. اگر تو دل را به آن مناظر زیبا متوجه کنی، از دل و جان در اشتیاق آن سامان خواهی بود، و چون مرگ و قبر در و دروازه آن دیارند، آرزو خواهی کرد که از همین جا تو را بردارند و به گور سپارند». (نهج البلاغه، خطبه ۱۶۵)

۲. توصیف پاورپوینت کامل شوق مرگ ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint

امام علی علیه السلام می فرماید: «محبوب ترین چیزی که در انتظارش هستم مرگ است». (خطبه ۱۸۰)

اگر مرگ را چنان دریابیم که علی علیه السلام دریافته بود، باید در عین نگرانی از کم توشه گی و در عین تلاش برای تدارک ذخیره آخرت، بی صبرانه در انتظار مرگ مطلوبی باشیم که ما را از تنگنای جهان خاکی به بیکران ساحت غیب انتقال دهد.

علی علیه السلام می فرماید: «به پیشواز مرگ بشتابید! مرگی که اگر فرار بکنید شما را در می یابد، و گر بر جای خود مانید باز هم به سراغتان می آید و اگر فراموشش کنید، او شما را از یاد نمی برد». (حکمت ۲۰۳)

بنابراین، دلبستگی انسان به زندگی دنیوی، بر اساس میزان مرگ اندیشی وی تنظیم می گردد. اگر دنیازده بود که به مرگ نمی اندیشد. بی تردید رویاروی چنین کسی با مرگ بسیار نامطلوب خواهد بود. برای اینکه چنین شخصی برای حیات اخروی آمادگی نداشته و ذخیره لازم را نیندوخته است. علی علیه السلام می فرماید: «سخت بپرهیز از اینکه وقتی مرگ به سراغ تو اید که در جست وجوی دنیا از خدا گریخته باشی». (نامه ۶۹)

چنان که پاورپوینت کامل شوق مرگ ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint، از محبت دنیا در دل انسان می کاهد که: «هر که مرگ را در برابر خود مجسم کند، به امور دنیوی، زیاد توجه نمی کند». (آمدی، ج ۵: ۳۳۰)

اشتیاق انسان به مرگ یک حالت بسیار شگفت انگیز و اعجازگونه است برای اینکه هر انسانی ـ چنان که گذشت ـ به زندگی علاقه مند است و اگر کسی سودای مرگ در سر بپروراند حتماً به مقامی رسیده که دیگران نرسیده اند و چیزهایی دریافته که دیگران در نیافته اند. در قرآن کریم آرزوی مرگ نشان عشق انسان به خداست.

خدای سبحان در خطابی به قوم یهود می فرماید: «بگو ای یهودیان! اگر از میان مردم تنها خود را دوستان خدا می دانید، پس آرزوی مرگ کنید اگر راست می گویید». (جمعه: ۶)

علی علیه السلام می فرمایند: «مرگ را جز با شرایط مطمئن آرزو مکن (نهج البلاغه، نامه ۶۹) و خود در موردی چنین می فرماید: «من با بصیرتی از درون و یقینی که خدایم بخشیده است در گمراهی آنان و راه راستی که برگزیده ام آگاهم. مشتاق دیدار پروردگار و امیدوار پاداش نیک او هستم». (نامه ۶۲)

انسان وقتی واقعاً مشتاق مرگ می گردد که به یقین دریابد که او گرچه در این جهان خاکی پدید آمده است، اما از این جهان نبوده و به جهان دیگری تعلق دارد و چنین کسی در حقیقت به قول علی علیه السلام: «پیش از آنکه بدن از این جهان خاکی جدا شده باشد، به جان و دل از این خاکدان پرواز کرده است». (خطبه ۲۰۳)

حقیقت زندگی از منظر مرگ

در این قسمت، مرگ را با نگاه آسمانی و عمیق امام علی علیه السلام می نگریم؛ نگاهی که حقیقت را ناب و روشن می بیند.

زندگی هم آغوش مرگ

علی علیه السلام، با تأکید بر آنکه مرگ از زندگی جدا نیست، می فرماید: «آنکه مرگ را نشناسد در حقیقت زندگی را نمی شناسد و کسی که زندگی را بشناسد، مرگ را نیز در حد توان شناخته است». (خطبه ۱۱۳)

علی علیه السلام در جای جای نهج البلاغه ما را به این حقیقت آشکار توجه می دهد که نمونه ای از آنها را در اینجا می آوریم:

از نظر امام، دنیا منزلگاه سفر است، نه سرای اقامت. جلوه اش بر غفلت استوار است و جمالش بر فریب. بساطی است که نزد خدا ارج و منزلت ندارد؛ زیرا که حلال آن با حرام آمیخته و خیرش همراه شر بوده و زندگیش با مرگ هم آغوش است، تلخ و شیرینش جدا از هم نیستند. (خطبه ۱۱۳)

علی علیه السلام در جایی دیگر می فرماید: «سروش غیب پیوسته آواز می دهد که: سرانجامِ زایش مرگ و پایان گردآوری، فروپاشی و نهایت آبادانی، ویرانی است». (حکمت ۱۳۲)

چه بیانی زیباتر و رساتر از این: جهان خاکی چنان است که هستی آن، بر نیستی استوار است. نسلی می رود که نسلی دیگر به جای آن می آید. این عروس هزار داماد، شوهری را می کشد و شوهری دیگر اختیار می کند. علی علیه السلام در این باره می فرماید:

«ای مردم! در حقیقت شما در این دنیا آماج تیرهای مرگید. هر جرعه این جهان خاکی، گلوگیر و هر لقمه اش پر از خرده استخوان است. در این جهان خاکی تا نعمتی از کف ندهید به نعمتی نمی رسید. از عمر شما، هر روز نو که ببینید بر ویرانی روز دیگر استوار است. هر برگ تازه و هر رویش تازه به دنبال خزان برگ دیگر و درو شدن گیاهان دیگر است. ریشه هایی در گذشته اند که ما شاخه های آنان هستیم و چگونه ممکن است که ریشه ها بروند و شاخه ها برقرار مانند». (خطبه ۱۴۵)

علی علیه السلام پس از بیان مؤکدی درباره جدی گرفتن مرگ و نادیده گرفتن عوامل عبرت آموزی، در رابطه زندگی دنیا با حیات اخروی می فرمایند:

«در زندگی دنیوی، پیشتاز پرهیزگاران باشید و رفتار خود را هماهنگ با زندگی بهشتی خود سامان بخشید؛ زیرا که دنیا سرای همیشگی شما نیست. گذرگاهی که بتوانید از آن زاد و توشه برگیرید. پس با تلاش پیگیر، اسب سفر را زین کرده نگهدارید». (خطبه ۱۳۲)

نقش مرگ در زندگی متعالی انسان

امام علی علیه السلام در بخشی از وصایای خویش به فرزندشان امام حسن علیه السلام می نویسد: «مبادا فریفته شوی که ببینی دنیاداران به دنیا دل می نهند و بر سر دنیا بر یکدیگر می جهند». (نامه ۳۱)

چنان که گذشت، حیات دنیوی ما یک واقعیت است و وابستگی انسان را به این حیات دنیوی نمی توان نادیده گرفت و تحقیر کرد و نیز باید، حیات اخروی را هدف اصلی قرار داده، همه زندگی دنیوی را بر اساس تدارک سعادت اخروی، تنظیم کرد. بنابراین، زندگی مشروع و مطابق عقل و منطق آن است که در عین جدی گرفتن حیات زودگذر دنیوی بتواند برای حیات ابدی اخروی هم برنامه ریزی کند. مشکل اصلی انسان برای دست یافتن به حیات متعالی جاذبه حیات دنیوی است. جاذبه های حیات دنیوی امکان دارد که هر انسانی را چنان به خود مشغول کند که اصلاً به یاد آخرت و زندگی دیگر نیفتد.

همه این جاذبه ها در نقش آرزوهای انسان جلوه گر می شود. بنابراین، برای روشن شدن موضوع، باید نخست درباره آرزوهای انسان بحث کرده، سپس نقش مرگ را در رویکرد انسان به حیات معنوی توضیح دهیم:

۱. انسان و آرزوها

امام علی علیه السلام درباره تأثیر آرزوهای نفسانی و دور و دراز بر زندگی انسان می فرماید: «بدانید که آرزوهای نفسانی، عقل را به غفلت وادارد و یاد خدا را به فراموشی سپارد. پس آرزوی نفسانی را تکذیب کنید که فریب است و صاحبش فریفته شده». (خطبه ۸۶)

آرزوها اگر به موقع مهار نشوند، انسان را به حیوان و حیات انسانی را به زندگی جانوری تبدیل می کنند و این همان وضعیت خطرناکی است که نهایت سقوط انسان را نشان می دهد و او را زندانی این حیات حیوانی می سازد که از آن به «اخلاد» تعبیر می کنند. علی علیه السلام در بازگشت از جنگ صفین در یکی از روستاهای بین شام و عراق به نام «حاضرین» نامه مفصلی به فرزندش امام حسن علیه السلام نوشته است. علی علیه السلام عملاً فریب خوردن و غفلت انسان ها را با چشم خود می دید. او می دید که چگونه معاویه، عمر و عاص و صدها صحابی، به چیزی جز دنیا و لذت های دنیوی نمی اندیشند و جز رؤیاها و آرزوهای جاه و مال، چیزی نمی فهمند. مرز نهایی دانش و اندیشه شان جز حیات حیوانی نبوده و هدف نهایی تلاش و کوششان جز جاه و مال نیست. از این جهت این نامه، در عین حال که یک درد دل است، هشدار هم هست. با تعبیرات بسیار تند و صریح که نشان دهنده نگرانی های آن حضرت اند. ایشان می فرماید:

«مبادا که دنیازدگی مردم و سگ ستیزی آنان بر سر جاه و مال دنیا تو را بفریبد… این دنیازدگان همانند سگ های هارند که به جان یکدیگر افتاده اند. نیرومندشان ناتوان را می خورد و بزرگشان بر کوچکشان رحم نمی کند». (نامه ۳۱)

علی علیه السلام همچنین نحوه نگرش انسان به دنیا را معیار آگاهی و بینایی او می داند و می فرماید:

دنیا، آخرین نقطه دید کوردلان است که در آن سوی دنیا چیزی نمی بینند. اما صاحبان بصیرت نور بینایی شان، ساحت دنیا را درنوردیده، سرای جاویدان را در آن سوی دنیا می بینند. به همین دلیل است که انسان آگاه به دنیا دل نمی دهد؛ در حالی که همین دنیا برترین منظور و مقصود کوردلان است. اهل بصیرت از دنیا توشه می گیرند؛ در حالی که اهل غفلت، همه چیز را وسیله به دست آوردن دنیا قرار می دهند و چون مدتی بدین سان بگذرد، یاد آخرت کلاً فراموش شده، جز آرزوها و اهداف دنیوی، چیزی مورد توجه انسان قرار نمی گیرد. (خطبه ۱۳۳)

علی علیه السلام در فرازی دیگر در این باره می فرماید:

مرگ را کلاً از یاد برده و دل به آرزوهای فریبنده سپرده اید! به دنیا بیش از آخرت دل داده در عشق زندگی گذران حیات جاودان را به دست فراموشی سپرده اید! شما که به ظاهر زیر پرچم دین خدا گرد آمده اید، دلیل پراکندگی تان، جز پلیدی درون و بداندیشی نیست. به یاری هم نمی شتابید، خیرخواه یکدیگر نیستید، چیزی به همدیگر نمی بخشید و همدیگر را دوست نمی دارید از سود اندک دنیایی شادمان گشته و از زیان بسیار اخروی غمگین نمی شوید، و چون از دنیای شما چیزی کم گردد، چنان بی قرار و پریشان می شوید که آثار آن بر چهره تان آشکار می گردد. گویی که همیشه در این جهان ماندگارید و امکانات آن مدام در اختیار شما خواهد بود!… در غفلت از حیات اخروی همدل و در دنیازدگی هم داستانید». (خطبه ۱۱۳)

۲. نقش مرگ در رویکرد انسان به حیات معنوی

امام علی علیه السلام می فرماید: «به یقین بدان که تو هرگز به آرزویت دست نخواهی یافت، و از اجل روی نتوانی برتافت، و به راه کسی هستی که پیش از تو می شتافت». (نامه ۳۱)

دل دادن انسان به دنیا یک امر کاملاً عادی است. این دلدادگی باعث می شود که انسان به کلی از حیات اخروی خود، غفلت ورزد. دنیا را اصیل، ارجمند و جاودانه پنداشته، جز همین زندگی دنیوی به چیزی نیندیشد. از دیدگاه مولای متقیان علی علیه السلام نیز، مرگ اندیشی، انسان را از اسارت حیات دنیوی و فریب لذت های مادی نجات می بخشد.

ایشان به فرزندشان امام حسن علیه السلام می نویسند: «به آرزوی خود نخواهی رسید. لحظه ای بعد از فرارسیدن اجل، زنده نخواهی ماند. سرنوشت تو، جدا از سرگذشت پیشینیان نیست». (همان)

اساس زندگی دنیا و شیرینی آن، دل دادن به آرزوهاست. همه انسان ها با امیدها و آرزوهایشان دل خوشند. اگر برای فردا، ماه و سال و سال های آینده، آرزویی نداشته باشیم، شوق و علاقه به آینده را از دست می دهیم. این همه برای روزها، ماه ها و سال های آینده، دل بسته و برای رسیدن به آنها لحظه شماری می کنیم، به خاطر آن است که آن روزها و ماه ها و سال ها، بستر کامیابی ها و به آرزو رسیدن های ما هستند. اگر این وعده ها و آرزوهای وصال و امید نباشند، ما روز و شب به شمارش لحظه ها نمی پردازیم.

بنابراین، اساس حیات دنیوی همین آرزوهاست. امام علی علیه السلام به فرزندش یادآور می شود که: «به آرزویت نمی رسی»!

این هشدار یعنی چه؟ اگر آرزوها دست یافتنی نباشند که انسان به آنها دل نمی دهد. و این همه آرزوی گوناگون خودمان و دیگران که به آنها دست می یابیم پس معنی این هشدار چیست که انسان به آرزویش نخواهد رسید. برای روشن شدن مطلب باید توجه داشت که چنان که گفتیم، اساس زندگی و دلخوشی هایش، همین آرزوهایند و انسان همیشه دو نوع آرزو دارد: آرزوهای کوتاه مدت و دراز مدت. معمولاً آن قسمت از آرزوهای کوتاه مدت و یا دراز مدت که انسان به آنها می رسد، جنبه هدف بودن و شورآفرینی خود را از دست می دهد و غالباً انسان به هر آرزویی که می رسد شور و اشتیاقش را نسبت به آن از دست می دهد و موضوع برایش یک امر عادی می گردد و از آن مهم تر اینکه همین آرزوی برآورده شده خود منشأ ده ها آرزوی دیگر واقع می شود. مثلاً اگر جوانی به آرزوی خود، در مورد ازدواج برسد، دیگر این ازدواج برای او عادی شده و در عین حال زمینه آرزوهای متعدد دیگر را فراهم می آورد؛ از قبیل آرزوی داشتن فرزند، خانه دلخواه، امکانات مناسب، شغل آبرومند، و موقعیت اجتماعی.

نکته دوم همان است که علی علیه السلام به دنبال همین مطلب مطرح کرده و به فرزندشان می نویسد: «لحظه ای پس از فرا رسیدن اجل زنده نخواهی ماند».

علی و درس مرگ اندیشی

علی علیه السلام مرگ را حقیقتی می داند که هیچ گونه شوخی و بازی را برنمی تابد، با صدای بلند فرا می خواند و به سرعت ما را پیش می راند. (خطبه ۱۳۲) در این مسئله جای تردید نیست. آنچه می خواهیم تا حدودی توضیح دهیم، ارتباط مرگ و زندگی است. این موضوع بسیار مهم [یعنی زندگی در ارتباط با مرگ] را بر پایه تعالیم فوق بشری مولا علی علیه السلام، ضمن چند فصل آتی به بحث می گذاریم.

رابطه مرگ اندیشی و عشق به زندگی

۱. زندگی زیباست

زندگی برای همه جانداران و به خصوص برای انسان، زیبا و دوست داشتنی است و ارج و منزلت زهد و پرهیز هم از همین جاست؛ یعنی اگر زندگی جاذبه نداشت و لذایذ آن مورد عشق و علاقه انسان نبود، تکلیف به زهد و پرهیز از آن لذت ها معنی و منزلتی نداشت. کسی را به نخوردن سم و کثافت تکلیف نمی کنند و پرهیز انسان هم از سموم و مواد تلخ و ناگوار، یک امر طبیعی است و هیچ کس نمی تواند به این امر افتخار کند و انتظار پاداش و تحسین داشته باشد. بنابراین زندگی و لذت های آن برای همه، زیبا و جاذبه دارند. ارج و منزلت تقوا و پرهیز هم در همین است که انسانی پا بر سر تمایلات و شهواتش می گذارد.

در مورد انفاق پیاپی امام علی علیه السلام به مسکین و یتیم و اسیر، برای نشان دادن اهمیت این کار، قید بسیار لطیفی در آیه مربوطه آمده است که: «غذای خود را با اینکه به آن علاقه داشتند» (انسان: ۸) می بخشند. بدیهی است که بخشیدن غذای اضافی و چیزی که آدم دلش نمی خواه